พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 246

ตอนที่ 246 เรื่องอัปยศของเฉิงเสี้ยง

นายหญิงแก่ไม่ถือว่าเป็นความดีความชอบ พูดอย่างถ่อมตน “กุ้ยไท่เฟยชมเกินไปแล้ว เรื่องนี้ไม่ใช่ความชอบของข้าหรอก ข้าเพียงแต่สั่งคนให้ไปนำคนป่วยไปที่หมู่บ้านสือโถว หมู่บ้านสือโถวใกล้กับเมืองหลวงมาก เมื่อโรคระบาดเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน เมืองหลวงไม่อาจไม่ให้ความสำคัญได้”

กุ้ยไท่เฟยพยักหน้าด้วยความปลื้มปิติ “ก็ลำบากเจ้าแล้วที่คิดแผนการนี้ออกมา ถ้าเป็นเช่นนี้ในใจของราษฎรคงหวาดผวากันจนทำให้คลางแคลงใจและตำหนิราชวงศ์ตำหนิผู้กุมอำนาจได้ ในขณะเดียวกัน ก็สามารถทำให้เสี้ยหลีโม่ตายอยู่ที่หมู่บ้านสือโถวได้ เป็นแผนการที่ขว้างก้อนหินหนึ่งก้อนได้นกสองตัว ช่างมีความคิดปราดเปรื่องจริง ๆ ใช่แล้ว ว่าแต่คนป่วยพวกนี้ เจ้าไปนำมาจากไหนกัน?”

“ตอนนี้ก้าวแรกผ่านไปแล้ว ต่อไปจะจัดการอย่างไรให้เสี้ยหลีโม่ไปหมู่บ้านสือโถว” นายหญิงแก่พูด ทว่ากลับหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถามสุดท้ายของกุ้ยไท่เฟย

กุ้ยไท่เฟยจิบน้ำชาเล็กน้อย แสร้งทำท่าทางว่าไม่รู้ แต่ในใจกลับรู้ดี จิ้งจอกเฒ่า

ริมฝีปากของนางยกขึ้น “วันนี้ข้าเข้าวังไปพบฮองไทเฮาเรียบร้อยแล้ว ฮองไทเฮาเสนอชื่อเสี้ยหลีโม่ให้ไปเขตโรคระบาดด้วยตนเอง แต่ว่ามีเพียงความคิดเดียวเท่านั้น นางยังคาดหวังกับกรมฮุ่ยหมินและหมอหลวงว่าจะสามารถหาวิธีรักษาได้”

“ไม่มีผู้ใดจะสามารถหาวิธีรักษาได้ โรคผีดิบนี้แค่โดนแพร่เชื้อ ก็ตายสถานเดียว” นายหญิงแก่หัวเราะขึ้นมาอย่างพอใจ

“รออีกสักหน่อยเถิด ถึงเวลาข้าจะพูดกับนางอีกครั้ง แค่ฮองไทเฮาหวั่นไหว เจ้าก็ให้เฉิงเสี้ยงดำเนินการได้เลย” กุ้ยไท่เฟยพูด

นายหญิงแก่บีบลูกประคำในมือพวงหนึ่ง ท่องอยู่ประโยคหนึ่ง “อามิตตาพุทธ ทั้งหมดต้องพึ่งกุ้ยไท่เฟยแล้ว”

กุ้ยไท่เฟยบีบแก้วน้ำชา กวาดสายตาเย็นมองนายหญิงแก่แวบหนึ่ง “เจ้ากับข้ามีศัตรูคนเดียวกัน จำกัดศัตรูคนนี้เสร็จก่อน หลังจากนั้นค่อยเจรจาจะร่วมมือกันก็ไม่สาย แต่หากเจ้าช่วยเหลือข้าจนงานสำเร็จ ข้าก็จะปกป้องจวนเฉิงเสี้ยงของพวกเจ้าให้ร่ำรวยและมีเกียรติตลอดไป”

“คนแก่อย่างข้าร่างกายไม่สมบูรณ์ ได้แต่ฟังคำสั่งของกุ้ยไท่เฟย” นายหญิงแก่ฉลาดหลักแหลมมาก นางพูดว่าตนเองเชื่อฟังคำสั่งของกุ้ยไท้เฟย แต่กลับไม่พูดว่าจวนเฉิงเสี้ยง

กุ้ยไท่เฟยก็ทำคล้ายว่าฟังไม่เข้าใจ ยิ้มแล้วพูด “นายหญิงแก่เป็นคนพูดจาเถรตรงโดยแท้ ข้าชอบเป็นยิ่งนัก”

นายหญิงแก่เห็นว่านางมีแผนกลยุทธ์ที่ดี ทันใดนั้นในใจก็คิดได้อย่างหนึ่ง บางทีความร่วมมือของทั้งสองอาจไม่เพียงแค่เพื่อล้อมเสี้ยหลีโม่ไว้อย่างเดียว

ในวันนี้เสี้ยโล่เยว่ถูกรัชทายาททอดทิ้ง ไทเฮาแก่ก็มีคำสั่งมาล่าช้า ถ้ารัชทายาทเป็นผู้ที่พึ่งพาไม่ได้ อย่างนั้นก็มอบความหวังที่อ๋องหนานหวยไม่ดีกว่าหรือ

มีมารดาอย่างกุ้ยไท่เฟย โอกาสสำเร็จของอ๋องหนานหวยไม่น้อยกว่ารัชทายาท ทั้งฮองไทเฮาก็ไม่ค่อยพอใจรัชทายาทอยู่แล้ว อีกทั้งได้แต่คำนึงถึงความรักความห่วงใยในความเป็นพี่น้องกับกุ้ยไท่เฟยตลอด พูดไปแล้ว เลือกที่จะพึ่งพากุ้ยไท่เฟยนับว่าเป็นทางที่ดีต่อจวนเฉิงเสี้ยงมากอยู่

แต่ว่าวันนี้ไม่อาจใจร้อนได้ ยังต้องรอไปอีกสักหน่อย ดูว่าฮองไทเฮาจะมีคำสั่งหรือไม่

นายหญิงแก่กลับไปก่อน แต่กุ้ยไท่เฟยกลับไม่รีบร้อนออกไป

อาฝูข้ารับใช้พูด “กุ้ยไท่เฟย นายหญิงแก่จวนเฉิงเสี้ยงผู้นี้เป็นคนเจ้าเล่ห์เพทุบายมาก อย่างไรก็ต้องระวังตัวนะพะยะค่ะ”

กุ้ยไท่เฟยพูดอย่างเย็นชา “ใต้หล้าส่งเสียงเอะอะโวยวายต่างก็คิดว่ามีประโยชน์แล้ว ใจคนเราเพียงแค่รู้สึกละโมบ ก็สามารถใช้ประโยชน์ได้”

“แต่ว่า นางร่วมมือร่วมใจกับไถ้ฝู้แล้ว ในวันนี้ร่วมมือกับท่านก็เพียงแค่ต้องการจะจัดการเสี้ยหลีโม่ พวกเรายังต้องระมัดระวังไว้ดีกว่า เตรียมป้องกันนางไว้หน่อยก็ไม่เลว”

กุ้บไท่เฟยเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “เจ้านะ ไม่ได้เข้าใจอย่างถ่องแท้เหมือนซือจู๋เลย ถ้าเมื่อก่อนตอนซือจู๋อยู่ จะไม่พูดจาแบบนี้แน่ เจ้ายังมองไม่ชัดเจนอีกหรือ? ฮองไทเฮาเดิมทีก็ไม่ชอบเสี้ยโล่เยว่ และก็ดูออกว่าฮองเฮามีความคิดที่จะก่อกวนเสี้ยห้วยจุน ดังนั้นจึงไม่ยินยอมให้วงศ์ตระกูลนี้แต่งงาน การแต่งงานถึงแม้ว่าฮองเฮาจะกำหนดมาแล้ว แต่วันแต่งงานกลับยังไม่กำหนด การแต่งงานของวงศ์ตระกูลนี้ไม่อาจสำเร็จได้ ในเมื่อสำเร็จไม่ได้เสี้ยห้วยจุนกับไถ้ฝู้จำเป็นต้องโกรธกัน เขาติดต่อกับไถ้ฝู้ไว้นานวันแล้ว รู้ว่าที่นั่นน่าจะมีเรื่องมากมายแน่ เมื่อเลือกอยู่ข้างข้า มีประโยชน์อย่างมากกับข้า เจ้าไม่เข้าใจหรือ?”

แล้วจะมีสิทธิอันใด? ซือจู๋หักหลังนางไปแล้ว ทำไมนางจึงได้แต่คิดถึงแต่ความดีของนางกัน?

ถ้ายังจะคิดถึงความดีของนาง ทำไมต้องฆ่านางละ?

หลังจากนายหญิงแก่กลับไป ก็ได้สนทนาอย่างลงลึกครั้งหนึ่งกับเฉิงเสี้ยงเสี้ย

“กุ้ยไท่เฟยทางนั้นเป็นทางออกที่ดีทางหนึ่ง แต่ว่าพวกเราทุ่มเทพลังแรงกายให้รัชทายาทไปมากมายแล้ว ถ้าเวลานี้กลับไปเลือกพึ่งพากุ้ยไท่เฟย อาจไม่คุ้มค่า” เฉิงเสี้ยงเสี้ยแสดงออกว่าไม่ค่อยเห็นด้วย

นายหญิงแก่พูด “ไม่ใช่ว่าตอนนี้ให้เจ้าเลือกข้างไป แต่ให้เจ้ามองให้ชัดเจนสักหน่อย ทั้งสองฝ่ายล้วนไม่ล่วงเกินกันอยู่ชั่วคราว แต่เป้าหมายของทั้งฝ่ายแม้จะมองไม่เหมือนกัน แต่ก็จะไปถึงเป้าหมายเดียวกันถึงจะไปคนละเส้นทางก็ตาม ไถ้ฝู้ทางนั้นต้องการให้ใจราษฎรกบฏ กุ้ยไท่เฟย ต้องการฆ่าเสี้ยหลีโม่ นี่ก็เป็นเป้าหมายของพวกเรา อย่างน้อยเรื่องที่พวกเราทำในตอนนี้ ทั้งสองฝ่ายล้วนไม่ล่วงเกินกัน”

เฉิงเสี้ยงเสี้ยส่งเสียงอืมมาหนึ่งเสียง “ดูไปก่อนเถิด อย่างน้อย ถ้าเสี้ยโล่เยว่สามารถแต่งกับรัชทายาทได้ อย่างนั้นข้าก็จะกลายเป็นโก๋จ้าง(พ่อของนางสนม)แล้ว เฉิงเสี้ยงก็จะดำรงตำแหน่งพิเศษ มีความสามารถเหนือกว่าไถ้ฝู้แล้ว”

“ไม่สามารถคิดแบบนี้ได้ ตำแหน่งโก๋จ้างเป็นตำแหน่งที่เปล่าประโยชน์ พวกเราไม่ต้องการตำแหน่งที่จอมปลอมเช่นนี้ ไม่มีอำนาจจริง ๆ ทั้งหมดล้วนหลอกลวง เจ้าในวันนี้กับตำแหน่งเฉิงเสี้ยงก็เกือบจะถูกอ๋องซื่อเจิ้งลอยแพ มิฉะนั้นแล้วคงไม่มีวันที่จะต้องเดินมาถึงจุดนี้ ลูกชายแม่ เจ้าจำไว้ สมาชิกในครอบครัวของตระกูลเสี้ยวันนี้บอบบาง กำลังไม่พอ จำเป็นต้องพึ่งพาภูเขาที่มีรากฐานที่ลึกใบที่แข็งแรงถึงจะยืนอยู่ในแนวหน้าได้อย่างมั่นคง อ๋องซื่อเจิ้งกับกุ้ยไท่เฟยเป็นแม่ลูกกัน เขาจะหลีกเลี่ยงให้กุ้ยไท่เฟยอยู่บ้าง ทุกอย่างก็น่าจะเหลือทางหนีทีไล่ไว้บ้าง ดังนั้นถ้าติดตามกุ้ยไท่เฟย สถานการณ์ของพวกเราก็น่าจะดีกว่าติดตามไถ้ฝู้อยู่บ้าง”

เฉิงเสี้ยงเสี้ยเห็นมารดาเปลี่ยนความคิดเรียบร้อยแล้ว ก็พูด “ได้ ลูกจะพิจารณาให้ละเอียดรอบคอบอีกหน่อย”

“เรื่องที่สำคัญที่สุด” นายหญิงแก่พูดอย่างเยือกเย็น “พวกเราไม่จำเป็นต้องพึ่งพาคนนอกอย่างเสี้ยโล่เยว่อีก เจ้าอดกลั้นกับเรื่องอัปยศนี้ ในเวลาเดียวกันก็อัปยศในตัวข้า”

เฉิงเสี้ยงเสี้ยได้ฟังถึงตรงนี้ ก็กำหมัดทั้งสองแน่น ไม่ผิด คำพูดนี้สำหรับเขา เป็นเรื่องอัปยศ