พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 282

ตอนที่ 282 ข้าไม่กลัวตาย

เสี้ยเฉิงเสี้ยงมาถึงยังห้องของซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยว แล้วสั่งของคนรับใช้ออกไปรอด้านนอก ตนเองจะเข้าไปกับสาวใช้นาง

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยวมายืนรอที่ระเบียงทางเดิน เสี้ยเฉิงเสี้ยงเห็นว่าวันนี้นางตั้งใจแต่งตัวเต็มที่ ใส่ชุดกระโปรงสีทับทิมมัดเอว แต่งหน้าสวยงามมาก ปัดแป้งฝุ่นจนมองไม่เห็นรอยแผล คิ้งงอนดั่งใบหลิว สีปากแดงสด

ผมเพร่ามวยเป็นทรงสวยงาม ปักเฉลียงด้วยปิ่นทองไหว เวลาขยับจะมีเสียงกระทบกับ ช่างดูมีเสน่ห์

นางยืนยิ้มเฉ่งอยู่ตรงทางเดิน “มาแล้วหรือ”

“เสี้ยเฉิงเสี้ยงเห็นนางแต่งตัวเช่นนี้ แต่ก็ไม่มีความสนใจสักนิด แต่คิดว่ายังคงต้องอาศัยความช่วยเหลือจากนาง ก็เลยพูดเสียงนิ่มๆ ว่า “มาแล้ว ช่วงนี้สบายดีมั้ย? ”

“ก็สบายดี แต่คิดถึงท่านมากเลย ” นางเดินเข้าไปซบที่อกเฉิงเสี้ยง กลิ่นหอมของแป้งลอยไปเข้าจมูกเฉิงเสี้ยง เขาอดเบื่อไม่ได้ แล้วก็ค่อยๆ กอดตอบ

“ข้าก็คิดถึงเจ้า แต่ว่ามีเรื่องที่ต้องจัดการมากมาย ไม่สามารถมาหาเจ้าได้”

“ข้าก็ทราบดี ลำบากท่านแล้ว ” นางปล่อยเฮิงเสี้ยง แล้วมองด้วยสายตามีเล่ห์นัย แล้วก็จูงมือเฉิงเสี้ยงเข้าข้างใน “เข้ามาเถอะ”

เสี้ยเฉิงเสี้ยงตามนางเข้าไป แต่ยังไม่ลืมเรื่องสำคัญ “คนรับใช่เจ้าบอกว่าเจ้ามีข่าวของเสี้ยหลีโม่ ใช่มั้ย? ”

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยยิ้มพูดว่า “ใช่แล้ว ข้ารู้ว่านางไปที่ไหน”

“นางไปที่ไหน? ” เสี้ยเฉิงเสี้ยงรีบถาม

นางจับไหล่เฉิงเสี้ยงให้นั่งลง แล้วตัวนางเองก็นั่งลงข้างๆ เฉิงเสี้ยง รินสุราให้ “จะรีบร้อนทำไมกัน? กินอะไรเป็นเพื่อนข้าก่อนสิ”

เสี้ยเฉิงเสี้ยงพูดว่า “ตอนนี้ข้ากะจิตกะใจที่ไหนมากินข้าวเล่า? ถ้าหากหาไม่พบภายใน 2 วัน ตำแหน่งเฉิงเสี้ยงของข้าก็อาจจะรักษาไว้ได้ยาก”

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยพูดอย่างนุ่มนวลว่า “ยังไงก็ต้องกินข้าว อีกอย่าง นางจะหนีไปไหนได้ กินข้าวก่อน กินเสร็จข้าจะรีบบอกท่าน”

เสี้ยงเฉิงเสี้ยงเห็นอาหารหรูหราเต็มโต๊ะ แต่กลับไม่อยากอาหารเลย นอกจากจะมีเรื่องเสี้ยหลีโม่มารบกวนใจแล้ว ก็ยังเป็นเพราะว่าตนไปเจอหน้าคุณหนูตระกูลหลินอีก

คุณหนูตระกูลหลินไม่นับว่าสวยมาก แต่ว่านางซื่อบริสุทธิ์ ตอนที่นางยิ้มเหมือนกับดอกไม้แบ่งบานทั้งภูเขา แค่มองไป ทำให้คนรู้สึกว่าสบายตามาก

เขาต้องการผู้หญิงวัยดรุณแรงแย้มเช่นนางมาเติมเต็มชีวิตที่ห่อเหี่ยวของเขา ความสาวของนาง ความงามของนาง ความบริสุทธิ์ของนาง ล้วนเป็นความต้องการของเฉิงเสี้ยง

ตอนนี้เขากลับมาคิด ไม่เข้าว่าตัวเองทำไมถึงได้อยู่กับเฉินหลิงหลง แล้วยังรักนางได้อย่างไรมาตั้งหลายปี

“ไม่กินแล้ว เจ้ารีบพูดมาเถิด ข้าจะกลับแล้ว ” สุดท้ายเสี้ยเฉิงเสี้ยงก็ทนต่อความรังเกียจไม่ไหว เลยพูดออกไปนิ่งๆ

รอยยิ้มของซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยหยุดที่มุมปาก นางวางตะเกียบลง สายตาเริ่มเศร้า “ตอนนี้แค่จะกินข้าวเป็นเพื่อนข้าก็ไม่ได้แล้วหรือ? ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ท่านก็ไปเถอะ จากนี้ก็ไม่ต้องมาที่นี่อีก”

เสี้ยเฉิงเสี้ยงเห็นนางทำกิริยานั้น ก็นิ่งไป แต่ใจร้อนลุ่มมาก แต่ก็โกรธไม่ได้ เพราะยังไม่รู้ข่าวเสี้ยหลีโม่จากปากนาง จะให้กลับได้อย่างไร?

“เอาเถอะ ข้าผิดเอง เดี๋ยวข้ากินเป็นเพื่อน ” เขาพูดนิ่มๆ เอาใจนาง

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยมองค้อน “ข้าไม่อยากบังคับท่าน ข้ารู้ท่านไม่ชอบข้าแล้ว ข้าก็ไม่ได้จะติดพันท่านไม่ปล่อยหรอกนะ”

เสี้ยเฉิงเสี้ยงจับมือนางไว้ “ข้าผิดเอง ข้ายอมรับผิด โอเคมั้ย? คราวหน้าจะไม่ทำแล้ว”

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยเปลี่ยนจากโกรธมาดีใจ “ถ้าเช่นนั้น ท่านยังชอบข้าอยู่มั้ย? ”

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยยกจอกเหล้าขึ้น วนอยู่รอบริมฝีปากแต่ไม่ดื่มลงไป แล้วยิ้มอย่างสวยๆ “ตอนนี้ท่านบอกข้าใหม่ซิ ท่านยังชอบข้าหรือไม่? ”

เสี้ยเฉิงเสี้ยงคิดว่านางคงไม่กล้าทำอะไรตน ตนเองเป็นอำมาตย์ของราชสำนัก ถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมา นางก็อย่าหวังจะมีชีวิตต่อ

เขามองไปที่นาง สีหน้ารังเกียจมาก “ชอบงั้นหรือ? ตอนนี้เจ้ามีอะไรให้ข้าชอบอีก? ข้ารังเกียจเจ้าแค้นเจ้าเสียไม่ว่า ถ้าคนรับใช้เจ้าไม่บอกว่าเจ้ามีข่าวของเสี้ยหลีโม่ ข้าก็ไม่อยากแม้จะเห็นหน้าเจ้า”

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยหัวเราะเบาๆ น้ำตาก็ไหลลง “จริงๆ ด้วย ที่ผ่านมาท่านก็หลอกใช้ข้า? ”

“ใช่แล้ว เจ้าตัดใจเสียเถอะ ถึงแม้เจ้าจะให้ข้าสลบอยู่ที่นี่ ข้าก็ไม่รักเจ้า ” เสี้ยเฉิงเสี้ยงพูดเย็นชา

ถึงแม้ว่าซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยจะรู้แล้ว แต่ก็ยังคงเสียใจ นางยิ้มเย็น “ใช่ ท่านจะแต่งกับคุณหนูตระกูลหลิน แล้วจะแต่งกับข้าได้อย่างไร? ”

“เจ้ารู้ก็ดี พัวพันกับข้าไปก็ไม่มีผลดีอะไร เจ้าเป็นแม่หม้าย เวลายังอีกนาวไกล ไม่จำเป็นต้องมาพัวพันกับข้า ไม่เป็นผลดีกับชื่อเสียงเจ้า ปล่อยข้าไป ข้าจะไม่ติดใจเรื่องนี้ ไม่เช่นนั้น ......” สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนมาร้ายกาจในบัดดล “ไม่เช่นนั้น ข้าจะเอาผิดกับเจ้า”

“เอาเรื่องสิ！ ” ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยลุกขึ้น แล้วพูดน้ำเสียงเย็นๆ “ท่านคิดว่าข้ายังจะกลัวท่านมาเอาเรื่องข้าอีกหรือ? การตาย สำหรับข้าแล้ว ก็เป็นเหมือนการปลดปล่อย”

เสี้ยเฉิงเสี้ยงรู้ว่าซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยรักชีวิตตนเอง แต่ไม่รู้เลยว่าผู้หญิงที่ผิดหวังถึงขีดสุด จะตัดสินใจเช่นนี้ ถ้าร้ายขึ้นมา ไม่ต้องพูดถึงชื่อเสียง แม้กระทั่งชีวิตนางก็ไม่สน

เขาทำท่าจะลุกจากเก้าอี้ ลองอยู่หลายครั้ง ก็ลุกขึ้นยืนไม่ได้ ได้แต่นั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างหมดแรง เงยหน้ามองนาง แล้วพูดอย่างหมดอาลัยตายอยากว่า “เจ้าจะเอาอย่างไรกันแน่? ”

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยเอามีดพกออกมาจากตู้ แล้วยิ้มงามดั่งบุพผาพูดว่า “ท่านคิดว่าอย่างไรละ? ”

เสี้ยเฉิงเสี้ยงเริ่มกลัว “ถ้าเจ้าฆ่าข้า เจ้าก็หนีไม่รอด”

“ข้าเคยบอกแล้วว่า ข้าไม่กลัวตาย ” ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยบีบบังคับทุกทาง แล้วยิ้มเป็นนางร้าย