พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 294

ตอนที่ 294 สุราเมามาย

ความสัมผัสได้เกี่ยวกับการเมืองของนาง สามารถรับรู้ได้ไวกว่าผู้อื่น นอกจากร่างกายที่อยู่วัด สิ่งที่นางมองเห็นในการณ์ไกลนั้นยังมองเห็นได้ไกลยิ่งกว่าขุนนางชั้นสูงพวกนั้นเสียอีก

นางไม่อยากจะก้าวก่ายเรื่องราชสำนักอีก แต่ว่าหลังจากเกิดโรคผีดิบ ตอนนี้ในเมืองหลวงเสี้ยหลีโม่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก นางจักต้องดำเนินการให้สองคนนี้แต่งงานกันให้ได้ ชื่อเสียงของเสี้ยหลีโม่สามารถช่วยเหลือถูซือเย่ได้ ทำให้การบริหารบ้านเมืองมั่นคง เพียงแค่การบริหารบ้านเมืองมั่นคงถึงจะสามารถรับมือกับข้าศึกภายนอกได้

การต่อสู้ของอำนาจของฮ่องเต้เป็นเพียงปัญหาภายใน เป็นการใช้อำนาจคุกคามอย่างมาก ก็ขึ้นอยู่กับแคว้นต่างๆ สี่ด้าน

โดยเฉพาะแคว้นเป่ยม่อที่พึ่งลงนามในสนธิสัญญาสันติภาพ อ๋องฉีสามารถต้านทานไหวก็พร้อมต้องการจับฮ่องเต้แคว้นเป่ยม่อที่บุกรุกมาทางใต้? แต่เกรงว่าจะไม่สามารถทำได้ ครั้งนี้เกรงว่าจะหลีกเลี่ยงได้ยาก

นางอยากจะฆ่ากุ้ยไทเฟยเสีย แต่ว่ามีฐานะเป็นคนตระกูลหลงเป็นตัวกำหนด นางไม่อาจฆ่าคนได้ตามอำเภอใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนของราชวงศ์

“ถ้าเหล่าชีไม่ยอม ท่านตั้งใจจะทำอย่างไรต่อ? ”อาซื๋อโผจือถาม

หลงจ่านเย๋นพูด “เจ้าไปด้วยตัวเองสักครั้ง บอกเขาว่าถ้าหากเขาเชื่อฟังในการอภิเษก เสี้ยหลีโม่จะปลอดภัยกลับไป”

“อืม ก็ดีเหมือนกัน ช่างมีอุปสรรคเสียจริง จะต้องทำเช่นนี้แล้ว กุ้ยไทเฟยจะได้ไม่ทันระวังตัว มิฉะนั้นถ้าหากนางรู้ว่าคนที่ต้องอภิเษกด้วยเป็นเสี้ยหลีโม่ การอภิเษกครั้งนี้คงได้มีเรื่องติดขัดแน่ เช่นนี้ช่างน่าสะอิดสะเอียนที่สุด ท่านพระราชทานสมรสด้วยตนเอง ก็เพื่อจะหลีกเลี่ยงไม่ให้คนพวกนั้นพูดเรื่องไว้ทุกข์ บังคับเขาให้ไม่มีหนทางจนต้องอภิเษก”อาซื๋อโผจือพูดจบก็หันหลังเดินออกไป

หลังจากซือถูเย่ออกมาจากวัง ในใจก็ฉุนเฉียวเป็นที่สุด

เมื่อก่อนเขาไม่เคยมีความคิดเรื่องแต่งงาน ภายหลังมีแล้ว แต่ว่าคนที่เขาอยากแต่งงานด้วยกลับไม่อยู่แล้ว

ในวันนี้ให้เขาแต่งกับสตรีที่ไม่รู้จัก เขาเกิดความไม่พอใจเป็นอย่างมาก

เซียวเซียวมาถึงตำหนัก กอดสุราอยู่ไหหนึ่ง “ดื่มกันไหม? ”

ซือถูเย่มองดูสุราในอ้อมกอดของเขา พูด “ไม่”

ไม่ดื่มแล้ว สตรีนางนั้นไม่ชอบให้เขาดื่มสุรา

“สุราเฉินเหนียงอย่างดี จากร้านเหล่าเฉินนอกเมือง”

“เอากลับไปเถอะ”ซือถูเย่พูดไปด้วยใจที่ยุ่งเหยิงวุ่นวาย

เซียวเซียวแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก “มีสุราดีไม่ดื่ม นิสัยเจ้าเปลี่ยนไปแล้วหรือ? ”

“ไม่มีอารมณ์ และก็ไม่อยากดื่ม”ซือถูเย่พูด

“เพราะไทฮองไทเฮาบังคับให้เจ้าแต่งงาน? ”เซียวเซียวนั่งลง หยิบจอกที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วเทเหล้าออกมา กลิ่นสุราหอมโชยมา ตลบอบอวลไปทั่วมุมห้อง

“ไม่ใช่ทั้งหมด”ซือถูเย่พูดอย่างเย็นชา ในสายตามืดมน

“เพราะเสี้ยหลีโม่? ”เซียวเซียวดื่มไปอึกหนึ่งแล้วยิ้ม “ความรักคืออะไร? อ๋องซื่อเจิ้งของพวกเราที่กล้าหาญและมีพลังตลอดเวลา กลับกลัดกลุ้มจิตใจอมทุกข์เช่นนี้เสียแล้ว”

ซือถูเย่ไม่ได้พูดอันใด ทำเพียงแค่กวาดตามองเขาแวบหนึ่ง

เซียวเซียวดื่มไปอีกอึก ยิ้มอย่างคนไม่คิดอะไร “ความคิดถึงมันกัดกร่อนกระดูก เคยชินไปก็ดีเอง ดื่มสักจอกเถอะ ในความเป็นจริงไม่อาจพบเจอกันได้ เมามายไปแล้วเจอกันในฝันได้แน่นอน”

“ไม่ต้องชักจูง เซียวเซียว เจ้ายังคิดถึงเสี่ยวกูกูหรือไม่? ” ซือถูเย่ขมวดคิ้ว

เซียวเซียวไม่พูดจา เอาแต่ดื่มสุรา

ซือถูเย่พูดถึงประเด็นนี้แล้ว อดไม่ได้ที่จะถาม “ข้าไม่เข้าใจจริงๆ แรกเริ่มฝูฮวงให้เสี่ยวกูกูแต่งงาน เจ้าไม่กลัวตายคุกเข่าอยู่นอกห้องหนังสือ ขอร้องฝูฮวงให้เสี่ยวกูกูแต่งงานกับเจ้า ต่อมาฮวงซงเป็นฮ่องเต้ ฮวงซงไม่ให้เสี่ยวกูกูแต่งงาน เจ้ากลับไปแต่งงานกับสตรีอื่น สุดท้ายแล้วเป็นเพราะอะไรกันแน่? ”

เซียวเซียวตอบอย่างใจลอย “บางทีอาจเพราะไม่ได้รักแล้วกระมัง? ”

“ไม่รัก? ”ซือถูเย่เหลือบมองเขา “ท่าทางแบบนี้ของเจ้าไม่ได้บอกว่าไม่รัก เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ”

“ถ้าทุกคนเห็นว่าเป็นเช่นนั้น ข้ากับชิงชิวอยู่ด้วยกันแล้ว ข้าชอบนาง ต้องรับผิดชอบนาง เป็นเช่นนี้ก็ง่ายดี”เซียวเซียวยิ้มแล้วพูดอย่างเย็นชา

“เหลวไหล เจ้าไม่ชอบภรรยาของเจ้าในตอนนี้เลย เมื่อก่อนนางก็เป็นเพียงสาวรับใช้ที่อยู่กับเสี่ยวกูกู เจ้าจะชอบนางได้อย่างไรละ? เจ้าโกหกใครกัน? ข้าไม่ใช่คนที่ถูกตบตาได้ง่ายๆ นะ”

เซียวเซียวดื่มไปอีกอึก “เมื่อก่อนเจ้าไม่เคยถาม ทำไมตอนนี้ถึงได้ถามละ? ”

ซือถูเย่ตะลึงงัน ใช่แล้ว เมื่อก่อนเขาไม่เคยถาม คิดตลอดว่าเป็นเรื่องของผู้อื่น

อาซื๋อส่ายหน้า “ท่านมีคนที่อยากแต่งงานด้วย แต่ว่าแต่งด้วยไม่ได้ คนชราที่ยังไม่ตายให้ข้ามาบอกท่าน ถ้าท่านแต่งงานอย่างเชื่อฟัง นางจะตามหาเสี้ยหลีโม่กลับมาให้”

ซือถูเย่แหงนหน้าขึ้นทันที “หลีโม่ยังไม่ตาย? ”

“อย่างนั้นมีความสุขกับการค้าขายครั้งนี้หรือไม่? ”อาซื๋อมองเขาแล้วถาม

“มีความสุข ขอเพียงแค่นางรักษาคำพูด”

“เมื่อไหร่กันที่นางไม่รักษาคำพูด”อาซื๋อถาม อย่างไรเสียคำๆ นี้ก็พูดออกมาแล้ว คนที่ควรหน้าแดงไม่ใช่นาง

ซือถูเย่ยิ้มแล้วพูดอย่างเย็นชา “เช่นนั้นพวกเราควรเปลี่ยนจากคำถามมาเป็นบอกเล่าวิธีการแทน เมื่อไหร่ที่นางจะรักษาคำพูด? ”

สีหน้าไร้อารมณ์ของอาซื๋อพูด “เรื่องที่ทุกคนล้วนรู้ พูดไปก็ไม่น่าสนใจแล้ว แต่ว่าอาซื๋อโผโผสามารถรับประกันให้ท่านได้ ขอเพียงท่านยอมแต่งงาน เสี้ยหลีโม่ย่อมมีชีวิตกลับมาได้”

ซือถูเย่พูด “แต่ถ้าหลังข้าแต่งงานไปแล้ว เสี้ยหลีโม่ยังไม่กลับมา หลังจากแต่งงานไปวันที่สอง ข้าจะหย่าขาดกับภรรยา”

“สัญญาต้องเป็นสัญญา! ”อาซื๋อพูดจบ ก็หยิบสุราที่ยังดื่มไม่หมดหันเดินแล้วพูดว่า “สุราชั้นเลิศจากร้านเหล่าเฉิน? ข้าเอาไปละ”

เมื่อเดินถึงประตู ขอบตาอันแหลมคมก็เห็นไหสุราวางอยู่มุมกำแพงหลายไห ก็หันกลับไปอุ้มอีกไห “ท่านกินไม่หมดหรอก เยอะขนาดนี้”

ซือถูเย่โกรธเกลียดจนกัดฟัน “โจรขโมย! ”

“ชมเกินไปแล้ว! ”อาซื๋อวางก้ามแล้วเดินออกไป

ซือถูเย่นั่งลง ความรู้สึกมึนหัวหายไปบ้างแล้ว แต่ว่ายังคงร้อนรุ่มในใจ

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อคำพูดของอาซื๋อ แต่ว่านางยังมีชีวิตอยู่จริงหรือ?

คนที่เขาส่งออกไป นานมากแล้วยังไม่มีข่าว เขาพูดกับทุกคนว่านางไม่ตาย แต่ในใจของเขานั้นรู้อยู่นานแล้ว นางไม่มีทางที่จะยังมีชีวิตอยู่

นี่เป็นความหวังลมลมแล้งแล้งอย่างหนึ่งหรือ? ถ้าหลังจากแต่งงาน นางยังไม่กลับมา จะต้องจัดการกับหัวใจที่ลิงโลดไปแล้วนี่อย่างไร?