พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 321

ตอนที่ 321 ท่านอ๋องโกรธกริ้ว

หลังจากที่หลีโม่ออกจากจวนอ๋อง ก็ไม่ได้ทำอะไรอีก

ถึงแม้ซูชิงจะรู้อะไรช้า แต่ก็รับรู้ถึงปัญหาที่จะเกิดได้

“ถ้าเขาจะสู่ขอคุณหนูบ้านตระกูลหลินก็แปลกแล้ว” ซูชิงกล่าว

“ฮองเฮาบีบบังคับละสิ แต่อ๋องเหลียงที่ข้ารู้จัก ไม่น่าจะทำผิดแบบนี้” หลีโม่คิดอะไรออก “ฮองเฮารู้เรื่องอี้เอ๋อร์มั้ย?”

“ข้าไม่รู้ว่าฮองเฮารู้มั้ย ” ซูชิงพูดไปก็ลังเลไป “ฮองเฮาน่าจะไม่รู้นะ”

หลีโม่คิดว่าเรื่องมันแปลกๆ อ๋องเหลียงเข้าวังแค่ครั้งเดียว ออกมาก็ไม่ยอมรับการรักษาอีก แถมยังพูดว่าจะสู่ขอคุณหนูตระกูลหลินอีก

นางนึกถึงตอนที่เข้าวังครั้งแรกได้ ตอนนั้นเจ้าเจ็ดก็อยู่ด้วย ได้ยินพวกเขาคุยกัน เหมือนว่าเจ้าเจ็ดมีอำนาจยุ่งเกี่ยวกับการแต่งงานของอ๋องเหลียง

เมื่อนึกถึงจุดนี้ นางก็ลืมหลิ่วหลิ่ว แล้วก็สั่งเตาเหล่าต้าให้กลับจวน

เมื่อกลับถึงจวน ซือถูเย้นก็อยู่ที่จวนพอดี

นางสั่งให้ซูชิงไปปิดประตู แล้วนางก็ถามซือถูเย้น “เรื่องงานแต่งอ๋องเหลียง เจ้าตัดสินใจได้ใช่มั้ย?”

ซือถูเย้นพยักหน้า “ใช่ พวกเจ้าเป็นอะไรกัน?ท่าทางลนลาน”

หลีโม่ถอนหายใจ “อ๋องเหลียงบอกจะไม่รักษาขาแล้ว ทั้งยังบอกว่าจะสู่ขอคุณหนูตระกูลหลินอีก”

“คุณหนูตระกูลหลิน? คนไหน? ” ซือถูเย้น ขมวดคิ้ว “ข้าไม่รู้เรื่องนี้เลย”

“ก็คุณหนูตระกูลหลินที่เสี้ยห้วยจุนจะสู่ขอคนนั้นไง ” หลีโม่กล่าว

ซือถูเย้นสบถออกมาว่า “ไร้สาระสิ้นดี！”

“เรื่องจริง เขาบอกมาเอง” ซูชิงกล่าว

ซือถูเย้นนั่งลง แล้วมองที่หลีโม่ “เจ้าค่อยๆเล่ามา ว่าเรื่องมันเป็นอย่างไร?”

หลีโม่ก็เล่าว่าไปจวนอ๋องเหลียงแล้วรอเขาอยู่ตั้งนาน แล้วก็บอกว่าอ๋องเหลียงพอกลับออกมาจากวังก็บอกว่าจะไม่รักษาขาแล้ว แล้วก็จะแต่งงานกับคุณหนูตระกูลหลิน

ซือถูเย้นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ถ้าเป็นคุณหนูตระกูลหลิน ข้าไม่เห็นด้วย หลินซื่อหลางพ่อของนางไม่ใช่คนดี ไม่ช่วยราชการแต่จะเอาผลงาน ครั้งก่อนก็เอาหลานตัวเองมาแต่งกับเสี้ยห้วยจุน ก็เพราะจะมาเกาะเสี้ยห้วยจุน”

“เช่นนั้นพวกเราเข้าวังไปหาฮองเฮาดีมั้ย ” หลีโม่รีบพูดชวน

ซือถูเย้นมองไปที่นาง “เจ้าไม่ต้องไปหรอก ข้าไปคนเดียวก็พอ”

หลีโม่คิดอยู่สักพัก มันก็จริง นางไม่เหมาะที่จะเข้าไป เข้าไปก็ทำให้ฮองเฮาโมโหเปล่าๆ

“ก็ได้ เช่นนั้นก็รีบไป ” หลีโม่กล่าว

ซือถูเย้นก็คิดว่าเรื่องนี้จะชักช้าไม่ได้ แล้วก็รีบสั่งจิ่นเฉิงจักเตรียมรถม้าเข้าวัง

ทางฮองเฮาก็เหมือนจะเดาได้ว่าเขาจะเข้าวังมาหา ก็เลยจัดเตรียมขนมไว้ให้

“ท่านอ๋อง ช่วงนี้คงจะยุ่งกับงานราชการมากมาย” ฮองเฮาพูดยิ้มๆ

ซือถูเย้นนั่งลง “ก็พอได้อยู่”

วันนี้ซือถูเย้นไม่เห็นแก่หน้าฮองเฮาเลย ตวาดเสียงว่า “ชื่อเสียงของครัชทายาทเจ้าตื่นเต้นถึงเพียงนี้เชียว? แล้วชื่อเสียงของเฮ่าเอ๋อร์ล่ะ? หลายปีมานี้ ภายนอกพูดถึงเขาเช่นไร ฮองเฮาไม่รู้เรื่องหรือ? เรื่องพวกนั้นก็เพราะใคร? ท่านแกล้งไม่รู้ไม่ชี้ก็แล้วไป ท่านไม่รักลูกชายตนเอง แล้วใครจะรัก? แต่ว่า เพื่อที่จะให้ซือถูเย่ไม่ถูกข่มขู่ ถึงขนาดให้เขายกเลิกการรับรักษาขา ให้เขาไปแต่งงานกับหญิงที่ไม่ได้รัก ข้าไม่อาจจะทนดูอยู่ได้”

ฮองเฮาพูดนิ่งๆ “ถ้าท่านอ๋องทนดูไม่ได้ แล้วจะทำอะไรได้? เพราะเขาตัดสินใจเอง ข้าไม่ได้บังคับ”

ซือถูเย้นจ้องมองนาง “ฮองเฮา ในเมื่อท่านบังคับเฮ่าเอ๋อร์ เช่นนั้น ข้าก็จะข่มขู่ท่านบ้าง ถ้าเฮ่าเอ๋อร์สู่ขอคุณหนูตระกูลหลิน ตำแหน่งรัชทายาทของซือถูเย่ ข้าก็จะจัดการลากเขาลงมา”

ฮองเอามือตบโต๊ะ “ซือถูเย้น เจ้ากล้าหรือ? เรื่องบังอาจเช่นนี้เจ้ายังกล้าพูดออกมา ไม่กลัวว่าข้าจะไปฟ้องฮ่องเต้หรือ?”

“จะไปฟ้องก็ตามใจ ” ซือถูเย้นโกรธจนตาแดง “เจ้าลองดูก็ได้ ว่าข้ากล้าทำเช่นนั้นหรือไม่！”

พูดจบ แล้วก็เอามือกวาดขนมหวานบนโต๊ะทิ้งจนหมด

ฮองเฮาโกรธจนตัวสั่น “หนอย เจ้าซือถูเย้น ช่างบังอาจกับข้า ข้าจะไปฟ้องกับไทเฮา ว่าเจ้าไม่เคารพฮองเฮาอย่างข้า”

ตอนที่ฮองเฮากำลังโกรธนั้น ก็รู้ว่าตนเองควรจะไปหาไทเฮา เพราะเรื่องนี้ไทเฮาก็ต้องรับรู้ นางจะไปพูดกับไทเฮาก่อนซือถูเย้น

ทางฝั่งไทเฮาก็กำลังนั่งคุยกับชุยไท่เฟยพอดี ฮองเฮาเข้ามาก็ร้องห่มร้องไห้ “ท่านแม่ ท่านต้องให้ความเป็นธรรมแก่ข้านะ ข้าเป็นฮองเฮายังมีคนมารังแกข้าเลย”

ไทเฮาขมวดคิ้ว “เจ้าร้องไห้ทำไม? ใครรังแกเจ้า?”

ชุยไท่เฟยก็สงสัย “นั่นสิ ใครช่างกล้ารังแกฮองเฮา”

ฮองเฮาบีบน้ำตา “ท่านแม่ มันเป็นเรื่องจริง เมื่อครูท่านอ๋องเข้าวังมาเยี่ยมข้า พูดจาไม่ไว้หน้าข้า ยังบอกอีกว่าจะปลดตำแหน่งซือถูเย่ออกอีก”

ชุยไท่เฟยตกใจ “ทำไมเขาถึงพูดเช่นนั้น ? นี่มันเรื่องใหญ่มาก เย้นเอ๋อร์ไม่ใช่คนไม่รู้กาลเทศะ ฟังผิดไปเองหรือเปล่า? ”