พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 372

ตอนที่ 372 ไปหาอี้เอ๋อร์

หลังจากไทเฮากลับ ฮองเฮาก็ครุ่นคิด แล้วให้หงฮัวรีบออกวังไปดูสถานการณ์อ๋องเหลียง

ถึงแม้จะไม่เชื่อคำของไทเฮาเสียหมด แต่ว่า นางพูดเช่นนี้ ถ้าไม่หาความจริง ในใจก็จะไม่สงบ

กลางดึกอ๋องเหลียงมีไข้สูง ถึงแม้จะไม่อันตรายมาก แต่ก็ทำให้ทุกคนตกอกตกใจ หลีโม่ค่อยดูแลอย่างเต็มที่ พูดอยู่ข้างหูตลอดว่า “เจ้าต้องอดทน ครั้งนี้ไม่มีใครช่วยเจ้า เจ้าต้องช่วยตัวเอง เจ้าอย่าทิ้งพวกเราไป คิดดูว่าคนที่เป็นห่วงเจ้าตอนนี้มาอยู่เป็นเพื่อนเจ้าแล้ว เจ้าต้องอดทน ”

หลีโม่พูดอยู่หลายรอบ ซือถูเย้นถามนางว่า “แบบนี้จะได้ผลหรือ? ขาจะได้ยินหรือ?”

“เขารู้สึกตัว เขาได้ยิน ตอนนี้ได้แต่พึ่งตัวเขาเองแล้ว สิ่งที่พวกเราทำได้ ก็ได้ทำไปแล้ว” หลีโม่กล่าว

ซือถูเย้นเห็นด้วย แต่สีหน้าไม่ดีนัก ยังคงกำมือแน่นไม่คลาย

หลีโม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา นางค่อยๆแกะมือเขาออก พูดว่า “ตอนนี้ได้แต่หวังให้เขารอดปลอดภัย พอเขาดีขึ้นแล้ว เจ้าคิดจะทำอะไร ข้าก็จะอยู่เป็นเพื่อนเจ้า”

ซือถูเย้นเงียบ แต่คิ้วกระตุก หลีโม่รู้ว่าเขากำลังอดกลั้นอย่างมาก เขาอดทนมานานมากแล้ว

เขาจัดการเรื่องการเมืองได้ดี ชีวิตไม่เคยประมาท แต่ว่า คราวนี้เรื่องการเมืองมาพัวพันกับเรื่องครอบครัว ทำให้เขารับมือได้ยาก

ถึงยามสี่ หลีโม่เห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดี เลยให้ต้าจีนเช็ดตัวลดอุณหภูมิให้เขา สถานการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไร

หลีโม่ใจร้อน พูดโมโหว่า “ซือถูเฮ่า เจ้าต้องอดทนนะ ยังจะต้องไปสู่ขออี้เอ๋อร์อีก เรื่องนี้ยังไม่แล้วเสร็จ เจ้าจะตายไม่ได้”

เสียงหลีโม่ทั้งดังทั้งแหลม ทำให้เปลือกตาอ๋องเหลียงกระตุกๆ แล้วก็ค่อยๆลืมตาขึ้น แต่ครู่เดียว ก็หลับลงไปอีก

ซือถูเย้นชะงัก “เขาเป็นห่วงอี้เอ๋อร์ ลองเรียกชื่ออี้เอ๋อร์ใหม่อีกครั้งดีไหม?”

หลีโม่พยักหน้า “ใช่ๆ ไปตามอี้เอ๋อร์ เขาคิดถึงอี้เอ๋อร์ ข้าวุ่นวาย เลยนึกไม่ถึงจุดนี้ แต่ว่า ไม่รู้ว่าอี้เอ๋อร์อยู่ที่ไหน จะหานางเจอหรือเปล่า?”

ซือถูเย้นมองซูชิงและเซียวโธ่ สองคนนั้นรีบลุกขึ้น “พวกเราจะรีบไปตามหาทุกที่พักในเมืองนี้ ส่วนมากจะอยู่ในโรงแรม”

“รีบไป！ ” ซือถูเย้นกล่าว

ทั้งสองคนรีบออกประตูไป เอาจิ่นเฉิงและต้าจีนไปด้วย ตรงไปยังสำนักงานฟ้องร้อง แล้วเอาทหารลาดตะเวรออกมาช่วยตามหา

หลีโม่รีบให้คนไปต้มยาเพิ่ม เพิ่มปริมาณตัวยาเหลียนเชี่ยวและจินหยินฮัวมากขึ้น แล้วป้อนเขา แต่ครั้งนี้ป้อนยากขึ้น อ้าปากเขาออกยากมาก

หลีโม่รีบร้อนมาก ถ้าป้อนยาไม่ได้ ก็จะลดอาการตัวร้อนไม่ได้

ในตอนนั้นเอง หงฮัวนางกำนัลของฮองเฮาก็มา นางมาถามถึงสถานการณ์ตอนนั้น เข้ามาก็ถามว่า “ฮองเฮาให้ข้าน้อยมาถามอ๋องเหลียงว่าสบายดีหรือไม่?”

หลีโม่ยังอยู่ในช่วงโมโห ก็ดึงนางมาล้มลงหน้าเตียงอ๋องเหลียง แล้วตวาดว่า “เจ้าแหกตาดูเอง ว่าเขาสบายดีหรือไม่?”

หงฮัวเห็นอ๋องเหลียงนอนคว่ำอยู่บนเตียง หลับสนิท เมื่อสัมผัสหลังมือดู พบว่าตัวร้อนมาก นางก็ตกใจ “คุณพระ ทำไมร้ายแรงจัง?”

“ไปบอกฮองเฮา ถ้าจุดประสงค์ของนางคืออยากให้อ๋องเหลียงตาย งั้นก็ใกล้จะสำเร็จแล้ว”

หงฮัวตกใจแล้วก็วิ่งกลับวังไป

เซียวโธ่และซิชิงกำลังค้นหาในเมืองนั้น ก็พบหลิวเยว่และอี้เอ๋อร์อยู่ในโรงแรม เพราะว่า จะตามหานั้นไม่ยาก

หลิวเยว่กำลังนอนหลับอย่างสบายใจก็ตกใจตื่นขึ้น เซียวโธ่เล่าเรื่องราวให้ฟังว่า อ๋องเหลียงออกตัวช่วยอี้เอ๋อร์เลยถูกโบยเจ็บหนักถึงขั้นชีวิต หลิวเยว่ก็ไม่แปลกใจ รีบให้อี้เอ๋อร์ตามเซียวโธ่ไป

อี้เอ๋อร์หน้าแดง นึกถึงตอนที่ตนเองอยู่กับเขา เขาไม่ใช่คนจิตใจอำมหิตแบบนั้นแน่ แล้วก็พยักหน้าอย่างมั่นใจ “ใช่แล้ว ผู้คนชอบพูดจามั่วซั่ว เขาเป็นคนดี”

“เขาเป็นคนดีอยู่แล้ว เมื่อรู้ว่าเจ้าถูกองค์รัชทายาททำร้าย ก็รีบเข้าวังไปแก้แค้นแทนเจ้า ไม่คิดว่าฮองเฮาจะลงโทษเขาหนักถึงเพียงนี้ ”

ซูชิงพูดเช่นนี้ไม่ได้ตั้งใจจะให้อี้เอ๋อร์รู้สึกผิด แต่อยากให้อี้เอ๋อร์รู้ว่า อ๋องเหลียงคิดอย่างไรกับนาง

อี้เอ๋อร์ก็ไม่สบายใจ วันนั้นองค์รัชทายาทบอกว่า พี่ชายตัวโตเคยไปหาแม่ของเขา บอกว่าอยากจะสู่นาง นางไม่รู้เรื่องนี้เลย เขาต้องคิดว่านางนั้นดีมากๆ ก็เลยจะไปสู่ขอ

ท่านแม่บอกว่า ถ้ามีผู้ชายคนไหน ที่ไปต่อสู้เพื่อเจ้า ทำเพื่อเจ้าได้มากมาย ผู้ชายคนนั้นจะเป็นคนที่รักเจ้าจริง

ตอนนี้นางมีเรื่องมากมายอยากถามเขา นางอยากรู้ว่า เขาอยากจะสู่ขอนางๆจริงๆใช่ไหม

รถม้าวิ่งมาถึงจวนอ๋องเหลียงอย่างว่องไว อี้เอ๋อร์ก็รีบลงจากรถม้า โดยไม่รอเซียวโธ่และซูชิงเลย รีบเดินเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นอี้เอ๋อร์เข้ามา หลีโม่รีบดึงมือนาง แล้วร้องขอ “อี้เอ๋อร์ เจ้ารีบเข้าไปพูดกับเขาหน่อย พูดอะไรก็ได้”

อี้เอ๋อร์เห็นคนมากมายมาที่นี่ ก็รู้สึกกลัว แต่เมื่อเห็นอ๋องเหลียงนอนอยู่บนเตียง นางก็เสียใจ เพราะอ๋องเหลียงดูแย่มาก

นางค่อยๆเดินเข้าไป หลีโม่เปิดแผลที่บริเวณช่วงขาออก อี้เอ๋อร์ก็ตกใจขาอ่อน แล้วก็น้ำตาไหลนองหน้า

นางยื่นมือมา ค่อยๆจับมือของอ๋องเหลียง อยากจะจับส่วนอื่นด้วย แต่กลัวเขาเจ็บ ได้แต่ร้องไห้ถามว่า “แม่เขาตีเขาหรือ? ทำไมถึงลงโทษหนักขนาดนี้?”

“ใช่ แม่เขาสั่งตี ” เดิมทีหลีโม่กลั้นน้ำตาไว้ แต่พอเห็นอี้เอ๋อร์ร้องไห้ นางก็ร้องตาม

อี้เอ๋อร์นั่งชันเข่าอยุ่ข้างเตียง แล้วเอามือจับหน้าอกเขา แล้วก็เอาหัวไปหนุนข้างๆเตียง เหมือนตอนที่นางป่วย ซื่อเย่นก็มานอนมองนางแบบนี้ นางก็นอนดูอ๋องเหลียงอยู่แบบนั้น