พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 406

ตอนที่ 406 ประทานเจ้าสาวแด่เซียวเซียว

ฮองไทเฮาได้ยินนางพูดเช่นนี้รู้สึกขมขื่นในอยู่บ้าง ความจริงประโยคที่นางเอ่ยมานั้นมิมีสิ่งใดมารับประกันคำมั่นนั้นได้ เพราะโอรสองค์ชายแปดกำลังจะกลับมา

แต่นางกำลังวางแผนหลีกหนี แต่ก่อนนั้นเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนางมาโดยตลอด สิ่งใดก็ตามมิอาจหลีกเลี่ยงความขัดแย้งได้

แต่งองค์ทรงเครื่องเรียบร้อย ฮองไทเฮาเรียกซุนกงกงให้เข้าพบ “สั่งการเรียบร้อยดีหรือยัง? ”

ซุนกงกงโน้มคำนับ “หม่อมฉันกราบทูลฮองไทเฮา จัดการเรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ฮองไทเฮากล่าวต่อ “เจ้าทวนให้ข้าฟังอีกรอบเสียหน่อยสิ”

ซุนกงกงประหลาดใจ “รับสั่งตอนนี้เลยหรือเพคะ”

“ถูกต้องแล้ว ” ฮองไทเฮากล่าว

ซุนกงกงตอบกลับ “พ่ะย่ะค่ะ ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันรับสั่งตามประสงค์ แต่อย่างไรฮองไทเฮาต้องประทับตราด้วยตนเองนะเพคะ”

ซุนกงกง หมุนตัวกำลังออกไปทำตามประสงค์เมื่อสักครู่ ก็เกิดเสียงขึ้นจากด้านนอกประตู “องค์ชายเสด็จแล้ว”

ฮองไทเฮาแปลกใจเล็กน้อย “นี่ไม่ใช่เพิ่งจะรุ่งสางเองงหรือ? เหตุใดจึงมาถึงเสียแล้ว? ”

ซือถูเย้นเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม รอยยิ้มของซือถูเย้นนั้นจี้จุดกุ้ยไท่เฟยอย่างมาก จนนางต้องสำรวมอาการ ระแวงระวังมากขึ้น “หมู่ฮอง ลูกมารับสั่งตามพระราชเสาวนีย์ของท่าน ”

“อือ” ฮองไทเฮางงงัน “เริ่มบัดเดี๋ยวนี้เลยหรือ? เจ้ามีต้องหารือออกว่าราชการก่อนหรือ? ”

“มาช่วยกันก่อนน่ะเพคะ หลังจากรับสั่งตามประสงค์แล้ว คนของฝ่าบาทก็จะทำตามเรื่องตามราวออกมาได้ดี เวลากระชั้นชิดนัก และต้องจัดเตรียมการในครึ่งค่อนวัน”

ฮองไทเฮาคิดแล้วก็รู้สึกสมเหตุสมผล จึงกล่าวกับซุนกงกง “นำตราประทับของข้าออกมา”

ซุนกงกงผ่อนลมหายใจโล่งอก สักครู่ก็นำตราประทับออกมา เขาค่อยๆ เปิดพระราชเสาวนีย์ออกเล็กน้อย ยังคงบดบังส่วนอื่นเอาไว้

ฮองไทเฮาประทับตราลงไป อยากจะอ่านดูอีกรอบเสียหน่อย ซือถูเย้นกลับคว้าเอามาถือไว้อย่ารวดเร็ว “เหล่าขุนนางกำลังรอลูกอยู่ ลูกขอลาก่อนแล้วจะกลับมาอีก”

ฮองไทเฮากล่าว “อย่างไรก็จะออกไปประกาศตามประสงค์ ข้าออกไปพร้อมเจ้าเลยดีกว่า”

ซือถูเย้นตอบ “ได้สิเพคะ ไปกันเถอะ”

ฮองไทเฮากลับไปเชิญกุ้ยไท่เฟยให้มาด้วยกัน “เจ้าไปพร้อมกันเถิด”

กุ้ยไท่เฟนเผยสายตาไม่สนอกสนใจ “น้องไม่ไปแล้วเพคะ”

“ไปสิ ไปเถิดนะ ซือถูจิ้งก็เป็นน้องสาวของพระสวามีเจ้าเหมือนกันนะ เจ้าควรจะไป” ที่ฮองไทเฮาให้นางไปด้วย เพราะนางก็เป็นส่วนหนึ่งของราชวงศ์เช่นเดียวกันจึงอย่างให้นางมีส่วนร่วมกับพระราชพิธี ไม่อยากให้นางคิดไปว่านางเป็นคนนอก

ซุนกงกงมองซือถูเย้นด้วยความเป็นกังวล แต่ซือถูเย้นไม่ได้แสดงแววตาใดให้เขาเห็นแม้แต่น้อย ราวกับว่าเขาไม่รู้ว่าเนื้อหาในพระราชสารนั้นถูกแก้ไข

เหลียงสู้หลินเป็นนายทหารของแคว้นทางตะวันออก เข้าไม่สามารถเข้าร่วมราชวงศ์ได้ แต่เขาได้รับสั่งให้ลาดตระเวนด่านหน้าเหตุ รอเพียงแต่คำสั่งจากพระราชโองการ

เมื่อวานเหลียงไถ้ฝู้ทราบแล้วว่าฮองไทเฮาต้องการตัวเหลียงสู้หลินไปเป็นพระราชบุตรเขย ลึกๆ ในใจเฝ้าคอยดูอยู่บ้าง เมื่อคืนวานเหลียงไถ้ฝู้จงใจแสดงความปรารถนากับเหลียงสู้หลิน ท่าทีของเหลียงสู้หลินนับว่าตอบรับกลับมาอย่างดี ทำให้เหลียงไถ้ฝู้พึงพอใจอย่างมาก

เซียวเหาเย๋รู้ว่าวันนี้ตอนรุ่งสางมีพระราชสาส์นรับสั่งเรื่องพิธีสมรสของซือถูจิ้งและเหลียงสู้หลิน วันนี้เขาอยากใช้ประโยชน์จากการป่วยนี้จนถึงรุ่งสาง เขาจึงไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน ถึงนอนก็มิอาจหลับได้สนิท

บัดนี้ได้ตัดสินใดแล้ว ก็ต้องยอมรับผลทั้งหมด

ไม่มีใครรู้ว่าเขาชอบองค์หญิงถึงเพียงไหน หญิงที่ทั้งงดงามปราดเปรื่องและเฉลียวฉลาดมองโลกในแง่ดี หากนางสามารถแต่งงานกับเซียวเซียวได้ แน่นอนเป็นโชคดีของตระกูลเซียว

สวรรค์ประทานสร้างมนุษย์ แม้เขาจะยอมตายเพราะรักอย่างทุกข์ทน ก็มิอาจหลีกเลี่ยงหลีกหนีเรื่องเหล่านี้ไปได้

นี่จึงเป็นเรื่องที่ทารุณที่สุด

เป็นเรื่องน่าเศร้าสำหรับเซียวเซียว หลายปีมานี้เซียวเซียวทุ่มเทหน้าที่จนได้รับสิ่งตอบแทนงดงาม สร้างฐานะให้แก่ตระกูลเซียวอย่างมาก ตระกูลเซียวได้รับอิทธิพลและเลื่องลือไปทั่วจากการรบของเขา หากแต่ว่ากับผู้ที่ชอบพอ เขากับคว้าเอาไว้ไม่ได้

“ฮองไทเฮา กุ้ยไท่เฟย ท่านอ๋อง เสด็จแล้ว! ” ขันทีที่หน้าประตูวังตะโกนเสียงดังไปทั่วตำหนัก

ทุกคนในที่แห่งนั้นเกิดข้อสงสัยในทันที เพราะทราบดีว่าพระราชประสงค์ก่อนหน้านั้นพระราชบุตรเขยที่ถูกเลือกนั้นคือเหลียงสู้หลิน

โดยเฉพาะกุ้ยไท่เฟย นางจ้องไปที่ฮองไทเฮาทันใด กดเสียงต่ำเอ่ยถามนางออกไป “เกิดเรื่องอันใดขึ้น? ไม่ใช่เหลียงสู้หลินหรอกหรือ?”

สีหน้าของไทเฮาไม่สู้ดีนัก แต่กลับไม่สามารถอธิบายสิ่งใดได้ เพียงแต่หันไปถามเซียวเหาเย๋ “เหาเย๋ยังไม่ไปทำตามรับสั่งอีกหรือ?”

เซียวเหาเย๋คุกเข่าลงทันที คลานเข่าเข้ามาก้าวหนึ่งด้วยสีหน้าขาวซีด “หม่อมฉันรับสั่งเพคะ ขอบพระทัยพระมหากรุณาธิคุณของราชวงศ์อย่างสุดซึ้ง”

เหลียงไถ้ฝู้เผยสายตาแข็งกร้าว ก้นลึกในใจเขาหัวเราะเย็นยะเยือกเมื่อได้เห็นพวกเขาแสดงละครตลบหลังกัน

เหลียงสู้หลินอยู่ด้านนอกโถงก็ได้ยินคำประกาศพระราชสาส์นเช่นกัน เขาไม่คาดคิดว่าจะกลับกลายเป็นเช่นนี้ เหตุใดจึงเป็นเซียวเซียว เมื่อวานฮองไทเฮากล่าวว่าเลือกเขาเป็นพระราชบุตรเขยไม่ใช่หรือ?

เหตุใดเมื่อผ่านไปแค่เพียงข้ามคืน จึงกลับเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งไป

 อ๋องเหล่าเซี้ยนแทรกขึ้นมา “ไทเฮา เซียวเซียวสมรสแล้วมิใช่หรือ เหตุใดจึงจะมาสมรสกับองค์หญิงอีก”

“ท่านลุง” ซือถูเย้นกล่าว “หานชิงชิวตายไปแล้ว”

“ถึงตายแล้วนางก็ยังเป็นภรรยาของเซียวเซียวอย่างถูกต้อง ป้ายสมรสนางได้มาก่อนองค์หญิง เรื่องนี้ไม่เห็นว่าเหมาะสม”  อ๋องเหล่าเซี้ยนกล่าว

ซือถูจิ้งเป็นลูกพี่ลูกน้องหรือน้องสาวฝั่งพระบิดาของซือถูจิ้ง เป็นหนึ่งในราชวงศ์ หลังจากองค์หญิงผู้สูงศักดิ์ตายไปไม่ยินยอมตำแหน่งต่ำศักดิ์กว่าหญิงใดอื่น เพียงเรียกหญิงอื่นว่า “เสด็จพี่” อย่างเคารพนบนอบเท่านั้น

ซือถูเย้นยิ้ม “ท่านลุงโปรดอย่ากังวล หานชิงชีวจะต้องหย่าร้างกับเขาไม่ช้าก็เร็วอยู่ดี”

เขามองไปที่เซียวเหาเย๋ “ใช่หรือไม่? เหาเย๋? ”

เซียวเหาเย๋ประสานมืออีนสั่นไหวนั้นขึ้นมาคำนับ “พ่ะย่ะค่ะ เซียวเซียวหย่าร้างกับหานชิงชีวไปแล้วพวกเขาไม่ใช่สามีภรรยากันอีกต่อไป เพียงว่าเพื่อให้ถูกตัดสินโทษจากฮองไทเฮา เขาจึงไม่บอกกล่าวเรื่องนี้ออกไป”

“น่าแปลกนัก เหตุใดเซียวเซียวจึงหย่ากับชิงชีว? ใบสำคัญการหย่าเล่า? ”  อ๋องเหล่าเซี้ยนถามขึ้น

ซือถูเย้นสั่งให้ซุนกงกงนำใบหย่าเข้ามามอบให้อ๋องเหล่าเซี้ยนได้ดู “เซียวเซียวหย่ากับชิงชีวในคืนวันแต่งงานคืนนั้น เซียวเซียวมิได้มีเจตนาต่อต้านพระราชประสงค์ แต่ในคืนวันแต่งงานได้ยินเสียงหานชิงชีวคุยกับสาวใช้ว่านางเป็นผู้ฆ่าหยาวจื่อ แต่ไม่ชัดนัก เขาไม่ประสงค์จะเขาเรือนหอกับฆาตกร แต่อย่างไรเขาก็ไม่มีหลักฐานมาพิสูจน์ได้ว่านางเป็นฆาตกร หลังจากนั้นเขาก็ออกตำหนักมาขอให้หม่อมฉันช่วยสืบคดีของหยาวจื่อที่ถูกฆ่าตาย หม่อมฉันยังเด็กนักจึงไม่สนพระทัยในเรื่องนี้ หนึ่งเดือนต่อมาข้าจึงสั่งการให้คนไปสืบสวน ก่อนนำหลักฐานไปเผยต่อหน้าหานชิงชีว นางรู้ตัวก่อนว่าตนจะถูกจับได้อีกไม่นาน เกรงกลัวจนสับสนจนฆ่าตัวตายในที่สุด”