พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 460

ตอนที่ 460 มากันมากหน่อย

หลีโม่รู้ว่าช่วงนี้อ๋องเหลียงไม่ค่อยสบายใจ เพราะจ้องฝังเข็มรักษา เขาปั้นหน้ายิ้มออกมา เครียดกับเรื่องที่ฮองเฮาถูกส่งเข้าวังเย็น เขาเหมือนไม่สนใจ และไม่ถาม แต่ทุกคนก็รู้ว่าเขาคงเสียใจไม่น้อย

แค่ไม่มีใครพูดออกมาเท่านั้นเอง

“ได้ยินว่า องค์หญิงก็ไม่ได้เข้าวังไปฉลอง ไม่โดดเดี่ยวอยู่คนเดียวรึ?” อ๋องเหลียงถาม

“ข้าเชิญนางแล้ว แต่มีคนเชิญไปก่อน ” หลีโม่บอก

“ใครกัน?” อ๋องเหลียงสงสัย

“ปีใหม่เช่นนี้ นางจะไปกินข้าวบ้านใครได้ละ ต้องคนพิเศษมากๆ ” หลีโม่พูดเปรยๆ

“ตระกูลหู? ก็มีแค่หูฮวนซีคนเดียว คนอื่นๆก็ยากจะคบด้วย ” อ๋องเหลียงกล่าว

“ไม่ใช่ตระกูลหู”

“บ้านเหล่าไท่จูน?”

หลีโม่ส่ายหัว

“บ้านท่านอา ก็ไม่น่าใช่ พวกท่านอาเข้าวังหมด บอกว่าจะไปกินข้าวเป็นเพื่อนท่าย่า”

ซือถูเย้นเงยหน้าขึ้น พูดอย่างอารมณ์เสียนิดๆ “ไปตระกูลเซียว เซียวเหาเย๋เชิญนางไป ก็นั่นแหละ เคยได้รับพระราชทานงานแต่งแล้วไง ไปกินข้าวบ้านนั่นก็ไม่ผิดอะไร”

อ๋องเหลียงถึงบางอ้อ “ได้แล้วหรือ? เซียวเหาเย๋ยอมแล้วหรือ นึกว่าจะไม่ยอมรับ”

หลีโม่ถามซือถูเย้น “จริงๆแล้ว ตอนนี้ฮ่องเต้คิดอย่างไรกับการพระราชทานงานแต่งให้กับซือถูจิ้งกับเซียวเซียว”

“ไม่ได้พูดอะไร ท่านไม่พูด ข้าก็ไม่ถาม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ” ซือถูเย้นกล่าว

“ไอ้บ้า” หลีโม่ด่า “เจ้าก็ต้องลองใจท่านบ้างสิ ถ้าอะไรคืบหน้า พวกเราจะได้เตรียมตัวกัน”

“เจ้าก็อยู่ในวังทุกวันไม่ใช่หรือ? ทำไมเจ้าไม่ถาม?” ซือถูเย้นวางตะเกียบลงพูด

“ข้าจะปริปากพูดอะไรได้? เจ้าเป็นพี่น้องกัน แล้วท่านก็เชื่อใจเจ้า”

ซือถูเย้นกล่าว “ถ้าท่านเชื่อใจข้า ก็คงจะรู้ใจข้า ตอนที่ถูกเหลียงไท่ฝู้กับซือถูเย่บีบราชบัลลังก์นั้นตระกูลเซียวออกหน้าช่วยเหลือมาก ฮ่องเต้แค่ป่วย แต่ตาไม่ได้บอด ท่านมองออก ”

“ถ้าง่ายอย่างเจ้าว่าก็คงจะดี ” หลีโม่คิดว่าฮ่องเต้ต้องมีอะไรในใจ ไม่เช่นนั้นทำไมท่านถึงไม่พูดออกมาเลย

นี่มันคือเรื่องใหญ่ ท่านน่าจะปรึกษากัน

ซือถูเย้นกล่าว “ถ้าเจ้าอยากรู้จริงๆ ก็ให้อ๋องหลี่ชิน”

“ทำไมต้องเป็นอ๋องหลี่ชิน”

ซือถูเย้นเงยหน้ามองนางช้าๆ “ก็เพราะอ๋องหลี่ชินเป็นคนตรงๆ ถ้าถามไม่ถูกใจ ฮ่องเต้ก็ไม่โกรธ”

“ที่แท้เจ้าก็กลัวฮ่องเต้โกรธ” หลีโม่หัวเราะเยาะ

ซือถูเย้นจับตะเกียบ พูดออกไปว่า “ตอนนี้ข้าเป็นถึงอ๋องเซ่อเจิ้ง บางทีก็มีบางเรื่องที่เห็นไม่ตรงกับฮ่องเต้ วันนี้ไม่มี วันหน้าก็ต้องมี ดังนั้น ต้องหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะเกิด”

หลีโม่ก็เห็นด้วย ชีวิตคนก็แบบนี้ เรื่องเล็กที่ไม่สบายใจก็บอกตัวเองให้ลืมได้ แต่จะลืมได้จริงๆหรือ? ไม่ใช่ฝังลึกลงในใจนะ พอเจอเรื่องใหญ่ๆก็ระเบิดออกมาพร้อมกัน

อ๋องเหลียงกล่าว “หวังว่าทุกอย่างจะราบรื่น รอเซียวเซียวกลับมา ก็จัดงานแต่งได้แล้ว ”

หลีโม่มองอ๋องเหลียง แล้วตั้งใจพูดว่า “เจ้าพูดเช่นนี้ ต้องยกให้เจ้าสักจอกแล้ว”

ซือถูเย้นยกเหล้าขึ้นก่อน “ใช่ ต้องยกให้เจ้า！”

ดื่มให้หมด

หลีโม่มองบน “หลอกกินเหล้านะสิ”

“เจ้าขาไม่ดียังมานี่เลย ข้ารึจะพลาด อย่าพูดเลย อยู่บ้านกินข้าวหนวกหูทั้งวัน ไม่ใช่แม่นางตระกูลจางก็สามพี่น้องตระกูลเฉิน”

หลีโม่หลุดขำ “ดูตัวคู่แต่งงานกันปลายปี นี่เหมือนกันทุกปีเลยเนอะ”

“เจ้าก็อายุ20กว่าแล้ว ควรจะแต่งงานได้แล้ว เป็นผู้ชายอายุป่านนี้ยังไม่แต่งงาน ใครจะรู้ว่าเจ้าเป็นพวกหญิงชายได้หมดหรือเปล่า?” อ๋องเหลียงหัวเราะ

“บอกข้าหรือ? เจ้าเองก็ยังไม่ได้แต่งงานนี่ อย่ามาถือโอกาสที่มีอี้เอ๋อร์จะมาว่าข้านะ ระวังหมาจะคาบไปรับประทานนะ”

อ๋องเหลียงยืดอกมั่นใจ “ไม่มีทาง นางจะต้องกลับมา”

หลีโม่ให้คนจัดวางจานชาม “เฮ้อ มีกับข้าวแค่นี้ อ๋องเหลียงมาด้วย ไม่น่าจะพอกิน พอเจ้ามาพวกเรากินไม่อิ่มเลย”

“จะไม่อิ่มแค่ไหนไหน ข้าก็ต้องกินด้วย ที่บ้านข้ากินไม่อิ่ม กินไม่ลง ” ซูชิงถอนหายใจ

หลี่ซ่วยหยุ่นหัวเราะ “กินๆ รีบกิน ในครัวยังมีวัตถุดิบ เดี๋ยวข้าน้อยไปจัดการ”

มามาและเย็นเอ๋อร์ลุกขึ้น “เดี๋ยวข้าช่วย”

หลีซ่วยหยุ่นยิ้ม “ได้เลย พวกเราสามคนมือไว เดี๋ยวก็เสร็จ”

มามาหัวเราะ “พวกเราทำมากๆหน่อย เผื่อมีคนมาอีก เดี๋ยวต้องวิ่งไปทำอีก”

ซือถูเย้นดึงหน้า “อยากกินข้าวเงียบๆเสียหน่อยก็ไม่ได้ ไม่รู้อะไรมากมาย”

“ปีใหม่เช่นนี้ ต้องครึกครื้นหน่อย” หลีโม่ดันอกเขา “อย่างอแง วันนี้ต้องมีความสุข อย่าดึงหน้า”

“นี่ข้าต้องหัวเราะกับพวกเจ้าด้วยใช่ไหมเนี่ย?”

“ไม่ต้องก็ได้ แต่ดื่มเป็นเพื่อนข้า ” หลีโม่รินเหล้าให้เขา “วันนี้อนุญาตให้เจ้าเมาได้”

สีหน้าซือถูเย้นก็ดีขึ้นมา “ค่อยยังชั่ว ขอแค่ได้ดื่ม คนเยอะแค่ไหนก็ได้”