พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 510

ตอนที่ 510 แผนของกุ้ยไท่เฟย

เพื่อไม่ให้ผิดพลาด ครั้งนี้กุ้ยไท่เฟยเสียทรัพย์ไปมาก เรียกนักฆ่ามาหมด

นักฆ่าของอ๋องหนานหวย ก็เป็นนางเองที่ชุบเลี้ยงมา กลุ่มแรกได้ส่งไปแคว้นหนานโก๋ว แต่ในมือนางเองยังมีอีก300กว่าคน คนพวกนี้ไม่เสียดายชีวิต ขอแค่จบภารกิจได้

จะลงมือคืนพรุ่งนี้ หลังจากนางวางแผนหมดแล้ว ก็กลับวัง แล้วเรียกอี๋กุ้ยเฟยและองค์ชายเจ็ดมาด้วย

“ช่วงนี้ข้ารู้สึกว่าเหนื่อยๆ เจ้าให้องค์ชายเจ็ดมาอยู่เป็นเพื่อข้าหน่อย” กุ้ยไท่เฟยกล่าว

อี๋กุ้ยเฟยยิ้ม “ถ้าท่านรู้สึกเหนื่อย เดี๋ยวข้าจะมาอยู่เป็นเพื่อนด้วย”

“เจ้างั้นหรือ?” กุ้ยไท่เฟยเงยหน้า ยิ้มแหยๆพูดว่า “เจ้าต้องจัดการเรื่องมากมาย ยุ่งตัวเป็นเกลียว ไม่ต้องลำบากมาอยู่กับข้าหรอก ให้องค์ชายเจ็ดมาก็พอ”

“คงไม่ได้ ” อี๋กุ้ยเฟยยิ้มกว้างขึ้น เริ่มกำหมัด “ต่อให้ข้ายุ่งแค่ไหน กุ้ยไท่เฟยก็อาวุโสกว่า ข้าเป็นสะใภ้ก็ต้องมาดูแล”

กุ้ยไท่เฟยหัวเราะ “เอาเถอะ เจ้าไม่ต้องมาหรอก ข้าก็ไม่อยากเห็นเจ้า ได้ยินว่าอ๋องเย่ไปหาเจ้ามา ใช่ไหม?”

อี๋กุ้ยเฟยพยักหน้า “ใช่แล้ว ทะเลาะกันด้วย”

“งั้นรึ?” กุ้ยไท่เฟยมองหน้านาง “ทะเลาะกันจริงหรือเล่นละคร?เจ้าน่าจะรู้ดี ข้าร็แค่ว่า ตั้งแต่อ๋องเย่ไปวังอี๋หลัน เจ้าก็อยู่ไม่เป็นสุข”

“อย่ามาสงสัยในตัวแม่ข้านะ！” องค์ชายเจ็ดลุกขึ้น แล้วจ้องมองกุ้ยไท่เฟย

กุ้ยไท่เฟยกวักมือยิ้มๆ “องค์ชายเจ็ด เจ้ามานี่สิ บอกข้าหน่อย เจ้าอยากเป็นฮ่องเต้ไหม?”

องค์ชายเจ็ดก็รู้ความ “อยากสิ”

“มีความทะเยอะทะยาน ข้าจะบอกให้ โอกาสที่เจ้าจะได้เป็นฮ่องเต้มาถึงแล้ว ขอแค่เจ้ามาอยู่ข้างกายข้า ข้ารับรองว่าจะให้เจ้าเป็นฮ่องเต้ เป็นผู้นำคนทั่วหล้า”

องค์ชายเจ็ดเงยหน้ามองอี๋กุ้ยเฟย “ท่านแม่?”

กุ้ยไท่เฟยก็รีบหัวเราะ “แม่เจ้าไม่มีความสามารถ ต้องให้ข้าช่วยส่งเสริมเจ้าแล้วล่ะ”

อี๋กุ้ยเฟยค่อยๆเดินไป อี๋กุ้ยเฟยก็ลุกขึ้น แล้วพูดว่า “กุ้ยไท่เฟย ข้าไม่อาจให้เขาอยู่ที่นี่”

กุ้ยไท่เฟยจับมือองค์ชายเจ็ด พูดเบาๆว่า “เจ้าบอกแม่เจ้าสิ ว่าเจ้าอยากอยู่กับข้าไหม? อยากเป็นฮ่องเต้ไหม?”

อี๋กุ้ยเฟยเห็นใบหน้าของนางแล้วก็ขนลุก คนอื่นไม่รู้ แต่นางรู้ว่ากุ้ยไท่เฟยเป็นคนอย่างไร เพื่อจุดหมายแล้ว นางบอกเสียสละแม้กระทั้งลูกตนเอง องค์ชายเจ็ดอยู่กับนางจะอันตรายมาก ครั้งนี้นางต้องทำอะไรสักอย่างแน่ ถ้านางทำสำเร็จ สนับสนุนให้องค์ชายเจ็ดครองราชย์ได้ คนเป็นแม่อย่างนางก็ไร้ประโยชน์ ต้องถูกำจัดแน่

นางลากองค์ชายเจ็ดไป แล้วพูดว่า “เจ้าไม่อาจเอาเขาไปอยู่ด้วย ข้าไม่ให้เจ้าทำแบบนั้นแน่”

กุ้ยไท่เฟยตับๆที่มือขององค์ชายเจ็ด “เจ้าออกไปก่อน ข้าจะพูดกับแม่เจ้าเสียหน่อย ไม่อาจให้นางมาทำลายแผนของเรา ใช่ไหม?”

อี๋กุ้ยเฟยตกใจ “เจ้าทำอะไรกับเขา?”

กุ้ยไท่เฟยโบกมือ “เขาไม่ใช่ลูกของฮ่องเต้ เขาเป็นลูกของมารร้าย เขามีเลือดร้ายกาจของพ่อเขาอยู่”

อี๋กุ้ยเฟยตกใจมาก “เจ้าโกหก！”

“โกหกงั้นหรือ? ยังจำก่อนที่เจ้าท้อง2เดือนหรือไม่ ตอนที่ข้าไปฉือหยูนอานกับเจ้า หลายคืนนั้น เจ้ารู้สึกว่าตัวเองสะลึมสะลือหรือไม่? เพราะข้าวางยาเจ้า กลางคืน แล้วข้าก็ให้พ่อของลูกเจ้ามานอนกับเจ้า ไม่นานเจ้าก็ท้อง”

อี๋กุ้ยเฟยเหงื่อแตก มีเรื่องนั้นจริงๆ หลายวันนั้นนางรู้สึกมึนๆ กินเจแล้วก็นอนหลับ แต่ก็ยังรู้สึกนอนไม่พอ ตอนกลางวันก็ไม่มีแรง ตอนนั้นกุ้ยไท่เฟยบอกว่านางขึ้นเขามาแล้วรู้สึกเหนื่อย เลยป่วย

“ทำไมเจ้าต้องทำแบบนี้?” อี๋กุ้ยเฟยตะโกน พ่อของเขาเป็นมารร้ายฆ่าคนงั้นหรือ? เดิมทีนางคิดว่านางต่ำต้อยแต่มีลูกสูงส่ง เป็นราชโอรส

“ไม่เพียงเท่านั้น ตอนที่องค์ชายเจ็ดอายุ3ขวบ ข้าได้ให้ซุนฟางเอ้อร์ไปวางยาพิษเขา ควบคุมความคิดของเขา แล้วทำไมข้าต้องทำเช่นนี้ เจ้าเข้าใจหรือยัง? เจ้ารู้เรื่องของข้ามากไป ถ้าเจ้าทรยศข้า ข้าจะมีอะไรมากป้องกันตัว? ลูกของเจ้าก็คืออาวุธที่จะมาโจมตีเจ้า ถ้าเจ้าไม่ฟัง ข้าก็จะควบคุมลูกเจ้าไปฆ่าเจ้า ” กุ้ยไท่เฟยพูดนิ่งๆ แต่ที่อี๋กุ้ยเฟยได้ยิน กลับเป็นเสียงที่ดังสนั่นน่ากลัว ฟังแล้ววิญาณจะแหลกสลาย

นางฉลาดแต่เด็ก คิดว่าถึงแม้กุ้ยไทเฟยจะร้าย จะมีแผนร้าย แต่นางก็ติดตามทั้งชีวิต รู้ทันเล่ห์เหลี่ยมนาง แต่ไม่นึกว่า ก่อนหน้านี้นานมาก นางได้วางตนเองเป็นหมากตัวหนึ่งมาตลอด จนหลบหนีไปไหนไม่ได้

นางล้มตัวนั่งลงบนเก้าอี้ ส่ายหน้าตลอด “เจ้าหลอกข้า เจ้าหลอกข้า”

“ใช่ ข้าหลอกเจ้า ” กุ้ยไท่เฟยเอาปิ่นปักผมออกมา แล้วเขี่ยเทียนเล่น ให้แสงไฟสั่นไปมา แสงส่องหน้านางเห็นเป็นความร้ายกาจในทุกอณู “ดังนั้น เจ้าจะไปร่วมมือกับอ๋องเย่ก็ได้ แต่พ่อขององค์ชายเจ็ด เป็นครูฝึกทหารนักฆ่าของข้า พอเขาไปยืนหน้าฮ่องเต้ ฮ่องเต้ก็จะรู้เองว่าพ่อขององค์ชายเจ็ดคือใคร”