พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 522

ตอนที่ 522 สงครามสะใภ้แม่สามี

หลีโม่ยิ้ม ไม่รีบตอบโต้นาง นางสังเกตดูภายในห้องลับ ในนี้ว่างเปล่า เมื่อครู่นางนอนบนพื้น ยังไม่มีโต๊ะและเก้าอี้ ไม่มีอะไรเลย อากาศในห้องชื้นๆ เป็นห้องลับที่อยู่ในเขา แต่ใกล้ๆน่าจะมีแหล่งน้ำ

ข้างนอกเห็นไม่ชัดเจน เพราะมืดสนิท แต่ก็ยังสามารถเห็นเงาของคนได้ แต่ไม่รู้ว่ามีกี่คน

ไม่รู้ว่าเตาเหล่าต้าก็ถูกจับตัวอยู่แถวนี้หรือไม่ หรือโดนจัดการไปแล้วก็ไม่รู้

“ไม่ต้องมองหรอก คนที่เข้ามาในนี้หนีออกไปไหนไม่ได้หรอก” กุ้ยไท่เฟยสั่ง

หลีโม่มองนาง “กุ้ยไท่เฟยจับข้ามา แล้วยังไม่ฆ่าข้า แล้วจับข้ามาทำไม?”

“อย่าทำเป็นใจเย็นไปหน่อยเลย ข้ารู้ว่าในใจเจ้าหวาดกลัว ” กุ้ยไท่เฟยจ้องมองนาง “เจ้าคิดไหมว่าจะมีวันนี้ ที่มาตกอยู่ภายใต้เงื้อมมือข้า”

“แพ้ชนะเป็นเรื่องธรรมดา ” หลีโม่ยื่นมือออกไป แล้วพบว่าไม่มีสายเชือกเตาปาอยู่ในข้อมือนางแล้ว นางก็อึ้งไป

“งั้นหรือ? เจ้าคิดเช่นนั้นก็ดี ” กุ้ยไท่เฟยยิ้มช้าๆ รอยตีนกาที่หางตาชัดขึ้น ที่ที่สว่างเช่นนี้ แต่นางกลับดูแก่มาก

นางกุมมืออยู่ในแขนเสื้อยาวๆ แล้วเดินมา สีหน้าสงบ “เจ้าวางใจเถอะ ข้ายังไม่ฆ่าเจ้า แต่ว่า เจ้าต้องฟังคำสั่งข้าหน่อย”

“ไม่ทราบว่ากุ้ยไท่เฟยจะให้ข้าทำอะไร” หลีโม่ก็ตอบกลับนิ่งๆ

กุ้ยไท่เฟยยกมือขึ้น “เข้ามา！”

แล้วก็เห็นคนชุดดำขนโต๊ะเก้าอี้เข้ามา แล้วพวกพู่กันกับหมึก วางลงตรงหน้าของหลีโม่ กุ้ยไท่เฟยบอกว่า “ใช้ลายมือของเจ้าเขียนจดหมายให้ซือถูเย้น”

“จะให้เขียนว่าอะไร?”

“เขียนว่าเจ้าถูกฮ่องเต้ขังตัวไว้ ข้อหาก่อการกบฏ”

หลีโม่หัวเราะ “หรือว่ากุ้ยไท่เฟยคิดว่าถ้าข้าเขียนไปเช่นนั้น แล้วท่านอ๋องจะทิ้งศึกทางแคว้นเป่ยม่อแล้วรีบกลับมา นำทหารกลับมาตีเมืองหลวงอย่างนั้นหรือ?”

“อาจจะเป็นไปได้นะ ข้ามีแผนรองเสมอ” กุ้ยไท่เฟยไม่ยิ้ม สายตาเคียดแค้นก็หายไป ครั้งนี้ดูนิ่งไปจริงๆ

“ถ้าท่านอ๋องทำเช่นนั้นจริง แต่ว่า เขาจะเชื่องั้นหรือ? ข้าหายตัวไป อ๋องเย่ก็ต้องส่งจดหมายไปให้เขาแล้ว ข้าตกอยู่ในมือใคร อ๋องเย่มีหรือจะไม่รู้ อีกอย่าง ถ้าข้าถูกฮ่องเต้จับตัวไว้จริง แล้วข้าจะเขียนจดหมายได้อย่างไร?”

“อ๋องจะเย่จะส่งจดหมายไปก็ดี หรือคำสั่งฮ่องเต้ก็ดี แต่ก็ยังไม่ใช่ลายมือของเจ้า ส่วนเรื่องที่เจ้าถูกฮ่องเต้จับตัวแล้วเขียนจดหมายได้อย่างไรนั้น คนรับใช้เจ้าที่ชื่อเตาเหล่าต้าจะเอาจดหมายออกไปให้เจ้าโดยไม่คิดชีวิต แล้วก็ตายอยู่นอกค่ายทหาร พอทหารมาเห็นก็เอาจดหมายไปให้กับซือถูเย้น”

“เจ้าเอาตัวองค์ชายเจ็ดไปแล้วไม่ใช่หรือ?” หลีโม่ถาม

“เอาตัวไปก็แค่เผื่อทางหนีทีไล่ ข้าไม่หวังอะไรจากตัวองค์ชายเจ็ด ครั้งนี้ข้าเสียหายไปเยอะ ไอ้แปดก็ผิดใจกับข้าไปแล้ว เขาคงไม่เชื่อข้าแล้ว สู้หันมามองคนที่น่าจะเป็นไปได้ดีกว่า อย่างน้อย เขาก็มีกำลังความสามารถ เป็นเสาหลักได้ เหมาะสมที่สุดแล้ว”

กุ้ยไท่เฟยพูดตรงๆเช่นนี้ ก็แสดงว่า หลังจากจบเรื่องนางต้องฆ่าหลีโม่ทิ้งแน่นอน

หรืออีกอย่างก็คือ ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ นางก็จะฆ่าหลีโม่ทิ้งแน่

ท่างทางที่นางพูดตอนนี้ เหมือนกับพูดกับคนที่ตายไปแล้ว

หลีโม่นั่งลง แล้วก็ครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรดี

“เป็นฮองไทเฮา มันสำคัญมากเลยหรือ?” หลีโม่ถาม

กุ้ยไท่เฟยเงยหน้า แล้วพูดอย่างมั่นใจว่า “อาจจะไม่สำคัญมาก แต่ข้าเบื่อที่จะเป็นกุ้ยเฟยแล้ว เป็นกุ้ยเฟยต้องยอมก้มหัวให้คนอื่น ทำไมข้าถึงไม่สามารถยืนอยู่บนจุดสูงๆได้? ขอแค่ครั้งเดียวในชีวิต ข้าก็พอใจแล้ว เฟิ่งเสียงดีกว่าข้าตรงไหน หน้าตาก็สู้ข้าไม่ได้ ความสามารถก็เทียบข้าไม่ได้ ข้ากับนางเป็นลูกสาวตระกูลซุนเหมือนกัน แต่ทำไมนางได้เป็นฮองเฮา แต่ข้ามีซือถูเย้นแล้วได้เป็นกุ้ยเฟย ฮ่องเต้องค์ก่อนแม้แต่ตำแหน่งฮองกุ้ยเฟยก็ไม่ให้ข้า จะว่าไป มันก็เหมือนกุ้ยเฟยนั่นแหละ จะต้องมารองรับอารมณ์ของเฟิ่งเสียง นางตายง่ายเกินไป ถ้านางยังอยู่ก็ดี ข้าจะให้นางเห็นวันที่ข้าขึ้นรับตำแหน่งฮองไทเฮา สั่งการทั่วหล้า น่าเสียดาย ตอนนั้นข้ามองผิดไป มัวไปฝากความหวังกับไอ้แปด เพื่อจะให้ไอ้แปดอยู่ในวัง ข้าก็เลยลงมือกับนาง วันนี้มาคิดดู ข้าเดินหมากผิดไปจริงๆ บางทีตอนแรกก็ไม่ควรไปสนับสนุนไอ้แปด แต่มาพูดกรอกหูให้ซือถูเย้นอยากเป็นฮ่องเต้ดีกว่า”

เฟิ่งเสียง เป็นชื่อของฮองไทเฮาตอนที่ยังเป็นลูกสาวตระกูลซุน