พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 528

ตอนที่ 528 มันสายไปแล้ว

ซือถูจิ้งเข้ามาถามหลีโม่ “เอาพิษมารักษาฮ่องเต้ มันทำให้คนกังวลนะ หลีโม่ พิษนี้มันดีใช่ไหม?”

หลีโม่ก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร ได้แต่ปลอบซือถูจิ้ง “การรักษาไม่แบ่งทางดีหรือเลว รักษาหายก็ถือว่าดี”

“แต่พิษมันทำร้ายคนนะ”

“เรื่องพิษนี้ ข้าไม่ค่อยรู้เรื่อง ไม่รู้ว่าซุนฟางเอ้อร์ใช้วิธีใดมารักษา ถ้าไม่ใช่วิธีทำร้ายคน แล้วรักษาหาย ก็ไม่มีอะไรน่าห่วง”

ซือถูจิ้งถอนหายใจเบาๆ “ถึงแม้เขาทำไม่ดีกับข้า แต่ข้าก็ไม่อยากให้เขาเป็นอะไรไป”

หลีโม่ก็นิ่งๆ เพราะว่านางไม่เชื่ออะไรฮ่องเต้แล้ว

“เออ ใช่” ซือถูจิ้งกล่าว “ทหารในคุกมาบอกว่า กุ้ยไท่เฟยอยากพบเจ้า”

“อยากพบข้า?” หลีโม่นิ่ง “นางน่าจะเกลียดข้านะ ทำไมอยากพบข้า?”

“ไม่รู้เหมือนกัน แล้วแต่เจ้านะ ตอนนี้ข้ากังวลแค่ ทหารเป่ยม่อมีแผนอะไรแน่ วันนี้ฮ่องเต้เรียกประชุม ก็ไม่รู้ว่าสรุปเป็นอย่างไร”

หลีโม่ขมวดคิ้ว “จริงๆแล้วการรบนั้น การตัดสินใจต้องให้แม่ทัพใหญ่จัดการ คนอยู่ไกลถึงแม้จะรู้เรื่องแต่ก็ไม่เห็นสถานการณ์เอง จะตัดสินใจอะไรไม่ได้ ถ้าฮ่องเต้สั่งการลงไป แล้วแม่ทัพหน้าเปลี่ยนแปลงตามสภาพการณ์ ก็เท่ากับขัดราชโองการ ถ้าทำตาม ก็แพ้ศึก รับโทษเหมือนกัน”

“ใช่อะสิ การศึกก็แบบนี้ ต้องชนะอยู่บนกองกระดูก แต่ก็อยู่ได้ไม่นอนหรอก ” ซือถูจิ้งบอก

“ไม้พูดเรื่องนี้แล้ว พวกเราไม่อาจจะวิจารณ์งานราชการ ยิ่งเป็นเรื่องของประเทศยิ่งไม่ควร ส่วนด้านกุ้ยไท่เฟยนั้น ควรจะไปพบไหม? ฮ่องเต้เอาอำนาจให้อ๋องเหลียงและอ๋องเย่จัดการแล้วหรือยัง”

“เปล่า ฮ่องเต้ไม่ได้แสดงออกอะไร แค่ขังนางไว้ ส่วนอ๋องหนานหวยนั้น ก็เอาตัวไว้ในเมืองหลวง ได้ยินว่าฮ่องเต้จะให้จวนหนึ่งหลัง” ซือถูจิ้งหัวเราะ

หลีโม่หมดคำพูด ยังจะให้บ้านอีกหรือ? อยากจะเอาตัวเขาไว้นานๆหรือ?

คราวนี้มารับโทษแทนแม่ร้องไห้4ชั่วยาม คงคุ้มน่าดู

เรื่องเข้ามามากมาย จนทำให้เหนื่อยใจ

สามีอยู่สนามรบ ยังมีการแก่งแย่งกันในวังอีก หลีโม่เหนื่อยมาก

“ซือถูจิ้ง ข้าอยากไปจากที่นี่ ที่นี่มันทำให้ข้าเหนื่อยใจ”

ซือถูจิ้งเห็นด้วย นางก็อยากจะไปเหมือนกัน นางก็เหนื่อยใจเหมือนกัน

แต่ตอนนี้หลีโม่ไปได้ แต่นางไปไม่ได้ นางเป็นคนตระกูลซือถู

ถ้าไปเลย ก็ไม่สบายใจ

“ถ้าเจ้าอยากไป ก็ไปเถอะ ไปสนามรบไปหาเขา ไม่ต้องสนใจเรื่องที่เหลือแล้ว” ซือถูจิ้งกล่าว

หลีโม่ก็คิด ในใจก็อยากไป แล้วก็ใจเย็นลง นางจะไปได้อย่างไร? ไปแล้วก็ต้องกลับมา ซือถูเย้นไม่ไป นางก็ต้องอยู่

ซือถูเย้นก็เป็นคนตระกูลซือถู เขาไม่อาจจะละทิ้งหน้าที่ได้ เขาต้องรับภาระหน้าที่นี้ไว้

กุ้ยไท่เฟยมองนางแปลกๆ เหมือนไม่เข้าใจว่านางจะทำอะไร

หลีโม่พูดเบาๆ “จริงๆแล้วข้าไม่อยากเจอเจ้า ข้าเกลียดเจ้า เจ้าให้คนมาฆ่าข้า แล้วก็ซือถูเย้น เจ้ามีจุดจบเช่นนี้ ข้าควรจะสะใจ แต่ข้าก็ดีใจไม่ได้ เพราะถึงอย่างไรเจ้าก็เป็นแม่ของซือถูเย้น ถึงแม้เขาจะไม่เคยบอกความรู้สึกกับเจ้า แต่ในฝันของเขา เขาอยากสร้างบ้านให้เจ้าอยู่ริมน้ำ แสดงว่าเขาจริงจังมาก แต่เจ้าทำร้ายเขาหนักมาก ให้คนไปตามฆ่า เพื่อตำแหน่งยศที่สูงขึ้น เจ้ายังเห็นเขาเป็นลูกหรือไม่ ไม่มีลูกคนไหนทนเห็นแม่ตัวเองทำกับตนเองได้ลงคอ มันเป็นฝันร้อยที่จะตามไปตลอดชีวิต และเจ้าก็ได้รับผลกรรมแล้ว เพราะถูกลูกตัวเองทำร้ายบ้าง เจ้าช่วยเขา แต่วันหนึ่งเขามาทำร้ายเจ้าเอง คนอื่นสมน้ำหน้าเจ้า แต่ซือถูเย้นไม่คิดแบบนั้น ถ้าเขารู้ เขาจะดีใจหรือ? ก็ไม่ใช่ เจ้าตายไป แต่เขาก็ยังต้องจมอยู่กับฝันร้ายนี้ไปตลอดชีวิต ที่ข้ามาพบเจ้าก็เพื่อมาส่งครั้งสุดท้าย”

กุ้ยไท่เฟยยิ้ม ใบหน้าแสดงออกหลากหลาย สุดท้ายก็น้ำตาไหล นางอ้าปาก เหมือนกำลังหัวเราะ แต่ก็เหมือนร้องไห้ แล้วก็มีเสียงแปลกๆส่งออกมา

ในใจนางจะรู้สึกผิดหรือไม่นั้น หรือโม่ไม่สามารถรู้ได้เลย มีแต่ตัวนางเองที่รู้

“เจ้าอยากจะจบชีวิตเร็วๆไหม? ถ้าเจ้ายอม ข้าช่วยเจ้าได้ ” หลีโม่ถาม

กุ้ยไท่เฟยมองหน้านางนิ่งๆ จากนั้นก็ส่ายหัว

หลีโม่ก็แปลกใจ มาถึงขนาดนี้แล้ว นางยังจะดื้อดึงทำไม? นางต้องตายแน่นอน หรือจะมีแผนอะไรอีก? เป็นไปได้หรือ?

สายตากุ้ยไท่เฟยก็โกรธแค้นขึ้นมา แล้วก็บ่นพึมพำขึ้นมา หลีโม่ไม่รู้ว่านางพูดอะไร แต่ว่า ดูจากสายตา หลีโม่รู้ว่านางอยากมีชีวิตอยู่เห็นอ๋องหนานหวยตาย

แต่ว่า นางสามารถอยู่ถึงตอนนั้นหรือ? จะตายแล้วยังหัวรั้น

แต่ว่า หลีโม่ไม่สนใจแล้ว นางบอกจะช่วยจบชีวิตให้ แต่นางไม่ยอมรับก็ช่างเถอะ

ตอนที่หลีโม่หันหลังกลับ นางก็พูดขึ้นมาอีก หลีโม่ได้ยินเขาเรียกชื่อซือถูเย้น

มันสายไปแล้วล่ะ！