พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 539

บทที่539 ป้อมบนภูเขาของอ๋องซื่อเจิ้ง

ซือถูเย้นจิบเหล้า “ดังนั้น คราวนี้ เมื่อข้ากลับมา ข้าหวังที่จะโน้มน้าวอ๋องอานหรานให้บรรลุข้อตกลงนี้เป็นการส่วนตัวกับท่านอ๋องฉี ฉินโจวกล่าวว่า ทันทีที่ท่านอ๋องแก่ไปถึง นางจะถอนตัว”

“เป่ยโม่จะทำตามข้อตกลงหรือ?”

“องค์ชายเป่ยโม่กับตระกูลฉิน ทั้งสองยินดีที่จะมาแคว้นต้าโจวในฐานะตัวประกัน”

หลีโม่พูด “แต่ดูเหมือนว่าฮ่องเต้จะมั่นใจในการต่อสู้ครั้งนี้”

“มันไม่จำเป็นที่จะต้องใช้กองกำลังทั้งหมดของประเทศในการต่อสู้สงครามครั้งนี้ มันไม่จำเป็นสำหรับคนที่สูญเสียเงินและประชาชนที่ต้องพลัดถิ่น ผู้คนมากมายที่ได้รับอันตรายจากสงคราม เป็นไปไม่ได้ที่จะประเมิน และฮ่องเต้ก็ไม่ได้มั่นใจ เขาเพียงแค่ใชกำลังสุดท้ายในการบรรเทาวิกฤตชายแดนเพื่อยกระดับการคุกคามของเป่ยโม่ และเซียนเปยไปยังแคว้นต้าโจว”

นี่เป็นรูแปบการทำงานของเขา

หลีโม่พยักหน้า ในใจมีความซับซ้อนเล็กน้อย หากแคว้นต้าโจวใช้ประโยชน์จากวิกฤตของเป่ยโม่ในครั้งนี้และบุกเข้ามาอย่างหนักหน่วง มีความเป็นไปได้สองอย่างภายใต้การวิเคราะห์

ประการแรก เป่ยโม่ไม่สามารถรับมือได้และพ่ายแพ้

ประการที่สอง เป่ยโม่โกรธแค้น และกองกำลังที่โกรธแค้นนั้นแข็งแกร่งมาก จนแคว้นต้าโจวต้องผ่ายแพ้

แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างประการแรก ก็ต้องฆ่าศัตรูและต้องมีการสูญเสีย800-1000คน แล้วมันจำเป็นหรือ?

หลีโม่รู้สึกว่ามันอาจจะเป็นความคิดของผู้หญิงหรือเด็กๆ แต่ถ้าสงครามไม่สามารถสู้รบ หรือดีที่สุดที่จะไม่ต่อสู้ แล้วเหตุใดจึงต้องใช้เลือดของทหารและประชาชนเพื่อความปรารถนาของผู้มีอำนาจ?

“พรุ่งนี้ข้าจะไปกับเจ้า เพื่อพบอ๋องอานหราน” หลีโม่พูด

“เจ้าจะไปกับข้าอยู่แล้วไม่ใช่รึ? ทำไมถึงทำเหมือนเพิ่งตัดสินใจตอนนี้?” ซือถูเย้นเหลือบมองมาที่หลีโม่

หลีโม่ยิ้ม “ตอนแรก ข้าคิดอยากจะไปกับเจ้า แต่ตอนนี้ข้ารู้สึกว่า ข้าควรจจะไป มันไม่เหมือนกัน”

“ตกลง” ซือถูเย้นกอดนางไว้ในอ้อมแขน “ตราบใดที่ท่านอ๋องแก่เชื่อมั่น ทั้งสองประเทศจะได้รับประโยชน์”

“ถ้าหากท่านอ๋องแก่ไม่ไป เจ้าจะให้ข้าไปหรือไม่?” หลีโม่ถาม

ซือถูเย้นเงียบไปซักพัก “ข้าไม่ต้องการให้เจ้าไป และนี่เป็นเพียงความคิดของท่านอ๋องฉี ฮ่องเต้แห่งเป่ยโม่อาจจะไม่เห็นด้วย และฉินโจวอาจจะไม่เชื่อเจ้า”

ท่านอ๋องฉีต้องโน้มน้าวฮ่องเต้แห่งเป่ยโม่ เพื่อเขียนหนังสือถึงฮ่องเต้ใช่หรือไม่?”

“ใช่ แต่ถ้าเจ้าไม่ใช่คนที่ฮ่องเต้เป่ยโม่ต้องการเชิญจริงๆ เมื่อไปถึงเป่ยโม่เจ้าจะถูกสอบสวนจากหลายฝ่าย กลุ่มกาต่อสู้หลักของเป่ยโม่นำโดยอ๋องเจิ้นโก๋ มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการ”

ยิ่งไปกว่านั้น บนพื้นดินของคนอื่น เขาจะไม่ร่วมงานกับอ๋องซื่อเจิ้งแห่งแคว้นต้าโจวอย่างแน่นอน

หลีโม่นึกถึงความคิดรอบคอบของฮ่องเต้ที่เก็บแม่ของนางไว้ รู้สึกอยากจะหัวเราะ นี่คือสถาการณ์ทั้งหมด แต่เขาก็ยังเล่นตุกติก

ทั้งสองดื่มเหล้าสักพัก แล้วก็กลับ

เช้าตรู่วันถัดไป หลีโม่ตื่นแต่เช้า รถม้าของอ๋องเย่กำลังรออยู่ด้านนอก คราวนี้อ๋องเย่จะไปที่โดยหานฟู่ซู่ด้วย

มีเขาพูดอยู่ข้างๆ ผลน่าจะออกมาดี

เคยฟังเรื่องของโดยหานมาเยอะแล้ว แต่หลีโม่ก็ยังไม่เคยไป

ไม่จำเป็นต้องพูดเยอะ เพราะต้องรีบไป ระหว่างทางเพียงแค่หยุดกินอาหารและดื่มน้ำนิดหน่อย

ซือถูเย้นไม่ได้ติดเครา แต่ออกไปตามที่หลีโม่วาดให้เหมือนเมื่อคืน

บนรถม้า ซือถุเย้นและอ๋องเย่ก็แลกเปลี่ยนข้อมูลกัน และเมื่อพูดถึงอ๋องหนานหวย มันเป็นเรื่องที่ขาดไม่ได้ที่จะพูดถึงกุ้ยไท่เฟย

ซือถูเย้นถามเพียงแค่หนึ่งประโยค “ฝังอยู่ที่ไหน?”

“ที่ภูเขาซี”

“อืม!”

ดอกไม้มีสีสันสวยงามและกลิ่นหอมชวนหลงใหล มองไกลๆหมอกที่ลอยอยู่บนภูเขาเปรียบดั่งสวรรค์

เมื่อมองลงไปที่ภูเขา เข็มขัดหยกที่เขียวมรกตพันรอบภูเขา ถนนเปรียบเสมือนมังกรที่ทะยานออกจากลำธาร

สูดอากาศ รู้สึกปลอดโปร่ง

ท่านยายเลือกสถานที่ดีจริงๆ “ถ้าหากในวังสงบแล้ว ข้าจะมาที่นี่เพื่ออยู่อย่างสันโดษ” หลีโม่อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ความงามของถนนสายนี้ทำให้ความเหนื่อยล้าหายไป

“ข้าเกรงว่าท่านยายจะไม่เต็มใจให้ที่นี่แก่เจ้า ”

“ถ้าเช่นนั้น ข้าจะเปิดสงครามกับเขา เพื่อเอาสถานที่แห่งนี้” หลีโม่พูดอย่างภูมิใจ

“ท่านยายไม่ได้อยู่ที่โดยหาน ที่นี่เป็นเพียงที่อาศัยชั่วคราวของอ๋องอานหราน” อ๋องเย่กล่าว

“ท่านยายไปที่ไหน? มีที่ใดในโลกสวยงามกว่าโดยหานอีกหรือ?”

“อาจจะมี” อ๋องเย่หยักไหล่ “ไปหาอ๋องซื่อเจิ้งฉิงเทียนเถอะ?”

“อ๊ะ?” หลีโม่ได้ยินว่ามีละคร “อ๋องซื่อเจิ้งฉิงเทียน?”

“อ๋องซื่อเจิ้งฉิงเทียนคือคู่รักของท่านยาย... ท่านยายมักพูดเช่นนี้”

หลีโม่รีบถามเรื่องราวระหว่างอ๋องซื่อเจิ้งฉิงเทียนกับท่านยาย อันที่จริงทุกคนในราชวงศ์รู้เรื่องนี้ดี แต่เขาไม่เคยกล้าพูดเป็นการส่วนตัว

หลังจากฟังเรื่องของท่านยาย หลีโม่ก็ต้องประหลาดใจ

“มีความแตกต่างระหว่างอ๋องซื่อเจิ้งของที่นี่กับอ๋องซื่อเจิ้งของพวกเรา พวกเราใกล้ถึงป้อมแล้ว” หลีโม่ถอนหายใจ

“หุบปาก!” ซือถูเย้นโกรธและตะโกนว่า “ขึ้นมาบนเขา พวกเจ้าสองคนคุยกันตลอดทั้งวัน เหนื่อยไหม? ยังจำได้ไหมวันนี้เรามาทำอะไร?”