พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 574

บทที่ 574 หลีโม่โกรธ

แม่ทัพฉินโกรธจัด “ฮ่องเต้เสียสติไปแล้วหรือ? ที่ยอมให้คนของกรมฮุ่ยหมินให้ความร่วมมือนาง สูตรยานี้ถึงไม่พูดถึงว่าจะมีปัญหาอะไรไหม ต่อให้ไม่มี เหมือนดั่งที่ท่านอ๋องพูดนั้น ต้องทุ่มเงินทองตั้งมากมาย ทำให้ประเทศเสียหาย ยังจะต้องอาศัยยาประเทศต้าโจวของนาง พวกเราก็จะถูกต้าโจวจูงจมูกเดินอย่างหมดสิ้นแล้ว”

“ใช่ เป็นเช่นนี้จริง อีกอย่างนางยังตั้งใจที่จะประกาศออกให้เป่ยม่อหวาดกลัว พูดว่าโรคระบาดในครั้งนี้ร้ายแรงเป็นอย่างมาก ยังแนะนำให้ประกาศถึงความร้ายแรงของโรคระบาดไปทั่วประเทศ”

แม่ทัพฉินเดือดร้อนจนถึงขั้นตบโต๊ะแล้วพูดขึ้นเสียงดังว่า “งั้นจะได้ยังไง?”

อ๋องเจิ้นโก๋พอใจกับสิ่งที่เขาแสดงออกมาก จึงเริ่มพูดถึงเรื่องที่ตั้งใจมา “ตอนนี้ฮ่องเต้ได้มีราชโองการให้จอมพลฉินกลับมาแล้ว นางยังไม่รู้ถึงสถานการณ์ภายในเมืองหลวง อาจจะถูกหลอกได้ เรื่องนี้ยังต้องขอให้แม่ทัพฉินช่วยตักเตือนด้วย”

แม่ทัพฉินไม่ใช่คนไร้ความคิด ถึงแม้เขาจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับงานราชการ แต่เขาก็รักประเทศนี้มาก ก็มีทางที่จะยอมให้ใครมาทำลายประเทศนี้

“ท่านอ๋องวางใจเถิด เมื่ออาฉินกลับมาแล้ว ข้าจะพูดกับนาง”

อ๋องเจิ้นโก๋ยกมือประสาน “งั้นข้าก็สบายใจแล้ว”

เขาออกมาจากจวนแม่ทัพ อมยิ้มอย่างเยาะเย้ย ซือถูเย้น แผนการของพวกเจ้าไม่มีทางสำเร็จแน่

หมู่บ้านมู่จ้ายเริ่มใช้สูตรยาของหลีโม่แล้ว สูตรยานี้ได้ผลไม่นับว่าเยอะ แต่ก็นับว่าสามารถยับยั้งได้

อย่างน้อย คนที่ป่วยอยู่ สถานการณ์นับว่าคงที่แล้ว

แต่เพียงแค่คงที่ นางก็จะมีเวลาคิดหาสูตรยาใหม่

แต่ซูม่อไม่รู้ว่าได้ประกาศสูตรยาออกไปแล้วหรือยัง และก็ไม่รู้ว่าฮ่องเต้จะประกาศสูตรยาออกไปไหม

อีกอย่าง หลายวันนี้ท่าทีของซูม่อ ก็ค่อนข้างแปลกประหลาด เมื่อก่อนใช้ให้เขาทำอะไร เขาก็จะรีบไปทำอย่างรวดเร็ว ไม่เคยถามหาเหตุผล แต่ตอนนี้ใช้เขาทำอะไรนิดเดียว เขาก็จะถามให้ถึงที่สุด ถึงขั้นยังไม่ค่อยยินยอมที่จะไปทำ

อีกอย่างทางด้านองค์หญิงอาน ถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีข่าวคราวอะไรเลย

หลีโม่รู้สึกว่า จะต้องคุยกับซูม่อเสียแล้ว

นางมาถึงที่ห้องพักของซูม่อ ที่พักของพวกเขาล้วนเป็นที่พักที่เพิ่งสร้างขึ้นมาใหม่เป็นการชั่วคราว อยู่ตรงกลางระหว่างเขตตะวันออกกับเขตทางใต้

“ใต้เท้าซู” หลีโม่เคาะประตู

ผ่านไปสักพักซูม่อค่อยเปิดประตู แต่ไม่ให้หลีโม่เข้าไป เขาเดินออกมาเอง ถามด้วยสีหน้าท่าทางเฉยเมยว่า “พระชายา มีธุระหรือ?”

“พวกเราเข้าไปพูดกันไหม” หลีโม่เห็นชาวบ้านด้านนอกกำลังยุ่งกันอยู่จึงพูดขึ้น

“ไม่ล่ะ พระชายามีธุระอะไรก็พูดตรงนี้แหละ ข้า....ในห้องรกมาก” ซูม่อปิดประตู แล้วพูดกับหลีโม่

หลีโม่มีความรู้สึกผิดปกติ นางดูออกแล้วว่าท่าทีซูม่อที่มีต่อเขาไม่เหมือนเดิมแล้ว

“ใต้เท้าซู เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” หลีโม่ถามอย่างตรงๆ

ซูม่อหัวเราะ แต่ก็เย็นชามาก “ทำไมพระชายาถึงถามเช่นนี้? เกิดเรื่องอะไรขึ้นได้หรือ?”

“ระหว่างเรามีอะไรเข้าใจผิดกันหรือเปล่า?”

ซูม่อส่ายหัว “จะมีอะไรเข้าใจผิด? พระชายาคิดมากไปแล้ว”

หลีโม่ขมวดคิ้ว “ใต้เท้าซู ตอนนี้โรคระบาดกำลังร้ายแรง พวกเราต่างก็ทำงานอยู่แนวหน้า หวังว่าหากพวกเรามีอะไรที่เข้าใจกันผิด ก็ขอให้พูดกันมาตามตรง อย่าให้มีผลกระทบต่อการทำงาน”

“สูตรยาได้เอาลงไปแล้ว แต่ข้าไม่ได้เอาไปให้กับองค์หญิงอาน แต่เอาไปให้กับอ๋องเจิ้นโก๋” ซูม่อพูด

หลีโม่ตกใจเป็นอย่างมาก “ต้องเอาไปให้เขา? เขาไม่เชื่อข้า แล้วจะเอาสูตรยาให้กับฮ่องเต้ได้อย่างไร? ซูม่อ เจ้าช่างโง่เขลา”

“โง่เขลา? ใช่ ข้าโง่เขาจริงๆ หากไม่โง่เขลา ก็คงจะไม่ถูกพระชายาจูงจมูกไป”

ซูม่อพูดขึ้นอย่างเย็นชา “ในเมื่อพูดถึงขนาดนี้แล้ว งั้นก็มาพูดให้เข้าใจหน่อย ข้ายังอยู่ที่นี่ เจ้าอย่าคิดที่จะมาทำลายประชาชนเป่ยม่อของข้า”

หลีโม่โกรธจนอึ้ง “ข้ามาเป่ยม่อของเจ้าจากแดนไกล ไปอยู่ในเขตโรคระบาดที่อันตราย เจ้าบอกว่าข้าทำร้ายพวกเจ้า? ช่างเป็นดั่งสุนัขกัด ลู่ตงบิน (ตอบแทนน้ำใจนี้ด้วยความเกลียดชัง)”

“เอาเถอะ พระชายาอย่าพูดเท็จ สูงส่งขนาดนั้น ทุกคนฟังแล้วต่างก็สะอิดสะเอียน ต้าโจวหวั่นเกรงเป่ยม่อ ต้องการที่จะเอาชนะโดยอาศัยจังหวะนี้ ข้าไม่โทษพวกเจ้า เป็นเป่ยม่อที่หาเรื่องก่อน แต่ก็เรื่องใครเรื่องมัน มีอะไรก็ไม่เจอกันจริงๆจังๆในสนามรบ ไม่ต้องเอาประชาชนมาทรมาน”

พูดเสร็จ เขาหันตัวแล้วทิ้งคำพูดอันเย็นชาไว้ประโยคหนึ่งว่า “พระชายา ไม่มีธุระอะไรแล้ว ข้าขอตัวกลับห้องก่อน”

เขาเข้าห้องไป แล้วก็ปิดประตู

หลีโม่หันตัว หายใจเข้าลึกๆ “ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ ไม่จำเป็นต้องโกรธ ผู้ป่วยสำคัญที่สุด”

นางเดินไปได้สองก้าว แล้วก็หันตัวกลับมา ก้าวเท้ายาวๆกลับไป แล้วตะโกนพูดว่า “ข้าจะใจเย็นยังไง”

ยกเท้าถีบประตูเปิดออก สายเชือกเตาปาในมือลอยบินออกไป ลอยบินมุดเข้าไปเหมือนดั่งงู แล้วก็สวมรัดตรงคอของซูม่อ

ซูม่อตกตะลึง ยื่นมือแกะสายเชือกเตาปา ซูม่อถูกดึงออกมาอย่างทุลักทุเล ตลอดทางที่ออกมา ทั้งตะโกนทั้งดิ้นรน “เจ้าปล่อยข้านะ”

เขายิ่งดิ้นรน สายเชือกเตาปาก็ยิ่งแน่น จนเขาแทบจะหายใจไม่ออก