พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 581

บทที่ 581 หาเรื่องลงเขา

หลิ่วหลิ่วถามอย่างสงสัยว่า “จะว่าไปแล้ว ทำไมวิชาการแปลงโฉมของหลิงลี่ถึงได้เยี่ยมยอดเช่นนี้? ข้าพักห้องเดียวกับนาง มองเทียบกันตั้งหลายวัน ก็แยกไม่ออกว่าผู้ชายคนนั้นเป็นนาง เหมือนส่วนสูงจะสูงขึ้นด้วย”

มามาก็เดินออกมา แล้วหัวเราะ “สูงขึ้นที่ไหนเล่า? เสริมส้นรองเท้าเอาต่างหาก”

“สุดยอดเลย เยี่ยมจริงๆ！” หลิ่วหลิ่วตัดสินใจเอาหลิงลี่เป็นตัวอย่าง

แต่โหรวเหยา กลับมองหลิงลี่อย่างคิดอะไรบางอย่าง

บางที ตอนนี้อาจจะไม่เหมาะให้คิดเรื่องพวกนี้

“ซูชิงชอบหลิงลี่！” นางอดพูดไม่ได้

หลีโม่กับหลิ่วหลิ่วก็หันไปมองนาง หลิ่วหลิ่วถาม “เจ้าว่าอะไรนะ? ซูชิงชอบหลิงลี่งั้นหรือ?”

โหรวเหยาทำหน้าไม่ถูก “ใช่แล้ว เขาชอบหลิงลี”

“เจ้ารู้ได้อย่างไร? มันเริ่มแต่ตอนไหน?” หลิ่วหลิ่วถาม

โหรวเหยาหายใจเข้า ตาก็เริ่มแดง “พวกเขารู้จักกันนานแล้ว ส่วนเขาเริ่มชอบหลิงลี่ตอนไหนนั้น ข้าไม่รู้ ก่อนที่จะมาแคว้นเป่ยม่อ ข้าเคยแอบถามเขา ว่าถ้ากลับจากแคว้นเป่ยม่อแล้วเราไปแต่งงานกัน เขาบอกกับข้าว่า มีคนที่ชอบอยู่แล้ว คนนั้นก็คอหลิงลี่”

หลิ่วหลิ่วเห็นนางเสียใจ ก็เสียใจตามไปด้วย เอามือมากอดนางไว้ “เสี้ยนจู่ ถ้าเจ้าไม่สบายใจ ก็ร้องไห้ออกมาเถอะ”

“มีอะไรน่าร้องไห้ ” โหรวเหยาหัวเราะ แต่น้ำตาคลอเบ้า “ข้าเคยแต่งงานมาแล้ว ไม่ใช่สาวรุ่นดรุณี เขาไม่ชอบก็เป็นเรื่องธรรมดา”

“ไม่ ซูชิงไม่ใช่คนแบบนั้น ถ้าเขารู้จักกับหลิงลี่นานแล้ว ก็แสดงว่าคงมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแล้ว ” หลีโม่พูดปลอบ

“ไม่เป็นไรๆ ข้าชินแล้ว ตอนแรกก็ชอบพี่ชายฝ่ายญาติ เขาก็ไม่ชอบข้า คราวนี้มาชอบซูชิง เขาก็ไม่ชอบข้าอีก ” โหรวเหยาหายใจอีกครั้ง แล้วก็กลั้นร้องไห้ “ขอโทษที ตอนนี้ ข้าไม่ควรคิดเรื่องพวกนี้ ดูชาวบ้านพวกนี้สิ พวกเขาก็แค่ขอให้มีชีวิตรอด ข้าไม่ควรคิดหวังอะไรมากมาย ถึงอย่างไร ข้าก็มีชีวิตที่ดีอยู่”

หลีโม่เห็นใจโหรวเหยา แม่นางคนนี้เป็นคนดีจริงๆ

ซุนฟางเอ้อร์ทำแบบนี้กับนาง และครอบครัวนาง นางปากบอกว่าเกลียด แต่ก็กลับไปเรียนวิชาแพทย์เพื่อมาช่วยนางแก้มนทิล

นางชอบซือถูเย้น แต่เขาไม่ชอบนาง นางก็ไม่ไปตามรังควาน ตอนนี้มาชอบซูชิง ซูชิงก็มีคนที่ชอบแล้ว นางก็ได้แต่เอาความเศร้าเก็บไว้ในใจ ผู้หญิงแกร่งแบบนี้ ช่างน่าเห็นใจจริงๆ

“โหรวเหยา เชื่อข้าสิ เจ้าจะต้องได้พบคนดีๆแน่นอน คนที่รักเจ้า อยู่กับเจ้าไปตลอดชีวิต คนคนนั้น จะต้องเป็นชายที่เพียบพร้อม ” หลีโม่จับมือนางแล้วพูดปลอบ

โหรวเหยายิ้ม ยิ้มทั้งน้ำตา “ไม่เป็นไร ถ้าหาไม่พบ ข้าก็จะเปิดร้านหมอ ข้าจำได้ว่า หูฮวนซีเคยพูดกับข้าว่า ชีวิตคนเราจะมีความรักอย่างเดียวไม่ได้ ยังมีเรื่องที่ทำและจุดมุ่งหมายอีกมากมาย”

แม่นางคนนี้ ดีจริงๆ

หลีโม่รู้สึกว่า ถ้าซือถูเย้นไม่รักนางก็ถือว่าพลาดมาก

หลิ่วหลิ่วก็อยากมาปลอบ แต่ไม่รู้จะพูดอะไร ก็เลยคิดออกมาว่า “ไม่ได้แปลว่าไม่มีคนชอบเจ้าเลย อ๋องหนานหวยก็ชอบเจ้าไม่ใช่หรือ?”

โหรวเหยามองบน “ข้ายกให้เจ้า เอาไหม?”

หลิ่วหลิ่วหัวเราะ “ไม่เอาหรอก ข้ามีเซียวโธ่แล้ว”

อีกด้าน หลิงลี่ตีหมอพวกนั้นเสียตัวช้ำไปทั้งตัว

นางเอาไม้โยนออกไป แล้วเดินกลับ

“นางไปไหนหรือ?” หลิ่วหลิ่ว งง

“นางคงจะคิดว่าไปเปลี่ยนชุดนี้ละออกมาใหม่ ” หลีโม่เริ่มช่วยเคาะสมองให้

“หา！” หลิ่วหลิ่วยิ้มแล้ว

ไม่นาน ก็เห็นหลิ่วหลิ่วเดินออกมาด้านนอก ในมือยังถือยาจีนไว้อยู่ เห็นหมอต่างก็ช่วยพยุงลุกขึ้นกันเอง ร่างกายบาดเจ็บ ก็ถามว่า “นี่มันเกิดอะไรขึ้น ใครมาทำร้ายกันที่นี่”

หลีโม่บ่นในใจ ผู้หญิงใจดำแบบนี้

ถึงว่าซูชิงถึงชอบนาง

สายตาหมอหลี่กวาดเข้ามา มองหลีโม่อยู่ไกลๆ เขาคิดว่าหลีโม่สั่งให้คนมาตีพวกเขา

อาซื่อเดินมาด้านหน้าใต้เท้าหลี่ พูดว่า “หมอหลี่ คนมาครบแล้ว ท่านไปชี้ตัวเลย ว่าใครเป็นคนตีท่าน”

คนหลายพันคน ยืนเต็มไปหมด จนที่จะไม่พอให้ยืน

หมอทั้งหลายออกมาหาตัวคนร้าย พวกเขาโกรธแค้นคนที่ทุบตีตนเองมาก จะต้องหาตัวออกมาให้ได้

จากนั้น ก็หาตัวไปสักพัก ก็หาตัวคนร้ายไม่พบ

หมอหลี่ถามหัวหน้าหมู่บ้าน “คนมาครบแล้วหรือยัง?”

“คนที่ไม่ป่วยก็มารวมอยู่ที่นี่หมดแล้ว ถ้าท่านหมอหลี่คิดว่าคนร้ายไม่อยู่ที่นี่ ก็สามารถไปหาที่เขตฝั่งตะวันตกหรือฝั่งเหนือก็ได้”

หัวหน้าหมู่บ้านเป็นคนใจเย็น แต่ครั้งนี้โมโหมาก ถ้าเข้าอายุยืนกว่านี้สักนิด เขาก็อยากจะทุบหมอพวกนี้เหมือนกัน

ทางด้านใต้เป็นจุดสงสัยว่าจะมีคนป่วย ฝั่งตะวันตกชัดเจนแล้วว่ามีคนป่วย ฝั่งเหนือมีศพอยู่แต่เผาไปแล้ว ถ้าให้เขาไปหาในสามฝั่งนั้น ก็ทำให้ทุกคนหัวเราะออกมากันใหญ่

หมอพวกนี้เป็นคนของกรมฮุ่ยหมิน เมื่อก่อนพวกเขาถูกยกย่อง จะไปไหนก็มีชาวบ้านมาต้อนรับ เพราะว่ากรมฮุ่ยหมินถูกตั้งขึ้นโดยราชสำนัก ค่ารักษาพยาบาลถูก มีกองทุนช่วยเหลือเยอะ ชาวบ้านก็เลยยกย่อง

แล้วจะทนรับการดูถูกเช่นนี้ได้อย่างไร?

ดังนั้น พวกเขาก็เลยจะหาเรื่องลงเขาไป ต้องพูดกับอ๋องเจิ้นโก๋ให้ชัดเจน

หลีโม่อยากจะให้เขาไสหัวไปไวๆ อยู่ที่นี่ก็เปลืองข้าวสุก แล้วยังจะมาสั่งนู่นนี่ ด่านู่นนี่ ทำให้คนโมโห

แต่ว่า พวกเขาเคยอยู่ที่หมู่บ้านมู่จ้าย ลงเขาไปน่าจะไม่เหมาะ เพราะกลัวจะเอาโรคติดลงเขาไปด้วย

“หมอหลี่ ทุกคนห้ามลงเขา ถ้าพวกเจ้าอยากจะแจ้งต่อท่านอ๋อง ก็ส่งนกพิราบสื่อสารไป” หลีโม่กล่าว

“นี่เจ้าจะควบคุมตัวข้าหรือ? มีสิทธิอะไรมาห้ามไม่ให้ข้าลงเขา? ข้าจะลงเสียอย่าง” หมอหลี่พูดโมโห

หลีโม่ก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง แล้วพูดกับอาซื่อว่า “จับมัดไว้”