พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 602

บทที่602 ฆ่าอย่างไร้ความปราณี

จิ่งตกใจ “ให้ของกำนัลรึ? ของกำนัลอะไร?”

ฉินโจวยิ้ม “ส่งสาวงามให้เขาสองคน บอกว่าข้าส่งให้เขา หากเขาไม่ต้องการ นั่นหมายความว่า เขาไม่ยินดีที่จะร่วมมือกับข้า ข้าจะดูว่าความรู้สึกระหว่างสามีภรรยาจะสามารถทนต่อบททดสอบได้หรือไม่และเสี้ยหลีโม่เป็นคนชอบธรรมอย่างที่นางพูดหรือไม่”

จิ่งมองไปที่ฉินโจวอย่างแปลกใจ แม่ทัพใหญ่ไม่เคยทำเช่นนี้มาก่อน ในสายตาของนางเรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องไร้สาระ

วันถัดไป ฉินโจวพาผู้คนไปที่ภูเขาหางหมาป่า

พระราชวังเป่ยม่อ

ห้องทรงพระอักษร

“ฮ่องเต้ เมื่อวานนี้เสี้ยหลีโม่ไปที่จวนแม่ทัพใหญ่และพูดคุยเป็นการส่วนตัวกับแม่ทัพใหญ่เป็นเวลานาน หลังจากพูดคุยเสร็จแล้ว วันนี้แม่ทัพใหญ่ได้ออกจากเมือง”

ชายคนหนึ่งคุกเข่าต่อหน้าฮ่องเต้และฉาวฮองเฮาแล้วรายงาน

ฉาวฮองเฮาขมวดคิ้ว “นางกับเสี้ยหลีโม่คุยอะไรกัน?เจ้ารู้หรือไม่?”

“พวกนางปิดประตูคุยกัน ทาสรับใช้ไม่สามารถเข้าไปได้ จึงไม่รู้ว่าพวกนางคุยอะไรกัน แต่หลังจากที่เสี้ยหลีโม่ออกไป

องครักษ์จิ่งก็กลับมารายงานเรื่องของเมืองอาน หลังจากที่แม่ทัพใหญ่ได้ฟัง นางก็ออกจากเมืองไป”

“ออกจากเมืองงั้นรึ?” ฮ่องเต้ทรงเหล่ตาและยกมือเรียกคนต่อไปแล้วพูดว่า “ฉินโจวนะฉินโจว อย่าทำให้ข้าผิดหวัง”

ฉาวฮองเฮานึกถึงคำกบฏก่อนหน้านี้ของนาง แล้วพูดว่า “ฮ่องเต้ ฉินโจวนางนี้ ข้ากลัวว่าจะควบคุมนางไม่ได้”

“ก่อนหน้านี้ที่ข้าให้เจ้า ขอให้คุณย่าของตระกูลฉินคุยกับนาง เจ้าไม่ได้ไปรึ?” ฮ่องเต้ถาม

“ไปแล้วเพคะ แต่คุณย่าบอกว่านางแก่แล้ว ไม่อยากถามเรื่องของเด็กๆ ฉินโจวก็โตแล้วนางมีความคิดเป็นของตัวเอง”

ฮ่องเต้ยิ้มเยาะ “ ดูเหมือนว่าตระกูลฉินจะทรยศ”

“ตอนนี้นายท่านฉินและอ๋องเจิ้นโก๋ที่สามารถช่วยได้ก็ป่วย มันช่างหน้าปวดหัวจริงๆ” ฉาวฮองเฮาพูด

ฮ่องเต้หลับตาและใช้นิ้วเคาะที่เก้าอี้ราวกับกำลังใช้ความคิด

ฉาวฮองเฮาไม่กล้ารบกวน เขาจะทำเช่นนี้ก็ต่อเมื่อมีการตัดสินใจครั้งสำคัญเท่านั้น

ความชั่วร้ายพุ่งทะลุหัวใจของนาง นางหวังว่าฮ่องเต้จะเป็นผู้ชี้ขาดได้มากขึ้น และเมื่อตระกูลฉินล่มสลาย ตระกูลฉาวของนางจะขึ้นมาแทนที่

ตระกูลฉินก็โชคร้ายมาหลายปีแล้ว ถึงทีของตระกูลฉาวบ้าง

เป็นเวลานาน ทันทีที่ฮ่องเต้ลืมตา “มานี่สิ!”

คนคนหนึ่งก้าวเข้ามา คุกเข่าแล้วทำมือทำความเคารพ “ฮ่องเต้ ทาสรับใช้อยู่นี่เจ้าค่ะ”

“เจ้าไปบอกใต้เท้าฉาวจี๋ให้หยุดเรื่องที่เขาทำก่อน ให้เขาติดตามฉินโจวดูว่านางไปที่ไหน ถ้าหากพบว่านางติดต่อกับเสี้ยหลีโม่หรือซือถูเย้นโดยส่วนตัว...”

มือของเขายกสูงขึ้นเล็กน้อยแล้วปล่อยลงอย่างช้าๆ “จงฆ่าอย่างไร้ความปราณี!”

การฆ่านายพลเป็นข้อห้ามก่อนสงคราม โดยเฉพาะฉินโจวเป็นนายพลคนโปรดของเขา

แต่ว่า เมื่อเป็นฮ่องเต้ก็ควรจะเด็ดขาด และเมื่อฉินโจวไม่เชื่อฟังเขา เขาก็เก็บนางไว้ไม่ได้ ฉกฉวยโอกาสในตอนที่นางยังไม่ได้เตรียมการป้องกันและรีบลงมือ ไม่เช่นนั้นหากรอนางเตรียมการเสร็จสิ้นแล้วจะเป็นเรื่องยากที่จะจัดการกับนาง

การแสดงออกของฉาวฮองเฮาผ่อนคลายลงในทันที ดี ก็ดีที่ฮ่องเต้เต็มใจที่จะเสียสละหัวใจดวงนี้ นางกลัวว่าฮ่องเต้จะไม่โหดร้ายและไม่เต็มใจที่จะทำ

ฉินโจวนางผู้นี้ ถึงแม้ว่าจะไม่กำเริบเสิบสานใช้อำนาจบาตรใหญ่ก็ตาม แต่อิทธิพลการจัดการทั้งหมดก็อยู่ที่นาง ยิ่งตอนนี้นาง ก่อกบฏ หากนางจะกลับไปพวกยึดมั่นสันติภาพ แคว้นเป่ยม่อทั้งหมดก็จะเปลี่ยนไป

เมื่อฮ่องเต้ทำการตัดสินใจ จากนั้นเขาก็นิ่งเงียบไม่พูดอะไร

ฉาวฮองเฮาปลอบ “ฮ่องเต้ มันไม่มีวิธีอื่นสำหรับเรื่องนี้แล้ว ตระกูลฉินได้รับการสนับสนุนจากฮ่องเต้ในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมาและนางก็เติบโตขึ้นทุกวัน หากไม่รีบยับยั้งนางก็อาจจะคุกคามอำนาจของฮ่องเต้”

ฮ่องเต้มองไปที่นาง “ฮองเฮา ตั้งแต่เริ่มราชวงศ์เป่ยม่อมา ตำแหน่งแม่ทัพใหญ่นั้นหาที่เปรียบไม่ได้เลย ณ จุดนี้ เจ้ารู้หรือไม่?”

หลีโม่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “หลิงลี่ จริงๆแล้วฉินโจวเป็นคนมีพรสวรรค์ ข้าคงจะเสียดายหากในที่สุดนางถูกฆ่าตาย”

“ใช่” วีรบุรุษย่อมรู้จักวีรบุรุษ หลิงลี่มองความสามารถของฉินโจวออก

“เจ้าไปแต่งหน้าให้เหมือนฉินโจว” หลีโม่พูด

“ทำไม? ตอนนี้ยังจำเป็นที่จะต้องแต่งหน้ารึ?” หลิงลี่ถาม

หลีโม่ยิ้มแล้วพูดว่า “อย่างน้อยก็ให้นางรู้ว่าพวกเราไม่มีนางไม่ได้ นางผู้นี้ไม่หยิ่งยโสต่อฮ่องเต้ แต่หยิ่งยโสกับพวกเรา”

หลิงลี่พยักหน้า “ฉิวโจวนางนี้เป็นเช่นนี้จริงๆ”

พูดเสร็จ หลิงลี่ก็หันหลังจากไป

ตามที่หลีโม่คาดไว้ไม่มีผิด ฉินโจวมาพร้อมกับความหยิ่งผยอง

แม้ว่านางตกลงที่จะร่วมมือ แต่นางเชื่อว่า นางต้องเป็นผู้ริเริ่มซึ่งต้องไม่ใช่ซือถูเย้นกับหลีโม่

ดังนั้น เมื่อนางมาถึงภูเขาหางหมาป่า เมื่อนางพบหลีโม่ นางก็เคลื่อนทัพของนางเข้าตั้งแล้วควบคุมกำลังของซูม่อ

ซูม่อไม่สนใจ เพราะเขาเหนื่อยมานานแล้ว เป็นการดีหากจะมีคนมาช่วย

หลีโม่ยืนอยู่ข้างต้นไม้มองฉินโจววิพากษ์วิจารณ์ทางการทหารในภูเขาหางหมาป่า หลีโม่ก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย

ชาวบ้านประหลาดใจมากที่เห็นฉินโจวมาถึง นั่นหมายความว่าพวกเขายังมีหวัง

หลังจากที่ฉินโจวยอมรับการเคารพของประชาชน เมื่ออยู่ต่อหน้าหลีโม่นางก็พูดอย่างภูมิใจ “คุยกันหน่อย?”

หลีโม่หยักไหล่ “อืม!”

ทั้งสองเดินไปข้างลำธาร หลีโม่นั่งบนก้อนหินใหญ่ข้างลำธาร