พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 648

บทที่648 ส่งเหลียงมามาเข้าตำหนัก

ซือถูจิ้งจ้องมองใบหน้าของฮองไทเฮาที่กำลังพิโรธนั้น ก็พูดขึ้นว่า “ไม่ผิด ในตอนที่อภิเษกนั้น หลีโม่ก็ได้ถวายความเคารพครั้งยิ่งใหญ่ต่อท่านพี่สะใภ้ไปแล้ว ถ้าเช่นนั้น ถ้าไม่ใช่วันเฉลิมพระชนมพรรษาของฮองไทเฮา ก็ไม่จำเป็นต้องแสดงความเคารพสูงสุด”

สีพระพักตร์ของฮองไทเฮายิ่งดูแย่ลงไปอีก “ได้ ในเมื่อได้แสดงความเคารพครั้งใหญ่ต่อซุนไท่เฮาไปแล้ว เรื่องนี้ก็ให้จบลง เพียงแค่ว่า การแต่งการของเจ้าในวันนี้ นับว่าไร้ซึ่งมารยาท งานไว้ทุกข์ของทั้งชาติ ยังจะใส่สีแดงแจ๋ขนาดนี้อีก นับว่าไม่ให้ความเคารพ ไม่มีความกตัญญู ”

หลีโม่บ่นโอดครวญในใจ ฮองไทเฮาผู้นี้ ตั้งใจหาเรื่องกันชัด ๆ

หาได้เคยพบเห็นงานถวายความเคารพสภาพเช่นนี้ไม่

โชคดีที่ว่า ได้ทำการบ้านมาจนถึงในขั้นนี้แล้ว

“กราบทูลฮองไทเฮา หม่อมฉันครั้งนี้ได้เข้าวังหลวงเพื่อถวายความเคารพแด่ฮองไทเฮา ถ้าหากว่าสวมใส่ชุดสีราบเรียบ นับว่าเป็นการไม่ให้ความเคารพต่อฮองไทเฮา ถ้าหากว่าใส่ชุดอื่น ๆ ก็ดูว่าจะไม่จริงจังมากจนเกินไป ชุดฉลองพระองค์ของพระชายาซื่อเจิ้งนี้ ไม่ได้ถูกจำกัดด้วยงานไว้ทุกข์ เรื่องนี้ไม่ต้องให้หม่อมฉันกราบทูล คิดว่าฮองไทเฮาเองก็ทรงทราบ ”

ฮองไทเฮานิ่งตะลึงไป นั่นเป็นชุดพระชายาซื่อเจิ้งหรือ？

แต่นางเองก็ไม่รู้ว่าชุดพระชายาซื่อเจิ้งเป็นเช่นนี้ คิดว่าจะเหมือนกับชุดพระชายาท่านอ๋องโดยทั่ว ๆ ไป

นางคิดไม่ถึงเลยว่าหาข้อผิดพลาดไปสองครั้ง ก็ถูกหลีโม่ตอกกลับมาอย่างนุ่มนวลนางคิดไปสักพัก แล้วก็พูดขึ้น “ในเมื่อเป็นชุดพระชายาซื่อเจิ้ง เช่นนั้นก็จะไม่พูดเรื่องนี้อีก”

“ขอบพระทัยฮองไทเฮาที่เข้าพระทัย”หลีโม่ย่อกายลง สีหน้ามีความเคารพยำเกรง

ฮองไทเฮาพูดขึ้นอีกว่า “ข้าได้ส่งคนไปที่ตำหนักของเจ้าหลายคน เมื่อก่อนพวกนางล้วนแต่เป็นคนที่ข้าโปรดปราน เรื่องในตำหนักนั้น พวกนางคงจะช่วยเจ้าจัดการได้อย่างเหมาะสม สำหรับรายการทางบัญชี ข้าจะหานักการบัญชีและขุนนางที่เหมาะสมให้กับเจ้า จะได้แน่ใจว่าจะทำให้ท่านอ๋องจัดการเรื่องตามชายแดนได้อย่างวางใจ ไม่ต้องมาลำบากเพราะเรื่องเล็กน้อยในครอบครัว”

หลีโม่ร้องออกมาคำหนึ่ง คุกเข่าลง ใบหน้าโศกเศร้า “ฮองไทเฮา หม่อมฉันมีความผิด！”

ฮองไทเฮาเลิกคิ้วขึ้น แต่ใบหน้ายังคงไว้ด้วยความพลังอำนาจ “เจ้ามีความผิดอะไร？พูดออกมาซิ”

หลีโม่หยิบเอาผ้าเช็ดหน้าออกมา แล้วบรรจงเช็ดตรงปลายหางตา ยายแก่ ๆ เจ้าพุ่งเข้ามาอย่างทื่อ ๆ ข้าจะแสร้งทำเป็นโอนอ่อนต่อเจ้า “เรื่องเป็นเยี่ยงนี้ เมื่อวานหม่อมฉันได้กลับมาจากแคว้นเป่ยม่อ เมื่อกลับมายังตำหนักแล้ว คนที่ฮองไทเฮามีรับสั่งให้มาก็ได้มาทำความเคารพ ท่าทางดูอ่อนน้อมมีมารยาท ดูท่าแล้วน่าจะได้รับการอบรมมาอย่างดี เพียงแค่ว่า ในตอนที่หม่อมฉันได้จัดข้าวของ เอาของที่อ๋องฉีมอบให้เก็บกลับไปไว้ในที่เก็บของนั้น กลับพบว่ามีเครื่องประดับบางชิ้นที่หายไป ในตอนนั้นที่เหลียงมามาได้ไปซักไซ้ไล่เลียงกับคนในตำหนักนั้น ทุกคนกลับไม่ยอมรับ ถ้าหากว่าเป็นของทั่ว ๆ ไป เรื่องก็คงจะจบไปแล้ว เพียงแค่ว่ามีกำไลข้อพระกรสีแดงปะการัง ที่ฮองไทเฮามอบให้หม่อมฉันไว้เป็นของขวัญ หม่อมฉันไม่กล้าทำหาย ไม่ควรจะเป็นเช่นนี้เลย จึงจำต้องให้ค้นหาให้ทั่วทั้งตำหนัก ในตอนที่ได้ค้นหานั้น เหลียงมามาก็ได้สร้างความลำบากเป็นอุปสรรค ในตอนแรกนั้นหม่อมฉันไม่รู้จะแก้ปัญหาอย่างไร แต่ในตอนท้ายที่สุดก็ได้พบอยู่ใต้เตียงของนาง หาพบเครื่องประดับของหม่อมฉันที่หายไป ของทุกอย่างอยู่ทั้งหมด โดยไม่ได้หายไปสักชิ้น หม่อมฉันรู้สึกโกรธมาก แต่นางเป็นคนที่ฮองไทเฮามอบให้ ทำเรื่องไม่ดีทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ นี่ถือว่าเป็นการลบหลูทำลายพระเกียรติของฮองไทเฮาหรือไม่？ถ้าหากว่าไม่รู้ ก็หลงคิดไปว่าฮองไทเฮาไม่ยอมปล่อยวางต่อทรัพย์สินในตำหนัก ดังนั้นหม่อมฉันจึงสั่งให้คนจับนางเอาไว้ ส่งเข้ามาในวังหลวง เพื่อให้ฮองไทเฮาเป็นผู้ลงโทษ”

ฮองไทเฮาเมื่อได้ฟังเข้าตาก็แทบจะถลนออกมาจากเบ้า “เจ้าตรวจหาดีแล้วใช่ไหม？เหลียงมามาไม่ได้เป็นคนเช่นนั้น”

“กราบทูลฮองไทเฮา ของกลางถูกพบอยู่ที่ใต้เตียงของนาง สำหรับเหลียงมามานั้น เกรงว่าจะหลอกลวงความไว้เนื้อเชื่อใจของฮองไทเฮา เมื่อวานที่กลับไปยังตำหนัก ในตอนแรกเริ่มเหลียงมามากับกลุ่มของแม่นางพวกนั้น ก็มีท่าทีอ่อนน้อมมีมารยาท เรื่องนี้คู่สามีภรรยาอ๋องหลีชินเองก็เห็นกับตา หากฮองไทเฮาไม่เชื่อ ลองถามพระชายาดูก็ได้เพคะ ว่า เหลียงมามานั้นช่างร้ายกาจ คิดว่าต่อพระพักตร์ของฮองไทเฮานั้น จะต้องแสร้งทำเป็นเคารพยำเกรงโอนอ่อน นั่นเป็นเพียงแค่การแสดงของนางใช่หรือไม่ ถ้าหากว่ามีอำนาจ ก็จะยิ่งเหลิงและผยอง ก็จะร้ายกาจออกมา โชคดีที่ว่าหม่อมฉันรู้เห็นถึงธาตุแท้ของนาง ถึงไม่ได้ทำให้ฮองไทเฮาต้องได้รับความเสื่อมเสียพระเกียรติ”

ฮองไทเฮาสะกดกลั้นอารมณ์โกรธเอาไว้ ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เยียบเย็นว่า “คนที่ชั่วร้ายเยี่ยงนี้ ข้าจะทำการไต่สวน เจ้าบอกว่าจับนางส่งเข้าวังมาแล้ว ตอนนี้อยู่ที่ไหน？เอาตัวเข้ามา！”

นางคาดว่าเสี้ยหลีโม่สร้างความเท็จขึ้นมาใส่ร้าย ถ้าหากว่า เหลียงมามา พบนาง ก็จะได้ไม่ต้องไปเกรงกลัวนาง

หลีโม่พูดขึ้น “มาสิ ไอเอาตัวหญิงทรยศคนนั้นเข้ามา”

เมื่อตอนที่นางพูดคำว่าหญิงทรยศสี่คำนี้ สายตาก็กวาดมองไปทางฮองไทเฮาด้วยท่าทีกึ่งตั้งใจและไม่ตั้งใจ แต่อารมณ์ท่าทีของนางดูเคารพยำเกรง ถึงแม้ว่าฮองไทเฮาจะพิโรธ แต่ก็พูดว่าอะไรออกมาไม่ได้

แต่นางยังไม่ทันได้พูดจบ พลันก็มองเห็นองครักษ์ร่างกายกำยำเดินตรงเข้ามา แล้วตบฉาดเข้าที่ปากของเหลียงมามาไปทีหนึ่ง

ฝ่ามือนั้น ตบเสียจนใบหน้าของเหลียงมามาหันไปอีกด้าน ฟันกระเด็นหลุดออกมาหนึ่งซี่ มีเลือดไหลกลบอยู่ตรงมุมปาก

ฮองไทเฮาคั่งแค้นพระทัยเป็นอย่างมาก “องค์หญิง นี่เจ้ายังจำได้หรือไม่ว่าที่นี่เป็นตำหนักหยันสี่ของข้า”

ซือถูจิ้งร้องโอ้วออกมา “ขอประทานอภัย หม่อมฉันทนเห็นเรื่องไร้ระเบียบพวกนี้ไม่ได้ ถึงได้โมโหขึ้นในทันที ลืมไปเลยว่าที่นี่เป็นตำหนักหยันสี่ อีกทั้งนางเองยังเป็นคนที่ฮองไทเฮาส่งไปให้ เช่นนั้นก็ให้ฮองไทเฮาเป็นผู้จัดการเรื่องนี้”

ฮองไทเฮาทรงพิโรธเสียจนมือไม่สั่น แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อองค์หญิงใหญ่ผู้นี้มีสถานะสูงส่ง อีกทั้งถ้าพูดไปแล้วนางทำโทษตบตีทาสรับใช้สักคน ก็หาข้อผิดพลาดออกมาไม่ได้ จึงจำใจต้องจบเรื่องนี้ลง

เพียงแค่ว่าจังหวะน้ำเสียงที่พูดในตอนนี้ นางจะจดจำเอาไว้

นางจ้องมองเหลียงมามาที่นอนแผ่หลาอยู่บนพื้น พูดขึ้นด้วยความโมโห “เข้ามา แก้มัดนางออก！”

มีคนสองคนที่เดินเข้ามาจากนอกตำหนัก พุ่งเดินตรงไปถวายความเคารพฮองไทเฮาแล้วก็ได้แก้มัดให้กับเหลียงมามา เหลียงมามาที่เมื่อครู่ร้องไห้สะอึกสะอื้น แล้วถูกตบเข้าให้ บัดนี้เมื่อได้ถูกปลดพันธนาการออกแล้วก็ไม่กล้าทำตัวเอะอะขึ้นอีก เพียงแค่ร้องไห้อยู่เงียบ ๆ

ฮองไทเฮาเห็นว่าใบหน้าของนางได้รับบาดเจ็บ ก็พูดขึ้นด้วยความโมโหว่า “พระชายาซื่อเจิ้ง คนที่เจ้าบอกว่าใจละโมบคิดเอาของ กลัวแค่ว่าจะโดนใส่ร้ายเสียมากกว่า？”

หลีโม่พูดขึ้น “กราบทูลฮองไทเฮา ทำการค้นหา โดยยังไม่ได้ลงโทษใด ๆ เพคะ”