พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 669

ตอนที่ 669 พระชายารองหยาง

อ๋องลั่วชิน จูงมือของนางให้นางมาอยู่ข้างกายเขา พระชายารองหยาง ตะลึงไป รู้สึกไม่ทันตั้งตัว เข้าจวนอ๋องมานานหลายปี ถึงแม้ท่านอ๋องจะดีกับนางมาก แต่ไม่เคยมีความอ่อนโยนแบบนี้มาก่อน

นางอดตาแดงก่ำไม่ได้ “ท่านอ๋อง ทรงดีกับข้าจริง ๆ”

“แค่นี้ก็ดีแล้วเหรอ? เจ้าพอใจแค่นี้เหรอ?” อ๋องลั่วชินยิ้มแล้วมองไปที่นาง จากนั้นก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ที่จริงแล้วข้าเองก็รู้ตัวว่าในหลายปีที่ผ่านมาข้าก็ไม่ได้ดีกับพวกเจ้าสองคนเท่าไหร่ ละเลยพวกเจ้าอยู่บ่อยครั้ง ทำให้ความหวังดีของเสด็จพี่นั้นเสียเปล่า”

พระชายารองหยาง “ก่อนที่ฝ่าบาทจะทรงส่งข้ามาอยู่กับท่านอ๋อง กำชับเอาไว้ว่า ให้ข้าดูแลท่านอ๋องอย่างดี อย่าให้บกพร่อง ฝ่าบาททรงดีกับท่านอ๋องมาก ข้ายังซาบซึ้งใจเลย”

พระชายารองหยาง สะดุ้ง เงยหน้ามองนาง “ตอนนั้นฝ่าบาทให้พวกเจ้าพี่น้องเดินทางจากบ้านมาไกลขนาดนี้ พวกเจ้าไม่คิดว่าน้อยใจเสียใจอะไรเลยเหรอ?”

“ท่านอ๋องพูดอะไรแบบนั้น?” พระชายารองหยาง พูดว่า “ได้มาดูแลท่านอ๋อง เราพี่น้องจะน้อยใจได้ยังไงกัน? มีหลายคนอยากมีบุญแบบนี้แต่ก็ไม่ได้เลยนะจริงไหม?”

“พวกเจ้าเองก็เป็นลูกหลานตระกูลใหญ่ หน้าตาก็ดี จะหาคนดีดีแต่งงานด้วยก็ไม่น่าจะยาก? แต่กลับต้องจากพ่อแม่มาไกลถึงที่นี่ เจ้าไม่รู้สึกเสียใจบ้างเลยเหรอ?”

พระชายารองหยาง เหมือนจะเริ่มกระวนกระวาย “ท่านอ๋องวันนี้ทรงเป็นอะไรไป? ทำไมถึงได้ถามอะไรแปลก ๆ แบบนี้?”

อ๋องลั่วชิน ยิ้ม แล้วปล่อยมือนาง “ไม่มีอะไร แค่ถามไปอย่างนั้นแหละ”

เขาเปิดตำราอ่าน “จริงสิ วันนี้องค์หญิงอานมาแล้ว เล่าเรื่องในเมืองหลวงให้ข้าฟัง นางบอกว่าใต้เท้าเหลียงหู้ปู้ซ่างซูก่อนหน้านี้เหมือนจะป่วยหนัก อาการหนักน่าเป็นห่วงมาก”

พระชายารองหยาง ก้มหน้าลง แล้วถามว่า “แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า?”

“องค์หญิงอานบอกว่า ตอนนี้ยังไม่ดีขึ้น คิดว่าไม่น่ารอด” อ๋องลั่วชิน พูดอย่างเรียบเฉย

พระชายารองหยาง พูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ ......”

นางตะลึงไป จากนั้นก็ปิดปาก “เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง? ท่านพ่อป่วยหนักได้ยังไง?”

อ๋องลั่วชิน มองไปที่นาง แต่ไม่ได้พูดอะไร

พระชายารองหยางดวงตาแดงก่ำ จากนั้นก็น้ำตาไหลออกมาอย่างหนัก “ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ท่านพ่อตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”

“พ่อของเจ้า? ข้าพูดถึงพ่อของเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่?” อ๋องลั่วชิน น้ำเสียงของเขาดุมาก

“ท่านอ๋องไม่ได้พูดถึงหู้ปู้ซ่างซู ...... ” หน้าของนางแข็งไป “ท่านอ๋องเมื่อครู่ทรงพูดถึงใต้เท้าเหลียงไม่ใช่เหรอ?”

“เจ้าไม่รู้เหรอตำแหน่งหู้ปู้ซ่างซูเปลี่ยนคนแล้ว? ตอนนี้พ่อของเจ้าไม่ใช่หู้ปู้ซ่างซูแล้ว”

“ข้า ข้าจำไม่ได้” นางคิด เรื่องสำคัญขนาดนี้ ทำไมนางถึงจำไม่ได้? นางพูดเสริมขึ้นมาว่า “เรื่องนี้ข้าไม่ทราบจริง ๆ”

“ได้จดหมายจากที่บ้านเดือนละครั้ง ที่บ้านไม่มีใครบอกเจ้าเรื่องนี้เลยเหรอ?”

“ไม่ ....... ไม่ได้พูดถึงเลย” พระชายารองหยาง รีบตั้งสติกลับมา “ข้าอยู่ที่นี่ ดูแลท่านอ๋องทุกวัน ตรวจดูการเรียนของ โห่เอ๋อ เรื่องในเมืองหลวงเลยไม่ค่อยได้ใส่ใจเท่าไหร่ ส่วนเรื่องของท่านพ่อ เขาอยู่ไกลข้าเองก็ทำอะไรไม่ได้มาก”

ในใจของ อ๋องหนานจุ้น มันมีความรู้สึกหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก เขาเปลี่ยนเรื่องไป “โห่เอ๋อ ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง”

“เขาดีมากเลย ท่านอาจารย์ เทียนจีจื่อ บอกว่าเขาก้าวหน้าเร็วมาก” พระชายารองหยางตอบ

“อือ เจ้าออกไปก่อนเถอะ”

พระชายารองหยาง ลังเล เห็นสีหน้าของเขาแปลกไป เลยไม่กล้าพูดอะไรอีก เพียงแต่พูดว่า “ท่านอ๋องทรงอย่าลืมกินน้ำแกงนะ”

อ๋องลั่วชิน ขมวดคิ้ว “อานหรานพอนางมาถึงก็พูดถึงเสด็จพี่ในแง่มุมไม่ดีเลย”

“มาถึงก็พูดเลยเหรอ” เทียนจีจื่อ แอบพยักหน้าในใจ ต้องวู่วามแบบนี้ถึงจะดี องค์หญิงอานทำได้ดีมาก

“ถูกแล้ว มันทำให้ข้าสับสนมาก ทำไมนางถึงได้ไม่เชื่อมั่นใจตัวเสด็จพี่เลย?”

“แล้วองค์หญิงทรงตรัสอะไรบ้าง? ท่านอ๋องทรงเล่าให้ข้าฟังได้ไหม?”

อ๋องลั่วชิน นิ่งไป แล้วก็เล่าเรื่องที่องค์หญิงอานเล่าให้ เทียนจีจื่อฟัง

พอเล่าจบ เขาพูดว่า “ข้าก็รู้ว่านางตั้งใจ ทิ้งปริศนาเอาไว้ให้ข้า มันทำให้ข้ารู้สึกทรมานมาก นางรอให้ข้าไปถามนาง แต่ข้าจะถามอะไรได้? นางกุเรื่องมาหลอกข้า เพื่อช่วยฉู่โยว่กับฉินโจว แม้แต่ญาติพี่น้องนางก็ไม่เอาแล้ว”

เทียนจีจื่อ นิ่งไม่พูดอะไรเลย

อ๋องลั่วชินพูดว่า “รัชทายาทเจอลอบทำร้ายที่ หนานจุ้น ขาขาดไปข้างหนึ่ง ตอนนี้อยู่พักรักษาตัวที่จวน เรื่องนี้ใครเป็นคนทำ? พวกเขาต้องการเอาชีวิตรัชทายาท หากรัชทายาทตาย ฉู่โยว่ก็จะได้ขึ้นครองราชย์อย่างราบรื่นน อานหรานอาจจะไม่รู้เรื่องนี้ ต่อให้นางรู้ คิดว่าก็อาจจะไม่เชื่อ นางเชื่อมั่นใจฉินโจวกับฉู่โยว่ไปแล้ว”

เทียนจีจื่อก็ยังไม่พูดอะไร เงียบต่อไป

“คนอย่างฉินโจว ข้าเคยชื่นชมนางมาก รู้สึกว่านางมีเสน่ห์และเด็ดขาดมาก ผู้ชายหลายคนยังสู้นางไม่ได้เลย เพียงแต่คิดไม่ถึงเลยว่า ความทะเยอทะยานของนางมันจะสูงจนผู้ชายหลายคนเทียบไม่ได้ขนาดนี้ ที่น่ารังเกียจที่สุด ก็คือนางหลอกใช้อานหราน”

เขาพูดจนเขาเองก็รู้สึกหงุดหงิดสับสนไปหมด เขาเงยหน้ามองไปที่ เทียนจีจื่อ “ท่านอาจารย์พูดอะไรหน่อยได้ไหม หรือว่าท่านคิดว่าที่อานหรานมาที่นี่ในครั้งนี้ คิดอยากทำให้ข้ากับเสด็จพี่มีปัญหากัน?”

เทียนจีจื่อ ฟังถึงตรงนี้ ก็เงยหน้าแล้วถามว่า “เราจะยังไม่พูดถึงเรื่องอื่นกัน เมื่อครู่ท่านอ๋องเล่าเรื่องที่องค์หญิงพูดมา มีเรื่องตอนที่พระชายาเกิดเรื่อง ข้าน้อยยังไม่เคยช่วยท่านอ๋องในเรื่องนี้เลย ไม่ทราบเรื่องราวความเป็นมา หากท่านอ๋องทรงไม่รังเกียจ เล่าเรื่องตอนที่พระชายาเกิดเรื่องให้ข้าฟังหน่อยได้ไหม? ถึงแม้ข้าจะไม่ได้มีความสามารถอะไรมาก แต่หากรู้เรื่องราวความเป็นมา อาจจะพอมีวิธีรับมือแผน ....... ขององค์หญิงได้”

ตอนที่เขาบอกว่าแผน เขาขมวดคิ้ว เหมือนจะไม่ค่อยเต็มใจ