พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 700

ตอนที่ 700 หวังว่าจะท้อง

เย็นเอ๋อร์พาคนรีบใช้ผู้ชายตักน้ำร้อนมาหน้าห้อง แล้วเห็นหยางมามาเฝ้าอยู่หน้าห้อง กำลังยืนยิ้ม

“หยางมามา ทำไมไม่เข้าไปดูแล?” เย็นเอ๋อร์ถามอย่างสงสัย

หยางหมามาบอกให้เงียบ “พวกเจ้าคอยไว้นะ เดี๋ยวก็จะสั่งให้เอาน้ำร้อนเข้าไป”

“ให้รองั้นหรือ? น้ำมันร้อนนะ ถ้าวางไว้ก็เย็นหมดสิ” เย็นเอ๋อร์กล่าว

“จะรีบทำไม? รอก่อน” หยางมามากล่าว “เรื่องนั้นมันรีบกว่าอีก”

“เรื่องอะไรทำไมรีบร้อน?” เย็นเอ๋อร์ถามอย่างสงสัย

“เรื่องที่พระชายาจะมีลูกไงเล่า รีบไหมละ?” หยางมามายิ้มถามกลับ กินยามาตั้งหลายวัน นางก็แอบใส่ยาขนานแรงไปด้วย ไปเอามายากอดีตคนทำงานในวัง ใช้อาบน้ำทุกวัน ใช้เพิ่มความอบอุ่น

แน่นอน ไม่ได้ผลเร็วนัก แต่ว่า ก็ยังพอมีหวัง ถ้าพระชายาท้อง ฮองไทเฮาก็ไม่มีทางมารังแกพระชายาได้อีก

หยางมามาอยู่ในวังนาน เห็นพวกสนมที่ไม่มีลูกแล้วโดนรังแกอยู่บ่อยๆ ในแคว้นต้าโจวนี้ ถ้าไม่มีลูก ถือว่าผิดมหันต์

พระชายาอ๋องหลี่ชินไม่มีใครไปกล้ารังแก เพราะคนที่อยู่ข้างหน้านาง คือคนที่ไม่มีใครกล้าพูดเล่นด้วย

จำได้ว่าคราวแล้วฮูหยินตระกูลซุน พูดขึ้นในงานเลี้ยง บอกว่าพระชายาอ๋องหลี่ชินแต่งงานตั้งนานแต่ยังไม่มีลูก แค่พูดเล่นๆ แต่อ๋องหลี่ชินได้ยิน เขาก็เลยไปหาบ้านตระกูลซุนทุกวันทั้งเดือน บอกว่าฮูหยินตระกูลซุนเป็นห่วงเรื่องของการมีลูกของเขา เขาก็เลยต้องหาทางตอบแทน

ดังนั้น ตอนที่พวกนั้นเขาพักผ่อนกัน อ๋องหลี่ชินก็จะเข้าไปในห้องด้วย เพื่อดูพวกนั้นเขาทำลูกกัน

ทั้งเดือน นายท่านตระกูลซุนก็ได้แต่นอนในห้องคนเดียว ไม่ได้ทำการบ้านเลย เพราะบนเตียงมีอ๋องหลี่ชินอยู่ด้วย

วิธีนี้มันบ้ามาก แต่มันได้ผลมาก

หลังจากนั้น ก็ไม่มีใครกล้าล้ออ๋องหลี่ชินอีกเลย

เพียงแต่ สิ่งที่อ๋องหลี่ชินทำ อย่าให้ท่านอ๋องเราไปทำบ้างก็แล้วกัน

อีกอย่างหยางมามาอยากเห็นลูกของพระชายามาก

ลำบากมาก ยาพิษใบแดงถ้วยนั้น หมอยาบอกว่าจะไม่ทำให้ผู้หญิงไม่มีลูก แต่ว่า ตอนนั้นพระชายาได้รับบาดเจ็บ ร่างกายมีความเย็นอยู่มาก ดังนั้นจะมีผลเสียต่อร่างกาย

หยางมามารู้สึกผิด เพราะยาพิษใบแดง นางเป็นคนต้มเอง แล้วปริมาณก็มากด้วย

ถ้าพระชายายังไม่มีลูก นางก็ยังรู้สึกผิดต่อไป

เย็นเอ๋อร์เห็นหน้าหยางมามาไม่ดี ก็เลยบอกว่า “จะมีลูกก็ต้องรีบ แต่พระชายาก็ยังไม่ท้องเสียที”

“ถ้าเจ้ามารบกวน พระชายาก็คงจะไม่ท้องสักที” หยางมามาหล่าว

หลังจากแต่งงานก็แยกกันอยู่ กว่าจะได้เจอกัน ถ้าคู่รักแยกกันไปนาน แล้วมาพบ จะดีมาก บางทีอาจจะท้องได้เร็วๆ

เย็นเอ๋อร์ก็เข้าใจ แล้วก็เอามือปิดปาก แล้วก็หัวเราะขึ้น “ข้ารู้ ข้ารู้ เดี๋ยวข้าจะให้คนออกไป”

เย็นเอ๋อร์รีบให้คนอื่นออกไป แล้วก็อมยิ้ม ทุกคนรู้ดี

สรุปว่า ตอนที่ซือถูเย้นกับหลีโม่กำลังนั่งกินข้าวกันนั้น ก็มีเสียงหัวเราะส่งเข้ามาตลอด แล้วก็มีเสียงซุบซิบ เกี่ยวกับการมีลูก

หลีโม่ก็มองข้างนอก แล้วมองซือถูเย้น ส่วนซือถูเย้นก็กินข้าวกินเหล้าไป ไม่สนใจอะไร

“พวกนั้นขำอะไรกัน?” หลีโม่แกล้งบ่น

แล้วนางก็เรียก “เย็นเอ๋อร์！”

หลีโม่รู้สึกอบอุ่น ไอ้บ้านี่ พูดแบบนี้เป็นด้วยหรือ?

เย็นเอ๋อร์เห็นท่านอ๋องพูดโรแมนติกแบบนี้ ก็เขินแล้วเดินออกไป แล้วไปเล่าให้หยางมามาฟัง

หยางมามาก็บอกว่า “อามิตตาพุทธ ท่านอ๋องดีกับพระชายาจริงๆ เลย”

เพียงแต่ ต้องมีลูกด้วยถึงจะดี ไม่เช่นนั้น พระชายาก็จะอยู่ในสังคมราชนิกุลลำบาก

กินข้าวแล้ว ก็เก็บออกไป เย็นเอ๋อร์ก็ให้คนเอาน้ำร้อนมาเท

ในอ่างอาบน้ำ สามารถลงไปได้สองคนได้สบาย

หลีโม่ช่วยเขาถูหลัง เขายื่นมือมาจับ แล้วลากนางมาข้างหน้า กอดไว้แน่น “หลีโม่ แต่งกับข้า เจ้าไม่เคยอยู่อย่างสบาย เจ้าผิดหวังไหม?”

ไอน้ำมาเข้าตานาง ก็เลยมองหน้าเขาไม่ชัด

นางค่อยๆ กอดไหล่ของเขา แล้วซบลงไป “ข้าไม่เคยผิดหวัง แต่งกับเจ้า ตอนที่อยู่ด้วยกัน ข้ามีความสุขมาก ตอนที่ห่างกัน ข้าก็คิดถึงเจ้า ไม่เคยผิดหวังเลย”

ซือถูเย้นเก็บไหล่ แล้วถอนหายใจ “ข้ารู้สึกว่าผิดต่อเจ้า เจ้าดูพระชายาคนอื่นสิ ต่างก็อยู่ในบ้านเสพสุข ไม่ได้ออกมาเสี่ยงอันตรายแบบเจ้า”

หลีโม่ยิ้ม แล้วเงยมามองหน้าเขา “เจ้าลืมแล้วหรือ? ตอนแรกที่แต่งงานกับเจ้า ไทฮองไทเฮาก็บอกแล้วว่า พระชายาซื่อเจิ้งนั้นเป็นยาก แล้วข้าก็ต้องยืนอยู่กับเจ้า ไม่ใช่ยืนหลังเจ้า ตอนนั้น เจ้ายังบอกว่าเชื่อในความสามารถข้า แล้วทำไมวันนี้มาพูดว่าข้าควรไปหลบอยู่หลังเจ้าเหมือนคนอื่น?”

คำพูดเดิมไม่ใช่แบบนี้ แต่ความหมายมันเหมือนเดิม

“ใช่ ถูกต้อง แต่ว่า ก็ยังหวังว่าเจ้าจะอยู่อย่างสุขสบาย ดังนั้น ข้าก็จะพยายามให้ทั้งสองแคว้นยุติสงคราม รีบจัดการเรื่องทั้งหมดแล้วมาอยู่เป็นเพื่อนเจ้า”

ซือถูเย้นดึงนางมากอดอีกครั้ง ช่วงนี้พวกเขาได้พบกันน้อยมาก ตอนทำงานยุ่งๆ ก็ไม่เท่าไร แต่พอว่างๆ เขาก็รู้สึกว่าผิดต่อหลีโม่