พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 703

บทที่ 703 เจ้าสู่ขอนางสิ

ทั้งสามคนพูดคุยเถียงกันอยู่ในสวนอยู่สักพัก แล้วก็เห็นเซียวโธ่พาหลิ่วหลิ่วเข้ามา

ด้านหลังทั้งสองคน ยังมีซูชิงตามมา

“พวกเจ้ากลับมาแล้วหรือ? ท่านอ๋องล่ะ?” หลีโม่รีบถามขึ้น พวกเขาน่าจะได้รับการต้อนรับเข้าวังมาด้วยกัน

“ฮ่องเต้ให้ท่านอ๋องอยู่พูดคุยในวัง พวกเรากลับมาก่อนแต่แรกแล้ว ยังได้แวะไปดูเหลาไท่ไท่ด้วย” เซียวโธ่พูด

“ฮ่องเต้เรียกเขาไว้อยู่คุยด้วย? ตามลำพัง?” หลีโม่ถาม

“ใช่ น่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับฉินโจว” ซูชิงตอบ เห็นโหรวเหยาอยู่ข้างหลังหูฮวนซี จึงยิ้มพร้อมกับทักทายว่า “โย้ นี่ไม่ใช่ท่านเจ้าเมืองที่รอดจากเหตุการณ์เลวร้ายหรือ? วันนี้ทำไมถึงไม่เห็นแมลงตามก้นนั่นของเจ้า?”

โหรวเหยายิ้มด่าว่า “หุบปาก คนอื่นไม่ใช่แมลงตามก้น”

ตลอดทางที่กลับมาจากเป่ยม่อ ถึงแม้จิ่งจะติดตามฉินโจว แต่ก็ระแวดระวังซูชิงอยู่ตลอด ซูชิงอยากคุยกับโหรวเหยาบ้าง เขาก็จะเฝ้าดูอยู่ด้านข้าง บางครั้งก็กำกำปั้นอย่างเอาเรื่อง

หลีโม่เห็นท่าทีโหรวเหยาคุยกับซูชิงได้อย่างเป็นกันเอง ไม่มีความเศร้าโศกและความลำบากใจเหมือนตอนที่อยู่หมู่บ้านมู่จ้าย จึงรู้ว่าจากการรอดจากเหตุการณ์เลวร้ายในครั้งนี้ นางได้ปล่อยวางความรักที่มีอยู่บ้างแล้ว

แต่ แมลงตามก้นที่ซูชิงพูดถึง นางก็แปลกใจเหมือนกัน “อะไรคือแมลงตามก้น?”

ซูชิงพูดขึ้นอย่างล้อเลียนว่า “ก็ขุนพลที่ติดตามฉินโจวคนนั้นไง เขาช่วยชีวิตโหรวเหยาไว้”

“จิ่ง” หลีโม่พยักหัว จำคนซื่อคนนั้นได้

ร่างกายกำยำ ค่อนข้างหยาบกระด้าง ไม่เคยพูดไม่ค่อยจา แต่ทำงานได้ละเอียดอ่อนมาก

“วันหลังข้าต้องขอบคุณเขาอย่างเป็นดี” หลีโม่พูเสริม

“ข้าขอบคุณแล้ว” โหรวเหยาพูดพร้อมหัวเราะ พูดถึงจิ่ง สีหน้านางดูมีความสุขมาก

“หนี้บุญคุณที่ช่วยชีวิตไว้ ขอบคุณยังไงหรือ? ยอมมอบกายถวายตัวหรือเปล่า?” ซูชิงยิ้มพูด

โหรวเหยาจ้องมองเขานิ่ง สีหน้าเคร่งขรึมลงทันที “ซูชิง เจ้าหมายความว่ายังไง?”

ซูชิงหัวเราะพร้อมพูดว่า “แค่ล้อเล่นเอง เจ้าจะจริงจังขนาดนี้ทำไม?”

โหรวเหยากัดฟัน ดวงตาแดง “นี่ล้อเล่นหรือ?”

ซูชิงเห็นนางโกรธ จึงรีบพูดขอโทษว่า “ได้ ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ควรพูดไปเรื่อย ข้าตบปากตัวเอง”

พูดเสร็จ แล้วก็ตบหน้าตัวเองหนึ่งหลายทีจริงๆ

โหรวเหยาหัวเราะ “เอาล่ะ เจ้าจะไปไหนก็ไป ผู้หญิงเขาจะคุยกัน เกี่ยวอะไรกับเจ้า?”

ซูชิงหัวเราะ ดึงเซียวโธ่แล้วเดินออกไป “ผู้หญิงเขาจะคุยกัน เจ้าเป็นผู้ชายจะไปยุ่งอะไรด้วย?”

เซียวโธ่งง “ข้ายุ่งอะไรที่ไหน? ข้าไม่ได้พูดอะไรเลย”

แต่ก็ถูกซูชิงดึงลากออกไปแล้ว

ผู้ชายสองคนออกไปแล้ว โหรวเหยาก็ดูค่อนข้างหมดอาลัยตายอยาก

นางนั่งลง ดวงตายังแดงๆอยู่

หลีโม่เห็นแบบนี้แล้ว ก็สบตามองดูหลิ่วหลิ่ว

หลิ่วหลิ่วถามอย่างเป็นห่วงว่า “โหรวเหยา เจ้ายังปล่อยวางไม่ลง ใช่ไหม?”

โหรวเหยาพยายามฉีกยิ้ม “ใช่ที่ไหนกัน? ปล่อยวางแต่แรกแล้ว”

หูฮวนซีปรบมือ “ใช่ ผู้หญิงก็สามารถมีกิจการงานเป็นของตัวเองได้”

หลีโม่กลอกตามองบน “เอาล่ะ ท่านประธานใหญ่ รู้ว่าตอนนี้เจ้ามีกิจการใหญ่โต”

“ท่านประธานใหญ่?” หลิ่วหลิ่วมองดูหูฮวนซี “สมญาของเจ้าหรือ? แปลว่าอะไร?”

“หมายถึงผู้ดูแลทั้งหมด กิจการของตระกูลหูนางเป็นคนดูแลทั้งหมด ดังนั้นจึงเรียกนางว่าท่านประธาน ประทานหู” หลีโม่พูดอธิบาย

“อ้อ” หลิ่วหลิ่วหัวเราะ “ดูเห็นภาพจริงๆ ประธานหู”

หูฮวนซีรู้สึกว่าคำเรียกนี้ช่าง... ไม่ได้ยินมานานมากแล้ว เมื่อกี้ยังพูดถึงเรื่องในภพก่อนกลับหลีโม่อยู่

ชีวิตคนเรา บางครั้งวันหนึ่งก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

พวกผู้หญิงพูดคุยกันอยู่ที่นี่ หลังจากที่เซียวโธ่ถูกซูชิงลากออกมา แล้วถึงค่อยรู้สึก เซียวโธ่ก็คิดว่าไม่สมควร “ทำไมเจ้าต้องไปพูดหาเรื่องโหรวเหยา?”

“อืม? ข้าหาเรื่องตรงไหน?” ซูชิงดูจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“เมื่อกี้เจ้าพูดว่ามอบกายถวายตัว แบบนี้เจ้าควรพูดหรือ? อย่างน้อยก็ไม่ควรพูดกับโหรวเหยา ล้อเล่นก็ไม่ควรล้อเล่นแบบนี้ไม่ใช่หรือ? ต่อไปโหรวเหยายังต้องแต่งงานนะ” เซียวโธ่พูด

ซูชิงเดินขึ้นไปบนศาลา นั่งลง ท่าทีหนักใจ

เนิ่นนาน เขาค่อยมองเซียวโธ่แล้วถามว่า “โหรวเหยาเป็นผู้หญิงที่ดีไหม?”

“ต้องใช่สิ” เซียวโธ่พูด

ซูชิงยังคงถอนหายใจ “ข้าห่วงใยโหรวเหยามาก ห่วงใยมากๆ แต่ไม่ใช่ความรัก ตอนที่ข้าลำบากที่สุด โหรวเหยาเป็นคนที่อยู่เคียงข้างข้าจนผ่านช่วงเวลานั้นมา ข้าเห็นความสำคัญความเป็นมิตรภาพระหว่างนาง ข้าหวังอยากให้นางมีความสุขมากกว่าใคร ไม่อยากให้นางรักคนผิด นางเคยเจ็บปวดมาแล้วครั้งหนึ่ง ข้าอยากให้นางมีความสุข”

“งั้นเจ้าก็สู่ขอนางสิ ในเมื่อนางชอบเจ้า” เซียวโธ่ไม่เข้าใจ