พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 711

ตอนที่ 711 โมโหจนจะตายอยู่แล้ว

หมันเอ๋อร์รีบดึงหลีโม่เอาไว้ “ไป ไป เราเข้าไปกัน เขาฟังสองคำนั้นไม่ได้เลย”

หลีโม่ยิ้ม “ไม่ได้ให้ยาไปแล้วเหรอ?”

“ใช้แล้ว มันได้ผลดีทีเดียว ไม่อย่างนั้นนะ เขายังจะโกนหัวอีกรอบ” หมันเอ๋อร์พูด

หลีโม่หันกลับมามอง เห็นอ๋องหลี่ชินโมโหอยู่ แต่ก็เถียงตอบโต้อะไรไม่ได้ ทำได้แค่หงุดหงิด

ฮองไทเฮาวันนี้อารมณ์ดีใช้ได้ แต่งตัวสวยมาก ทาปากแต่งหน้าปกปิดรอยเหี่ยวย่นจนมองไม่เห็น ทาแป้งหนามาก มองไปก็ตกใจเลยทีเดียว มันขาวมาก ...... เหมือนตุ๊กตาหิมะเลย

ตอนที่รอยยิ้มของนางเจอไปเจอกับหน้าของอ๋องหลี่ชิน หน้าแข็งไปเลยทีเดียว

อ๋องหลี่ชินถือระเบียบทำเนียมประเพณีอย่างมาก ตามกฎแล้ว ต้องเดินไปขึ้นหน้าไปทำความเคารพ จนกระทั่งฮองไทเฮาพูดออกมาว่า “ตามสบาย นั่งเถอะ”

เดินการถวายพระพร ไม่จำเป็นต้องประทานนั่งก็ได้ แต่วันนี้เพราะอ๋องหลี่ชินอยู่ด้วย ดังนั้น เลยประทานนั่งให้เป็นกรณีพิเศษ

อ๋องหลี่ชินนั่งอยู่หน้าสุด คนอื่นยังไม่ทันพูดอะไร เขาก็พูดขึ้นมาว่า “ฮองไทเฮา ที่ข้าเข้าวังหลวงมาในวันนี้ มาเพราะเรื่อง ๆ หนึ่ง”

หลีโม่มองไปที่ตาของฮองไทเฮาเหมือนจะขยับสองที แต่ สุดท้ายก็ยังวางมาดอยู่ “เรื่องอะไร?”

อ๋องหลี่ชินพูดว่า “ฮองไทเฮามีตำแหน่งสูงสุดในวังหลัง เป็นมารดาแห่งแผ่นดิน เป็นผู้นำของผู้หญิงทั่วแผ่นดิน เรื่องนี้ ข้ารู้สึกว่าพระนางทรงทำได้ดีมาก ความอกตัญญูสามประการ การไม่มีผู้สืบทอดถือเป็นข้อที่ร้ายแรงที่สุด ข้ากับพระชายาแต่งงานกันมาหลายปีไม่มีบุตรเลย ข้าถือว่าอกตัญญูนัก แต่ว่า หมอหลวงได้ทำการตรวจร่างกายของพระชายาแล้ว พระชายาไม่ได้ให้กำเนิดทายาทไม่ได้ ดังนั้น คนที่มีปัญหาคือข้าเอง แต่เรื่องนี้ข้าไม่ได้บอกใคร จึงไม่แปลกใจที่ฮองไทเฮาจะไม่ทราบเรื่องนี้”

เมื่อทุกคนได้ฟังถึงตรงนี้ ก็มองมาทที่อ๋องหลี่ชิน เหมือนไม่ค่อยอยากจะเชื่อ

ผู้ชายทั่วแผ่นดิน ต่อให้ตัวเองจะไม่อาจมีบุตรได้ ก็จะโทษว่าเป็นความผิดของผู้หญิง แล้วทำไมถึงได้ยอมรับเองแบบนี้ล่ะ?

โดยเฉพาะ เขาเป็นถึงอ๋องหลี่ชิน ที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่ว

หากเรื่องนี้แพร่ออกไป เขาจะมีหน้าไปเจอใครได้อีก?

หลีโม่อยากจะเดินไปปรบมือให้เลย เขาพูดกับหมันเอ๋อร์ว่า “มีสามีดีแบบนี้ แล้วจะไปต้องการอะไรอีก?”

หมันเอ๋อร์ตะลึงไป นางพูดกับหลีโม่ว่า “ที่จริง คนที่มีบุตรยากคือข้านะ ร่างกายของข้าไม่ค่อยดี”

หลีโม่ยิ่งชื่นชมเข้าไปใหญ่ เขายอมรับว่ามีปัญหามันหาได้ยากมาก ตอนยังออกรับแทนนางอีก อย่าว่าแต่ในสมัยโบราณเลย ในยุคปัจจุบัน จะมีผู้ชายสักคนที่ทำได้?

มีลูกไม่ได้ มันเป็นเรื่องของหน้าตาเลยนะ

ฮองไทเฮาได้ยินเขาพูดแบบนี้ ก็รู้สึกแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงออก เพราะเขาออกตัวชมนาง ว่านางเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับผู้หญิงทั่วแผ่นดิน

“ข้าไม่รู้มาก่อนเลย ว่าเป็นปัญหาของท่านอ๋อง”

“อือ วันนี้ท่านก็รู้แล้ว ดังนั้น วันนี้ที่ข้าเข้าวังมาก็เพราะมีเรื่องจะร้องขอ ในเมื่อก่อนหน้านี้ฮองไทเฮาทรงคิดว่าข้าไม่สามารถมีทายาทได้ เลยส่งผู้หญิงมาให้ข้าที่จวนเพื่อที่จะให้ข้าได้สืบสกุล ในตอนนี้ก็ได้ทรงทราบแล้วว่ามันเป็นปัญหาที่ข้าเอง ส่งผู้หญิงมาให้อีกสักร้อยคนก็ไม่มีประโยชน์”

ฮองไทเฮาพูดว่า “เจ้าอยากจะรับลูกบุญธรรมงั้นเหรอ?”

“ไม่ รับลูกบุญธรรม อย่างแรกไม่ใช่สายเลือดของข้า สองไม่ใช่สายเลือดของหมันเอ๋อร์ หากจะมาเป็นลูกชายของข้า ต้องเป็นสายเลือดของข้า หรือไม่ก็ของหมันเอ๋อร์”

“เจ้า ...... เจ้าหมายความว่ายังไง?”

“ขอให้ฮองไทเฮหาผู้ชายหน้าตาดีสักคนให้หมันเอ๋อร์ด้วย ส่งมาที่จวนเลยนะ” อ๋องหลี่ชินพูด

คำพูดแบบนี้ มันเหมือนการวางระเบิดไว้ที่ ตำหนักหยันสี่ มันระเบิดจนทุกคนขวัญกระเจิง

อ๋องหลี่ชินพูดว่า “จะให้รับ หวั่นหุ้ย เอาไว้ก็ไม่มีปัญหา แต่ว่า เราต้องกลับไปที่ปัญหาแรกกันก่อน ในเมื่อท่านส่งผู้หญิงมาให้ข้า ก็ควรจะให้ผู้ชายกับหมันเอ๋อร์ด้วย ฮองไทเฮาทรงออกราชโองการด้วย”

ตอนนี้ คนที่หัวเราะมีมากขึ้นไปอีก ที่จริงพวกเขาก็อยากจะหัวเราะตั้งแต่เริ่มแล้ว เพียงแต่เห็นฮองไทเฮาสีหน้าไม่ดี เลยไม่กล้าหัวเราะออกมา

ฮองไทเฮาโกรธจนหัวจะขาวอยู่แล้ว เขากวาดสายตาไปรอบ ๆ ตอนนี้ไม่มีใครกล้าพูดอะไรเลย “มีที่ไหนให้ออกราชโองการประทานผู้ชายให้พระชายา? ตั้งแต่ก่อตั้งแคว้นต้าโจวมา ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้มาก่อนเลย”

“ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ต้องมีครั้งแรกอยู่แล้ว แรกเริ่มก็ไม่มีแคว้นต้าโจวของเราเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? หากไม่ใช่พระเสด็จปู่นำทัพ ......”

“พอได้แล้ว เจ้าว่ามา เจ้าคิดจะเอายังไง?” ฮองไทเฮารีบห้ามไม่ให้เขาพูดมาก นางโกรธจนหายใจไม่ทันแล้ว

อ๋องหลี่ชินมองไปที่นางด้วยสายตาประหลาดใจ “มาถามข้าได้ยังไงกัน? แล้วพระนางคิดจะทำยังไง”

“ข้าไม่ได้คิดจะทำอะไรทั้งนั้น” ฮองไทเฮาโกรธมาก

“ไม่สิ ท่านส่งผู้หญิงไปที่จวนอ๋องซื่อเจิ้งไม่ใช่หรือไง?” อ๋องหลี่ชินพูด

ฮองไทเฮาหน้าสั่น คนที่ยืนอยู่ใกล้หน่อย เหมือนจะเห็นนางตากระตุก “นั่นมันก็ไม่เกี่ยวกับจวนอ๋องหลี่ชินนี่นา”

“จะไม่เกี่ยวได้ยังไง? หวั่นหุ้ย ตอนนี้อยู่ที่จวนข้าไม่ใช่หรือไง?”

“ข้าไม่ได้ส่งไป”

“แต่นางเป็นคนที่ทรงมีราชโองการให้ออกจากวังไปไม่ใช่หรือไง?”

ฮองไทเฮาสูดหายใจเข้าลึก ๆ เห็นอ๋องหลี่ชินปั้นหน้า ก็สูดหายใจเข้าอีก นางสูดหายใจแบบนี้อยู่หลายครั้ง รู้สึกจะเวียนหัวมากแล้ว นางอ้าปาก แต่พูดอะไรไม่ออกเลย

“ข้า ...... หรูหรง เร็วเข้า ตามหมอหลวงเร็ว ข้าปวดหน้าอก ......”