พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 716

ตอนที่ 716 เจอคนร้าย

หลีโม่ยิ้มแล้วพูดว่า “หากเป็นหมู่บ้านของ โจวซาน ข้าอยากเจอลูกของเขาจัง”

ซือถูเย้นคิดถึงท่าทางตอนที่นางฟังเรื่องของ โจวซาน สายตาของนางดูชื่นชอบมาก เขารู้สึกผิดต่อนางมาก

เขาจับมือของนางแล้วพูดว่า “ได้ เราไปถามดูกัน”

ทั้งสองลงมาจากเขา จากนั้นก็เดินเข้าไปในหมู่บ้าน พวกเขาไม่เห็นชื่อหมู่บ้าน

ซือถูเย้นรู้ว่าแถวนี้มีอยู่หลายหมู่บ้าน ชื่อหมู่บ้านเขาเองก็พอจะจำได้บ้าง แต่ว่า เขาไม่เคยมาที่นี่ ดังนั้น เขาไม่รู้ว่าที่นี่ชื่อหมู่บ้านอะไร

หลังพระอาทิตย์ตกดิน แต่ละบ้านเริ่มจุดตะเกียง ลมพัดเบา ๆ หลีโม่มองไป เห็นหลายบ้านเริ่มมีแสงสว่าง นางรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก นางได้ยินเสียงหมาเห่ามาแต่ไกล ถนนในหมู่บ้านสองข้างทาง เงียบสงบ บางบ้านพ่อแม่กำลังอบรมลูกอยู่ บางบ้านกลับเงียบไม่มีเสียงเลย

“หากเราเลือกที่จะไม่สนใจอะไรเลยได้ มาใช้ชีวิตของตัวเองแบบนี้ได้ ก็คงดีเนอะ” หลีโม่ถอนหายใจแล้วพูด

ซือถูเย้นจับมือของนางแน่นขึ้น “ใช่”

เขาเงยหน้าขึ้น ฟ้ามืดแล้ว มองไม่ออกว่าเขามีสีหน้ายังไง

ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงแตกตื่นดังมาก จากนั้นก็เสียงฝีเท้าที่วิ่งอย่างรีบร้อน

ซือถูเย้นกับหลีโม่มองหน้ากัน จากนั้นก็รีบหันไปมองตามเสียง

ตรงนั้นเป็นบ้านหลังหนึ่ง คนที่วิ่งออกมาเป็นท่านป้าคนหนึ่ง สีหน้าท่าทางของนางตื่นกลัวมาก กรีดร้องอยู่ตลอดเวลา “มีคนตาย มีคนตาย” ทำให้คนรอบ ๆ ต่างมองมา

หลีโม่กับซือถูเย้นเดินเข้าไปดู ในบ้านมีไข่ไก่แตกอยู่ที่พื้นหลายใบ ตะกร้าหมุนอยู่ที่พื้น

เมื่อมองเข้าไปอีกก็เห็นเลือดไหลอยู่ใกล้ห้องเก็บฟืน มีศพผู้หญิงท้องแก่คนหนึ่งนอนอยู่ที่พื้น

หลีโม่กับซือถูเย้นตกใจมาก จากนั้นก็รีบวิ่งเข้าไป

หญิงท้องแก่คนนั้นใช้มีดทำอาหารปาดไปที่คอของตัวเอง นางเสียเลือดมากเกินไปจนตาย น่าจะตายมาแล้วประมาณครึ่งชั่วยาม มีดทำอาหารมันตกอยู่ที่พื้น

ซือถูเย้นมองไปที่หลีโม่ หลีโม่หน้าซีด “ไม่หายใจแล้ว”

นางเหมือนจะปาดไปที่ชีพจรใหญ่ของตัวเอง เสียเลือดมากเกินไป เลยตายเร็ว เหมือนไม่เจ็บปวดอะไรเลย

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ทำไมถึงเป็นแบบนี้? โจวซาน ล่ะ?”

ในกลุ่มผู้คน ก็ได้ยินเสียง ๆ หนึ่งดังมา ซือถูเย้นมองไป เห็นคน ๆ หนึ่งเดินตัวสั่นเขามา ใบหน้าของเขาดูเจ็บปวดแล้วก็ตกใจมาก

หลีโม่ตกใจ “โจวซาน ?”

นี่เป็นภรรยาของ โจวซาน เหรอ?

สวรรค์ นางมองไปที่ท้อง นี่มันใกล้คลอดแล้วจริง ๆ

ซือถูเย้นดึงมือของหลีโม่ แล้วลากนางถอยหลังออกมา จากนั้นก็ดึงเอาสายเชือกเตาปาที่อยู่ที่มือของนางออกมา จากนั้นก็โยนออกไป สายเชือกเตาปารัดงูพิษตัวหนึ่งออกมา

ทุกคนตกใจมาก “งูอู่ปู้ ?”

งูตัวนั้นถูกรัด ดิ้นอยู่สองสามที จากนั้นก็ตาย

ซือถูเย้นไปหยิบไฟจากในบ้านออกมา แล้วส่องไปที่ห้องเก็บฟืน เห็นคน ๆ หนึ่ง ฟุบอยู่ที่กองฟืน เขาตายแล้ว

ทุกคนตกใจมาก เขาคือ โจวซาน

หลีโม่หน้าซีด นางไม่อยากจะเชื่อเลยพวกเขาเพิ่งจะเจอกันเมื่อชั่วยามที่แล้วนี่เอง จู่ ๆ ก็ตายแล้ว

ซือถูเย้นตรวจสอบดู โจวซาน ถูกงูกัดที่เท้า ที่เท้ายังมีรอดกัดอยู่ ที่แผลมีรอยสีดำ

“ถูกงูกัดตาย” ซือถูเย้นพูดเสียงเข้ม

หลีโม่เห็นคนตายมาก็มาก ไม่ว่าจะในชาติที่แล้วหรือว่าชาตินี้ โดยเฉพาะหลังจากเจอเรื่องที่โหดร้ายที่ภูเขาหางหมาป่า นางรู้สึกว่า ไม่มีอะไรทำอะไรนางได้

แต่ว่า โจวซาน ถูกงูกัดตาย สามีตายไป ภรรยาฆ่าตัวตาย นางรู้สึกหนาวไปทั้งตัว

นางลุกขึ้นมา ปล่อยมือจากท้องแล้วค่อย ๆ เดินออกไปที่ห้องครัว เห็นเจ้าเจ็ดนอนอยู่ที่กองฟืน ไม่มีลมหายใจแล้ว

นางเห็นมีดทำอาหาร เจ้าเจ็ดคืนนี้ทำน้ำแกงเห็ดหอม มีดทำอาหารกำลังหั่นกระดูกหมูอยู่

นางหยิบมีดทำอาหารขึ้นมา แล้วปาดไปที่คอของตัวเอง

เลือดพุ่งออกมา สาดลงเต็มพื้น นางเห็นแผล เห็นคอตัวเองมีแผล

หลีโม่สะดุ้งลืมตาขึ้นมา เห็นเจ้าเจ็ดนั่งอยู่ข้างนางสภาพร้อนใจมาก สีหน้าของเขากังวลที่สุด

“เจ้าเจ็ด” หลีโม่ลุกขึ้นมา แล้วจับมือของเขาเอาไว้ แล้วพูดอย่างตื่นกลัวว่า “ไม่ ภรรยาของ โจวซาน ไม่ได้ฆ่าตัวตาย นางถูกคนฆ่าตาย”

ซือถูเย้นมองไปที่นาง แล้วปลอบนางว่า “เจ้าฝันร้ายใช่ไหม? ไม่ต้องกลัวนะ”

“ไม่ใช่ ไม่ใช่” หลีโม่ร้อนใจมาก นางมีข้อสงสัยมากมาย แต่ว่า นางไม่รู้ว่าจะต้องพูดยังไง

ไม่ได้ฆ่าตัวตาย ในความฝัน นางหยิบมีดทำอาหารขึ้นมา ปาดไปที่คอของตัวเอง หากจะปาดคอย้อนศร รอยแผลปลายมีดมันจะต้องยื่นไปทางด้านหลัง แล้วน้ำหนักมันจะเบามาก แต่ว่า แผลที่นางเห็นที่คอของเมียโจวซาน มันดูเด็ดขาดและน้ำหนักแรง

มันเป็นรอยแผลถูกคนอื่นกระทำ เพราะแรงปาดแรงมาก

ฝันนั่น มันเป็นปฏิกิริยาจากประสบการณ์ของนาง ตอนที่นางกำลังตื่นกลัว ในหัวของนางมันยังคิดไม่ออก แต่ว่าแผลนั่นมันฝังอยู่ในหัวของนางอยู่แล้ว ฝันนี้ มันกำลังเตือนสตินางอยู่

“เจ้าต้องเชื่อข้า มันไม่ใช่การฆ่าตัวตาย นางถูกคนฆ่า ......” หลีโม่พูดจาไม่รู้เรื่อง อีกทั้งยังร้อนรน กังวล ร้อนใจ ในหัวสับสนวุ่นวายไปหมด ไม่รู้ควรจะเรียบเรียงมันยังไงดี

“หลีโม่ หลีโม่” ซือถูเย้นกอดนางเอาไว้ แล้วตบหลังนางเบา ๆ จากนั้นก็ปลอบว่า “ไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่ต้องกังวล ข้าสั่งให้คนไปตรวจสอบแล้ว มันเป็นการฆ่าตัวตาย เจ้าไม่ต้องคิดมากนะ”

น้ำเสียงของเขาอบอุ่น แต่ก็มีพลังมากพอ

“จริงเหรอ? ฆ่าตัวตายจริง ๆ เหรอ?” หลีโม่พูด หรือว่า นางจำผิด? แผลนั่น ไม่ใช่แบบนั้น?

ช่วงนี้นางเป็นอะไรไป? ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ มันเกิดอะไรขึ้น?