พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 744

บทที่ 744 ซุนมามายอมสารภาพ

ซุนมามาก็รู้ว่าหลีโม่ไม่กล้าลงโทษ ยังไงก็เป็นคนที่ฮองไทเฮาส่งออกมา ก็จะต้องส่งกลับไปให้ฮองไทเฮาเป็นคนลงโทษ

ก่อนหน้านี้เหลียงมามาก็เป็นเช่นนี้

แต่ตอนที่พาเข้าไปในห้องลับจวนอ๋อง ซุนมามาเข่าทรุดลงทันที

หลีโม่ก็ไม่รีบร้อนที่จะลงมือ เพียงแค่ให้นางได้เห็นอุปกรณ์ที่ใช้ในการลงโทษพวกนั้นแค่นั้น

ของพวกนี้ เมื่อก่อนไม่เคยมี ไม่ว่าจะเป็นซือถูเย้นหรือกุ้ยไท่เฟย ล้วนไม่ต้องใช้สิ่งของแบบนี้ พวกเขาสองแม่ลูกมีอย่างหนึ่งที่เหมือนกัน ลงมือได้อย่างสะอาดเฉียบคม ตีก็ตีด้วยไม้กระดาน แข็งมาก็แข็งได้หัวสมอง ไม่ทำเรื่องหลอกตาแบบนี้

นี่เป็นของที่สองวันก่อนหลีโม่ให้หวังจุ้นไปซื้อมา

ก็เพื่อเอามาใช้ในวันนี้

ตอนที่ซือถูจิ้งมาถึง ก็ได้ยินว่าจับตัวซุนมามาไว้ได้ แล้วเข้าไปในห้องลับ นั่งลงด้านข้างหลีโม่ หัวเราะเย้ยว่า “ยอมสารภาพหรือยัง?”

ไม่รอให้หวังจุ้นพูดอะไร ซุนมามาก็ร้องตะโกนว่าถูกใส่ร้าย “องค์หญิง บ่าวถูกใส่ร้ายจริงๆ ขอองค์หญิงให้ความยุติธรรมกับบ่าวด้วย”

ซือถูจิ้งส่งเสียงเมินหนึ่งที “ให้ความยุติธรรมอยู่แล้ว ข้ารีบมาทั้งคืน เพียงเพื่อมาดูความสนุกสนานหรือ? แต่ละคนต่างก็อึ้งอยู่ทำไม? ที่นี่ก็มีคนอยู่แล้ว เรียกมาสิ”

หวังจุ้นเห็นซุนมามาเจ้าเล่ห์เพทุบาย อยากลงมือแต่แรกแล้ว แต่พระชายาไม่ได้ออกคำสั่ง เขาจึงต้องอดทนไว้ ตอนนี้องค์หญิงสั่งแล้ว เท้าก็ยื่นออกไป ถีบออกไปหนึ่งทีทันที ซุนมามาล้มไปข้างหลัง ความเจ็บปวดนี้ยังไม่ทันได้ร้องออกมา หวังจุ้นก็จับผมของนางหิวขึ้นมา ตบหน้าไปมา ตบจนซุนมามาเวียนหัวตาลาย

ซุนมามายังคงร้องว่าถูกใส่ร้าย ร้องอย่างสุดเสียง น้ำเสียงแหลมคมมาก

หวังจุ้นโบกมือทันที เรียกคนมามัดนางไว้ ย้ายเก้าอี้เสือมาหนึ่งตัว แล้วโยนซุนมามาขึ้นไป

เก้าอี้เสือนี้ ที่จริงก็เป็นเก้าอี้ธรรมดาทั่วไป อย่างเดียวที่ไม่เหมือนเก้าอี้ตัวอื่นก็คือ ด้านบนมีตะปูปักอยู่เต็มไปหมด ตะปูเป็นเล่มๆนูนขึ้นมา ปลายแหลมคม เพิ่งโยนขึ้นไป ซุนมามาก็ร้องตะโกนเหมือนหมูถูกเชือด

หม้อกระทะไฟก็ถูกยกมาแล้ว เหล็กที่วางอยู่ในไฟลุกไหม้เป็นสีแดงเปล่งประกายอยู่บนเตา ซุนมามาเห็นเช่นนี้แล้ว ก็ตกใจอย่างมาก “บ่าวถูกใส่ร้าย ถูกใส่ร้าย”

“เสียงดังเอะอะ เอาเหล็กยัดเข้าไปในปากของนาง” ซือถูเย้นพูดขึ้นอย่างรังเกียจ

“องค์หญิง ยัดเข้าไปก็จะพูดไม่ได้อีกแล้ว” หวังจุ้นพูด

“พูดไม่ได้ก็ไม่ต้องพูด กลับไปค่อยบอกฮองไทเฮาว่า นางยอมสารภาพว่าฮองไทเฮาเป็นคนสั่งบ่งการอยู่เบื้องหลัง ยังไงนางก็พูดไม่ได้อีกแล้ว” หลีโม่พูดขึ้นอย่างเรียบเฉย

“เจ้า...” ซุนมามาอึ้ง “เจ้ากล้าทำแบบนี้ได้อย่างไร?”

“เจ้าเป็นคนที่นางส่งมา นอกจากนางแล้วจะมีใครสั่ง? สืบสวนเจ้า เป็นแค่การทำเป็นพิธีเท่านั้น เพื่อระบายความโกรธ” หลีโม่ใช้นิ้วเคาะอยู่บนที่จับเก้าอี้ สีหน้าท่าทางเรียบเฉย

ซุนมามามองดูหวังจุ้นหนีบกระจุกเหล็กสีแดงด้วยแหนบเหล็กกำลังเดินมาหานางด้วยความหวาดกลัว

ในที่สุด ในขณะที่กระจุกเหล็กไฟนั่นกำลังจะเข้ามาปาก นางเบิกตาโต ตะโกนขึ้นว่า “ข้ายอมสารภาพ ข้ายอมสารภาพ”

หลีโม่กับซือถูจิ้งมองตากัน หลังจากนั้น หลีโม่ก็สั่งขึ้นว่า “คลายเชือก ให้นางคุกเข่าลงแล้วค่อยๆยอมสารภาพมา”

หวังจุ้นรับคำสั่ง เดินเข้าไปลากหยางมามา แล้วโยนไปบนพื้น เก้าอี้เสือในครั้งนี้ ทำให้ก้นและเอวของนางเต็มไปด้วยเลือด

นอกจาก หมุยเฟยถูกใครบังคับ

แต่เป็นไปไม่ได้ หากนางทุกคนสั่งให้มาทำร้ายตัวเอง เรื่องฮ่าวหรานนางก็ต้องไปฟ้องแล้วสิ นี่ไม่เป็นวิธีที่ได้ผลมากกว่าหรือ?

แต่ซุนมามาก็ไม่เหมือน คนที่กำลังพูดเท็จ

“ให้เวลาข้าคิดดูหน่อย ยังไงข้าก็รู้สึกว่า หมุยเฟยไม่น่าทำเรื่องที่โง่แบบนี้” นอกเสียจาก นอกเสียจากองค์ชายสามอยู่ในกำมือคนอื่นอีกแล้ว แต่ดูองค์ชายสามก็ไม่เห็นเป็นอะไร

วางแผนวางยาพิษนางนี้ ก็เป็นตอนที่นางยังอยู่ที่เป่ยม่อ คนอื่นก็เริ่มวางแผนไว้แล้ว

“เจ้ายังต้องคิดอะไรอีก? จะต้องเป็นหมุยเฟยแน่” ซือถูจิ้งเหลือกตาใส่นาง “เจ้าโง่งมงายไปเถอะ นางเคยทำร้ายเจ้าแล้ว เจ้ายังยอมเชื่อนาง?”

“ไม่ ซือถูจิ้ง มันไม่ง่ายขนาดนั้น” ตอนนี้หลีโม่ยังพูดไม่ออกว่ามีอะไรผิดปกติ แต่ความรู้สึกของนางน่าจะไม่ผิด คนคนหนึ่งหากคิดจะทำอะไร ยังไงก็ต้องมีเหตุผล หมุยเฟยได้รับบทเรียนจากครั้งที่แล้ว นางน่าจะเข้าใจ ขอเพียงนางกับไอ้เจ็ดไม่ล้ม องค์ชายสามถึงจะมีโอกาสเป็นใหญ่เป็นโต

การเป็นแม่คน คิดแต่จะทำยังไงให้ลูกตัวเองได้ดี องค์ชายสามเป็นคนที่มีความสามารถ ควรได้รับโอกาสที่จะได้เป็นใหญ่เป็นโต หมุยเฟยไม่มีทางไม่คิดถึงอนาคตของเขา

แต่ที่ซุนมามาพูด....

ซือถูจิ้งเห็นนางกำลังครุ่นคิด ก็พูดขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า “หากเจ้าไม่เชื่อ ข้าก็ไม่สนใจแล้ว ให้นางทำร้ายเจ้าต่อไปเถอะ”

พูดเสร็จ ซือถูจิ้งก็ไปแล้ว

หลีโม่เรียกนางไว้อย่างไม่รู้จะทำอย่างไร แต่ตอนนี้ตัวเองก็ยังพูดอะไรไม่ออก จึงให้นางกลับไปก่อน แล้วตัวเองค่อยสืบสวนต่อ