พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 90

บทที่ 90 บังคับกลับวัง

ผ่านไปหนึ่งชั่วยามเซียวโธ่ก็ผลักประตูเข้ามาเพื่อเปลี่ยนนางไปพัก แต่กลับพบว่านางได้นอนอยู่บนเตียง แถมยังหลับอย่างสบายอีกด้วย

นางนอนตะแคงทางซือถูเย้น แล้วเอามือแปะที่หน้าผากของเขา น่าจะเป็นการวัดไข้ให้เขา

ซือถูเย้นก็ยังไม่ได้นอน เขาไม่ขยับตัวอะไร เพียงแค่กรอกตาไปมาเพื่อบอกเซียวโธ่ห้ามส่งเสียง

เซียวโธ่ก็ดูจะตกใจอย่างมาก แต่เขาก็ยังถอยออกไปอย่างเบาๆ

พอกลับมาที่ห้องข้างๆเขาก็ไปปลุกซูชิงทันที ซูชิงตกใจกระโดดขึ้นมาทันที“มีอะไร？ไข้สูงอีกแล้วหรือ？”

“ไม่ใช่”เซียวโธ่นั่งลงแล้วพูด：“แต่ว่า ข้าเห็นพวกเขานอนอยู่ด้วยกันสองคน”

ซูชิงได้ยินแล้วก็ไม่รู้สึกแปลกอะไร พลันพลิกตัวแล้วพูดเสียงรำคาญ：“นอนอยู่ด้วยกันก็ไม่เห็นเป็นไร ยังไงตอนนี้ท่านอ๋องก็ไม่สามารถทำอะไรอยู่ดี”

เซียวโธ่ลากเขาขึ้นมา“แต่ว่าท่านอ๋องยังบอกให้ข้าห้ามเสียงดังด้วย”

ซูชิงดึงผ้าห่มมาห่ม และก็พูดขึ้นอย่างทนไม่ไหว：“อย่างนั้นหรือ？คนจะนอน”

“แต่ว่าเจ้าเคยเห็นท่านอ๋องเป็นห่วงเป็นใยผู้หญิงคนไหนมาก่อนมั้ยละ！”เซียวโธ่จิ้มที่หลังเขา“เจ้าคิดว่าไม่แปลกหรือ？”

“มีอะไรแปลก？ก็แค่นอนบนเตียงเดียวกันแค่นั้นหรือ？ข้ากับเจ้าเมื่อคืนก็ไม่ใช่ว่านอนอยู่ด้วยกันหรือ？”ที่จริงซูชิงง่วงนอนมาก เลยไม่ต้องการสนใจเขา

เซียวโธ่มองเขาแล้วก็พลันนอนลงไป ไม่วายดึงปกเสื้อเขาไว้แน่นพลันพูดขึ้น：“ก็เพราะว่าที่นี่มีสองห้อง นอนจากเจ้าจะยินยอมออกไปนอนข้างนอก”

“งั้นเจ้ารู้หรือยังละ？ถ้าท่านอ๋องไม่ออกไปนอนข้างนอก งั้นก็เป็นหลีโม่นอนข้างนอก ต่างก็ดูไม่เหมาะสมไม่ใช่หรือไง？”ซูชิงลากเสียงพูด

เซียวโธ่เอามือทาบที่หน้าอก“หรืออาจจะให้เราสองคนนอนข้างนอก แล้วให้หลีโม่มานอนที่นี่ ท่านอ๋องก็จะได้นอนที่นั่นไง”

เสียงกรนของซูชิงดังขึ้น แสดงว่าเขาได้หลับไปแล้ว

เซียวโธ่หลับตาลง แล้วก็ลุกขึ้นนั่งแล้วก็ดึงซูชิงอีกครั้ง“ไม่ได้ เจ้าว่าท่านอ๋องเริ่มมีใจให้หลีโม่แล้วหรือยัง？”

ซูชิงลูบตาตัวเองแล้วพูดขึ้นอย่างทนไม่ไหว“ใช่แล้วจะทำไม？”

เซียวโธ่เบิกตากว้าง“ใช่แล้วจะทำไมงั้นหรือ？ก็เสี้ยหลีโม่เคยถูกอ๋องเหลียงถอนหมั้นมา ชื่อเสียงของนางจึงไม่ดีไง”

“แล้วชื่อเสียงเจ้าดีมากงั้นหรือ？ปีนี้คนที่มีชื่อเสียงที่ดีมีแค่พวกเหล่าแม่ทัพหรือไง？งั้นเจ้าลองพูดมิว่า คนไหนที่มีชื่อเสียงดีแล้วก็มีคุณธรรมกันบ้าง？“ซูชิงอยากจะจัดการถีบเขาออกไปอย่างมาก จะมาพูดอะไรไร้สาระแบบนี้ไปทำไม？

เซียวโธ่กระอักในคำพูดของเขาทันที ที่จริงก็ใช่ถ้าลองคิดดีๆ เสี้ยหลีโม่ก็ดูเหมาะสมกับท่านอ๋องอย่างมาก

ในบ้านชานเมืองแห่งนี้สงบอย่างมาก ราวกับว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลย

แต่ว่าภายในเมืองหลวงนั้นต่างพากันโกลาหลอย่างมาก

ร่างของอ๋องซื่อเจิ้งได้หายไป จนทำให้ขุนนางต่างๆพากันคิดไปต่างๆนานา และก็ทำให้คนในวังตกใจกันอย่างมาก

ในตำหนักโส้อาน มีเหล่าทหารมาคุกเขาที่หน้าตำหนักตั้งนานแล้ว เพื่อขอให้ฮองไทเฮาออกหน้าปกครอง

ตามจริงแล้วก็ไม่สามารถให้ฮองไทเฮาออกหน้ารับได้ ถึงแม้ว่ายุคนี้จะไม่มีการควบคุมจากวังหลัง แต่เมื่อก่อนหลงไทเฮาก็เคยรับราชการแทน การปกครองจากวังหลังก็เคยมีมาก่อนหน้านี้

แต่ว่า สิ่งที่พวกเขาต้องการนั้นไม่ใช่ให้ฮองไทเฮาออกมาเป็นผู้สำเร็จราชการแทน แต่ะพวกเขาต้องการให้ฮองไทเฮาเลือกคนที่จะขึ้นมารับหน้าที่ต่อ

ดังนั้น มีบางคนก็เป็นคนของฝ่ายองค์รัชทายาท

ชายผู้หนึ่งสวมชุดขุนนางเต็มยศเดินเข้ามาในตำหนัก เขามีรูปร่างซูปผอม ตนเกือบเห็นกระดูก และมีดวงตาเล็กๆที่แววตาไม่แสดงอาการใดๆออกมา พร้อมกับหนวคเคราที่ยาวจนปิดปาก ราวกับว่าไม่เคยโกนออกเลย แต่ว่าความยาวสองข้างนั้นเท่ากัน ราวกับจงใจรักษาไว้แบบนั้น

เหลียงไถ้ฝู้เข้ามาข้างในตำหนัก แล้วเดินเข้ามาด้านหน้า เพื่อคารวะฮองไทเฮา：“ข้าน้อยขอคารวะฮองไทเฮา ขอให้ฮองไทเฮาอายุยืนหมื่นปี หมื่นหมื่นปี“

“ลุกขึ้นเถอะใต้เท้าเหลียง“ฮองไทเฮายกมือขึ้น

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ！“เหลียงไถ้ฝู้ลุกขึ้น แล้วก็หันไปทำความเคารพฮองเฮา ”ข้าน้อยคารวะฮองเฮา“

“ตามสบายเถอะใต้เท้าเหลียง“ฮองเฮาหันไปมองพ่อตัวเอง แต่กลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

ฮองไทเฮาเชิญเขาไปนั่ง แล้วก็ถามขึ้นมาตรงๆ“วันนี้ใต้เท้าเหลียงพาขุนนางมาคุกเข่าที่หน้าตำหนักข้า เพื่อต้องการให้ข้าออกไปเป็นผู้สำเร็จราชการแทนอย่างนั้นหรือ？“

เหลียงไถ้ฝู้โค้งตัวแล้วพูดขึ้น：“ฮองไทเฮา ตอนนี้ฮ่องเต้ก็ทรงป่วยหนัก อ๋องซื่อเจิ้งที่สำเร็จราชการแทนก็มาตายไปอีก บ้านเมืองสำคัญมาก ไม่สามารถที่จะขาดคนดูแลได้พ่ะย่ะค่ะ“

“รอให้จัดการกับเรื่องอ๋องซื่อเจิ้งให้เสร็จเรียบร้อยก่อนค่อยว่ากันเถอะ“ฮองไทเฮาพูดขึ้น

ใต้เท้าเหลียงพูดขึ้น：“ฮองไทเฮา เรื่องสองเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกันนะพ่ะย่ะค่ะ“

ฮองไทเฮายกมือขึ้นมาลูบคิ้วที่แสดงถึงความเหนื่อยล้ามาก“อย่างนั้นหรือ？ตระกูลอายกับพวกเจ้าไม่เหมือนกัน ตระกูลอายไม่ใช่ตระกูลที่ดูแลบ้านเมือง ไม่มีความสามารถที่จะจัดการเรื่องที่ใหญ่โตสองเรื่องนี้ได้ ซ์อถูเย้นก็เป็นลูกชายของตระกูลนี้ ลูกข้าตายแล้ว แต่วกเจ้ากลับมาคารวะข้า แล้วก็พาคนมาบีบบังคับข้า แล้วข้าจะสามารถพูดอะไรได้อีก？“

เหลียงไถ้ฝู้ชะงักไปทันที พลันพูดขึ้น：“ฮองเฮา ท่านสงบสติไว้ก่อน ในเมื่อเกิดเรื่องโศกเศร้าแบบนี้ขึ้นมาแล้ว เราก็ต้องจัดการกับปัญหาที่กำลังเผชิญอยู่ตรงหน้าก่อน เรื่องจะได้ค่อยๆคลี่คลาย“

ฮองไทเฮาเบิกตากว้างแล้วพูดเสียงแข็ง：“การตายของอ๋องซื่อเจิ้งสำหรับพวกเจ้าแล้วมันเป็นเรื่องเล็กใช่หรือไม่？แค่ให้เวลากับข้าเพียงแค่วันเดียวก็ไม่ได้เลยหรือ？พวกเจ้าตอนนี้รีบร้อนเรื่องอะไรกันแน่？ใครจะมาสำเร็จราชการแทน ใครจะดูแลบ้านเมือง มีแค่เจ้ากับข้าหารือกันแล้วก็ได้เลยอย่างนั้นหรือ？“

“ข้าน้อย..ข้าน้อยไม่ได้รีบร้อนพ่ะย่ะค่ะ“เหลียงไถ้ฝู่หมดคำที่จะเอามาพูดต่อ คิดไม่ถึงว่านางยิ่งนางไปจะยิ่งพูดยากกว่าเดิม และนี่ก็ยิ่งดูยากขึ้นมาก

เขาหันไปมองฮองเฮาแวบนึง ฮองฌอาจึงไปยกน้ำชามา แล้วพูดโน้มน้าว：“เสด็จแม่ ท่านพ่อของข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นเพคะ เขาเป็นคนยังไงท่านก็น่าจะรู้ดี เขาเพื่อบ้านเมือง ทำเพื่อประชาชนมาครึ่งค่อนชีวิต จนท่านแม่ข้าบอกว่าเขาเป็นคนที่ไม่ใส่ใจครอบครัวตัวเองเลยสักนิด“