พลาด2 นิยาย บท 105

น้ำปั่นสะกิดไหล่ฉัน แล้วทำปากถามเบา ๆ ว่า…

‘เอาไงดี?’

‘เปิดเลยไหม’ ไอ้ซินน์

‘จะได้ดูหนังสดไหมเนี่ย?’ ฉัน

‘บ้า นี่มันบันไดหนีไฟนะ’ น้ำปั่น

‘กลับเข้างานเถอะ’ ไทม์

“ทำอะไรกัน...” เชี่ย! หลัวกู อยู่ ๆ เวียร์เขาก็เดินมาหาพวกเรา แถมยังถามออกมาปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซึ่งฉันคิดว่า... คนข้างในคงได้ยินแน่

ชู่ว~ และไอ้ซินน์ก็เอานิ้วชี้จุ๊บากให้เขาเงียบ

“อะไร ไออุ่นจะถึงฤกษ์เข้าหอแล้ว เธอมายืนทำอะไรตรงนี้” ยังอีก ยังถามต่อ! พวกเราทุกคนมองหน้ากัน ก่อนที่เขาจะมองไปที่ประตูบันไดหนีไฟนั้น แล้ว... เปิดเข้าไปเลย!

แอด…

หน้าพวกกู

หน้าปลายฟ้า

ภาพที่เห็นคือ! ปลายฟ้ายืนหลังชิดผนัง โดยมีนาวาเอาแขนล็อกไว้สองข้าง แถมลิปสติกที่ปาก ยังเลอะไปหมด

เวียร์รีบดึงประตูปิดทันที ก่อนที่จะดึงมือฉัน ให้เดินออกไป

เรื่องอะไรฉันจะไป! ฉันรีบแกะมือเขาออก แล้วถกกระโปรงวิ่งกลับไปหาเพื่อน ๆ

“ยังไงมึง กับพี่กูยังไง” น้ำปั่นยืนกอดอกมองปลายฟ้า ที่ก้มหน้าก้มตาเช็ดปากตัวเอง

“ไม่ไง คือ…” เหมือนนาวาจะเริ่มรำคาญ เดินออกมามองหน้าพวกเราเซ็ง ๆ และพูดว่า

“เราคบกัน” พวกผู้ชายยืนนิ่งไม่ตกใจอะไรทั้งนั้น มีแต่พวกเรา ที่ตกใจจนยกมือทาบอก ถึงจะพอรู้ว่าเขามีซัมติงกัน แต่มันก็อดตกใจไม่ได้ ไม่คิดว่านาวาจะเป็นคนบอกพวกเราเอง

“ถ้าไม่เห็นกับตาคงไม่บอกใช่ป่ะ” ไอ้ซินน์มองปลายฟ้ายิ้ม ๆ แล้วส่งทิชชูให้มันเช็ดปากอีกรอบ

“คือ กูยังไม่พร้อม และอีกอย่าง...”

“พอเถอะ… มึงไม่ต้องอธิบายอะไรหรอก มึงคงไม่พร้อมบอกจริง ๆ เข้าใจมึงนะ แต่มีอะไรไม่สบายใจปรึกษาพวกกูได้ ถ้ามึงไม่พูด… พวกกูไม่รู้นะ เพราะมึงเก็บความรู้สึกเก่งมาก เฮ้อ… พวกกูอยากอยู่ข้าง ๆ มึงนะปลายฟ้า ไว้มึงพร้อมเมื่อไหร่ค่อยเล่าก็ได้ ไปส่งไออุ่นเข้าหอกัน เรื่องอื่นไว้ทีหลัง”

น้ำปั่นเดินไปจับมือปลายฟ้า แล้วยิ้มให้ ก่อนที่มันจะพยักหน้า แล้วค่อย ๆ ก้าวออกมาหาพวกเรา

ส่วนนาวาได้แต่ยืนถอนหายใจ

“ขอบใจนะ พวกมึง”

ไม่ใช่ไม่อยากฟังปลายฟ้าอธิบาย อยากมาก! แต่น้ำปั่นมันคงไม่อยากให้ปลายฟ้าอึดอัด เราจึงเดินไปห้องหออย่างเงียบ ๆ ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป แล้วนั่งลงที่พื้น มองพ่อแม่เราที่นั่งอยู่

“โตขึ้นอีกขั้นแล้วนะอุ่น ต่อไปนี้จะทำอะไรก็คิดให้ดี รู้จักอดทน มีสติกับทุกเรื่อง รักกันนาน ๆ นะลูก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จำไว้… พ่อกับแม่ยังอยู่ตรงนี้ รักลูก ห่วงลูก คอยซัพพอร์ตลูกเสมอ”

พ่อลูบหัวฉันเบา ๆ แล้วยิ้มให้ ก่อนที่ฉันจะหันไปมองแม่ที่นั่งเช็ดน้ำตาอยู่ข้าง ๆ

“ฮึก ๆ แม่ดีใจจังที่ไออุ่นได้เวียร์เป็นคู่ชีวิต แต่อย่าลืมนะลูก ว่าลูกต้องดูแลเขา ดูแลกันและกัน มีอะไรคุยกัน คิดเสียว่าเป็นคน คนเดียวกัน”

แม่ก้มลงโอบแก้มฉัน แล้วมองฉันทั้งน้ำตา ทำฉันเริ่มจะไม่ไหวเหมือนกัน ตอนนี้น้ำตามันไหลลงมาอาบแก้มแล้ว

“ค่ะแม่ อุ่นรักพ่อกับแม่นะ” ฉันลุกขึ้นไปกอดท่านทั้งสอง ก่อนจะกลับมานั่งปกติและปาดน้ำตาตัวเองอีกรอบ

จนลุงเซ็นกับป้าณีเวียอวยพรเราต่อ แล้วก้มลงมากอดฉันกับเวียร์สลับกัน

“มีหลานเลยนะไออุ่น ป้ารอนะ” ไม่ต้องรอค่ะ อยู่ในท้องเรียบร้อย พอเวียร์เขาได้ยินแบบนั้น เขาก็อมยิ้มเบา ๆ ให้แม่ตัวเอง แต่ตานี่เหมือนจะหลับเลย ไหวไหมนั่น!

“ครับ ไม่นานเกินรอ... ผมจะมีให้คุณพ่อคุณแม่ครับ” พ่อแม่เราถึงกลับยิ้มแก้มปริ ก่อนที่จะพยักหน้าแล้วลุกขึ้นเดินออกไป

และน้ำปั่นที่ยืนอยู่หน้าประตู ก็วางกล่องของขวัญไทม์ลงที่พื้น

“ไออุ่น มึงลืมของขวัญไว้ที่โต๊ะหน่ะ” ฉันไม่ทันอ้าปากถาม มันก็รีบเอื้อมมือดึงประตูปิดทันที และตอนนี้… ในห้องก็มีแค่ฉันกับเขาที่นั่งมองหน้ากัน

ไม่ใช่! กูมองเขา มองเขาเอาหัวพิงเตียงหลับอย่างหมดสภาพอยู่เนี่ย บ้าจริง! เจ้าบ่าว…

“เวียร์ ๆ ตื่น อาบน้ำก่อน” เขาค่อย ๆ เปิดตาขึ้น เมื่อฉันพูดคำว่า ‘อาบน้ำ’ ก่อนที่จะลุกถอดสูทออก แล้วดึงมือฉันให้ลุกขึ้นตาม

“เธอ... ไหวไหม” ถามตัวเองก่อนไหม!

“ไหว… นายล่ะ มา ๆ ฉันช่วย ๆ” ฉันค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าให้เขา เขาเองก็เหมือนกัน ช่วยฉันแกะผม ถอดชุดเจ้าสาวออกไป

“ต่อให้ไม่ไหวยังไง เราต้องอาบน้ำด้วยกัน” แหม กลัวกูลื่นสินะ สปิริตอิพ่อยังแรงกล้า แม้ว่าเมาแอ๋

“อาบก็อาบ ห้ามแอบมองนะพ่อเวียร์” เขาเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว แล้วรีบเดินตามฉันเข้าห้องน้ำ ก่อนที่จะพยุงฉันลงไปในอ่าง และเปิดน้ำใส่

“ไม่แอบก็เห็น มานี่สิ” พอเขาลงมาในอ่าง ก็ดึงฉันไปกอดจากด้านหลัง จากนั้นก็เอาคางมาเกยไหล่ฉัน แล้วถูเบา ๆ ไปมา

จั๊กจี้ชะมัด

“เวียร์... พอแล้ว จั๊กจี้อ่ะ” หยุดที่ไหน ไม่หยุดเลย แถมตอนนี้ยังปล่อยลมหายใจอุ่น ๆ รดลงไหล่ฉันอีก

“ทำไม… ไม่ชอบเหรอ”

Plaifah: ก็ได้

NamPun: อยู่ไหนอ่ะปลายฟ้า อยู่กับพี่กูป่าว กิกิ

Plaifah: ป่าว ไออุ่นไปไหนตื่นยัง

เหมือนปลายฟ้าจะพยายามเปลี่ยนเรื่อง มาถามหาฉันแทน

ฉัน: ตื่นแล้ว ไปกินที่ไหนก็ไลน์ทิ้งไว้ ขออาบน้ำแต่งตัวแป๊บ

ฉันส่งข้อความเสร็จก็เดินไปอาบน้ำ ครั้งนี้ฉันอาบคนเดียว ปล่อยให้เขาพักผ่อนไป แต่ฉันคอยระวังทุกฝีก้าว จนกระทั่งแต่งตัวเสร็จ

“ทำไมไม่ปลุก” อ้าว! ตื่นแล้ว

“เห็นนายเหนื่อย ไง… หายแพ้ท้องยังคุณพ่อ” เขายีหัวฟูๆของตัวเองแล้วเดินมาหาฉัน

“ไม่รู้ เธอจะไปไหน?” ถามและมองตามมือฉัน ที่ตอนนี้ค่อย ๆ ทาลิปสติกอยู่

“ไปกินข้าวกับเพื่อน ไปไหม?”

“ไม่ เดี๋ยวไปส่ง อาบน้ำแป๊บ… เดี๋ยว! นี่เธออาบน้ำเองเหรอ!” ลิปสติกที่ทา หลุดมือทันที เมื่อเขาหันควับมาถามฉันเสียงแข็ง!

“ใช่ ก็นายหลับอ่ะ”

“ล้มมาทำไง เฮ้อ! อะไรของเธอ ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหม ว่าต้องอาบน้ำพร้อมกัน ฉันหลับเธอก็ปลุกสิ!” นี่โกรธกูมากเลยเหรอ เรื่องแค่เนี้ย!

“จะอะไรนักหนาเวียร์! ฉันรู้ว่าควรทำตัวยังไง และระวังอะไร ในท้องก็ลูกฉันเหมือนกันนะ นายเกินไปป่ะ จะห่วงอะไรนักหนา เบื่อว่ะ”

ฉันหันไปคว้ากระเป๋าสะพาย แล้วลุกขึ้นเปิดประตูออกมา ก่อนที่จะเดินผ่านห้องนั่งเล่น และเห็นพ่อแม่เขานั่งอ่านหนังสืออยู่

ฉันจึงเดินก้มหน้าเงียบ ๆ ไปที่ลานจอดรถปลีกซ้ายแทน ก่อนจะขับรถมินิคูเปอร์ของตัวเองลงจากตึก ไปร้านอาหารที่เพื่อน ๆ ส่งมาในไลน์

ขับรถไปนึกเรื่องเมื่อกี้ไป เซ็งอ่ะ! ทำไมต้องโมโหอะไรขนาดนั้น! โชคดีนะที่ร้านอาหารไม่ไกลจากตึก ZER มาก ฉันขับมาแป๊บเดียวก็ถึง พอเข้ามาในร้านก็เห็นเพื่อน ๆ นั่งอยู่ แต่ไม่เห็นปลายฟ้าแหะ

ปลายฟ้ามันมาสายเหรอวะ ปกติผู้ครองตำแหน่งนี้คือซินน์นี่น่า

“มา ๆ นั่ง ๆ ทำไมหน้าบูด... เพิ่งแต่งงานเมื่อคืนเองนะ” น้ำปั่นตบเก้าอี้ให้ฉันนั่งข้าง ๆ

“ทะเลาะกับผัว” ช็อกทั้งโต๊ะ... ไอ้ซินน์ก็ด้วย

“ไหงงั้น! บ้า! ล้อกูเล่นใช่ไหมเนี่ย”

“กูพูดจริง ๆ!”