พลาด2 นิยาย บท 141

“ก็ตอนเย็น ที่ฉันไปยืนแอบฟัง ได้ยินลุงเซ็นถามป้าณีเวีย ว่าจะกินยาคุมทำไม จะลองมี”

“พอละ!” ลูกชายสองคนสะดุ้งเบา ๆ เมื่ออยู่ ๆ ตาเวียร์เขาเอ็ดฉันเสียงดังตามสไตล์เขา ดีจริง ๆ ถ้าลูกกูตื่นนะ จะทุบให้!

“นิสัยเสีย ลูกตื่นขึ้นมาทำไง(กัดฝันด่าผัว)”

“ลืม” พูดจบเขาก็ค่อย ๆ วางอลันลงข้างเซอร์ ตอนนี้เรายังไม่ย้ายลูกไปนอนที่เตียงเด็กหรอก เพราะกลัวเขาตื่นมาร้อง แล้วกล่อมให้หลับไม่ได้

จนตอนนี้ตาฉันเริ่มจะปิดแล้ว มีแต่เวียร์นั่นแหละ ที่เขายังนอนตะแคงดูลูกอยู่ จนฉันเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ สะดุ้งตื่นอีกที ก็เห็นเขากำลังยืนโอ๋ลูกที่เตียงเด็กคนเดียว

อุแว้~ เสียงแบบนี้อลันแน่นอน!

“เวียร์ ใครเป็นอะไร?”

“อลัน ไออุ่น เธอให้ลูกเข้าเต้าหน่อย... ฉันพยายามให้กินจากขวด ลูกไม่กิน” นั่นไง! ต่อไปฉันจะฝากอลันกับใครได้ ในเมื่อเขาไม่ยอมกินนมจากขวดแบบนี้!

อุแว้~ ฉันปลดกระดุมชุดนอน รับลูกเข้าเต้าทันที พอเอานมเข้าปากปุ๊บเขาก็เงียบสนิทเลย แถมยังหลับตาพริ้มดูดจ๊วบ ๆ อย่างสบายใจอีก

“เฮ้อ...” เวียร์เห็นลูกเงียบ เขาก็ถอนหายใจยาว ๆ แล้วขึ้นเตียงหลับทันที ก็จะเหลือแค่ฉันนี่แหละ ที่นั่งสัปหงกให้นมลูกอยู่คนเดียวในห้องสลัว ๆ

ครึ่งชั่วโมงที่อลันนอนกินนม เขาหลับคาเต้าฉันแล้วนะ! แต่พอฉันจะดึงเขาออกมา เขาก็ดูดต่ออีกรอบ อล๊าน! ไม่แกล้งแม่ได้ไหม แม่ง่วงนะ ดูพ่อสิหลับไม่แคร์กูเลย!

พูดก็พูดเถอะ เมื่อคืนกว่าฉันจะได้หลับได้นอน อลันเล่นฉันเกือบเช้า เหมือนลูกจะหิวมากเขาคงไอเดทมาทั้งวัน จะวางหน่อยก็ร้อง ร้อง ร้อง! ส่วนอิพ่อน่ะหลับไม่รู้เรื่องเลย ฉันได้นอนคือตอนเช้าตอนได้ยินเสียงนกร้องนู่นล่ะ

เช้าสามีจะไปทำงาน ฉันก็สั่งเด็ดขาดเลย ให้เขาเอาเซอร์ไปเลี้ยงด้วย ไหน ๆ ก็กินนมจากขวดได้คนเดียว ส่วนอลันน่ะฉันจัดการเอง นอนมันบนเตียงกับฉันนี่ล่ะ

ก็เป็นไปตามนั้น เวียร์เขาพาเซอร์ไปเลี้ยงด้วยแต่เช้า ฉันตื่นอีกทีก็สายพร้อมอลันเลย ตื่นมาก็ไม่ทันได้ขี้ได้เยี่ยว ต้องพาลูกไปอาบน้ำ แล้วให้นมนอนต่อ พอเขาหลับ ฉันถึงได้โอกาสไปจัดการตัวเอง

เฮ้อ! กูหมดสภาพจริง ๆ แผลก็ปวด หน้าก็โทรม งานแต่งปลายฟ้าฉันจะกล้าร่วมเฟรมกับเพื่อน ๆ ไหม? ซินน์มันเลี้ยงลูกเป็นไงบ้างวะ สภาพเหมือนเหมือนฉันรึป่าว ตอนนี้ฉันจิตตกไปหมด คิดเยอะจนแอบกลัวว่าตัวเองจะเป็นซึมเศร้าหลังคลอด

ฉันจึงใช้เวลาระหว่างลูกหลับ รีบจัดของไว้ให้เขา ทั้งแพมเพิส เสื้อ ผ้าขนหนูต่าง ๆ นา เพราะฉันตัดสินใจว่า ฉันจะพาอลันไปหาพ่อเขา

แต่ระหว่างเดินผ่านห้องโถง ฉันก็เห็นแม่สามี เดินใส่เสื้อคลุมหัวยุ่งออกมาจากห้อง จนท่านเห็นฉันและหยุดยืน ขยี้ตามอง

เอ่อ… คุณแม่สามีคะ จะเที่ยงแล้วนะคะ ตื่นสายนะคะเนี่ย

“ไออุ่นจะพาอลันไปไหน แล้วเซอร์ล่ะ?”

“พาลงไปหาพ่อเขาค่ะ เซอร์ เวียร์เขาอุ้มไปทำงานด้วยตั้งแต่แปดโมงเช้าแล้วค่ะ” แม่สามีหันไปดูนาฬิกาทันที จนอยู่ ๆ ตาที่ปรือนั้น เปิดกว้างขึ้นมา

“ตายแล้ว! ฉันตื่นสายขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย คุณเซ็นนะคุณเซ็น” ค่ะ! แล้วคุณแม่สามีก็วิ่งกลับห้องไปเลย ทิ้งฉันยืนอุ้มลูก มองตามหลัง งง ๆ

สงสัยเมื่อคืนดึก ฉันจึงปล่อยผ่าน รีบลงลิฟต์มาหาสามีที่ห้องทำงาน พอเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นเขาอ่านเอกสารเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้ข้าง ๆ โต๊ะเขา เป็นเตียงเจ้าเซอร์ผู้เรียบร้อยที่สุด!

“ปาป๊า” เงยหน้ามองฉัน และขมวดคิ้ว

“เพราะเธอจำลูกไม่ได้ไง ลูกเลยทำตัวติดแจซะเลย จบ ๆ” ไทม์ยังแซวฉันเรื่องจำลูกไม่ได้อีก หึ๋ย! รอเมียแกคลอดแฝดสามเมื่อไหร่ ฉันจะเตรียมคำไว้ล้อเลย

ตอนนี้งานแต่งปลายฟ้า ก็ผ่านไปเป็นเดือนแล้ว แม่ลูกอ่อนไออุ่น ไม่มีเวลาเจอเพื่อนเลย ซินน์มันก็ยุ่งจนไม่ได้เข้ามาทำงาน น้ำปั่นก็ท้องโตจนต้องแอดมิทรอที่โรงพยาบาลอีกรอบ ส่วนปลายฟ้าน่ะเหรอ... เหอะ! อ่อนแอแพ้ท้องนอนอ้อนผัว จนผัวไม่ได้ทำการทำงาน ห่างเมื่อไหร่คือแพ้เมื่อนั้น เห็นไหมล่ะ ว่าหลังจากมีครอบครัวจริงจัง น้อยมาก! ที่เราจะว่างตรงกันสักที!

ตอนนี้ฉันกำลังเลี้ยงลูกไปทำงานไป อลันเรื่องมากแบบไหนก็แบบนั้นแหละ ไม่มีอะไรพัฒนาคิด..นอกจากคอเขาเริ่มแข็ง

“ไอ้ไทม์บอกฉัน ว่าพรุ่งนี้มันจะให้น้ำปั่นคลอดแล้ว”

“อ้าว! ทำไมคลอดเร็วจัง น้ำปั่นท้องกี่เดือนแล้ว?”

“เพื่อนเธอ ทำไมเธอไม่รู้” กูลืมไม่ได้รึไง! อลันคนเดียวก็จะตายอยู่แล้ว ถ้ามีถุงที่ท้องเหมือนจิงโจ้นะ อลันคงได้ห้อยต่องแต่งแบบนั้นล่ะ

“ลืม เท่าที่จำได้ ท้องมัน หก เจ็ด เดือนเองนี่”

“ตอนนี้ แปดเดือนกว่า ๆ ลุงนายตรวจดู เด็กแข็งแรงพร้อมแล้ว ไอ้ไทม์มันไม่รอให้เมียปวด มันจะผ่าพรุ่งนี้เลย”

“เดี๋ยวก็เป็นเหมือนไอ้ซินน์ บอกจะผ่าพรุ่งนี้ อยู่ ๆ ก็ปวดขึ้นมา ทำไมไม่คลอดวันนี้เลย”

“อืม ที่จริงคลอดวันนี้ได้ แต่แม่ไอ้ไทม์เคร่งเรื่องฤกษ์ ตอนนี้น้ำปั่นฟุ้งซ่าน จนไม่อยากหยิบโทรศัพท์มาเล่น ไอ้ไทม์ต้องเฝ้าไว้ไม่ห่าง เธออย่าเพิ่งไปตอนนี้ละกัน ปากเธอยิ่งเร็ว” อิเวียร์!

อาการหนัก น้ำปั่นเป็นหมอภาษาอะไร กลัวการคลอดลูก! คิดว่าตัวเองเป็นหมาแมวที่เคยผ่าสิ จะได้จบ ๆ เอ๊ะ! หรือมันคิดแบบนั้น มันถึงกลัว