พลาด2 นิยาย บท 33
ผู้หญิงอะไรวะ... ขนาดใส่กระโปรงยังไม่เรียบร้อย ปล่อยให้ไอ้เชือกสีฟ้านั้นโผล่ออกมาได้ไง
เห็นแล้วจะบ้าแทน
ผมเครียดกับงาน แล้วต้องมาเครียดกับยัยไออุ่นนี้อีก! ทำไมลุงเอสต้องมาฝากยัยภาระนี่ ให้ทำงานบริษัทผมด้วยวะ... เครียดฉิบ
ยิ่งเมื่อกี้ผมเห็นเชือกแพนตี้ไออุ่น ในหัวผมนี่คิดไปไกล... ผู้หญิงที่ใส่แพนตี้ผูกเชือกแบบนี้ ผมเคยเห็นแต่โมเดลการ์ตูนญี่ปุ่น อนิเมะของไอ้ซินน์... เออ มันน่ารักดี แค่ดึง... ก็หลุด
เชี่ย!
หลุดง่าย? ทำไมยัยไออุ่นถึงใส่อะไรแบบนี้มาทำงานวะ... แล้วที่สายโผล่ออกมาแบบนี้ เธอตั้งใจ? หรือไม่ได้ตั้งใจ?
ไออุ่นเป็นคนยังไงกันแน่วะ
ผมนั่งทำงานไม่มีสมาธิเลย ให้ตาย! ผมเริ่มสงสัยอะไรบางอย่างในตัวไออุ่น ยัยนั่นดูเหมือนไม่มีอะไร ดูไร้สาระไปวัน ๆ ไม่เซ็กซี่ ไม่หวือหวา แต่ทำไมใส่แพนตี้ยั่วสวาทแบบนั้นวะ!
โว้ย! ทำไมกูต้องเอากางเกงในยัยไออุ่น มาคิดให้เปลืองสมองวะ!
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินออกไปจากห้องทำงาน หมดเวลางานผมแล้ว ผมอยากจะออกไปหาอะไรทำให้สบายใจ แต่ออกมา... กลับเห็นยัยภาระยืนนิ่งอยู่หน้าประตู!
อะไรอีกวะ
“ไปไหนคะ” เฮ้อ... ผมไม่ตอบ พอเห็นหน้ายัยไออุ่น อยู่ ๆ ภาพเชือกสีฟ้ามันก็วิ่งเข้ามาในหัวผมอีก
ผมเดินหลบไออุ่นออกมา แต่แม่ง... ตากูยังเผลอไปมองเอวยัยนั่น! เชือกมันหายไปไหนแล้ววะ หรือว่าจะรู้ตัวแล้ว? เออรู้ตัวก็ดี เห็นแล้วน่าเกลียดฉิบ
“จะกลับมาเมื่อไหร่... คะ เอ่อมีเอกสารให้ดู” ไออุ่นเดินตามผมมาติด ๆ จนผมเดินมาถึงลิฟต์ เธอก็ยังเดินกอดแฟ้มเอกสารตามเข้ามา
“ฉันไม่เข้าบริษัทอีก ออกไปจากลิฟต์” ยัยภาระเลิ่กลั่กมองประตูลิฟต์สลับกับผม
“แต่เอกสารนี้สำคัญ...”
“ไม่ใช่เวลา! ทำไมเธอไม่เช็คบ้าง ว่าเวลางานฉันเวลาไหน”
“แต่... นี่คือรายชื่อบริษัททัวร์ที่ดิลมาคอนเฟิร์มห้องพักในวันมะรืนนี้... นะคะ คือมันจำเป็นไง ฉัน เอ่อ ดิฉันอยากให้ผู้บริหารตรวจอีก จะได้สั่ง”
ผมไม่สนใจกดปิดลิฟต์ ขึ้นไปบนบ้าน... ก่อนจะแตะคีย์การ์ดเปิดประตูลิฟต์อีกชั้นออก
“ดะ... เดี๋ยวค่ะ เดี๋ยว” ตามด้วยยัยภาระเหมือนเดิม!
“ฝากเลขาฉันไว้ พรุ่งนี้ฉันจะไปตรวจ” ไออุ่นทำหน้าบึ้ง แล้วถอนหายใจใส่ผม ถอนหายใจเหรอวะ!
“นี่! รู้จักทำงานให้เป็นระบบบ้าง มันไม่ใช่เวลางานฉัน” ผมทิ้งท้ายไว้เท่านั้น ก่อนจะเดินไปปลีกซ้ายไปโรงรถ
ผมขึ้นรถสปอร์ตหรูของตัวเอง นั่งสตาร์ทรถรอ ลิฟต์ขึ้นมา...
‘ฟรึบ’ อยู่ ๆ ยัยนั่นก็ขึ้นมานั่งข้าง ๆ ผม!
“ไปด้วยค่ะ อารมณ์ดีเมื่อไหร่ช่วยตรวจให้หน่อยนะ เพราะไออุ่น เอ้ย เพราะดิฉันกลัวจัดการไม่ทัน อยู่ ๆ มันก็เร่งด่วน ดิฉันเพิ่งได้รับตำแหน่งวันนี้เอง เข้าใจหน่อยนะคะ”
เฮ้อ...
“ลงไป...” เธอไม่ฟังผม ดึงเข็มขัดนิรภัยมารัดแทน
จนมือถือผมสั่นขึ้นมา ‘ครืน ครืน ครืน~’ TIME
(มึงว่างป่ะ มาโรงแรมกูดิ๊ ดริ้งค์เบา ๆ ที่บาร์ดาดฟ้า สาวเพียบ กูดีลมา)
ผมรำคาญฉิบ แล้วยัยผู้หญิงที่นั่งอยู่ในรถ ผมจะทำยังไงกับเธอดี!
“ยังไม่ค่ำ มึงจัดแล้วเหรอวะ”
(เออดิ กูเศร้า สาวไม่รับรักอีกแล้ว มานั่งชิล ๆ ก็ได้)
“เออ”
พอผมวางสายก็หันไปมองผู้หญิงข้าง ๆ ครับ... เธอนั่งจ้องอย่างกับเมียจับผิดผัว
“ไปไหน” ผมขมวดคิ้วมองไออุ่นทันที เธอกล้าเกินไปแล้ว!
“เธอมีสิทธิ์อะไรมาถามฉัน...”
“ก็เลิกงานแล้วไม่ใช่เหรอ... ฉันด้วย เนี่ย ๆ” ไออุ่นชี้ไปที่หน้าปัดนาฬิกาข้อมือตัวเอง
“ลงจากรถฉันไปซะ อย่าให้ฉันต้องโยนเธอลงไป”
“ไม่ลง ทำไม? เลิกเข้มได้แล้วเลิกงานแล้ว! ไม่งั้นฉันจะฟ้องพ่อกับแม่นาย ว่านายเป็นคนไม่เอาเพื่อนเอาฝูง ฉันเป็นเพื่อนนายเหมือนกันนะเวียร์ เราเล่นด้วยกันตั้งแต่เด็ก ๆ จำไม่ได้รึไง!”
โว้ย! ทำไมแม่ผมต้องจับผมไปเล่นกับยัยภาระนี่ด้วยวะ เบื่อสมาคมแม่บ้านฉิบ
“ลงไป!”
“ไม่ลง! ตรวจงานให้ฉันก่อน” แม่งเอ้ย! ผมไม่ตอบยัยไออุ่น พอลิฟต์มาถึงผมก็รีบขับรถเข้าไปทันที
ยัยนั่นพูดคนเดียวจนลิฟต์ลงมาถึงชั้นล่าง ผมไม่รู้เหรอกว่าพูดอะไรบ้าง ผมไม่ได้ฟัง หนวกหู
“นายจอดรถ อ่านเอกสาร แล้วเซ็นให้ก็จบ!” พอผมขับรถออกจากตึกไออุ่นก็สั่งผมทันที
ผมจึงตบไฟเลี้ยวจอดข้างป้อมยาม แล้วเปิดกระจกลง
“เอาผู้หญิงคนนี้ ลงไปจากรถผม” ไออุ่นกอดแฟ้มแน่น เธอตกใจเบิกตากว้างมองผมไม่เชื่อสายตา
“ไม่ลง เซ็นให้ก่อน!”
“เชิญครับ!” ยามเดินอ้อมไปเปิดประตูรถฝั่งไออุ่น แล้วเชิญให้เธอลง
“ไม่ลง!” ผมไม่สนใจ หันไปทางอื่น ผมอยากพักผ่อน เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว!
“เชิญครับคุณผู้หญิง!”
‘ปริ๊น ปริ๊น~’ มีเสียงแตรบีบไล่ตามหลัง จนไออุ่นสะดุ้งหันซ้ายหันขวา
“บ้าอำนาจ” เธอทิ้งท้ายไว้ ก่อนจะรีบลงรถไป
ผมจึงล็อครถทันที เห็นไออุ่นกำลังยืนกระทืบเท้า... ปากนี่บ่นอุบอิบ เออ คงจะด่าผมนี่ล่ะ
แล้วเธอก็เดินนำรถผมที่ติดแหงกอยู่หน้าห้างไป... ไปไหนวะ? เออ… ช่างเถอะ ไม่เกี่ยวกับผม
มาถึงบาร์ดาดฟ้าริมสระว่ายน้ำของไอ้ไทม์ ผมก็เห็นผู้หญิงใส่ชุดว่ายน้ำทูพีชเต็มไปหมด แถมยังใส่แพนตี้ตัวจิ๋วผูกเชือกทุกคน!
“อ้าวไอ้เพื่อน มาจอยกัน” มันยกแก้วไวน์เรียกผมที่ริมสระ ผมจึงถอดสูทวางไว้เซ็ง ๆ แล้วเดินไปหยิบแก้วไวน์ที่เคาน์เตอร์บาร์ไปนั่งดื่มข้าง ๆ มัน
“สาว ๆ สวยป่ะ กางเกงในเชือกผูกทุกคนเลย เหมือนที่มึงชอบ”
อย่าเผลอชมผู้หญิงคนไหนต่อหน้าไอ้ไทม์ เพราะมันจะจำแล้วล้อไปจนตาย
“เวร ตอนนั้นกูชมไปงั้น ๆ มึงจำจริงจังไปได้” อยู่ ๆ มันก็กระดิกนิ้ว เรียกสาว ๆ มานั่งข้างผม
“อย่าเรียกมากูรำคาญ” ผมรีบปฏิเสธทันที
“กูรู้ว่ามึงชอบเชือกผูกแบบนี้...” อยู่ ๆ ไอ้ไทม์ก็จับเชือกแพนตี้ของผู้หญิงคนนึง แล้วกระตุก!
เชี่ย! หลุดพรึบลงมาทันที
ผมรีบหันหน้าหนี จนไอ้ไทม์หัวเราะลั่น
“ฮ่า ๆ กูจับนิดเดียวเอง ไม่คิดว่ามันจะหลุด ขอโทษนะครับคนสวย”
ผู้หญิงคนนั้นไป ผมถึงกล้าหันกลับไปหามัน แล้วไอ้ไทม์ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาใครบางคนอีก
“เออ ไอ้หมอ เบื่อเมียยัง? มาจอยมั้ย... แป๊บเดียว จิบไวน์นั่งเล่น ไม่มีผู้หญิงเลยมึง มีแต่กูกับไอ้เวียร์ มึงรีบมาเลยนะ สักแก้วสองแก้ว”
มันวางสายปุ๊บก็หันมายิ้มให้ผม ก่อนจะลุกขึ้นแล้วกระโดดลงสระ ไปเล่นกับสาว ๆ แม่งบ้าจริงว่ะ
ผมนั่งมองมันสักพัก… มองเพื่อนตัวเองที่สาว ๆ ล้อมรอบ จนมันเดินเปียกขึ้นมา
“มึงเป็นอะไร เรียกไอ้นาวินมาแบบนั้น”
“อย่างที่บอก กูอกหัก! ไทม์ อนันทารา อกหักว่ะ! น้องไอ้หมอแม่งทำกูจุกฉิบ! กูจีบทุกวิธี กูแทบจะยกโรงแรมให้ละ ไม่สนใจกูเลย กูเลยเอาสาวมาควงเล่นประชดซะ! ให้ไอ้หมอมันมาเห็น แล้วไปบอกน้องมัน เชื่อดิ… น้ำปั่นหึงกูแน่นอน!”
น้องไอ้นาวิน น้ำปั่นเหรอวะ... โอ้ยเชี่ย น้ำปั่นผมก็รักเหมือนน้องคนนึง ไอ้ไทม์จีบน้ำปั่นเหรอวะเนี่ย! กูสงสารน้ำปั่นฉิบหายเลย
“มึงทำแบบนี้ ไอ้นาวินคงยอมให้มึงคบกับน้ำปั่นหรอก...” ไอ้ไทม์ลุกขึ้นยืนทันที แล้วมองผมตกใจ
“เออว่ะ ถ้าเป็นมึง มึงจะคิดไง สมมุติว่ากูจีบซินน์”
“กูเหรอ... ตัดเพื่อน จ้างคนยิงมึงซะ” ไอ้ไทม์เบิกตากว้าง ก่อนจะรีบก้มหามือถือกดโทรอีกรอบ
‘ครืน ครืน~’
“มึงโทรมาทำไม… อะไรวะ?! ไหนมึงบอกว่าไม่มีผู้หญิง?” อยู่ ๆ ไอ้นาวินก็เดินมายืนข้าง ๆ ผม พอไอ้ไทม์หันไปเห็น มันถึงกลับตกใจสะดุ้ง
“อ๋อ ตอนแรกไม่มี ไอ้เวียร์มันว้อน” โยนให้กู!
“กูกลับล่ะ ไม่มีอยากมีปัญหา”
“อะไรวะเพื่อนรัก สักแก้วสองแก้ว” ไอ้ไทม์วิ่งไปควงแขนไอ้นาวินไว้ จนมันรีบจับออก
“กูไม่อยากมีปัญหา กูง้อแฟนมาแปดปี... ถ้าแฟนกูเห็นแบบนี้ มึงคิดว่าแฟนกูจะโกรธอีกกี่ปี?”
“ไม่โกรธ เพราะพี่ชายแฟนมึงอยู่นี่” ชี้มาที่ผม เฮ้อ! นี่เวลาพักผ่อนของผมจริง ๆ ใช่ไหม แม่ง!
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พลาด2