พลาด2 นิยาย บท 37

บ้าจริง!

“ไม่ตายหรอก ถ้าฉันไม่มา นายอาจจะตายจริง ๆ”

“แต่ถ้าเธออยู่ ฉันอาจจะตายเร็วขึ้น” นี่ฉันเลวร้ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ

ฉันไม่อยากคุยกับเขาแล้ว รีบลุกขึ้นไปค้นตู้เสื้อผ้า หาผ้าขนหนูผืนเล็ก ๆ จะเช็ดตัวให้แทน

เอ่อ… เช็ดตัว!

ตายแล้ว! ฉันลืมนึกถึงฉากในละครไทยไปได้ไง แม่ง ทุกเรื่องเลย ชอบมีสบตาปิ๊งปั๊ง แถมเมื่อคืนเราก็เพิ่งจูบกันสด ๆ ร้อน ๆ ด้วย

แต่ ช่างมันเถอะ ตานั่นป่วยจะตายอยู่แล้ว เขาคงไม่เม้าท์ทูเม้าท์กับฉันรอบสองหรอก!

ฉันเดินตรงดิ่งไปห้องน้ำทันที กึ่งวิ่งกึ่งเดินจน...

“ว้าย…”

‘ปึก~’ ก้นฉัน! ฉันลื่นก้นกระแทกพื้นจัง ๆ ในห้องน้ำเขา!

ฮือ… มันจะระบมขนาดไหนวะ ฉันนั่งคลำสะโพกตัวเองสักพัก จนรู้สึกเย็นวูบข้างหลัง

โอ้ย… กระโปรงทรงเอกูแหก แหกมาถึงก้นเลย!

ฉันพยายามดันตัวลุก แต่มันเจ็บจนลุกไม่ไหว ได้แต่เอื้อมมือไปเกาะเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า หวังจะรั้งตัวลุกขึ้นอีก

ขณะที่ฉันกำลังตะเกียกตะกายจะลุกขึ้น...

“เป็นอะไร” ฉันรีบเอามือปิดก้นตัวเองทันที ก่อนที่จะเสียหลักไถลลงไปนั่งที่พื้นอีกรอบ!

อย่าเข้ามา กระโปรงฉันแหกอยู่!

“อุบัติเหตุ นายไปนอนเถอะ เดี๋ยวฉันไปเช็ดตัวให้” สาบานเถอะว่าฉันมาดูแลคนป่วย ตอนนี้เขาเอามือกุมขมับ แล้วถอนหายใจใส่ฉันอีก

จนเขาเดินมาประคองฉันลุกขึ้น ให้ยืนเกาะเคาน์เตอร์แทน...

เดี๋ยว ๆ ก้นฉัน กางเกงในสีแดงฉันนนน! เขาต้องเห็นแน่ ๆ เลย!

“แผนเธออีกแล้วใช่ไหม” แผน? อย่าบอกนะเว้ย ว่าไอ้ไทม์บอกเขาอ่ะ กูอายนะ!

“อะ... อะไร นายไปพักผ่อนเถอะ ฉันเดินเอง” ฉันแกะมือเขาออก แล้วหมุนกระโปรงทรงเอตัวเองที่มันแหกไว้ข้าง ๆ ขาแทน

ให้มันเห็นแค่เรียวขา ดีกว่าก้นงาม ๆ เฮ้ย! แต่มันดันแหก จนเห็นสายเชือกสีแดงห้อยออกมาอีก ให้ตาย!

“ฉันไม่มีแรง วันหลัง” เขาพูดแบบนี้อีกแล้ว แถมพูดเสร็จยังเดินมาชิดหลังฉันอีก

ฉันตัวแข็งทื่อ... เพราะลมหายใจอุ่น ๆ ของเขา... กำลังไล่รดที่หัวไหล่ ก่อนที่ฉันจะกลั้นใจมองผ่านกระจก มองเจ้าของริมฝีปากคู่สวย ที่ตอนนี้กำลังพรมจูบลงมาเบา ๆ

“วะ... เวียร์ นายไปพักผ่อนเถอะ ขอร้อง” หัวใจที่เต้นรัว... ทำฉันหายใจหอบและติดขัด ฉันเหมือนจะเป็นลม เหมือนจะล้มลงไปกองที่พื้นเลย ให้ตาย

“หรือฉันจะไหว... เธอล่ะไหวไหม อืม... เธอคงไหว ไม่งั้นคงไม่ลงทุนขนาดนี้” เขากระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู แถมยังหายใจรดตามซอกคอฉันด้วย

“ฉะ... ฉันเดินไหว นายไปเถอะ เดี๋ยวไปเช็ดตัวให้” ตาสองข้างฉันหลับปี๋ ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขาผ่านกระจกตรงหน้าเลย หยุดเถอะ... ฉันจะขาดใจตายอยู่แล้ว

จนมือใหญ่... เริ่มสัมผัสเบา ๆ ที่เรียวขา ทำฉันเม้มปากแน่น แทบหยุดหายใจ เมื่อมือใหญ่ที่ซุกซน... เริ่มลูบไล้ขึ้นไปถึงเชือกแดง

อย่า...

อย่า...

อย่าดึงนะ

“เวียร์ นาย... นายจะทำอะไร?” ฉันรีบจับมือเขาไว้ จนเขาหยุกชะงัก แล้วจับฉันหันไปหาตัวเอง

ตอนนี้หน้าฉันกับเขาห่างกันแค่คืบเดียว... มันใกล้จนลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาเริ่มรดแก้มฉัน

“ทำสิ่งที่เธอต้องการมาตลอด” ฉันมองเขาสงสัย... จน

“ว้าย!” จนอยู่ ๆ เขาอุ้มฉันขึ้นพาดบ่า แล้วเดินตรงกลับไปที่เตียง

ฉันดิ้นทุรนทุราย หวังจะหลุดจากเรียวแขนเขา แต่ทำไม่ได้... แถมตอนนี้ฉันยังถูกเขาอุ้มมาวางที่เตียงแล้ว!

เฮ้ย... ตัวร้อนจี๋เลย... ยาก็ยังไม่ได้กิน ข้าวก็น่าจะยัง! แถมฉันยังมาเป็นแบบนี้อีก เฮ้อ ทำไมฉันต้องไปลื่นในห้องน้ำด้วยวะ

ฉันพยายามลงจากเตียง ดีที่เสื้อเชิ้ตเขาสั้นเลยเข่าขึ้นมานิดหน่อยไม่โป๊มาก ฉันจึงค่อย ๆ ประคับประคองตัวเองเดินไปถึงห้องครัว

พอไปถึง ตายเถอะ ไม่มีอะไรกินเลย หรือจะสั่งรูมเซอร์วิส ไม่ได้! ถ้าพนักงานเห็นฉันสภาพนี้ ฉันคงได้เป็นขี้ปากคนทั้งโรงแรม!

ฉันจึงเสริชหาวิธีทำข้าวต้ม จากไอแพดในครัวบ้านเขา เออ... ไฮโซไปอีกบ้านนี้ แถมในไอแพดยังมีแต่แอปเทรดหุ้น

แล้วฉันก็เริ่มทำทีละอย่างด้วยความลำบาก ทั้งหุงข้าว ทั้งต้มน้ำซุป ฉันใส่ผงปรุงรสเป็นก้อนนี่ล่ะ ง่ายดี... ไม่ต้องมีเนื้อสัตว์อะไรแล้ว ขี้เกียจหา แค่เดินยังจะไม่ไหวอยู่แล้ว!

ทำเสร็จฉันก็หายามาเตรียมไว้ พร้อมกับน้ำอุณภูมิห้อง พอวางทุกอย่างใส่ถาดเสร็จ ก็เดินพิงผนัง... ไถลตัวไปเรื่อย ๆ ค่อย ๆ ประคองตัวเองไปจนถึงห้องนอนเขา

จะตายก่อนคนป่วยก็ไออุ่นคนนี้นี่ล่ะ!

ฉันวางถาดข้าง ๆ เตียง เดินไปห้องน้ำอีกรอบ รอบนี้ระมัดระวังเป็นพิเศษ จนได้ผ้ากับน้ำมาไว้เช็ดตัวอีก

กว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยก็ทำฉันเหงื่อท่วมตัว... ฉันจึงค่อย ๆ หย่นก้นนั่งบนเตียงข้าง ๆ เขา ก่อนจะเขย่าตัวปลุกให้ตื่น

“เวียร์ นายตื่นมากินข้าวก่อน... จะได้กินยา” แล้วเขาก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา... มองหน้าฉันงง ๆ

“กินข้าว กินยา... ถ้าไม่ดีขึ้น ฉันจะพาไปโรงพยาบาล” เขาพยักหน้าเบา ๆ แล้วดันตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะหันไปมองถ้วยข้าวต้มของฉันและขวดยา

ฉันจึงยกถาดไปวางไว้ที่ตักเขาทันที เขามองมันนิ่ง ๆ ไม่พูดอะไร แล้วลงมือกิน พอกินเสร็จฉันก็เตรียมยาและน้ำให้ ยื่นให้ต่อ

“ข้าวต้มอร่อยไหม” เมื่อบรรยากาศมันเงียบจนอึดอัด ฉันจึงตัดสินใจถามขึ้นมา

“ไม่” เออ!

“น่าจะปล่อยให้ตาย ๆ ไปเลย” ฉันเบะปากใส่ ก่อนจะยกถาดไปวางที่ข้างเตียงเหมือนเดิม แล้วหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้เขาต่อ

ฉันค่อย ๆ กดผ้าเบา ๆ ตามหน้าเขา ไล่ไปเรื่อย ๆ จนถึงต้นคอ... พยายามไม่สบตา และมองไปตามมือตัวเอง

จนมือใหญ่ ๆ ของเขาจับมือฉันไว้...

“ขอบคุณนะ”