พลาด2 นิยาย บท 41

แล้ววันนี้ก็มาถึง วัน ๆ นึงมันผ่านไปเร็วชะมัด ฉันคิดมาตลอดทางว่าจะทำยังไงดี จนมาถึงที่ทำงาน... ฉันเดินกระเพลก ๆ เข้ามาทั้งที่เจ็บและระบม จนคนหันมองกันเป็นแถว

และฉันก็เดินมาถึงหน้าห้องทำงานเขา ก่อนจะหยุด ก้มดูนาฬิกาข้อมือ สลับกับประตูห้อง

ฉันอยากเอาหัวโขกประตูตายให้มันรู้แล้วรู้รอด! ทำไงดี ๆ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ โอ้ย... คิดไม่ออก ฉันจะสายแล้ว!

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ เวลาที่บีบเข้ามา มันทำฉันจนมุมจนต้องรีบเคาะประตู

“เชิญ” ฮือ ใจฉันเต้นรัว... มันเต้นแทบจะทะลุออกมาแล้ว! ฉันกลั้นใจหลับตาปี๋... และพยายามเรียกสติตัวเองกลับมา

เอาวะ… วันนี้วันอังคาร ใส่สีชมพู ถึงการเสริมดวงมันจะไม่ได้ผลบ้าง แต่มันไม่มีอะไรที่ได้ผล 100% หรอกจริงมั้ย!

ฮึบ! ฉันตั้งสติ… สูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะลืมตาขึ้น… แล้วเปิดประตูเข้าไป

แอด...

เขาเงยหน้าขึ้นมองทันที ฉันถึงกลับหยุดนิ่ง ยืนจ้องเขาตัวแข็งทื่อ ก่อนที่เรา… จะรีบหันไปทางอื่นพร้อมกัน

ฉันก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขา แล้วเดินกระเพลก ๆ ไปที่เครื่องตอกบัตร อ้าว… หาย หายไปไหนวะ

“เครื่องตอกบัตรอยู่นี่...” จนเขาพูดเสียงนิ่ง ๆ ขึ้นมา ทำฉันหันไปมองทันที จริง… ที่โต๊ะเขามีเครื่องตอกบัตรเล็ก ๆ นั้นอยู่

“เอ่อ… ย้ายทำไมคะ” ‘ตึก ตึก ตึก’ อย่ามองขึ้นมานะ ขอร้อง ก้มทำงานต่อไป อย่า!

ปิ๊ง~ แล้วเขาก็เงยหน้าขึ้นมา สบตาฉันพอดี!

ฉันรีบหันหน้าไปทางอื่น เขาก็ด้วย เราทำอะไรกันไม่ถูก จนฉันรีบหาบัตรเข้างานในกระเป๋าเสียบเข้าไปในเครื่อง แล้วเผลอแอบมองเขา ที่เอาปากกากดที่ขมับตัวเองอยู่

พอบัตรเด้งกลับมา ฉันก็รีบดึงมัน และก้าวยาว ๆ จะออกไปจากห้อง แต่ก้าวยาว ๆ นั้นมันกลับทำฉันเจ็บ! เจ็บจนเสียหลักเซไปค้ำโต๊ะทำงานเขาไว้!

และเขาก็รีบลุกขึ้น… เดินอ้อมมาพยุงฉันทันที

อย่าเข้าใกล้กันแบบนี้อีกดิ โอ้ย! จะบ้า หัวใจกู หน้ากู มันสั่นและร้อนไปหมด

“เธอไหวไหม?” ฉันก้มมองพื้น ไม่กล้าเงยหน้ามองเขา ได้แต่พยักหน้ารัวแล้วพยายามแกะมือเขาออก

“ฉันจะไปส่งที่ห้องทำงาน” ไปส่ง! ไม่! กูได้เป็นขี้ปากคนทั้งสำนักงานแน่

“ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉัน… เดินเองได้” เขาไม่ตอบ กลับจับแขนฉันอีกครั้ง แล้วก้มลงมาใกล้ ๆ

ลมหายใจอุ่น ๆ ที่รดตามใบหู ทำฉันรีบหันกลับไปมองเขาทันที! และจมูกฉัน… มันก็ชนกับเขา!

ฉันเบิกตากว้างทำอะไรไม่ถูก เขาจ้องตาฉัน… จ้องราวกับร่ายมนต์ ร่ายมนต์ให้ฉันตัวแข็ง ให้หยุดเคลื่อนไหว และหยุดจ้องแต่เขา

จนเขาปล่อยแขนฉัน เอามือค้ำโต๊ะจ้องหน้าฉันแทน…

“เมื่อวาน ทำไมเธอ… ไม่มาทำงาน” ฉันก้มหน้ามองพื้น ไม่อยากสบตาเขา แต่มือนุ่ม ๆ กลับจับคางฉันให้หันขึ้นไปมองอีก

หน้าเราใกล้กันอีกแล้ว...

“มะ… ไม่สบายค่ะ” แล้วเขาก็ยกมือขึ้นมาอังหน้าผากฉัน

“ดีขึ้นรึยัง?” ฉันหลับตาปี๋ พยายามตั้งสติตอบ แต่ได้ยินแค่เสียงหัวใจ ที่ดัง ตึก ตึก ออกมาแทน

“คะ ค่ะ” จนฉัน… เริ่มทนต่อไปไม่ไหว เหมือนตัวเองถูกบีบจนมุม จึงพยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมด มองหน้าเขา หวังให้เขาหลีกทางให้

“ขอตัวไปทำงานค่ะ” เขาหยุดชะงักทันที ก่อนจะปล่อยมือที่ค้ำโต๊ะ ให้ฉันเป็นอิสระ

ฉันพยายามฝืน และเดินออกมาให้ปกติที่สุด จนไปถึงห้องตัวเอง

เฮ้อ... เมื่อก้นแตะเก้าอี้ฉันก็ถอนหายใจออกมาดัง ๆ

ทำไมใจสั่นแบบนี้ เขาเป็นเจ้านายที่เคร่งและเนี้ยบจนฉันไม่อยากเข้าใกล้ ทำไมฉัน… ไปเผลอมีอะไรกับเขาได้ อะไรครอบงำให้ฉันใจง่าย ขึ้นไปถวายตัวให้กินถึงห้องนอนแบบนั้น เฮ้อ…

แล้วเขาป้องกันไหม? เขาใส่ถุงยางรึป่าว? แต่ระดับเขาก็ต้องใส่อยู่แล้ว เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบกัน เฮ้อ…

ฉันนั่งทำงานปกติ พักเที่ยงก็ไม่ลุกไปไหน กลัวจะเจอเขา ได้แต่หยิบข้าวปั้นที่ซื้อจากเซเว่นขึ้นมากิน แล้วนั่งสะสางงานของเมื่อวาน... จนเสร็จ

เออ… ฉันต้องเอางานไปให้เขาตรวจอีก!

“บอกฉันมา… ว่าเธอต้องการอะไร ทำไมถึงทำแบบนั้น” ทำแบบไหน? แค่ฉันกลับบ้านทำไมจริงจังขนาดนี้วะ!

“เอ่อ… คิดถึงพ่อกับแม่ค่ะ” พอได้ยินคำตอบ เขาก็หัวเราะหึหึในลำคอ

“เธอจำได้ไหม ว่าคืนนั้นเรามีอะไรกัน” ย้ำ! ย้ำเพื่อ! ไม่ได้ย้ำธรรมดา ย้ำแบบชัดเจนแจ่มแจ้ง!

“เอ่อ... จะจำไม่ได้” ฉันรีบหันไปทางอื่น หายใจติดขัดจนอยู่ไม่นิ่ง

“สมใจเธอแล้วสินะ งั้นบอกมา… ว่าเธอต้องการอะไร” อะไรวะ... จะบ้าเหรอ? ฉันรีบหันกลับไปตอบทันที

“ไม่ได้ต้องการอะไร แต่อย่าพูดถึงมันได้ไหมคะ ขอร้อง!” ฉันพยายามปรามเขา เพราะไม่อยากฟังเรื่องคืนนั้นอีกแล้ว ฉันอาย อาย และก็อาย!

“นี่เวลางาน เธอต้องฟังที่ฉันพูด และตอบคำถามฉัน” และแล้วเสียงนิ่ง ๆ เผด็จการก็มา

“เออ เอ้ย… ค่ะ ถามมาสิคะ” ฉันหันไปทางอื่นอีก รอฟังแค่คำถามจากเขา

“หันมา” เรื่องอะไร

“ฉันสั่ง!” โอ้ย! ทำไมต้องขึ้นเสียงใส่ขนาดนี้วะ ฉันรีบหันไปหาเขาทันที และยืนมองหน้านิ่ง ๆ ของเขาที่จ้องฉันอยู่

“ตอบคำถามฉัน”

“ค่ะ” ฉันก้มหน้าลง รู้สึกแปลก ๆ จนจ้องหน้าเขาต่อไปไม่ไหว

“เธอชอบฉันใช่ไหม?” หะ! ถามอะไรเนี่ย?

ฉันตกใจยกมือทาบอก แล้วจ้องเขาอึ้ง ๆ หูไม่ได้ฝาดใช่ไหม นี่คือคำถาม? เขาคิดแบบนี้ได้ไง!

“ทะ… ทำไมคิดแบบนั้น” เขาไม่ตอบ กลับลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินอ้อมมาชิดตัวฉัน

“เห็นแก่ความพยายาม… ฉันจะลองเดทกับเธอ ตามที่เธอต้องการ” ฉันชี้มาที่ตัวเองทันที

กูต้องการ? เดี๋ยว!