พลาด2 นิยาย บท 5

ฉันกินค็อกเทลหมดไปหกเจ็ดแก้ว น้ำปั่นก็ยังไม่ตอบ สงสัยเรียนอยู่มั้ง

ตอนนี้คนทยอยเข้ามาจองโต๊ะแล้ว เพลงก็เริ่มเปิดคลอเบา ๆ มีแต่ฉันที่นั่งอยู่ที่เดิม ทั้งเหม่อ ทั้งร้องไห้ เหมือนคนอกหัก… แต่ไม่ใช่ แค่พ่อแม่หาแฟนให้!

คุณแม่ยังโทรหาฉัน ส่วนคุณพ่อก็ยังเป็นคุณพ่อ ไม่สนใจฉันหรอก นิ่ง เย็นชาเหมือนเดิม เฮ้อ... ชีวิต ใครก็ได้มาจีบฉันหน่อย ฉันอยากมีแฟนเป็นของตัวเอง คุณพ่อกับคุณแม่จะได้ไม่คลุมถุงชนฉันแบบนี้!

‘ตึง~’ Mom พอฉันไม่รับโทรศัพท์ก็ไลน์มาแทน

Mom: ซินน์ ทำแบบนี้ไม่ถูกนะ ลูกชักจะเอาแต่ใจเกินไปแล้ว เข้าบ้านเดดไลน์ 22:00 ช้ากว่านี้แม่จะเปลี่ยนรหัสคีย์การ์ด กลับบ้านได้แล้ว กลับมาคุยกัน!

ไม่กลับ เรื่องอะไรฉันจะกลับ กลับไปนอนแช่ในห้อง เครียดคนเดียว ขออยู่แบบนี้ดีกว่า

ฉันอ่านไลน์คุณแม่… แต่ไม่ได้ตอบอะไรไป จนคุณแม่ไลน์มาอีกรอบ

Mom: แม่จะให้ยามเป่าแอลกอฮอล์ซินน์ก่อนขึ้นตึก แม่ไม่ว่านะ ถ้าลูกจะเที่ยว แต่นี่มันทุกวัน! พอได้แล้ว ทำตัวให้สมกับเป็นสะใภ้ลุงนายหน่อยสิ

สะใภ้! ฉันไม่แต่ง! และฉันก็ไม่ได้ไปไหนไกล นี่ก็ผับลุงเอส ผับไออุ่น เฮ้อ คุณแม่จู้จี้จุกจิกชะมัดเลย

ฉันยกค็อกเทลรัว ๆ ไม่สนใจ และไม่ตอบคุณแม่เหมือนเดิม

“ไง หนูซินน์ ทะเลาะกับณีเวียมาล่ะสิ” ป้าแตงเดินมากอดคอฉัน ณีเวียชื่อคุณแม่ฉันเอง เฮ้อ ป้าแตงมองแว๊บเดียวคงรู้ เพราะฉันกับคุณแม่ทะเลาะกันบ่อย

“สวัสดีค่ะป้าแตง นิดหน่อยค่ะซินน์เครียด ป้าแตงกลับจากเกาหลีแล้วเหรอคะ ไอดินล่ะคะ” ไอดินเป็นน้องชายไออุ่น ที่ถูกส่งไปดูโรงงานเครื่องสำอางที่เกาหลีนาน ๆ จะกลับไทยที

“อ๋อ ไอดินกลับมาแล้วลูก ไปหาลุงเอสข้างบนน่ะ แล้วหนูซินน์แต่งงานกับนาวินเมื่อไหร่ล่ะลูก”

ทำไมป้าแตงรู้ล่ะ เหอะ คงจะเป็นไลน์กลุ่มคุณแม่!

“ไม่แต่งค่ะป้าแตง ซินน์ไม่ได้รักเขา”

“อ้าว ป้าหวานดูฤกษ์ให้แล้วนี่น่า แป๊บนะป้าดูก่อน” ป้าแตงเปิดโทรศัพท์เลื่อนหาข้อความไลน์

ฤกษ์?

“16 พฤษภาคม... วันนี้วันอะไร? อ้าวอีกสองอาทิตย์เอง” หะ? สองอาทิตย์ ฉันไม่แต่งนะ ทำไมมันเร็วขนาดนี้ คุณพ่อกับคุณแม่จะบังคับฉันเกินไปแล้วนะ!

ฉันนั่งตกใจ ยกค็อกเทลที่ถูกเสิร์ฟมาต่อเนื่องรัว ๆ จนป้าแตงบีบไหล่ฉัน และมองมาด้วยความเป็นห่วง

“หนูซินน์ แต่งงานกับนาวินก็ดีนะลูก บ้านนั้นเขาสอนลูกดี อีกอย่างไม่เจ้าชู้ด้วย ฐานะดี เจ้าของโรงพยาบาลใหญ่อีกต่างหาก ให้ป้าเดานะ ลูกหนูซินน์กับนาวิน คงเป็นหมออีก ครอบครัวหมอไง อิอิ”

ลูก... มันไม่มีวันนั้นหรอก เพราะฉันจะทำทุกอย่าง เพื่อไม่ให้งานแต่งมันเกิดขึ้น!

“คุณแม่บอกป้าแตงให้ช่วยพูดใช่ไหมคะ...” ป้าแตงรีบโบกมือปฏิเสธฉันทันที

“ไม่จ้ะ แหะ ๆ ป้าไปก่อนนะ นั่นไงปลายฟ้ามาแล้ว” ฉันยกมือไหว้ลาป้าแตง ก่อนจะรีบกวักมือเรียกปลายฟ้าที่เดินยิ้มเข้ามา

ทำไมคนอื่นมีความสุขกันจัง ฉันเครียดคนเดียว!

“ไงวะ ดราม่าอะไรอีก น่าสงสารจัง” ฉันนั่งหน้างอ เริ่มเปลี่ยนจากค็อกเทลเป็นเหล้าสีเข้มกับปลายฟ้า เมื่อเพลงกำลังครึกครื้นขึ้น

ฉันจะนั่งจนผับปิดเลยคอยดู ฉันค่อย ๆ เล่าให้ปลายฟ้าฟัง จนมันช็อกไปด้วย ปลายฟ้าได้แต่ปลอบใจฉัน จับมือ บีบไหล่ จนไออุ่นแต่งตัวลงมานั่งด้วยอีกคน

พวกมันสองคนนั่งฟังฉันร้องไห้ บ่น ฟูมฟาย ถึงเรื่องที่คุณพ่อคุณแม่ใจร้าย และมีเดดไลน์ไม่ให้ฉันขึ้นตึก อยู่นานสองนาน จนไออุ่นเริ่มพูดขึ้นมา

“มึงก็แต่ง ๆ ไปเถอะ ไม่รักเดี๋ยวก็เลิกกันเอง ทำให้พ่อแม่มึงเห็นไปเลย ว่าคนไม่ได้รักกัน แต่งงานกันไม่ได้” ไออุ่นเสนอ พร้อมกับยกแก้วขึ้นมาชน

“เฮ้ย ไทม์ กูนั่งนี่ดีกว่า...” ไทม์? ไทม์มาเหรอ และอยู่ ๆ ก็มีคนเดินมานั่งข้างๆฉัน ใครอีก? ทำไมฉันมองอะไรไม่ชัดเลย

“เออ นาวิน นี่ปลายฟ้า ไออุ่น ที่เราเคยเล่นด้วยกันตอนเด็ก ๆ” นาวินเหรอ? ฉันกระพริบตาปริบ ๆ พยายามปรับสภาพตาตัวเอง เพื่อจ้องหน้าคนที่นั่งข้าง ๆ ชัด ๆ อีกครั้ง

จนไออุ่นเขย่าแขนฉันรัว

“มึง ไหวไหม สามีมาตาม” สามี? หรือว่า...

“ไงเด็กนั่งดริ้งค์” โอ้ย… อีตานาวินเหรอเนี่ย

“มาทามมาย!” ฉันชี้นิ้ว จิ้มไปที่ไหล่เขา

“มาเที่ยวดิ ถามได้ อะไรวะไทม์… ยัยนี่เป็นแบบนี้เหรอ” ฉันไม่ไหว มึนจนต้องพิงโซฟา เอามือนวดหัวตัวเองรัว

“หมอ ๆ ช่วยถอดเครื่องเพชรซินน์ก่อน มันเมาแล้วอ่ะ เดี๋ยวหาย” ถอดอะไร โอ้ย ฉันไม่มีแรงเลย เวียนหัว มึน เหล้ากับค็อกเทลทำฉันจะล้มพับแล้ว!

“ไม่อ่ะ ทำตัวเอง...” ใครทำตัวเอง? ฉันพยายามดึงสร้อยในคอกับกำไลออก ทำไมมันดึงไม่ออกเนี่ย รำคาญ!

“เฮ้ย ๆ เออ ๆ ก็ได้ อยู่นิ่ง ๆ ได้ไหม…” อยู่ ๆ ก็มีมืออุ่น ๆ มาจับแขนฉัน ฉันตกใจสะดุ้ง ก่อนจะพยายามปรือตามองเจ้าของมืออีกรอบ

หืม หล่อฉิบหาย จะหล่อไปไหนเนี่ย...

“หล่อจัง... เลย” ฉันพึมพำคนเดียว เขาไม่ได้ยินหรอก และตอนนี้ฉันก็รู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่โดนตัวฉัน พร้อมกับมือนุ่ม ๆ ที่กำลังถอดสร้อยเพชร กำไล ต่างหู และเก็บมันใส่กระเป๋าถือให้

“น่ารักจัง ฮ่า ๆ” เสียงแซวดังขึ้นรอบ ๆ โต๊ะ ก่อนที่ฉันจะไม่ไหว เอนตัวลงไปนอนข้าง ๆ ล้มพับไปบนตักเขา...