พลาด2 นิยาย บท 51

ฉันรีบกลับรถขับตามน้ำปั่นมาติด ๆ จนมันจอดหน้าบ้าน ถือกระเป๋าฉันลงมาจากรถตัวเอง

‘ปี๊น ปี๊น’ ฉันรีบบีบแตรให้มันหยุด ก่อนจะลงจากรถ วิ่งตรงดิ่งไปดึงแขนมันออกมาห่าง ๆ จากรั้วบ้าน

“อะไรวะ มึงเป็นอะไร กูแค่เอากระเป๋ามาคืน!” มันยกประเป๋าชาเนลฉันขึ้นมา พอฉันเห็น ฉันก็รีบคว้ามากอดไว้ทันที

ยาคุมกูอยู่ในนั้น!

“มึงได้เปิดกระเป๋ากูรึป่าว!” ฉันรีบถามไปทันที

“มึงเห็นกูเป็นคนยังไงเนี่ย?”

“ตอบ...” น้ำปั่นส่ายหน้ารัว

“เปิด” หะ! ดอก...

“น้ำปั่น...”

“กูล้อเล่น ไม่ได้เปิด! มึงพูดงี้ แสดงว่ามึงมีอะไรอยู่ในนั้น ไหนขอดูดิ!” ฉันกอดกระเป๋าแน่น ก่อนจะวิ่งกลับไปเปิดประตูรถ แล้วโยนกระเป๋าเข้าไป

พอหันกลับมา ก็เห็นน้ำปั่นเดินมาหาฉันแล้ว!

“มึงไปไหนมา มึงหายไปกับพี่เวียร์?” น้ำปั่นเดินเข้ามาชิดตัวฉัน แถมมันยังใช้นิ้วชี้ ชี้มาที่หน้าฉัน เพื่อเค้นคำตอบอีก!

“จะ... จะบ้ารึไง! ตอนนั้นกูออกไปคุยงาน แล้ว... กูก็ไม่ไหวกลับคอนโดนอน” น้ำปั่นกลอกตามองบน แล้วเอามือกอดอก มองฉันอย่างจับผิด

“ป๋า เอ้ย... พี่เวียร์ก็กลับด้วย? ทำไมมึงหายไปพร้อมเขา ไหนมึงบอกกูมาดิ!”

“กูจะรู้ไหมว่าเขาไปไหน กูแค่กลับคอนโดนอน!” น้ำปั่นมันมองฉันไม่หยุดเลย สายตามันนี่แบบ โอ้ย! เหมือนมันจะคาดคั้นฉันให้ได้

จนมันเดินมาชิดตัวฉันอีก ชิดจนหลังฉันติดประตูรถ!

“น้ำปั่น กูป้าวว!” ฉันหลับตาปี๋รีบปฏิเสธมันไป

“กูยังไม่ได้ถาม!”

“อ่าวเหรอ มึงมีอะไร จะเค้นอะไรกู! กูบอกหมดแล้วนะ” น้ำปั่นเอามือค้ำประตูรถ ล็อคตัวฉันไว้ ท่าทางมันตอนนี้ เหมือนเมียจับผิดผัว

“กูให้โอกาสมึงสารภาพ ที่กูสงสัย... มึงกับพี่เวียร์มีซัมติงกัน จริงใช่ไหม!” มันโน้มมากระซิบฉัน จนฉันรีบหันหน้าหนี

บ้าเอ้ย! ถ้าเป็นผู้ชายฉันจะโอเคกว่านี้มาก!

“มะ... ไม่จริง!” แล้วมันก็ถอยออกไปจากฉัน ก่อนจะเอามือเท้าสะเอวมองสำรวจเสื้อผ้า และหยุดที่คอ

“สร้อยสวยนะ” ฉันรีบกำสร้อยที่คอไว้ทันที

น้ำปั่นกูกลัวมึงแล้ว! ขอร้องล่ะ

“มึงซุกผัว?” กรี๊ด... มึงตรงไป กูตั้งตัวไม่ทัน!

“ไม่ซุก! กูจะซุกทำไม! สร้อยเส้นนี้กูซื้อมาเมื่อเช้า คนตาบอดมาขายให้ มันน่ารักดี” น้ำปั่นส่ายหน้าเบา ๆ แล้วอมยิ้ม

“เหรอ... ก็ดี ฮ่า ๆ ถ้ามึงไม่ได้ชอบ หรือมีซัมติงอะไรกับพี่เวียร์ งั้นกู... ขอนะ” อะไร คือ?

ฉันตกใจยืนนิ่ง อยากถามแต่ก็ไม่กล้า อยากพูด... ยิ่งไม่กล้าใหญ่!

จนน้ำปั่นมันพูดเอง

“แม่กูอยากให้กูคบกับพี่เวียร์... กูว่าจะจีบดู มึงว่าเป็นไง ควรเริ่มจากตรงไหน” จึก! ทำไมฉันจุกแบบนี้วะ!

ฉันยืนนิ่ง ได้แต่มองน้ำปั่นที่พูดไปยิ้มไป จนมันเดินมาเรียกสติฉัน โดยการตบไหล่เบา ๆ

“เป็นอะไรวะ เฮ้อ! สงสัย... กูต้องให้มึงเป็นแม่สื่อแล้วล่ะ เดี๋ยวไลน์หานะ จุ๊บ ๆ แม่สื่อของกู”

มันหันหลังเดินกลับไปที่รถ ก่อนจะโบกมือบ้ายบายฉัน แล้วขึ้นรถขับออกไป ปล่อยให้ฉันยืนงง ยืนสตั้น ยืนใจหายใจคว่ำอยู่คนเดียว...

อะไรวะ... น้ำปั่นชอบเขาเหรอ?

ฉันขับรถเข้าบ้านเซ็ง ๆ ก่อนจะรีบเข้าห้อง อาบน้ำนอน ฉันรีบหลับ เพราะไม่คุยกับใคร คือ... มันอยากคุยนะ แต่มันไม่มีอารมณ์... มันเบื่อ มันคิดเยอะไปหมด

และสิ่งที่ฉันกลัวตอนนี้ คือ... กลัวเพื่อนสนิท จะชอบคนที่เรา...

“เชิญค่ะ” แล้วเลขาเขาก็เดินยิ้มเข้ามา พร้อมกับแก้วชานมไข่มุกในมือ

“ผู้บริหารบอกว่า คุณซินน์ฝากมาให้ค่ะ” ค่ะ ไอ้ซินน์อีกแล้ว…

ฉันขอบคุณ และรีบรับแก้วชานมไข่มุกมานั่งมอง... จนเลขาเขาเดินออกไป เออ ถ้ากูอ้วนไม่ต้องโทษใคร โทษผู้บริหารที่นี่ล่ะ

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก~’ ดีจริง ๆ ขออยู่อย่างสงบได้ไหม!

“เชิญค่ะ” รอบนี้… เป็นผู้หญิงคนนึงเดินยิ้มเข้ามา เธอยกมือไหว้ฉัน หน้าหมวย ๆ เหมือนฉัน แต่งตัวเรียบร้อยมาก…

“สวัสดีค่ะ คือดิฉันเป็นเลขาคุณไออุ่นค่ะ” เลขา! ฉันต้องมีเลขาด้วยเหรอ? ฉันเป็นแค่ผู้จัดการนะเว้ย ไม่ใช่ผู้บริหาร ในทีนี้มีใครมีเลขาบ้าง นอกจากเขา ไอ้ซินน์ สองผู้บริหารระดับสูงนั่น!

ที่เคยพูดไว้… นึกว่าประชด! จริงเหรอวะเนี่ย! แล้วคนอื่นจะมองฉันยังไงอีก!

“เอ่อ ฉันต้องมีด้วยเหรอ” ฉันชี้ที่ตัวเองงง ๆ

“ตามจริงก็ไม่ค่ะ… แต่ผู้บริหารสั่งมา ท่านแจ้งว่าคุณไออุ่นมีงานรับผิดชอบเยอะ อยากให้ดิฉันเข้ามาช่วยคุณไออุ่นอีกแรงค่ะ”

ฉันเอามือกุมขมับทันที เขาทำเพื่ออะไรวะ! ฉันเพิ่งพูดไปหยก ๆ ว่าคนจะมองไม่ดี เข้าไปด่าดีไหม! ผู้บริหารก็ผู้บริหารเถอะ แต่นอกเวลางานก็แทบจะเหมือนผัวฉันอยู่แล้ว กินกันเป็นว่าเล่น

ฉันรีบหันกลับมามองเลขาตัวเองทันที เพราะเธอยืนยิ้ม รอคำสั่งฉันอยู่

“ค่ะ ๆ งั้นก็… เริ่มวันนี้เลย มีโต๊ะทำงานแล้วเหรอคะ” เธอยิ้มกว้าง แล้วพยักหน้าให้ฉันรัว

“ค่ะ คุณไออุ่น”

“เอกสารอยู่ด้านหลัง เอาไปศึกษาได้เลย ฉันไปธุระแป๊บ”

ฉันลุกขึ้นเดินออกมาจากห้อง ก็เห็นโต๊ะทำงานเลขาฉันแล้ว คือยกมาตอนไหนวะเนี่ย! และตอนนี้ ฉันก็ไม่สนใจสายตาประชาชี ที่จับผิดและนินทาอะไรทั้งนั้น รีบเดินตรงดิ่งเข้าไปหาเขาในห้องทันที

“ผู้จัดการคะ… ท่านมีแขก” เลขาเขารีบวิ่งมาห้าม เมื่อฉันผลักประตูเข้าไปไม่บอกไม่กล่าว

“นี่! ฉันไม่เอาเลขา” ฉันยืนนิ่งทันที ตกใจ เอามือปิดปากตัวเองแทบไม่ทัน!

ซวยแล้วกู...