พลาด2 นิยาย บท 53

เวร เวรกรรมอะไรของกู!

“พ่อแม่มึงรู้แล้วเหรอซินน์!” ไอ้ซินน์อมยิ้ม

“อื้ม เพราะคุณพ่อคุณแม่ชอบเช็คกล้องวงจรปิด... เวลาไม่อยู่บ้าน”

กรี๊ด... โถมมาให้หมดเลย กูจะบ้า! ทุกอย่างมันกลับกันหมด ตอนนี้เป็นฉัน... ที่เดินไปเดินมารอบห้องแทน

“น้ำปั่นสงสัย แต่ยังไม่แน่ใจ... ตอนนี้ป้าหวานอยากได้พี่เวียร์เป็นลูกเขยมาก กูก็ไม่รู้เหมือนกัน... ว่าน้ำปั่นมันกำลังจะทำอะไร...” ฉันหยุดเดินทันที ก่อนจะหันไปหาไอ้ซินน์แล้วน้ำตาไหลอาบแก้ม

“มึง... ถ้าน้ำปั่นชอบพี่มึงจริง มึงว่ากู... ควรถอยไหม คือกูยังไม่ได้เป็นอะไรกับพี่มึงไง แค่เดท ไม่มีสิทธิ์อะไรสักอย่าง คือ... คือ ฮือ ๆ กูร้องทำไม แม่ง!”

ฉันทนไม่ไหวเอามือปิดหน้า นั่งลงกับพื้น... ร้องไห้โฮ

น้ำตามันไหลออกมาเอง มันไหลออกมาไม่หยุดเลย! ตอนนี้เหมือนฉันเจอทางตันจริง ๆ ฉันหมดหนทาง จะเดินไปทางไหนก็ทรมานไปหมด พ่อแม่เขารู้ ไม่นานคงถึงหูพ่อแม่ฉัน และไม่นานก็ถึงหูน้ำปั่น... ถ้าน้ำปั่นชอบเขา? มันมีสิทธิ์มากกว่าฉันอีก มันสนิทกับเขา เขาดูอ่อนโยนกับมันมาก!

“มึง...” ไอ้ซินน์พยายามแกะมือฉันออกจากหน้า... แต่ฉันปิดไว้แน่น เพราะยิ่งมองหน้าไอ้ซินน์ มันยิ่งเหมือนฉัน... กำลังมองหน้าเขา!

“ไม่ กูไม่เปิด... ซินน์มึงกอดกูหน่อยได้ไหม ฮือ ๆ” แล้วไอ้ซินน์ก็กอดฉันทันที

จนฉันกลืนก้อนสะอื้นลงคออึกใหญ่ แล้วตัดสินใจพูดทุกอย่างกับมัน

“ฮึก ๆ กูจะทำยังไง กูไปไหนไม่ถูกแล้ว ทั้งที่กูอยากไปให้พ้น ๆ แต่ทำไมกูหมดหนทาง ทำไมกูรู้สึกแย่ขนาดนี้วะ กูผิดเองที่ใจง่าย ผิดเองที่ยอมพี่มึงง่าย ๆ ง่ายจนกูรู้สึกไร้ค่า ซินน์... กูต้องชอบพี่มึงแล้วแน่ ๆ หรือกูรักไปแล้ว หรือเชี่ยอะไรวะ! ทำไมกูสับสน คิดเยอะแทบจะเป็นบ้าขนาดนี้! ฮือ ๆ”

ทุกอย่างเงียบ เงียบจนฉันได้ยินเสียงถอนหายใจข้าง ๆ

“หยุดร้องได้แล้ว...” แล้วก็... เสียง!

ฉันรีบเอามือออกจากหน้าทันที ก่อนที่ฉันจะเห็นเขา... กำลังนั่งกอดฉันอยู่!

“คุยกันเอง เบื่อพวกปากแข็ง ไปละ” แล้วไอ้ซินน์ก็เดินออกไปจากห้อง... ทิ้งฉันไว้กับเขาสองคน

“เป็นอะไร” จนเขาถามขึ้นมาเรียบ ๆ

“ฮือ ๆ ถามทำไม! กอดทำไม นี่ที่ทำงานนะ เดี๋ยวใครก็เข้ามาเห็น “ ฉันพยายามแกะแขนเขาออก แต่เขากลับกระชับกอดฉันแน่นกว่าเดิม

“งั้นก็หยุดร้อง นี่ที่ทำงาน!” ฮือ ๆ นี่คือปลอบกูใช่ไหม

“แล้วทำไมอยู่ที่นี่ น้ำปั่นล่ะ!” เขาถอนหายใจ แล้ว คลายกอดออกมาเช็ดน้ำตาให้

“น้ำปั่นเกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันแค่มาฟังความรู้สึกคนบางคน ที่เคยหาว่าฉันเป็นโรคจิต!” แม่ง ได้ยินหมดเลยเหรอวะ ไอ้ซินน์กูเกลียดมึง...

“ก็โรคจิตจริง ๆ ฮือ ๆ เนี้ยบอะไรนักหนาก็ไม่รู้ โคตรเกลียดเลย!” แล้วเขาก็เอามือมาบีบปากฉัน... ให้ฉันหยุดพูด

“เกลียดหรือ... ชอบ”

“ถ้าเป็นอันหลัง เราคงรู้สึกเหมือนกัน” หะ!

ฉันเบิกตากว้าง จ้องหน้าเขา ที่ตอนนี้กำลังโน้มเข้ามาใกล้ ๆ ก่อนจะเอามือที่บีบปากฉันออกไป แล้วก้มมาประกบจูบแทน

จนฉันหลับตาลงช้า ๆ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นสาย

และเขาก็ค่อย ๆ ถอนจูบออกมา... เช็ดมันอีกครั้ง

“ฉันว่าเรา... ควรคบกันจริงจังได้แล้ว” ฉันเหมือนหยุดหายใจไปชั่วขณะ ได้แต่มองคนตรงหน้าอึ้ง ๆ แล้วเอื้อมไปจับแก้มเขาทั้งสองข้าง

“นะ... นายขอฉันคบเหรอ ฮือ ๆ นี่ใช่นายไหมเวียร์ ฮือ ๆ” ฉันบีบแก้มเขา อยากรู้ว่า... ใช่เขาจริง ๆ รึป่าว จนเขาถอนหายใจใส่ แล้วพูดว่า

“เอามือออกไป”

ไปทำไมวะ!

“ไปทำอะไร... ฉันไม่มีอารมณ์!” ฉันรีบดึงมือออกทันที ไม่ไหวตอนนี้ กูเพิ่งดราม่ามา!

“ต้องเป็นคนแบบไหน... ถึงคิดได้แต่เรื่่องแบบนี้” ไม่เจ็บ! ด่าแรงกว่านี้ก็ได้... ฉันเริ่มชินแล้ว

“ก็นายเป็นคนทำฉันเป็นแบบนี้เอง ช่วยไม่ได้” เขาถอนหายใจใส่ฉันทันที จนลิฟต์มาหยุดที่บ้านเขา แล้วเราก็กดรหัสเข้าไป

เข้ามาฉันก็หันซ้ายหันขวาอย่างหวาดระแวง ไม่อยากให้พ่อแม่เขามาเห็นจะ ๆ เดี๋ยวมัน...

ไม่ทัน แล้วมึง!

ตอนนี้พ่อกับแม่เขานั่งที่โซฟา... และพ่อกูด้วย!

เมื่อทุกคนหันมามองเราเป็นตาเดียว ฉันก็รีบดึงมือตัวเองออกจากมือเขาทันที

“สวัสดีค่ะ ลุงเซ็น ป้าณีเวีย” ฉันยกมือไหว้พ่อแม่เขา แล้วยิ้มแหง ๆ ให้ จนป้าณีเวียลุกขึ้น เดินมาหา...

มองสร้อยที่คอฉัน... สลับกับลูกชายตัวเอง

“แม่พูดตรง ๆ นะ เรามีอะไรกันแล้วใช่ไหม?” ป้าณีเวียเอามือกอดอกมองเขาแบบ แบบ... โอ้ย อธิบายไม่ถูก มันน่ากลัว มันนิ่งมาก

ฉันเห็นแล้วน้ำตาไหลพรากลงมาทันที... ก่อนจะรีบจับมือเขา และบีบเบา ๆ

“ฮือ ๆ ป้าณีเวีย วันนั้นไออุ่นขึ้นมาดูแลเขา เขาไม่สบาย... เขาเป็นผู้ชายก็ต้องมีอารมณ์... เอ่อ”

“หยุดพูด” ก่อนที่ฉันจะพูดจบ เขาก็หันมาเอ็ดฉันก่อน จนพ่อฉันลุกขึ้นมาอีกคน แล้วยืนมองฉันนิ่ง ๆ ไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะเหมือนเคย