พลาด2 นิยาย บท 66

เขาก่อกวนฉันแม้กระทั่งในโทรศัพท์ โอ้ย… จะบ้าตาย ไม่รู้เมื่อไหร่ตานี่จะเป็นคนปกติเหมือนชาวบ้านเขา

แล้วตอนนี้เสียงเฮฮาข้างล่าง ก็ทำฉันนอนไม่หลับเลย เพราะมีปาร์ตี้เล็ก ๆ เห่อหลาน ที่พ่อแม่ฉันจัดขึ้นมา อย่างไร้สาระ

ทุกอย่างเต็มที่หมด ฉันเอง… ก็กินจัดเต็มมาแล้ว ก่อนที่จะไม่ไหวขึ้นมานอนเล่นบนห้องคนเดียว ปล่อยให้เหล่าบรรดาปู่ย่าตายาย นั่งคุยกันต่อ โอ้ยตาย… เห็นแล้วขำ แม่ฉันยังไม่หุบยิ้มเลย ป้าณีเวียก็ด้วย จะดีใจอะไรกันขนาดนั้น!

พอฉันเปิดประตูเข้าห้อง ก็มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นมาทันที...

‘ตึ๊ง~’ KAI เพิ่มเพื่อนคุณจาก ID LINE

ไคล์... แอดไลน์ฉันมาได้ไง หรือปลายฟ้าจะให้? ฉันมองจอมือถือตัวเองงง ๆ จนมีข้อความของไคล์เด้งขึ้นมา

KAI: สวัสดีค้าบ

ฉัน: สวัสดี ไคล์เหรอ

KAI: ใช่แล้ว นอนรึยัง ไคล์กวนไหม

ฉัน: ยังเลย เบื่อ ๆ นี่ยังไม่นอนอีกเหรอ?

KAI: ยังค้าบ เบื่อ ๆ เหมือนกัน พรุ่งนี้เข้าเวรไหม ไปหาอะไรกินกัน

อุ๊ย! ไปหาอะไรกินกัน? คุยไม่กี่คำก็ชวนไปกินกัน เอ้ย… หาอะไรกินแล้ว! แต่ทำไมภาพตอนเขาซื้อถุงยาง… มันลอยเข้ามาในหัวฉันวะ! เขาไม่มีแฟนเหรอ… ทำไมซื้อถุงยางไปขนาดนั้น เอาไปใช้กับใคร?

ฉัน: เข้าเวรเช้า บ่ายว่าง… ไปกินอะไรเหรอ? แฟนไคล์จะไม่เข้าใจผิดใช่ไหม

KAI: ไม่มี อยากมีเหมือนกัน

อ่อยแรงนะหล่อน

ฉัน: เชื่อได้ไหม… เห็นวันนี้ซื้อไปเยอะ แหะ ๆ

KAI: ก็ตามประสาผู้ชาย น้ำปั่น เอ่อ… ต้องเรียกพี่ไหมครับ

ตามประสาผู้ชาย? เขาเจ้าชู้ไหมวะ หรือซื้อไปใช้ตอนลงอ่าง แรง! คิดภาพตามเลยกู

ฉัน: ไม่ต้อง ๆ เรียกชื่อเลย

KAI: ดีเหมือนกัน... ใจจริงไม่อยากเรียกชื่อเลย

ฉัน: อ้าว… ทำไม? แล้วไคล์อยากเรียกว่าอะไรล่ะ?

KAI: ที่รัก...

คุณพระ! แอดไลน์มาวันแรกก็ออกตัวแรงแซงทางโค้งแล้ว รีบแหะ เอ่อ… เขาคงไม่คิดใช้ถุงยางที่ซื้อมาวันนี้กับฉันใช่ไหม!

ฉัน: เรียกแบบนี้… สาว ๆ ในเครือมาตบน้ำปั่นพอดี

KAI: ไม่มีในเครือหรอก ผ่าน ๆ ไป ไคล์ไม่ชอบคบหลายคน อีกอย่าง… นักบินไม่มีเวลาน่ะ ไคล์คิดว่า… กับหมอน่าจะเข้ากันได้

จีบกูเหรอเนี่ย!

ฉัน: แต่น้ำปั่นมีเวลานะ ฮ่า ๆ

KAI: แล้วชอบคนไม่มีเวลารึป่าวล่ะครับ

ภาพหน้าขาว ๆ หล่อ ๆ ลอยมาทันที โอ้ย… เขิน!

ฉัน: ก็ได้นะ ไม่เจ้าชู้ก็พอ

KAI: คุณได้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้ พรุ่งนี้ว่าไง ไปหาอะไรกินกันมั้ย เผื่อว่าเรา… จะรู้จักกันมากขึ้น

ตาย… ฉันโดนเขาหยอดมารัวเลย

ฉัน: อ๋อ… ได้ค่ะ งั้นพรุ่งนี้ว่ากันอีกทีเนอะ ฝันดีค่ะคุณนักบิน

KAI: ครับคุณหมอ

ฉันยิ้มให้จอโทรศัพท์สักพัก แล้วเผลอหลับไป

ก่อนจะตื่นเช้ามาทำงาน ทำทุกอย่างปกติ... จนถึงเวลาพักเที่ยง สิ่งไม่ปกติมันก็เกิดขึ้นกับฉัน!

“คุณหมอคะ สองช่อ…” ฉันตกใจ มองช่อดอกไม้สองช่อสลับกัน ช่อลิลลี่เป็นของไทม์แน่นอน แล้วอีกช่อล่ะ... ช่อกุหลาบขาวผูกโบว์สีฟ้า ของใครวะ?

“ใช่เหรอ? ปกติมีช่อเดียวนี่ ช่อนี้ของคนอื่นไหมคะ” ฉันรับช่อลิลลี่มาถือ แล้วชี้ไปที่ช่อกุหลาบขาวงง ๆ

“ช่อนี้ก็ของคุณหมอค่ะ มีผู้ชายหล่อมาก… มาฝากให้เมื่อกี้ ส่วนดอกลิลลี่ก็ของแฟนคุณหมอเหมือนเดิมค่ะ”

“ไม่ใช่แฟนค่ะ เพื่อน แล้วผู้ชายหล่อ?”

“นั่นไงคะ” และผู้ช่วยก็ชี้ไปข้างหลังฉัน... ก่อนที่ฉันจะหันไปมองตาม แล้วเบิกตากว้าง

ไคล์!

ไคล์ขาวมาก! หล่อออร่า… กำลังเดินล้วงกระเป๋า ยิ้มกว้างเข้ามาหาฉัน

“ออกเวรยังครับ คุณหมอ” ใจบางไปอีกกู หน้าใส๊ใส ยิ้มทีใจละลาย...

“เอ่อ กำลัง ไคล์มาเร็วจัง” เขาอมยิ้มแล้วมองช่อดอกลิลลี่ในมือฉัน สลับกับของตัวเอง

“เอ่อ ดอกไม้… โทษทีนะ น้ำปั่นไม่รู้ว่าของไคล์ ขอบคุณนะคะ สวยจัง” ฉันหันไปดึงจากมือผู้ช่วยแล้วยิ้มหวานให้เขา จนเขาเผยยิ้มออกมาช้า ๆ แล้วเดินเข้ามา… จับช่อดอกไม้ในมือฉันไปถือแทน

“เดี๋ยวถือให้ก่อน น้ำปั่นทำงานให้เสร็จก่อนก็ได้... ไคล์รอ”

“ขอจีบน้ำปั่นได้ไหม” หะ!

จีบ... จะมีผู้ชายอีกคนมาจีบฉันเหรอเนี่ย...

ฉันนั่งตัวแข็ง พูดไม่ออก มันรู้สึกดีนะ แต่อีกใจก็กลัว เอ่อ... ที่กูกลัวเพราะไปเห็นเขาซื้อถุงยางนั่นล่ะ!

“จ้า แล้วแต่เลย ฮ่า ๆ” ฉันตอบไปหัวเราะไป อยากกลบเกลื่อนความเขินของตัวเอง จนเขาอมยิ้มให้ แล้วรับถ้วยราเมงจากพนักงานที่มาเสิร์ฟ... ยื่นให้ฉัน

ก่อนที่ฉันจะกิน เขาก็เอื้อมมือมาคนให้ก่อน ขนาดคนราเมงให้ยังยิ้มเลย จนฉันแตะมือเขาเบา ๆ ให้พอ เพราะมันเขินมาก ไม่ไหวแล้ว!

“ไม่เป็นไร น้ำปั่นคนเองได้ กินร้อน ๆ ก็ได้ฟีลอีกแบบ” เขาปล่อยช้อน แล้วกลับไปจัดการราเมงในถ้วยตัวเอง จน... เสียงแจ้งเตือนไลน์ฉันดังขึ้น

‘ตึ้ง~ ตึ้ง~’ LINE

TIME: อยู่ไหนครับแม่แมว

อ้าวอิตาไทม์ ฉันมองไคล์แว๊บนึง แล้วพิมพ์ตอบไป

ฉัน: กินข้าวกับเพื่อน มีอะไรรึป่าว?

TIME: รันรันคิดถึงแม่แมว พ่อแมวก็คิดถึง กำลังจะพาไปหาที่โรงพยาบาล

ฉัน: ฉันอยู่ข้างนอก วันอื่นเถอะ

TIME: อ้าว… ฉันถึงหน้าโรงพยาบาลสัตว์แล้ว กลับมาเมื่อไหร่ รันรันรอก็ได้ รันรันจะรอแม่แมวครับ

TIME: send picture (รูปรันรัน ที่เบาะรถเขา)

โอ้ยตาย… แมวก็คิดถึง ผู้ชายข้างหน้าก็น่าสนใจ

ฉัน: อืม ๆ

ฉันเก็บมือถือใส่กระเป๋าแล้วรีบกินราเมงทันที จนไคล์มองมาสงสัย และถามขึ้นมา

“รีบจัง… มีธุระต่อเหรอ?”

“ใช่... ขอโทษนะ เพิ่งออกมาเอง” ฉันทำหน้ามุ่ย จนเขายิ้ม และเอื้อมมือมาเขี่ยแก้มฉัน!

“ไม่เป็นไร ๆ เอ่อ... ต้นหอมติดแก้มหน่ะ...” หน้าฉันมันร้อนผ่าวขึ้นมาอีก ฉันได้แต่ยิ้มแหง ๆ ให้เขา จนเขาขับรถกลับมาส่งที่โรงพยาบาล

มาถึง... ฉันก็เห็นรถไทม์จอดรออยู่จริง ๆ ฉันมองรถเขาสลับกับไคล์แล้วรู้สึกใจสั่นแปลก ๆ จนต้องรีบปลดเข็มขัด แล้วหันไปหยิบช่อดอกไม้สองช่อข้างหลัง... ลงจากรถ

พร้อมกับไทม์และไคล์... ที่เปิดประตูรถลงมาพร้อมกัน!

ค่ะ บังเอิญดี! ไทม์มองฉันสลับกับไคล์ ไคล์ก็มอบฉันสลับกับไทม์ มองกันอยู่แบบนั้น จนไทม์เดินตรงเข้ามา