พลาด2 นิยาย บท 74

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ…” ผมก้าวถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว แต่น้ำปั่น… เธอดันก้าวตามมาด้วย!

อดทน อดทน อดทน!

“ป่าวค่ะ ทำงานก่อนนะ” ผมพยายามหลบเธอ จะเดินไปที่โต๊ะทำงาน แต่เธอก็ก้าวมาขวางผมไว้อีก!

“ไม่เห็นเหมือนนายคนเดิมเลย... เป็นอะไร หรือฉันไม่อร่อยเท่าคนอื่น?”

โคตรอร่อยเลยล่ะ! ผมนี่อยากจัดยันเช้า แต่ทำไงได้ ผมทำไม่ลงจริง ๆ ผมเคยระบายอารมณ์กับผู้หญิงคนอื่นมาเยอะ แต่กับผู้หญิงที่ผมรัก ผมอยากทะนุถนอมเธอไว้ ผมกลัวเธอเจ็บ กลัวเธอรู้สึกไม่ดี ผมกลัวไปหมดเลย

“ยังไม่ถึงเวลาค่ะ แต่งงานก่อนนะคะ” ผมโอบแก้มน้ำปั่นเบา ๆ แล้วรีบเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานทันที

และน้ำปั่นก็เดินมานั่งตักผมอีก!

ตาย... กูไม่เคยอดทน และรู้สึกทรมาน เท่านี้มาก่อน แถมตอนนี้เธอเริ่มกอดคอ แล้วจ้องผมตาเป็นประกายอีก

จนคอผมมันแห้งขึ้นมาชั่วขณะ... อยากจะจับเธอนอนลงบนโต๊ะทำงาน แล้วจัดหนักให้สาสม

แต่กูทำไม่ได้! ได้แต่โอบเอวเธอไว้ และโน้มเข้าไปหอมแก้มเธอ

‘ฟอด~ ฟอด~’ ผมหอมแก้มป่อง ๆ ขาว ๆ นั้นซ้ายขวา ก่อนจะมองตรงไปยังแฟ้มเอกสารบนโต๊ะ จนไอ้แมวมันกระโดดขึ้นมา เหยียบขาผมขึ้นไปนอนอีก

เออ ทั้งแม่ทั้งลูกเลยโว้ย!

“แปลก… ทำไมกับผู้หญิงคนอื่นทำได้ล่ะ” นั่นไง จะหาเรื่องกูรึป่าวเนี่ย

“ก็ผู้หญิงคนอื่น ไม่สำคัญเท่าคนนี้ไงคะ... คนนี้สำคัญที่สุดแล้ว” จะรอดไหมกู! ตอนนี้ผมไม่กล้าสบตาเธอเลย ได้แต่มองตรงไปที่โต๊ะทำงาน มองไอ้แมวที่หลับอยู่นิ่ง ๆ จนน้ำปั่นโอบแก้มผมให้หันไปมองเธอ

โอ้ย…

“ไม่ต้องให้ฉันสำคัญขนาดนั้นก็ได้นี่น่า นาทีนี้ฉันอยากเป็นผู้หญิงธรรมดาของนาย”

อื้ม นาทีนี้ผมก็ร้อนไปหมดทั้งตัว ร้อนจนเหงื่อมันผุดขึ้นมาเป็นเม็ด ๆ หนำซ้ำไอ้น้องชายมันยังตื่นขึ้นมาทำร้ายผมอีก มันแข็งผงาดจนทำผมปวด ‘ตุบ ๆ’ อยากจะวิ่งไปปลดปล่อยในห้องน้ำให้รู้แล้วรู้รอด!

จนผมหันไปมองเธอช้า ๆ ก่อนจะโอบเอวบาง ๆ รั้งเข้าหา แล้วจุมพิตที่ริมฝีปากเธอ... แต่ลิ้นอุ่นกลับสอดมาทักทาย จนผมเริ่มทนไม่ไหว โอบแก้มนุ่มจูบตอบเธอ

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

แอด... แม่!

เชี่ย! ผมรีบถอนจูบออกมาทันที ก่อนที่น้ำปั่นจะกระโดดลงจากตักผมแล้วขยับไปยืนอีกฝั่ง

“ตาไทม์!” แม่ผมตกใจเบิกตากว้าง จนเธอยกมือไหว้..แล้วก้มหน้ามองนิ้วตัวเอง

แม่ผมรับไหว้เสร็จ ก็เดินเข้ามาในห้องทันที ตามด้วยพ่อ และพ่อแม่น้ำปั่น!

ผมชาไปทั้งตัว เมื่อเจอสายตาของป้าหวาน ที่มองผมกับน้ำปั่นสลับกัน จนผมรีบยกมือไหว้ทันที

“น้ำปั่น! ทำไมเป็นผู้หญิงแบบนี้” ผมลุกขึ้นเดินไปจับมือน้ำปั่น จนเธอเงยหน้าขึ้นมองผม และจับมือผมออกไป?

“ขอโทษที่ทำตัวแบบนี้ค่ะ แม่อย่าห้ามปั่นเลย ปั่นโตแล้ว ถ้าปั่นเลือกผิด ก็ให้ปั่นเรียนรู้มันเองดีกว่า”

ป้าหวานเม้มปากแน่น ก่อนจะถอนหายใจออกมาเสียงดัง เดินเข้ามาใกล้ ๆ น้ำปั่น...

และง้างมือขึ้น...จนน้ำปั่นหลับตาปี๋!

แต่มือนั้นกลับหยุดชะงัก เมื่อลุงนายเดินมาจับไว้ทัน

“หวาน… อย่าทำลูก ขอล่ะ หวานจะดุจะว่ายังไงก็ได้ ผมขอ... อย่างเดียว อย่าตีลูกผม” น้ำปั่นวิ่งไปกอดพ่อตัวเองทันที ทำป้าหวานถึงกลับยืนนิ่ง แล้วหันกลับไปมองลุงนายกับน้ำปั่นทั้งน้ำตา

พ่อแม่ผมนั่งเอามือกุมขมับ และพ่อผมดูเครียดมาก

“น้ำปั่น! แม่สอนยังไง ทำไมทำตัวแบบนี้ เป็นถึงหมอ... แทนที่จะไปทำงาน นี่มานั่งเฝ้าผู้ชาย รู้บ้างไหม ว่าพ่อแม่ทะนุถนอมน้ำปั่นมาขนาดไหน ทำไมถึงทำตัวง่ายขนาดนี้!”

ผมไม่กล้าพูดอะไรเลยตอนนี้ ผมไม่อยากให้มันแย่ไปกว่าเดิมอีก เพราะผมไม่ได้ทำอะไรเธอเลย

“ฮือ ๆ แม่อ่ะ ปั่นโตแล้วนะ ทำงานเลี้ยงตัวเองได้แล้ว ทำไมปั่นจะเลือกเองไม่ได้ ทุก ๆ อย่างในชีวิตปั่น แม่ต้องเลือกให้ใช่ไหมคะ แม่ถึงจะพอใจ”

“แม่จะไม่ว่าเลยนะ ถ้าปั่นไม่เลือกคนเจ้าชู้มาเป็นแฟน! อย่าคิดว่ามันท้าทาย และสนุกนะ ไอ้ของที่มีอยู่กับตัวมันเสียแล้วเสียเลย ทำไมไม่เก็บไว้ให้ดี!”

ผมเดินไปยืนข้าง ๆ น้ำปั่นทันที ก่อนที่จะยกมือไหว้ขอโทษป้าหวานกับลุงนาย

“ผมผิดเอง ป้าหวานอย่าว่าน้ำปั่นเลยครับ ผมผิดที่ตามจีบเธอ ผิดที่ตื้อ...” ผมพูดไม่ทันจบ น้ำปั่นรีบยกมือปรามผมก่อน

“พอ… ไม่ต้องพูด นายทำเพื่อฉันมามากแล้ว ขอฉันทำเพื่อนายบ้างเถอะ” พ่อแม่เรามองหน้ากันทันที จนน้ำปั่นก้าวออกมาหนึ่งก้าวเดินไปหาป้าหวาน

“น้ำปั่น เมื่อคืนไปนอนกับไทม์มาใช่ไหม” ป้าหวานถามขึ้นน้ำตาคลอ จนเธอตอบว่า...

“ค่ะ”

“น้ำปั่น!” ป้าหวานง้างมือขึ้นอีกครั้ง แต่เมื่อหันมาเจอลุงนาย ก็รีบเอามือขาว ๆ นั้นลงอย่างหัวเสีย

จนน้ำปั่นสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดบางอย่างออกมา

พอป้าหวานพูดจบ พ่อผมก็ลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เซฟ ก่อนจะหยิบกล่องบางอย่าง แล้วเดินกลับมาวางบนโต๊ะตรงหน้าเรา

ครับ กล่องปืน...

พ่อเปิดกล่องออก แล้วหยิบปืนออกมายื่นให้น้ำปั่น ที่ตอนนี้กำลังนั่งตกใจ เบิกตากว้าง

“รับไปสิน้ำปั่น...” ป้าหวานมองหน้าน้ำปั่นทันที จนเธอพยักหน้าเบา ๆ แล้วยื่นมือไปรับปืนกระบอกนั้นจากพ่อผม

ผมเห็นเธอกลืนน้ำลายลงอย่างฝืดคอ และมองไปที่ปืนในมือที่สั่น ๆ ของตัวเอง

“พี่ทีจะทำอะไร” จนป้าหวานถามพ่อผมอย่างสงสัย

“น้ำปั่น ถ้าลูกชายลุงนอกใจหนู ลุงอนุญาต... ให้ยิงมันได้เลย ยิงให้ตาย”

พ่อมองผมนิ่ง ๆ ผมเองก็มองพ่อกลับเหมือนกัน เอาสิ... ผมหนักแน่นพอ ผมยอม

และผมก็หันไปหาน้ำปั่น ก่อนที่จะจับมือเธอให้เล็งปืนกระบอกนั้น จ่อมาที่หน้าอกผม

“ค่ะน้ำปั่น... ถ้าไทม์ทำน้ำปั่นเสียใจ ยิงได้เลย” เธอตกใจน้ำตาไหลอาบแก้ม และมองผมสลับกับปืนในมืออึ้ง ๆ ก่อนที่จะหันไปวางปืนลงบนโต๊ะ และโผเข้ากอดผมแทน

“พอแล้ว ๆ พอเถอะ... ฮือ ๆ” จนป้าหวานถอนหายใจ แล้วลุกขึ้นยืนชายตามองลงมาที่เรา

“ฉันจะคอยดู ว่าจะไปได้สักกี่น้ำ... เลือกเองนะน้ำปั่น ถ้าเจ็บมาเมื่อไหร่ก็ทำตัวเอง อยากคบกันก็เชิญ… ฉันไม่ห้ามแล้ว”

น้ำปั่นถอนกอดจากผมแล้วหันไปมองป้าหวานทั้งน้ำตา

“มะ… แม่พูดจริงหรือประชดคะ”

“คิดเอง โตแล้วไม่ใช่รึไง...” ป้าหวานหยิบกระเป๋า แล้วหันมาองหน้าผม

“ฉันจำที่พ่อเธอพูดได้นะไทม์...” และหันกลับไปมองพ่อผมอีกครั้ง

“ถ้าวันนั้นมาถึงนะพี่ที... หวานจะไม่เกรงใจ อย่าลืมมาช่วยหวานเก็บศพด้วยล่ะกัน”

พ่อแม่ผมมองหน้าผมทันที ก่อนที่จะพยักหน้ารับป้าหวาน จนป้าหวานหันหลังจะเดินออกไป

แต่น้ำปั่นกลับลุกขึ้น ไปกอดแม่ตัวเองไว้

“แม่ขา... ปั่นขอโทษที่ดื้อ ปั่นรักแม่นะ” เธอพูดอู้อี้บนแผ่นหลังแม่ตัวเอง ก่อนที่ป้าหวานจะแกะมือน้ำปั่นออก แล้วหันกลับมามองเธอสีหน้าจริงจัง...

“ถ้ารักแม่ ก็ช่วยแม่ง้อพ่อเดี๋ยวนี้!”