พลาด2 นิยาย บท 84

‘ตึ้ง~’ อะไรอีกวะ!

-LINE- (London Man)

Zer Via: send picture

เชี่ย! ไอ้เวียร์ มึง!

ผมแทบจะขว้างมือถือทิ้ง ทำไมมันมีกันไวขนาดนี้วะ น้ำดีกันฉิบหาย… บอกว่าจะตามไอ้นาวิน แม่งก็ตามจริง! เหลือแต่กูเนี่ย น้ำปั่นดันกินยาคุมซะงั้น เห็นแล้วน้ำตาจะไหล เหลืออีกเม็ดจะวางแผนยังไงให้น้ำปั่นลืมกินมันวะ กูอยากมีลูก!

‘ตึ้ง~’ ตามด้วยไอนาวิน

-LINE-

Nawinzinn: กูแฝด 90% ของมึงละครับ

อวดแฝดอีกแม่ง

Zer Via: ไม่รู้ ไออุ่นเพิ่งบอกว่าท้องเมื่อกี้

Nawinzinn: ไออุ่นแพ้หนักไหม ซินน์แพ้หนักมาก กูเครียด เห็นแล้วอยากอ้วกแทน เฮ้อ…

อืม ๆ

Zer Via: ไม่แพ้นะ จะแพ้ตอนกี่เดือนวะ จะได้เตรียมรับมือ

เออ! ตอนนี้มีคนอ่านสามคน หนึ่งในนั้นคงมีไอ้นาวาด้วย

Nawinzinn: ซินน์แพ้ตั้งแต่เดือนแรก ถ้าไม่แพ้ก็ดีไป แล้วแต่คน ยินดีด้วยเพื่อน ไปหาหมอได้แล้ว

Zer Via: เออ ขอบใจ กูแฝดสามชัวร์

แม่งขี้โม้! กูพาล กูพาลมาก

ผม: พวกมึงไปคุยกันสองคนเถอะ

Nava: สมาคมพ่อบ้านเหรอวะ แม่ง…

Nawinzinn: พวกขี้อิจฉา ไม่ มี เมีย

ไอ้นาวิน แม่ง ปากคอเราะร้าย

ผม: กำลังจะมีเว้ย อนุญาตให้กูปั๊มหลานก่อนแต่งไหมล่ะ

Nava: ไม่ได้!

Nawinzinn: ไม่ได้!

ผม: โถ่เอ้ย… ไอ้นาวิน มึงไม่ต้องมาพูด มึงสาบานดิ ว่าน้องไอ้เวียร์มึงหลังแต่ง

Zer Via: -_-”

Nawinzinn: หลังแต่งดิ กูคนดี ไม่เหมือนมึง

Zer Via: -_-”

ผม: -_-

ไอ้เวียร์หน้าแบบนี้กูรู้เลย มึงพวกเดียวกับกูสินะ

ผมคว่ำจอมือถือลงบนโต๊ะ ไม่อยากคุยกับพวกมันแล้ว เบื่อพวกขี้โม้ฉิบ ได้แต่นั่งหมุนเก้าอี้ไปมามองไอ้แมว ไม่รู้จะทำอะไร

“ไอ้แมว อยากมีน้องป่ะ” มันปรือตามองผมนิดนึงแล้วหาวใส่ ก่อนที่จะลุกขึ้นกระโดดลงจากโต๊ะทำงานผม ไปนอนที่โซฟาแทน

คงจะรำคาญกูสินะ!

ผมจึงหันกลับมาดูหุ้นต่อ ไม่อยากคิดมาก บอกตรง ๆ กูอิจฉาเพื่อนจนไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรเลย

‘ครืน ครืน~’ ใครโทรมาโม้อีกวะ!

Plaifah | Calling อ้าวปลายฟ้า

“ว่าไง”

(มารับหน่อยดิ ที่สนามบิน) สั่งเหมือนผมเป็นทาส

“เออ ๆ เดี๋ยวไป รอแป๊บ ไม่มีคนอื่นแล้วรึไง”

(ไม่มีใครว่าง รีบ ๆ ไม่งั้นฟ้องพ่อที) เอาพ่อมาขู่ผมอีกแล้ว

“เออ” ผมรีบจับไอ้แมวใส่กระเป๋า แล้วขับรถไปสนามบินทันที ก่อนที่จะจอดรถเทียบกับประตูทางออก ให้ปลายฟ้าเปิดประตูขึ้นมาเอง

ขึ้นรถมาปุ๊บก็ถอนหายใจปั๊บ

“เฮ้อ... ได้ข่าวว่าจะหมั้น ไม่บอกพี่เลยนะน้อง” โถ่เอ้ย เกิดก่อนผมไม่กี่เดือน ทำมาเรียกผมน้อง!

“เธอไม่สำคัญไง ก็เลยไม่บอก” ผมรีบออกรถทันที ก่อนที่จะขับมาเรื่อย ๆ แล้วเห็นรถที่มารับลูกเรือจอดเรียงราย จนหน้าไอ้นักบินเมื่อเช้าแม่งลอยเข้ามาในหัว

“ปลายฟ้า เธอไปบอกไอ้ไคล์อะไรนั่นด้วย ว่าอย่ามายุ่งกับแฟนฉัน เราจะหมั้นกันแล้ว จะมีลูกด้วย” ปลายฟ้าหัวเราะลั่น ก่อนที่จะจับกระเป๋าสะพายตีแขนผม

“ฮ่า ๆ พูดเป็นเด็ก ๆ ไปได้ ทำไมไม่บอกเองล่ะ เกี่ยวอะไรกับฉันวะ”

จะไม่ช่วยกูว่างั้น

“เธอเป็นพี่สาวบุญธรรมฉัน ไม่คิดจะช่วยน้องรึไงวะ ใจร้ายฉิบ”

“ไคล์ก็น้องฉัน เรื่องนี้ให้น้ำปั่นจัดการเองเถอะ ไปเรียกเขาแฟน เขาตกลงแล้วรึไง” เออว่ะ ผมยังไม่ได้ขอน้ำปั่นเป็นแฟนเลย แต่วันนี้ไปขอหมั้นแล้ว ข้ามขั้นสุดก็กูนี่ล่ะ เดี๋ยวคอยดูนะ กูจะข้ามขั้นไปมีลูกเลย

“ยังไม่ได้ขอ แต่น้ำปั่นก็โอเคที่จะหมั้นกับฉัน มันแตกต่างตรงไหนวะ อย่ามากความได้ไหม เธอต้องกีดกันไอ้บ้านั่นออกไปห่าง ๆ เพราะเธอเป็นคนพามันเข้ามารู้จักน้ำปั่น!”

“จะทำอะไรลูกฉันรึป่าว” ถามผมตรงมาก บ้านนี้เขาคุยกันตรง ๆ แบบนี้เหรอวะ หรือผมควรบอกตรง ๆ เหมือนกัน จะได้เข้ากับบ้านน้ำปั่นได้

“ครับ ต้องดูอีกที… แล้วแต่สถานการณ์” ป้าหวานถึงกลับหัวเราะลั่น ไม่ด่าผมสักคำ

“ฮ่า ๆ ตรงดี ฉันชอบ แต่พรุ่งนี้ต้องมาส่งนะ เพราะแม่เธอโทรมา ว่าได้ฤกษ์หมั้นแล้ว เป็นวันมะรืน”

บอกผมเสร็จก็ลุกจากโซฟาไปเลย ผมถึงกลับยกมือไหว้ไม่ทัน เพราะงงกับคำพูดป้าหวานอยู่

จนน้ำปั่นเดินถือกระเป๋าเล็ก ๆ ลงบันไดมา บ่งบอกว่า… เราจะไปนอนด้วยกันอย่างเปิดเผย

“รีบไปกัน พ่อไม่อยู่” พอน้ำปั่นลงมาถึงก็รีบดึงมือผมไปขึ้นรถ ที่ผมจอดสตาร์ททิ้งไว้ให้ไอ้แมว

ผมจึงแอบยกนาฬิกาข้อมือดูอีกครั้ง อีกสิบสามนาทีน้ำปั่นต้องกินยา สาธุ ขอให้ลืม ขอให้ลืม!

ระหว่างทางเราก็แวะซุปเปอร์ กะจะซื้อของไปทำอาหาร ว่าแต่ทำอะไรนั้น ตอนนี้ยังคิดไม่ออกกันสักคน ไม่รู้จะทำอะไรดี ผมเองก็ไม่ถนัดเรื่องนี้ด้วย ตอนอยู่ที่อังกฤษไอ้เวียร์นู่นเป็นคนทำ ผมมีหน้าที่กินอย่างเดียว

“เอาไง จะทำเองหรือจะสั่ง” แล้วน้ำปั่นก็หันมาถามผมเซ็ง ๆ

“แล้วแต่ค่ะ แม่แมวอยากกินอะไรพิเศษไหม ถ้าทำได้ก็ทำกัน ทำไม่ได้ไทม์จะได้พาไปกินที่ร้าน”

“กินที่ร้านก็ได้เนอะ ขี้เกียจ เดี๋ยวหัวเหม็น ส่วนพวกนี้ไว้ทำมื้อดึก มาจ่ายเงินด้วยเร็ว ๆ”

บอกผมเสร็จก็เดินนำไปจ่ายเงิน ก่อนที่เราจะกลับมาขึ้นรถปกติ แล้วเธอหยิบอะไรบางอย่างที่เบาะรถผมขึ้นมาดู

อะไรวะ!

“ผมใคร?” เชี่ย! ผมเพ่งดูชัด ๆ ครับ! มันคือเส้นผมผู้หญิง น้ำปั่นไม่ใช่แค่ถาม เธอยังเอาไปทาบกับผมตัวเอง ที่มันสั้นกว่า และคนละสีกันด้วย

ผมปลายฟ้าแน่นอน!

“ของปลายฟ้าค่ะ ก่อนจะไปรอแม่แมวที่บ้าน ไทม์ไปรับปลายฟ้าที่สนามบินมา” น้ำปั่นกดกระจกลง แล้วโยนผมเส้นนั้นทิ้ง ก่อนที่จะขมวดคิ้วหันมามองผม

“ปลายฟ้าพูดอะไรกับนายรึป่าว”

“ไม่นิคะ เรื่องอะไร?” ผมถามสงสัย ทำไมน้ำปั่นถึงหน้าเครียดแบบนี้วะ

“เฮ้อ… ป่าว กลับห้องเถอะ” ผมชักจะสงสัย เรื่องอะไร ไม่ได้ทะเลาะกันใช่ไหม?

ผมจึงเอื้อมไปบีบมือเธอเบา ๆ อยากรู้… แต่ไม่อยากถาม ถ้าเธอไม่อยากบอกผม ผมก็ขอให้กำลังใจห่าง ๆ แล้วกัน

“อย่าคิดมากนะคะ ไทม์อยู่นี่ เรากลับห้องไปนอนดู Netflix กัน ผ่อนคลาย”

“ทำไมไม่บอกตรง ๆ เลยล่ะ ว่ากลับห้องไปเอากัน”

“ค่ะ งั้นกลับห้องไปเอากัน” เมื่อผมพูดตรง ๆ ตามที่เธอสั่ง น้ำปั่นก็เบิกตากว้างทันที

“เออ! ยาคุม! เกือบลืมไปเลย”

เชี่ย... พลาดมากเลยกู