พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี นิยาย บท 5

เซียวเหิงหลุบตามองกล่องของขวัญที่ใส่สมุนไพรในมือ ไม่ได้พูดอะไร

หลินเย่ว์กลับยิ่งกระวนกระวายใจ “วันนี้เจ้าไม่ได้รับหมายเรียก เจตนาไปรับนางที่หน้าประตูวังหรือ?”

เซียวเหิงยังคงไม่พูดอะไร

หลินเย่ว์เติบโตมาด้วยกันกับเขา จะไม่รู้ได้อย่างไรว่านี่เป็นการยอมรับโดยปริยาย

จึงกดเสียงลงต่ำ “เซียวเหิง เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? เมื่อก่อนตอนที่เจ้าพึมพําเจ้า เจ้าชอบที่จะไม่สนใจ แต่ตอนนี้เจ้ากลายเป็นคู่หมั้นของยวนเอ๋อร์แล้ว เจ้ากลับสนใจนางขึ้นมาหรือ? ข้าเตือนเจ้านะ ข้ามีแค่น้องสาวสองคนนี้ เจ้าอย่าบังคับให้ข้าเป็นพี่น้องกับเจ้าไม่ได้”

ได้ยินดังนั้น เซียวเหิงกลับยิ้มหยัน เงยหน้าขึ้นมองหลินเย่ว์ เต็มไปด้วยการเยาะเย้ย “พี่หลินพูดแบบนี้ กลับทําให้ท่านดูเหมือนกําลังสนใจเนี่ยนเนี่ยนอยู่นะ”

แต่เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนที่ใช้คำพุดทิ่มแทงเนี่ยนเนี่ยนเองแท้ๆ

เพียงประโยคเดียวก็ทําให้ความโกรธของหลินเย่ว์จุกอยู่ในลําคอ

เขาจ้องมองเซียวเหิงอย่างเอาเป็นเอาตาย พยายามเค้นสมองคิดแต่พูดออกมาเพียงประโยคเดียวว่า

“แล้วเจ้าดีกว่าตรงไหนกัน? อย่าลืมว่าเมื่อสามปีก่อนเจ้าก็อยู่ที่นี่ด้วย นางเกลียดข้าและเกลียดเจ้าเช่นกัน”

“ข้ารู้” น้ำเสียงเย็นชาของเซียวเหิงเหมือนดังว่า ดวงตาที่หลุบลงต่ำมืดคล้ำ “ขนมในรถม้า นางไม่ได้แตะต้อง”

ไม่ต้องพูดถึงขนมอบ แม้แต่เตาอุ่นมือก็วางอยู่ที่เดิม

นางไม่แม้แต่จะแตะต้องมัน

วันนี้หากไม่ใช่เพราะเขาใช้คําพูดของฮูหยินเฒ่าเป็นข้ออ้าง เกรงว่านางคงไม่ขึ้นรถม้าของเขาด้วยซ้ำ

ประโยคแรกที่นางพูดกับเขาคืออะไรนะ

บ่าวคารวะแม่ทัพเซียว

แต่คําพูดที่นางชอบพูดต่อหน้าเขามากที่สุดก็คือ เนี่ยนเนี่ยนชอบพี่เหิง

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ใบหน้าของเซียวเหิงก็ยิ่งมืดหม่นลง

เห็นได้ชัดว่าหลินเย่ว์ไม่ได้คิดว่าจะเป็นแบบนี้

เขาเดาได้ว่าในใจของเฉียวเนี่ยนมีความแค้นเคืองต่อเขาและเซียวเหิง แต่เห็นได้ชัดว่าเมื่อก่อนไม่ว่านางจะโกรธแค่ไหน ขอแค่เซียวเหิงแสดงความเป็นมิตรออกมาเล็กน้อย นางก็จะกระโจนเข้าไปอย่างกระฉับกระเฉง

คิดไม่ถึงว่าตอนนี้เซียวเหิงจะแสดงความเป็นมิตรอย่างชัดเจนเช่นนี้ นางกลับเลือกที่จะทําเป็นมองไม่เห็น

เมื่อนึกถึงอาการบาดเจ็บที่แขนของนาง ดวงตาของหลินเย่ว์ก็เต็มไปด้วยความโกรธอย่างอธิบายไม่ได้

พวกสุนัขจากกรมซักล้างกล้าลงมือกับน้องสาวของเขาอย่างเหี้ยมโหดเช่นนี้ได้อย่างไร?

แม้ว่าองค์หญิงจะส่งสัญญาณให้ แต่เนี่ยนเนี่ยนเป็นคุณหนูของจวนโหว พวกนางจะไม่มีความกังวลแม้แต่น้อยเลยหรือ?

หัวใจเจ็บปวดอย่างซึมๆ

หลินเย่ว์ถลึงตาใส่เซียวเหิงอย่างไม่พอใจ “ยาบาดเจ็บในกองทัพของเจ้าเอามาหรือยัง?”

ยาบาดเจ็บของเซียวเหิงจวินได้มาจากหุบเขาราชันย์โอสถ มีประสิทธิภาพมาก

“ไม่มี” เซียวเหิงตอบกลับอย่างเย็นชา แต่ก็ยังหยิบขวดยาขวดหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ “แต่นางบิดเท้า เหล้ายาขวดนี้น่าจะได้ผล”

หลินเย่ว์คว้ามันเอาไว้"ขอบคุณ" พูดจบก็หันหลังเดินจากไป

แต่ยังไม่ทันได้ก้าวออกไปสองก้าว หลินเย่ว์ก็หันกลับมาอีกครั้ง คว้าคอเสื้อของเซียวเหิงแล้วเตือนด้วยเสียงต่ำว่า “อย่ามีความคิดที่ไม่ควรมีอีก!”

เซียวเหิงหรี่ตามองเขาเช่นนี้ มุมปากยกโค้งขึ้น คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

สายตาที่ดูถูกเหยียดหยามนั้นกลับพูดว่า เจ้าเองก็ควบคุมไม่ได้ไม่ใช่เหรอ

หลินเย่ว์โกรธมาก

เขาควบคุมเซียวเหิงไม่ได้จริงๆ แต่เขาควบคุมเนี่ยนเนี่ยนได้!

ต่อมาก็ส่งเสียงหึในลําคอ แล้วสะบัดแขนเสื้อจากไป

เซียวเหิงใช้มือข้างหนึ่งจัดสาบเสื้อของตน แล้วจึงยกมือขึ้นเรียกสาวใช้คนหนึ่งที่อยู่ไกลออกไป ยื่นกล่องของขวัญในมือให้นาง “มอบให้ฮูหยินเฒ่าด้วย”

พูดจบก็หันหลังเดินจากไป

นอกจวนโหว รองแม่ทัพจิ่งเหยียนกําลังรออยู่ข้างนอก

พอเห็นเซียวเหิงออกมา ก็อดตกใจไม่ได้ “ทําไมท่านแม่ทัพถึงออกมาเร็วขนาดนี้?”

เซียวเหิงไม่ได้ตอบเขา กลับหยิบยารักษาอาการบาดเจ็บขวดหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ เอ่ยว่า “เอาไปให้แม่นางหลิน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน