พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 177

 “นั่นจะได้อย่างไร!” หนานกงจี๋กล่าวอย่างไม่พอใจ “ใต้เท้าเหยียน จะดีร้ายอย่างไรท่านก็เป็นถึงขุนนาง อย่างน้อยก็ต้องศึกษาเล่าเรียนมารยาทมาบ้างกระมัง วันนี้หากข้าปล่อยให้ท่านบุ่มบ่ามเข้าไปด้านในแบบนี้ พรุ่งนี้จวนเฉิงเซี่ยงของพวกเราคงขายหน้าจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วกระมัง”

 เหยียนหรูชิงได้ยินเขาพูดเช่นนั้นกลับไม่โกรธ แต่กลับผายมือแล้วเอ่ยว่า “ในเมื่อใต้เท้าเฉิงเซี่ยงกล่าวเช่นนี้ หากข้าเชิญหมอเข้าไปดูอาการด้านในคงไม่ทำให้คุณหนูสามต้องขายหน้ากระมัง”

 “ท่านบอกว่าเขาคือหมอ เขาก็คือหมอแล้วงั้นหรือ เหยียนหรูชิง จู่ๆ ท่านพาคนเข้ามาในเรือนของพวกเราแบบนี้ด้วยวัตถุประสงค์ใดกันแน่ ข้าขอเตือนท่านไว้ก่อนนะ ท่านรีบไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นข้าจะไม่เกรงใจแล้ว”

“หนานกงจี๋ ท่านพยายามปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่าแบบนี้ หรือว่าในใจของท่านมีเจตนาไม่ดี? ข้าขอบอกเอาไว้ตรงนี้เลยนะ ตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับลูกสาวของท่านข้ารู้ดี ท่านรีบหลีกทางไปเดี๋ยวนี้ หากทำให้ต้องเสียเรื่องใหญ่ ผลที่ตามมาท่านคนเดียวจะรับมือไม่ไหว!” เหยียนหรูชิงสีหน้าแข็งกระด้าง พลางจ้องไปที่หนานกงหนานกงจี๋อย่างเอาเรื่อง

 “หากข้าไม่ยอมแล้วเจ้าจะทำอย่างไร” หนานกงจี๋ตวาดเสียงแข็ง คนที่ปกติแล้วเข้าได้กับทุกคนวันนี้กลับเป็นคนที่ไม่เข้าใจเหตุผลเสียแล้ว ทำให้เหยียนหรูชิงที่มีความสงสัยในใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้วยิ่งมีความสงสัยมากขึ้นไปกว่าเดิมอีก

 ดังนั้นเหยียนหรูชิงจึงกล่าวว่า “หนานกงจี๋ อาการป่วยของลูกสาวท่านมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นโรคระบาด หากท่านไม่อยากให้โรคระบาดไปทั่วทั้งจวนเฉิงเซี่ยงก็รีบให้หมอเข้าไปตรวจดูเถิด หากรอช้าจนโรคแพร่กระจาย ผลที่เกิดตามมาท่านต้องแบกรับเอาไว้เพียงคนเดียว!”

 “โรคระบาด? ตลกสิ้นดี! เหยียนหรูชิง ท่านคิดว่าข้าจะตกใจกลัวเพราะท่านงั้นหรือ”

 “แล้วท่านแน่ใจได้อย่างไรว่านั่นไม่ใช่โรคติดต่อ” เหยียนหรูชิงกล่าวเสียงแข็ง

 “ข้าบอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่ไง! นั่นเป็นเพียงอาการภูมิแพ้ทั่วๆ ไปเท่านั้น” หนานกงจี๋กล่าวเสียงแข็ง

 เหยียนหรูชิงได้ยินดังนั้นก็ยิ้มออกมา “ใต้เท้าหนานกงเพิ่งจะบอกไปเองไม่ใช่หรือว่าลูกสาวของตัวเองไม่เป็นอะไร ทำไมจู่ๆ ถึงกลายเป็นโรคภูมิแพ้ทั่วๆ ไปไปได้ล่ะ”

 “ท่านอย่ามาตุกติกกับข้า!” ความรู้สึกของหนานกงจี๋หนักอึ้ง พลางจ้องไปทางผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยแววตาที่คมปลาบ

 “ตอนนี้ข้ายังไม่สะดวกที่จะเปิดเผยรายละเอียด” เหยียนหรูชิงกล่าวเสียงแข็ง

 หนานกงจี๋แค่นหัวเราะ “เหยียนหรูชิง  ทุกคนล้วนเป็นขุนนางกันทั้งนั้น คำพูดไร้ความรับผิดชอบแบบนั้นอย่าพูดออกมาเลย ต่อให้ท่านไม่พูด ข้าก็รู้ว่าเป็นใคร ลูกสาวคนรองของข้าบอกท่านใช่หรือไม่”

 เหยียนหรูชิงไม่บอก ก็นับว่าเป็นการยอมรับกลายๆ แล้ว ในใจของเขาจึงรู้สึกละอายต่อพระชายาอ๋องเจ็ดขึ้นมา

 หลังจากนั้นก็ได้ยินหนานกงจี๋เอ่ยว่า “ในเมื่อลูกสาวคนรองของข้าเป็นคนพูด เช่นนั้นตอนนี้ ท่านบอกมาได้แล้วว่าคุณหนูสามของข้าเกี่ยวข้องกับคดีนี้ได้อย่างไร”

 เหยียนหรูชิงได้แต่เล่าเรื่องศพที่มีรอยแดงปรากฎทั้งหมดให้เขาฟัง และยังเล่าเรื่องที่พระชายาบอกว่ารอยแดงที่ปรากฏเกิดจากพิษไม่ได้เกิดจากโรคระบาด และยังกล่าวอย่างละเหี่ยใจว่า “ที่พระชายาเล่าเรื่องคุณหนูสามให้ข้าฟังก็เป็นเพราะว่าความหวังดี ท่านอย่าโทษนางเลย”