พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 78

ร่างที่อยู่นอกกระโจมกำลังวิ่ง และก่อนที่เฟิ่งชิงหัวจะได้มีเวลาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ณ สถานที่ที่นางยืนอยู่ มีคนแทงกระโจมด้วยกระบี่และโจมตีนาง

เฟิ่งชิงหัวบินหลบออกไป นางกำลังจะเผชิญหน้ากับคนที่มา แต่วินาทีต่อมาคนคนนั้นก็กระเด็นออกไป

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” ทันใดนั้นเสียงของจ้านเป่ยเซียวก็ดังขึ้นจากภายในกระโจม

เฟิ่งชิงหัวพยักหน้าโดยอัตโนมัติ จากนั้นก็นึกขึ้นมาได้ว่าตอนนี้มืดไปหมด เขามองไม่เห็นอะไรเลย จึงพูดว่า “ไม่เป็นไร”

หลังจากพูดจบ มือของชายหนุ่มก็สัมผัสแขนโดนของนางแล้ว ราวกับว่าเขารู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำ “ร่างกายเจ้าเปลือยเปล่าหรือ?”

เฟิ่งชิงหัวออกเสียงตอบรับ “เมื่อครู่นี้มีผู้ลอบสังหาร ทันที่ไหนกัน”

“ท่านอ๋อง ผู้ลอบสังหารคนนั้น...” หลิวหยิ่งยืนอยู่นอกกระโจมและกำลังจะรายงาน เพิ่งพูดก็ได้ยินชายหนุ่มตะโกนด้วยความโกรธ "ไปให้พ้น!”

หลิวหยิ่งถอยห่างออกไปหลายเมตรทันที

น้ำเสียงของจ้านเป่ยเซียวยังไม่อ่อนลง เขายังคงพูดด้วยน้ำเสียงดุร้าย “รีบไปสวมชุด!”

เฟิ่งชิงหัวสับสนเล็กน้อยกับการที่ถูกตะคอก นางตอบโดยไม่รู้ตัว เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าและหยิบเสื้อผ้าของนางออกมาเพื่อเปลี่ยน แต่เมื่อเห็นว่าเขายังอยู่ที่นั่น นางอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ท่านออกไปสิ ท่านไม่ออกไปข้าจะเปลี่ยนได้อย่างไร?”

“มืดแบบนี้จะมองเห็นอะไร รีบเปลี่ยนซะ อย่าชักช้า” จ้านเป่ยเซียวพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ

เฟิ่งชิงหัวเม้มปาก รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจุดไฟในกระโจม จ้านเป่ยเซียวนั่งอยู่กลางกระโจมโดยหันหลังให้นาง

มีร่างมากมายวิ่งไปมาอยู่ข้างนอก และมีเสียงพูดคุยดังขึ้นเป็นระยะๆ ราวกับว่าพวกเขากำลังจับตัวผู้ลอบสังหาร

“เหตุใดจู่ ๆ จึงมีผู้ลอบสังหารมากมายเช่นนี้?” เฟิ่งชิงหัวคิดถึงเมื่อครู่นี้ที่พวกเขามุ่งเป้ามาที่นางอย่างชัดเจน นางจะดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมากในฐานะพระชายาเจ็ดได้อย่างไร

และมีกระโจมจำนวนมากอย่างนี้ พวกเขาจะรู้ได้อย่างไรว่ากระโจมที่นางอยู่

“ถูกส่งไปปกป้องเสด็จพ่อแล้ว” จ้านเป่ยเซียวพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ

ช่างเป็นความรักระหว่างพ่อและลูกที่รักกันอย่างสุดซึ้งจังเลยนะ เฟิ่งชิงหัวเบะปาก

การโจมตีของหญิงสาวนั้นรวดเร็วมาก ไม่มีลีลาอะไร ทุกการฟันดาบปลิดชีวิตอีกฝ่ายโดยตรง ในไม่ช้า ผู้ลอบสังหารส่วนใหญ่ที่อยู่ข้างๆ ทั้งสองคนก็เสียชีวิต และทั้งสองฝ่ายก็อยู่ในภาวะจนมุม

ดวงตาของจ้านเป่ยเซียวลึกล้ำ ประกายสีเลือดที่ไม่ได้เห็นมานานสว่างขึ้น ราวกับว่าเขาต้องการเผาคนที่อยู่ตรงข้ามเขาให้มอดไหม้

ผู้ลอบสังหารเหล่านั้นมองไปที่คนทั้งสองที่เผชิญหน้ากันด้วยความหวาดกลัว กลับรู้สึกว่าออร่าของคนสองคนนี้มืดมนกว่าพวกเขาเหล่านี้ที่เดินอยู่ในความตายมาตลอดหลายปี

สายตาพุ่งไปที่ใบหน้าของผู้ลอบสังหารเหล่านั้น มุมปากของจ้านเป่ยเซียวก็เกิดเป็นเส้นโค้ง รอยยิ้มเย็นยะเยือก “พวกเจ้าทุกคนจะต้องตาย!”

เมื่อสิ้นเสียง ผมของชายหนุ่มก็ปลิวโดยไร้ลม ใบหน้าของเขาเหมือนยมทูตในเส้นผมที่ปลิวไปมา อากาศรอบตัวเขารวมตัวกัน ชายในชุดดำหลายคนนั้นทำได้เพียงใช้กำลังภายในทั้งหมดเพื่อยับยั้ง ถึงจะไม่ถูกปาด