พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 87

หลังจากขบวนเสด็จกลับออกไปแล้ว คณะขุนนางต่างพากันแยกย้าย องค์หญิงเหออานหันไปจ้องเฟิ่งชิงหัว “หนานกงเยว่ลัว ความอัปยศวันนี้ ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่!”

เฟิ่งชิงหัวหันไปยิ้มให้นางอย่างไร้เดียวสา เป็นการท้าทายนาง

องค์หญิงเหออานหันกลับไปมองเยลู่ฉู่ ก่อนจะปิดหน้าร้องไห้แล้ววิ่งหนีไป

เฟิ่งชิงหัวหยิบขวดกระเบื้องออกมาแล้วส่งให้เยลู่ฉู่ “นี่ รีบหยุดเลือดเร็วเข้า”

เยลู่ฉู่ยื่นมือออกไปรับ สายตาที่มองเฟิ่งชิงหัวเต็มไปด้วยความแค้นราวกับกำลังจะบอกว่า ในเมื่อเจ้ามียาแล้วทำไมไม่เอาออกมาแต่แรก

ทำไมเขาถึงคิดไม่ถึงเลยว่า การตอบแทนบุญคุณที่พระชายาอ๋องกล่าวนั้นคือการกรีดข้อมือของเขาเป็นรอยลึกยาวแบบนี้ และไม่รู้ด้วยว่านางกรีดอย่างไร ทำไมเลือดถึงไหลออกมาไม่ยอมหยุดเช่นนี้ ขนาดเขามองตัวเองยังรู้สึกกลัวเลย

เฟิ่งชิงหัวกลับไม่มองเขาอีก และหันไปมองจ้านเป่ยเซียวพลางกล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “ท่านอ๋อง พวกเรากลับจวนกันเถิด”

เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น งานเลี้ยงคงไม่อาจจัดขึ้นได้อีกต่อไปแล้ว แทนที่จะเดินทางไปให้เสียเที่ยว ไม่สู้กลับจวนจะดีกว่า

จ้านเป่ยเซียวพยักหน้า ระหว่างที่หันตัวเตรียมจะกลับไป สายตาของเขาก็เหลือบไปมองเยลู่ฉู่ด้วยแววตาอันลึกซึ้ง

เมื่อเยลู่ฉู่สบตากับสายตาของเขากลับไม่รู้สึกหวาดกลัว แต่กลับยิ้มตอบกลับไปอย่างใจกว้าง

ตอนที่เฟิ่งชิงหัวออกนอกวังไปกับจ้านเป่ยเซียนั้นไม่มีคน มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น

จ้านเป่ยเซียวหยุดกะทันหันแล้วหันหน้าไปมองเฟิ่งชิงหัว “มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ พูดมาได้แล้วกระมัง”

เฟิ่งชิงหัวมองไปชายที่กำลังมองนางด้วยสายตาตำหนิว่านางทำอะไรลงไปทำไมยังไม่ยอมรับอีก

เฟิ่งชิงหัวเอาสองมือเท้าสะเอวแล้วกล่าวอย่างมั่นใจว่า “ท่านอ๋องพูดแบบนี้คิดอยากจะคิดบัญชีกับข้าใช่หรือไม่”

“ก็ต้องดูก่อนว่าเจ้าจริงใจแค่ไหน”

“จะว่าไปเรื่องนี้ก็เกี่ยวข้องกับท่าน ท่านปฏิเสธองค์หญิงซีหลัน นางจึงแค้นใจ แต่ก็ไม่กล้ามาคิดบัญชีกับท่าน นางเลยมาจัดการข้าแทน โดยร่วมมือกับองค์หญิงเหออานแสดงละครฉากนี้ขึ้นมาเพื่อทำลายชื่อเสียงของข้า  หากข้าไม่รู้ทันเปลี่ยนแผนการของนางก่อน ตอนนี้ข้าคงโดนโบยจนตายไปแล้ว”

จ้านเป่ยเซียวได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้ว “ความหมายของเจ้าคือ เรื่องนี้เป็นความผิดของข้างั้นหรือ”

“อย่างไรก็เกี่ยวข้องกับท่านไม่มากก็น้อย”

“แล้วเกิดอะไรขึ้นระหว่างเจ้ากับเยลู่ฉู่?”

“คารวะท่านอ๋อง พระชายา” องครักษ์ทำความเคารพอย่างนอบน้อม

“กล้าขวางข้างั้นหรือ อยากตายใช่ไหม” จ้านเป่ยเซียวอารมณ์ไม่ดี เพียงแค่พูดออกมาก็คิดจะขู่ฆ่าเสียแล้ว

องครักษได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเกร็งขึ้นมา แต่กลับทำได้แค่เอ่ยว่า “ท่านอ๋อง ฝ่าบาททรงมีรับสั่งให้ใส่กลอนประตูวัง ไม่ว่าใครก็ห้ามออกทั้งนั้น ต้องหาผู้ร้ายให้ได้ก่อนถึงจะปล่อยทุกคนออกไป”

เฟิ่งชิงหัวได้ยินดังนั้นก็ตัวแข็งทื่อและกล่าวออกมาว่า “ผู้ร้ายอะไร ผู้ร้ายที่ไหนกัน ชายาอย่างข้าและท่านอ๋องดูเป็นผู้ร้ายงั้นหรือ พวกเจ้ามาหาเรื่องกันใช่หรือไม่”

จ้านเป่ยเซียวได้ยินดังนั้นก็หันไปจ้องเฟิ่งชิงหัวด้วยสายตาที่มีความหมายลึกซึ้ง ทำเอาเฟิ่งชิงหัวรู้สึกหน้าชา

“ในวังเกิดเรื่องอะไรขึ้น?” จ้านเป่ยเซียวถามเสียงเคร่งขรึม

“องค์หญิงซีหลันพะย่ะค่ะ องค์หญิงซีหลันถูกคนเจอตัวว่าหมดสติอยู่ที่สวนด้านหลัง และใบหน้าของนางก็ถูกคนวางยาพิษ ตอนนี้ฝ่าบาทจึงมีรับสั่งให้ทุกคนที่อยู่ในวังอยู่ในวังก่อนเพื่อทำการสืบสวน เพื่อให้ผู้ร้ายความผิดชดใช้ให้องค์หญิงซีหลันก่อน”

“ในเมื่อเจ้าอยากจับผู้ร้าย ก็ไปจับกันเสียสิ ร่างกายของข้าทำไม่ได้ เจ้าแน่ใจหรือว่าจะขวาง” จ้านเป่ยเซียวกล่าวเสียงเข้ม

สีหน้าของหัวหน้าองครักษ์ลังเลเล็กน้อย จากนั้นจึงเบี่ยงตัวหลบ “ท่านอ๋องกับพระชายาย่อมไม่ใช่ผู้ร้าย ข้าน้อยน้อมส่งท่านอ๋องออกจากวังหลวง”