พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 100

จู่ ๆ หัวใจของหานซีก็แทบจะกระดอนออกจากปาก ในที่สุดฉินหมิงก็ช่วยให้บริษัทได้รับโอกาสในการร่วมมือกับกลุ่มธุรกิจโจวชื่อกรุ๊ปในครั้งนี้ ถ้ามันพังเพราะปัญหาเรื่องราคา มันก็จะน่าเสียดายเกินไป

“ประธานโจวคะ ถ้าหากราคานี้คุณไม่พอใจล่ะก็ บริษัทของพวกเราก็ยอมลดให้อีกนิดได้นะคะ“

”แต่ว่าเราสามารถลดได้มากที่สุดเพียงห้าเปอร์เซ็นต์เท่านั้น นี่คือขีดต่ำสุดของบริษัทของเราแล้วค่ะ“

หานซีพูดอย่างจริงใจและเพื่อแสดงความจริงใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุด เธอจึงงัดไพ่ใบสุดท้ายออกมา

“ไม่ใช่ครับ พวกคุณเข้าใจความหมายของผมผิดไปแล้ว ผมไม่ได้บอกว่าราคาสูง แต่ผมกลับรู้สึกว่าราคาค่อนข้างต่ำน่ะ”

โจวคังไท่หัวเราะและส่ายหัว

“ราคาต่ำหรือคะ?”

หานซีตะลึง ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

เธอเข้าทำงานมาก็นานหลายปี เธอได้คุยเกี่ยวกับความร่วมมือมาไม่รู้จักกี่ครั้ง แต่ลูกค้าก็มักจะบอกว่าราคาสูงและพยายามทุกวิถีทางเพื่อลดราคา

แต่ลูกค้าที่บอกว่าราคาต่ำ เธอเพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก

“ถูกต้องครับ!”

“นี่ฉินหมิง งั้นเอาอย่างนี้ กลุ่มธุรกิจโจวชื่อกรุ๊ปของพวกเรายอมให้กำไรบริษัทของพวกนายสิบเปอร์เซ็นต์ นายคิดว่าอย่างไร?”

โจวคังไท่ยิ้มถาม

“จริงเหรอครับ? ดีสุด ๆ ไปเลยครับ!”

“นายท่านโจวครับ อย่างนั้นผมขอขอบคุณแทนประธานหลินด้วยละกันนะครับ”

ฉินหมิงดีใจยกใหญ่ แม้ว่าเขาจะรู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องราคา แต่นายท่านโจวก็ยินดีที่จะสละผลกำไรฟรี ๆ แน่นอนว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องดี และเขาก็ต้องการ

“ประธานโจวคะ นี่คุณไม่ได้ล้อพวกเราเล่นใช่ไหมคะ?”

หานซีตกตะลึง ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

ฉินหมิงไม่ใช่ผู้รู้แต่เธอเป็นมืออาชีพ เธอรู้ว่าผลกำไรของบริษัทธุรกิจโจวชื่อกรุ๊ปมีเพียงประมาณสิบหกหรือสิบเจ็ดเปอร์เซนต์เท่านั้น

แต่วันนี้โจวคังไท่กลับยินยอมยกประโยชน์สิบเปอร์เซนต์ให้กับกลุ่มธุรกิจโอลกากรุ๊ป

เรื่องดีแบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับส้มหล่น

ฉินหมิงดีใจมากและขอบคุณเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

จากนั้นโจวคังไท่ก็ได้หยิบปากกาออกมา มีการเพิ่มสัญญาใหม่สองฉบับต่อท้ายสัญญาด้วยลายมือ ฉบับหนึ่งยินดีมอบผลกำไรสิบเปอร์เซ็นต์ให้กับกลุ่มธุรกิจโอลกากรุ๊ปและอีกฉบับคือขยายระยะเวลาสัญญาเป็นสามปี

สุดท้ายโจวคังไท่ก็ได้เซ็นชื่อตัวเองลงไป ฉินหมิงเซ็นในนามตัวแทนของกลุ่มธุรกิจโอลกากรุ๊ป

สัญญาจัดทำขึ้นเป็นสองฉบับ โดยแต่ละฝ่ายถือสำเนาไว้หนึ่งฉบับ

พอหลังจากได้สัญญา หานซีก็อดที่จะหยิกไปที่แก้มตัวเองเบา ๆ ไม่ได้ รู้สึกสงสัยเป็นอย่างมากว่าตัวเองกำลังฝันไปหรือเปล่า

แต่สุดท้ายก็พบว่าเป็นเรื่องจริง เธอรู้สึกเจ็บที่แก้มของเธอ เธอไม่ได้ฝันไปจริง ๆ !

หลังจากออกจากโรงแรม ฉินหมิงและหานซีก็ได้ขึ้นรถ

ระหว่างทางกลับ

ในที่สุดหานซีก็อดไม่ได้ที่จะอยากรู้อยากเห็นและถาม “นี่ฉินหมิง นายกับนายท่านโจวรู้จักกันได้อย่างไรเหรอ นายมีบุญคุณอะไรกับเขากัน?”

“จริง ๆ แล้วก็ไม่ได้มีอะไรหรอกครับ ผมแค่มีทักษะการแพทย์นิดหน่อย เมื่อไม่กี่วันก่อนนายท่านโจวเป็นลมอย่างกะทันหันขณะออกกำลังกายตอนเช้าในสวนสาธารณะ ผมบังเอิญเจอเขาก็เลยช่วยเขาไว้น่ะครับ…“