พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 102

“แต่ว่าคุณไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ ผมจะสั่งยาให้คุณ ขอแค่คุณกินยาจีนแผนโบราณเป็นเวลาสามวันติดต่อกันตามใบสั่งยา ผมรับรองว่าจะรักษาโรคได้…”

ฉินหมิงที่เห็นในรถมีปากกาและกระดาษพอดี เขาสะบัดมือและเขียนใบสั่งยาลงบนกระดาษเพียงไม่กี่ขีด

“นายนี่มัน…หน้าไม่อาย!“

หานซีโกรธมาก เธออายมากจนเธออยากจะตะครุบฉินหมิงและกัดฉินหมิงด้วยซ้ำ

เนื่องจากสุขภาพที่ดีเยี่ยมของเธอ มีคนตามจีบเธอไม่คาดสาย แต่ฉินหมิงเป็นผู้ชายคนแรกที่กล้าแกล้งเธอ!

ปี๊น! ปิ๊น! ปิ๊น!

ในเวลานี้ไฟเขียวที่ทางแยกก็เปลี่ยน และรถหลายคันที่อยู่ด้านหลังก็บีบแตรเพื่อไล่หานซี

หานซีสงบสติอารมณ์ไม่ได้ เธอได้เหยียบคันเร่งจนเกือบชนท้ายรถคันหน้า

ในที่สุดก็รอจนผ่านสี่แยก หานซีขับรถไปข้างถนนและรีบจอดรถ

ฉินหมิงที่เพิ่งจะเขียนใบสั่งยาเสร็จ เขาเงยหน้าขึ้นมองออกไปข้างนอกและถามอย่างด้วยความแปลกใจ

“นี่ผู้ช่วยหาน คุณขับต่อไปสิครับ จู่ ๆ ก็จอดรถมีอะไรหรือเปล่าครับ?”

“ผู้ชายบ้า!”

“นายลงจากรถฉันไปเดี๋ยวนี้นะ!”

หานซีดุด้วยความอับอายและความโกรธ

“ลงจากรถเหรอครับ?”

“แต่นี่ยังไม่ถึงบริษัทเลยนี่ครับ จะให้ผมลงจากรถทำไมล่ะครับ?”

ฉินหมิงมีอาการสับสน

“นายจะลงไปหรือไม่ลงไป?”

“ถ้าไม่ลงอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจนายนะ!”

ใบหน้าสวยของหานซีกลายเป็นสีแดงก่ำด้วยความเขินอาย เธอหยิบขวดน้ำแร่ในรถแล้วขว้างใส่ฉินหมิง

ฉินหมิงหลบขวดน้ำด้วยสีหน้าไม่พอใจ “นี่ผู้ช่วยหาน สมองคุณมีปัญหาหรือเปล่า คุณเหวี่ยงอะไรผมอีกเนี่ย!”

“ก็เพราะนายนั่นแหละ!“

แต่ถือว่าเขายังมีโชค เดินประมาณสิบนาทีเขาก็เรียกแท็กซี่มาจนได้...

ในบริษัท

หานซีที่ยืนอยู่หน้าประตู ในมือถือสัญญาไว้อยู่ เธอรอตั้งนานแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นฉินหมิงมาสักที

ตอนนี้เธอใจเย็นลงแล้ว เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจเล็กน้อยในเวลาเดียวกันก็กังวลเช่นเดียวกัน

สิ่งที่เธอรู้สึกเสียใจก็คือ ตอนที่อยู่ในกลุ่มธุรกิจโจวชื่อกรุ๊ป ฉินหมิงเป็นคนชอบธรรมมากและเสี่ยงชีวิตของตัวเองเพื่อปกป้องเธอ แต่เธอกลับทิ้งฉินหมิงไว้กลางถนน นี่มันใจร้ายเกินไป

แต่สิ่งที่น่าเป็นกังวลคือ ฉินหมิงไม่เคยกลับมาช้าขนาดนี้ หรือว่าบนถนนเขาได้เจอเรื่องอะไรหรือเปล่า?

ขณะที่หานซีกำลังกังวลอยู่นั้น แท็กซี่ก็มาจอดที่ประตูบริษัทและฉินหมิงก็เดินออกจากรถด้วยใบหน้าไม่พอใจ

พอเห็นฉินหมิงปลอดภัย หานซีก็แอบถอนใจด้วยความโล่งอก ในที่สุดหัวใจที่แขวนอยู่ก็วางลง

“ฉินหมิง ทำไมนายถึงได้ช้าขนาดนี้ ฉันรอนายตั้งนานแล้วนะ…”

หานซีรีบเดินไปข้างหน้าเพื่อทักทายเขา น้ำเสียงของเธอดูโกรธเล็กน้อย

“คุณยังจะมีหน้ามาพูดอีก ตอนนี้เลิกงานเป็นเวลารถติด นี่ดีแค่ไหนแล้วที่ผมเรียกรถได้“