พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 168

“ปู่สัญญากับฉินหมิงไว้ก่อนแล้ว จะให้กลับคำได้ยังไง!”

“และในฐานะผู้นำตระกูลซู ถ้าปู่ไม่รักษาคำพูด ต่อไปตระกูลซูของเราจะไม่กลายเป็นตัวตลกในสายตาของคนอื่นหรอกหรือ?”

นายท่านซูพูดด้วยสีหน้าจริงจังและแน่วแน่

หากเป็นเรื่องอื่นด้วยความรักใคร่เอ็นดูที่มีต่อหลานสาว เขาคงจะไม่ทำให้เธอผิดหวังเช่นนี้ แต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของวงศ์ตระกูล และเขาจะเอาชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลมาล้อเล่นไม่ได้

"แต่......"

ซูซินเหยายังคงต้องการเกลี้ยกล่อมปู่ของเธอ แต่กลับถูกนายท่านซูเอ่ยขัดขึ้นก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไร

“นี่ไม่เข้าท่าเลย”

“ถ้าหลานต้องการ ก็เลือกมาหนึ่งเส้น ไม่อย่างนั้นปู่จะยกสร้อยคอสองเส้นนี้แก่ฉินหมิงเสีย เพื่อไม่ให้ดาวสมุทรคู่ต้องแยกจากกัน”

นายท่านซูกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“หนูอยากได้ จะไม่อยากได้ได้ยังไง!”

“แค่ชิ้นเดียวก็ได้ อย่างน้อยก็ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย!”

ซูซินเหยากัดฟันและไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมโอนอ่อน จากนั้นเธอก็เลือกดาวเพลิงสมุทรและเก็บมันไว้ด้วยความยินดี

หลังจากนั้นไม่นาน

ฉินหมิงรีบไปยังตระกูลซู ภายใต้การนำของรปภ.จากตระกูลซู เขามาที่สวนและเข้าพบนายท่านซูและคนในครอบครัว

“นายท่านซู ไม่เจอกันนานเลยครับ”

ฉินหมิงยิ้มและทักทายนายท่านซู

“ฉินหมิง นายมาแล้วหรือ”

“ให้ฉันแนะนำนายเสียก่อน นี่ภรรยาของฉันเอง”

“ส่วนอีกสองคนคือหลานชายของฉัน ซูห่าวและหลานสาว ซูซินเหยา”

นายท่านซูยิ้มอย่างเป็นมิตรและแนะนำทั้งสองฝ่ายสั้น ๆ

"สวัสดีครับ"

"แน่นอนสิ!"

“ปู่ของฉันทุ่มเทความพยายามทั้งหมดเพื่อที่จะแกะสลักดาวเหมันต์สมุทรดวงนี้ให้ได้ ทั้งยังขอให้อาจารย์หานแกะเจียระไนมันอย่างดี ถือเป็นโชคดีของคุณจริงๆ!”

ซูซินเหยาพูดอย่างเย็นชา น้ำเสียงของเธอดูไม่สบอารมณ์

แม้ว่าฉินหมิงจะไม่รู้ว่าอาจารย์หานคือใคร แต่เขาก็สามารถเดาได้โดยไม่ต้องคิดว่าอาจารย์หานต้องเป็นช่างแกะสลักหยกที่มีฝีมือมากแน่ ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่สามารถสร้างผลงานชิ้นเอกที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้ได้!

“ซินเหยา อย่าหยาบคาย!”

นายท่านซูเหลือบมองหลานสาวของเขาอย่างไม่พอใจ

ซูซินเหยาไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าท้าทายปู่ตัวเอง

"นายท่านซูผมต้องขอขอบคุณคุณที่เสียสละเวลาช่วยผม ต่อไปถ้าคุณมีอะไรจะให้ผมช่วย ก็บอกผมมาได้เลย ผมจะช่วยอย่างสุดความสามารถทีเดียว"

ฉินหมิงยิ้มอย่างซาบซึ้งและแอบคำนึงถึงความมีเมตตาของนายท่านซู

“ไม่เป็นไรหรอก นี่แค่เรื่องเล็กน้อย ไม่ควรค่าให้ต้องมาถือสาเอาความ”