พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 177

"อะไรกัน......"

นายท่านซูรู้สึกราวกับว่าเขาถูกฟ้าผ่า ฝีเท้าของเขาโซเซ และอารมณ์ของเขาชาหนึบราวกับตกลงไปในทะเลสาบน้ำแข็ง

"ไอ้สารเลว!"

“แกมันนักต้มตุ๋น แกฆ่าคุณย่าฉัน ฉันจะฆ่าแกซะ…”

ซูซินเหยารู้สึกโศกเศร้า หมายจะโจมตีฉินหมิงด้วยฝ่ามือที่บ้าคลั่ง

“ซินเหยา หยุด!”

“อย่าเสียมารยาท!”

เสียงของนายท่านซูแหบแห้ง และเขาก็อ้าปากเพื่อหยุดซูซินเหยาได้ทันเวลา

“คุณปู่ เขาเป็นคนฆ่าคุณย่า เราจะปล่อยเขาไว้ไม่ได้...”

ซูซินเหยาร้องไห้ออกมาด้วยความเศร้าโศก

“มันไม่ใช่ความผิดของเขา...”

“คุณย่าบอกเองนี่ว่า ความเป็นความตายขึ้นอยู่กับสวรรค์ ทุกสิ่งล้วนเป็นโชคชะตา...”

นายท่านซูน้ำตาไหลและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก ซึ่งนั่นน่าสะเทือนใจมาก

ทุกคนรู้อยู่เต็มอกว่าเขาคือคนที่เศร้าโศกยิ่งกว่าซูซินเหยาเสียอีก

“พวกคุณ... เป็นบ้าอะไรกัน นายหญิงซู เธอ... ยังมีชีวิตอยู่ เธอ... เธอเกือบจะหายดีแล้วด้วยซ้ำ…”

ฉินหมิงไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เสียงของเขาแหบแห้งอย่างหนัก และแทบจะไม่สามารถบังคับให้ตัวเองพูดออกมาเพียงสองสามคำได้เลยด้วยซ้ำ

คำพูดเหล่านี้ไม่ได้ดังอะไร แต่นั่นดังราวกับระเบิดสำหรับนายท่านซูและอีกหลายคน

“คุณบอกว่าคุณย่าของฉันยังมีชีวิตอยู่เหรอ?”

“จะเป็นไปได้ยังไง!”

“ตอนนี้เธอไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เลย ไม่ขยับเขยื้อน…”

น้ำตาบนใบหน้าที่สวยงามของซูซินเหยาหยุดไหลกะทันหัน เธอแทบไม่เชื่อหูของเธอ

นายท่านซูและคนอื่น ๆ ดูประหลาดใจและไม่อยากจะเชื่อเช่นกัน พวกเขาไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าสิ่งที่ฉินหมิงพูดนั้นเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ

"เดี๋ยวก่อนครับ......"

ฉินหมิงลุกขึ้นยืนด้วยความยากลำบากด้วยความช่วยเหลือของซูห่าว จากนั้นเขาก็ใช้พลังวิญญาณที่เหลืออยู่ในร่างกาย ถอนเข็มเงินจากศีรษะของถังเฟิ่งทีละเล่ม

ซูห่าวพยักหน้าและรีบนำน้ำแร่สองสามขวดมามอบให้ฉินหมิง

"อึก...อึก..."

ฉินหมิงไม่รอช้าเขาเงยหน้าขึ้นและจิบไปสองสามอึก จากนั้นเขาก็นั่งขัดสมาธิบนพื้น บ่มเพาะพลังวิญญาณในร่างกาย และเริ่มควบคุมจังหวะการหายใจของเขาอย่างเงียบ ๆ

ในเวลาไม่นาน

ฉินหมิงก็สามารถฟื้นฟูพลังได้อย่างรวดเร็วและลุกขึ้นยืน

“ฉินหมิง ฉันอยากจะขอบคุณนายจริง ๆ สำหรับเรื่องในครั้งนี้ ขอบคุณที่รักษาภรรยาของฉัน…”

นายท่านซูยิ้มอย่างซาบซึ้ง ก้าวไปข้างหน้าและโค้งคำนับฉินหมิงด้วยใจจริง

สองพี่น้อง ซูห่าวและซูซินเหยต่างก็มองไปที่ฉินหมิงด้วยสีหน้าที่แสดงถึงความขอบคุณเช่นกัน

แม้ว่าซูซินเหยาจะไม่พอใจฉินหมิงเล็กน้อย แต่ความไม่พอใจและบุญคุณเป็นสองสิ่งที่ต้องแยกจากกัน

ทักษะทางการแพทย์ของฉินหมิงนั้นยอดเยี่ยมมาก และได้ช่วยชีวิตคุณย่าของเธอเอาไว้ ความรู้สึกที่ไม่ดีของเธอต่อฉินหมิงเปลี่ยนแปลงไปทีละน้อยโดยที่เธอไม่รู้ตัว

“นายท่านซู คุณไม่จำเป็นต้องเกรงใจถึงขนาดนั้นหรอก…”