พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 234

ฉินหมิงและหานซีเดินตามเธอออกไปพร้อมกัน

เมื่อเห็นฉินหมิงและคนอื่น ๆ หายไป เอ้าเฟิงก็กำหมัดแน่นและใบหน้าของเขาบอกบุญไม่รับ

เขาพยายามอย่างดีที่สุดที่จะใส่ร้ายฉินหมิงในครั้งนี้ แต่สุดท้ายเขาก็ล้มเหลวและสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไป!

แม้ว่าท้ายที่สุดแล้วเขาจะรอดไปได้ แต่เขาก็รู้ว่าหลินหว่านชิงเริ่มสงสัยในตัวเขาแล้ว

นั่นเพราะเขาทำเงินให้กับบริษัทมากมายในช่วงสองปีที่ผ่านมา และเนื่องจากปู่ของเขาเป็นผู้ถือหุ้นของหลินกรุ๊ป หลินหว่านชิงจึงยังไว้หน้าเขาอยู่สักหน่อยและไม่ได้สืบสาวราวเรื่องลงไปให้ลึกกว่านี้!

เวรเอ๊ย!

เอ้าเฟิงไม่พอใจอย่างที่สุด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

เขารู้ว่าสายตาที่หลินหว่านชิงมองมาเมื่อครู่เป็นการเตือนเขา หากเขากล้าที่จะหาเรื่องฉินหมิงอีกในอนาคต ครั้งหน้าเขาอาจไม่โชคดีเหมือนคราวนี้!

……

หลังการประชุม

ฉินหมิงรีบไปที่โจวกรุ๊ปโดยด่วน เขาทำการขอโทษและชี้แจงเรื่องนี้แก่ประธานโจวด้วยตนเอง

ประธานโจวเป็นคนใจกว้างที่สุด แทนที่จะโทษฉินหมิง เขายังให้กำลังใจฉินหมิงอีกด้วย

หลังจากนั้นทั้งสองฝ่ายตกลงกันเรื่องเวลาในการจัดส่งสินค้าในครั้งถัดไป จากนั้นฉินหมิงก็แอบระลึกถึงของฝากสำหรับชายชราในสัปดาห์หน้าและจากไป

อีกสองวันถัดไป

เนื่องจากโจวกรุ๊ปไม่ได้ติดใจเอาความในเรื่องนี้อีกแล้ว หลินหว่านชิงจึงทำตามสัญญาของเธอกับฉินหมิงและให้โอกาสกัวลี่ที่ยอมสารภาพผิดและให้กลับมาทำงานอย่างสมเกียรติอีกครั้ง

ไม่เพียงแค่นั้น

เนื่องจากผู้อำนวยการหวงหย่งหลินถูกไล่ออกจากบริษัท ตำแหน่งผู้อำนวยการโรงงานจึงถูกส่งมอบให้กับกัวลี่ชั่วคราว

ในครั้งนี้กัวลี่ไม่เพียงแต่รักษาหน้าที่การงานของเขาเอาไว้ได้เท่านั้น แต่เขายังได้รับการเลื่อนตำแหน่งทางอ้อมด้วย เขารู้สึกขอบคุณฉินหมิงมากยิ่งขึ้นและยิ่งซาบซึ้งในบุญคุณเพิ่มขึ้นอีก

ในเวลาเดียวกัน เขาก็ตั้งปฏิญาณกับตัวเองไว้ว่าต่อไปเขาจะต้องทำงานหนักขึ้นเพื่อตอบแทนฉินหมิงและหลินหว่านชิงที่ทั้งคู่มีเมตตาต่อเขาขนาดนี้!

ในทางกลับกัน

วัตถุดิบทางยาแพทย์แผนจีนและน้ำค้างยามเช้าที่ฉินหมิงซื้อไว้ก่อนหน้านี้หมดลงแล้ว

โรงงานสามแห่งถัดไปกำลังเตรียมที่จะผลิตเวชสำอางจำนวนไม่น้อย ซึ่งต้องใช้วัตถุดิบยาจีนและน้ำค้างยามเช้าจำนวนมาก

โชคดีที่ฉินหมิงคิดเกี่ยวกับแผนสำรองไว้ล่วงหน้าแล้ว เขาโทรหานายท่านซูทันทีและบอกเขาว่าบริษัทต้องการซื้อยาจีนจากซูกรุ๊ป

ชายหนุ่มสองคนนี้เป็นเพื่อนร่วมชั้นในวิทยาลัยของเขา ชายผมตั้งชื่อซ่งเซียงตง และอีกคนชื่อเจียงชุ่น

“ฉินหมิง นายมาที่นี่เพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงรุ่นด้วยหรือเปล่า?”

“ฉันไม่เห็นจำได้เลยว่ามีคนทักหานาย”

ซ่งเซียงตงดูประหลาดใจและไม่มั่นใจ

“งานเลี้ยงรุ่น?”

ฉินหมิงสับสน

ตั้งแต่เขาจบการศึกษาจากวิทยาลัย เขาก็แทบไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนร่วมชั้นเลยและไม่เคยเข้าร่วมงานรวมตัวในชั้นเรียนใด ๆ เลย

“เซียงตง อาจเป็นหลี่เจียฮุ่ยที่แจ้งเขา?”

เจียงซุ่นเหมือนจะตระหนักอะไรบางอย่าง

"เป็นไปได้......"

สีหน้าของซ่งเซียงตงมืดลง ดูเหมือนเขาจะจำอะไรบางอย่างได้และรอยยิ้มก็กลับมาที่ใบหน้าของเขาอย่างรวดเร็ว