พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 275

นี่มันไม่น่าเชื่อเลยสักนิด!

แน่นอนว่าทุกคนไม่รู้ ว่าครั้งที่แล้วพละกำลังของฉินหมิงอยู่ในช่วงปลายที่ได้รับมาเท่านั้น แต่ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้ การฝึกฝนของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมาก และความแข็งแกร่งของเขาก็เกินพลังระดับต้นของพลังพรสวรรค์ไปแล้ว เขาสามารถจัดการกับปรมาจารย์ภายนอกหลายคนที่ไม่ใช่นักรบได้อย่างง่ายดาย!

“ดี เก่งดีนี่ เก่งจริง ๆ!”

“สามารถล้มปรมาจารย์ที่เก่งกาจทั้งสี่ท่านนี้ได้ ฉันเพิ่งเห็นเป็นครั้งแรกนะเนี่ย!”

เนี่ยอู๋ปรบมือชม แววชื่นชมฉายอยู่ในดวงตาของเขา

เมื่อกี้ตอนที่ฉินหมิงกำลังต่อสู้อยู่ ไม่มีความผันผวนของพลังงานที่แท้จริงในร่างกายของเขา ซึ่งเพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่า ฉินหมิงไม่ใช่นักสู้อย่างแน่นอน แต่ส่วนใหญ่แล้วน่าจะเป็นเพียงปรมาจารย์กังฟูที่แข็งแกร่งกว่า!

จากที่เขารู้จักมา กังฟูภายนอกแค่เรียนศิลปะการต่อสู้มาผิวเผินเท่านั้น ฉินหมิงมีพรสวรรค์อย่างแท้จริงในการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้จากกังฟูภายนอกได้มากขนาดนี้!

“นาย… นายเป็นนักสู้อย่างนั้นเหรอ?”

ฉินหมิงหรี่ตาลง เขารู้สึกถึงความผันผวนของพลังงานที่แท้จริงจากอีกฝ่ายอย่างคลุมเครือ

แต่เนื่องจากอีกฝ่ายไม่ได้ลงมือ เขาจึงไม่รู้ว่าระดับพลังยุทธ์ของอีกฝ่ายไปถึงระดับไหนแล้ว

แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูสงบ เขาจะต้องมีการฝึกฝนในระดับสูงแน่

“ตาถึงดีนี่นาย!”

เนี่ยอู๋เอามือไว้ด้านหลังและยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

กังฟูภายในเป็นแก่นแท้ของศิลปะการต่อสู้ นักรบฝึกฝนกังฟูภายใน ไม่เพียงแต่จำนวนคนค่อนข้างหายากเท่านั้น แต่พวกเขายังต้องมีคุณสมบัติศิลปะการต่อสู้บางอย่างในการฝึกฝน เกณฑ์จะต้องไม่ต่ำ

เขาภูมิใจอย่างยิ่งที่มีคุณสมบัติเป็นนักสู้!

“คุณเนี่ยอู๋ ไอเจ้าฉินหมิงมันน่ารำคาญซะจริง!”

“ผมคงต้องมอบหมายให้คุณ ช่วยเอาคืนแทนผมด้วยนะครับ!”

ซุนกวนชงกล่าวด้วยความเคารพ

เขาเคยเห็นความแข็งแกร่งของเนี่ยอู๋มาก่อน เขามีความแข็งแกร่งภายในและสามารถทุบอนุสาวรีย์หินได้ด้วยหมัดเดียวเหมือนกับตัวละครแฟนตาซีในนวนิยายศิลปะการต่อสู้

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นกังฟูที่มีมนต์ขลังเช่นนี้ และเขามีความมั่นใจในตัวเนี่ยอู๋ถึงร้อยเปอร์เซ็นต์!

นี่เป็นไพ่ที่เขาจะเอามาต่อกลอนกับฉินหมิง!

ด้วยเสียงอันดัง โต๊ะหินแกรนิตก็พังทลายลงบนพื้น

เมื่อเห็นเนี่ยอู๋ทุบโต๊ะหินแกรนิตด้วยฝ่ามือ ทุกคนที่เห็นก็ตกตะลึง พวกเขาอดไม่ได้ที่จะถอยกลับไปสองสามก้าว ซึ่งทำให้ทุกคนตกใจ

“เก่ง… เก่งสุด ๆ ไปเลย!”

“นี่เป็นใครกัน โต๊ะหินแกรนิตหนาขนาดนี้พังทลายลงด้วยฝ่ามือข้างเดียว เขาใช่คนหรือเปล่าเนี่ย?”

“นั่นน่ะสิ ถ้าใครถูกเขาตบ กระดูกของเขาจะไม่แตกเป็นชิ้น ๆ เลยหรือนี่!”

“นี่มันไม่ใช่การถ่ายทำหนังใช่ไหม ทำไมรู้สึกเกินจริงกว่าตัวละครในหนังซะอีก!

……

ทุกคนตัวสั่นและมองดูเนี่ยอู๋ ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความกลัวและความกลัว

“หนังบ้าบออะไรกัน คุณเนี่ยอู๋เขาเป็นกังฟูจริง ๆ !”

เมื่อเห็นฝ่ามือของเนี่ยอู๋ทำให้ผู้ชมทั้งหมดตกใจ ซุนกวนชงก็ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ราวกับว่าเขาคือจุดเด่นในงานก็พลันเชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ