พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 292

ผู้เห็นเหตุการณ์เอาแต่บ่นอุบและรู้สึกผิดหวังกับการคุยโว้อวดของเผิงปิง

“เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้ไม่ใช่เหรอ? ทำไมเขาถึงพ่ายแพ้ให้กับคนอื่นจากการโจมตีเพียงครั้งเดียวแบบนี้!”

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยตกตะลึง

ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าเผิงปิงเป็นคู่ต่อสู้ที่ใครก็คงรับมือได้ยากจริง ๆ แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าอีกฝ่ายก็แค่คุยโว!

"บ้าจริง!"

“เขาก็เป็นแค่พวกขี้โม้ และฉันก็เกือบติดกับเขาเสียแล้ว!”

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยพูดด้วยความโกรธ และความรู้สึกดี ๆ ที่เธอมีต่อเผิงปิงก็มลายหายไปทันที

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอจำได้ว่าเธอเคยถูกอีกฝ่ายล่อหลอกก่อนหน้านี้ แถมยังเกิดจะชื่นชมเขาอีก นั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกโกรธมากยิ่งขึ้นและอยากจะพุ่งไปข้างหน้าและเตะเผิงปิงสักป้าบ!

“ฉันเตือนเธอตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอจะถูกเขาหลอก แต่เธอไม่ฟังฉันเอง!”

“ทักษะภายนอกอันน้อยนิดของเขายังห่างชั้นจากการเป็นปรมาจารย์กำลังภายในที่แท้จริง!”

“แล้วเขาจะเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ได้ยังไง!”

ฉินหมิงหัวเราะเย้ยหยัน

“นายพูดเหมือนกับนายมีพลังมากกว่าเขาอย่างนั้นแหละ!”

“ถ้าเป็นนาย นายก็คงถูกคนอื่นตบจนติดพื้นไปแล้ว!”

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยเหลือบมองฉินหมิงด้วยความรังเกียจ และเธอก็จัดหมวดหมู่เผิงปิงและฉินหมิงไว้ด้วยกัน ทั้งสองคนไม่ใช่คนดี!

เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของทุกคน ใบหน้าของเผิงปิงก็แดงก่ำ อายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี!

หลังจากการต่อสู้เมื่อครู่นี้ เขาก็ได้ตระหนักว่าประธานเว่ยเป็นปรมาจารย์กังฟูตัวจริง อีกฝ่ายแข็งแกร่งกว่าเขามาก แม้ว่าจะมีเขารวมกันสิบคน ก็ไม่อาจจะทัดเทียมอีกฝ่ายได้!

ถ้าเขายังใจกล้าหน้าด้านคิดจะต่อต้านไปมากกว่านี้ เขาอาจจะจบลงด้วยอาการบาดเจ็บภายในก็เป็นได้!

“มานี่ หักขาเด็กคนนี้แล้วโยนออกไป!”

ประธานเว่ยสั่งอย่างเย็นชา

อันธพาลทั้งสองที่อยู่ข้าง ๆ เขาหยิบท่อนเหล็กขึ้นมาทันทีและเดินไปหาเผิงปิงด้วยท่าทางดุร้าย

“นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับเรา ม่านม่าน เสี่ยวหรู เราไปกันเถอะ!”

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยไม่นึกกลัว เธอคว้าเหลียงม่านม่านด้วยมือข้างหนึ่ง และใช้มืออีกข้างคว้าจางหรูเอาไว้เตรียมที่จะจากไป

สำหรับฉินหมิง เธอไม่สนใจหรอกว่าเขาจะอยู่หรือตาย

“อยากไปเหรอ?”

"มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอก!"

ประธานเว่ยเยาะเย้ยและโบกมือ ก่อนที่นักเลงโฉดชั่วหลายสิบคนก็ล้อมรอบฉินหมิงและเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยเอาไว้ทันที

เหลียงม่านม่านและจางหรูไม่เคยเห็นการต่อสู้เช่นนี้มาก่อน และร่างกายที่บอบบางของพวกเธอก็สั่นเทา จากความรู้สึกหวาดหวั่น

ใบหน้าของฉินหมิงมืดลง เขาจำต้องปกป้องเด็กผู้หญิงสามคนที่อยู่ข้างหลังเขา และพูดอย่างไม่พอใจว่า "ประธานเว่ยเราเองก็เป็นเหยื่อในเหตุการณ์นี้ และเราไม่ใช่คนที่สร้างปัญหาเลยสักนิด แต่คุณกลับเลือกที่จะระบายความโกรธใส่พวกเราอย่างไม่มีเหตุผล นี่มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ!”

“มันจะเกินไปตรงไหน?”

“ฉันไม่สนหรอกว่านายจะตกเป็นเหยื่อหรือไม่ บาร์ของเรามีกฎและนายก็ต้องทำตามกฎของเรา!”