พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 362

เจียงหลานพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“อืม ที่แม่ของลูกพูดมีเหตุผล เสี่ยวฉินยอดเยี่ยมมากในทุกด้านจริง ๆ…”

หลี่เหวินไห่พยักหน้า แสดงออกว่ายอมรับในตัวฉินหมิงเช่นกัน

ฉินหมิงมีอำนาจ แต่กลับไม่เย่อหยิ่งและบ้าอำนาจเหมือนนายน้อยโหว ตรงกันข้ามเขาถ่อมตัวและสุภาพ ไม่อวดดีหรือเอาตัวเองเป็นใหญ่มากเกินไป

นี่ถึงจะเป็นผู้ชายที่ดีที่คู่ควรจะฝากทั้งชีวิตของลูกสาวไว้กับเขา!

“พ่อคะ แม่คะ เราเปลี่ยนเรื่องพูดไม่ได้เหรอ?”

หลี่เจียฮุ่ยปวดหัวมาก

หลังจากกลับมาจากโรงแรม แม่ของเธอก็เอาแต่ดุเธอจนในหัวเธอยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว

“ท่าทีแบบนี้ของลูกหมายความว่ายังไง!”

“พูดยังไงลูกก็ไม่ฟัง จะทำให้แม่โกรธตายให้ได้เลยใช่ไหม”

เจียงหลานตวาดเธอด้วยความโกรธ

“ลืมมันไปซะเถอะ หนูออกไปเดินเล่นในสวนสาธารณะดีกว่า…”

หลี่เจียฮุ่ยทนแรงกดดันจากแม่ของเธอไม่ไหวจริง ๆ จึงหาข้ออ้างออกไปข้างนอก อยากอยู่คนเดียวเงียบ ๆ สักพัก

บางทีอาจเป็นเพราะถูกแม่ของเธอกระตุ้นมากเกินไป ความคิดของเธอเริ่มได้รับผลกระทบเล็กน้อยแล้ว

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าตัวเองสมควรพิจารณาคำแนะนำของแม่ของเธอ และลองออกเดทกับฉิน

หมิงสักระยะหนึ่ง

แม้ว่าเธอจะไม่มีความรู้สึกใจเต้นกับฉินหมิง แต่บางทีเธออาจมีความรู้สึกนั้นหลังจากที่ทั้งสองคนเริ่มออกเดทกัน

“ลูกห้ามไป!”

“ลูกยังไม่ได้พูดให้ชัด ๆ เลยว่าตกลงหรือเปล่า”

“กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!”

จมูกของเจียงหลานแทบจะบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ

เธออยากตะโกนหยุดลูกสาวของเธอไว้ แต่หลี่เจียฮุ่ยเดินลงไปชั้นล่างอย่างรวดเร็วและออกไปข้างนอกแล้ว

“เด็กคนนี้ ทำให้ฉันโมโหมากจริง ๆ!”

เจียงหลานยิ่งคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร เธอก็ยิ่งไม่เต็มใจมากขึ้นเท่านั้น เธอรีบเดินไปที่หน้าต่าง เตรียมที่จะเรียกลูกสาวของเธอกลับมา

ครอบครัวของหลี่เจียฮุ่ยอาศัยอยู่บนชั้นสามของตึกในชุมชน

สักพักเธอก็เดินลงไปที่ชั้นล่างของตึก

“ที่รัก แย่แล้ว เจียฮุ่ยถูกพวกคนร้ายลักพาตัวไปแล้ว…”

เจียงหลานคว้าแขนของหลี่เหวินไห่ น้ำเสียงของเธอสั่นเครือและเต็มไปด้วยความกังวล

“อะไรนะ?”

หลี่เหวินไห่ตกใจมาก รีบมองออกไปนอกหน้าต่างโดยเร็ว

รถตู้สีเทาเงินหายไปนานแล้ว และเขาไม่เห็นอะไรเลย

“เจียงหลาน คุณมองผิดหรือเปล่า?”

“ครอบครัวเราเรียกร้องเงินไม่มีเงิน ยิ่งไม่มีอำนาจ แถมไม่เคยไปทำให้ใครขุ่นเคืองใจ ทำไมถึงมีคนลักพาตัวเจียฮุ่ย?”

สีหน้าของหลี่เหวินไห่ทั้งประหลาดใจและสับสน เขาสงสัยว่าภรรยาของตัวเองกำลังมองผิดไป เพราะการมองลงมาจากชั้นบนก็ไม่ค่อยชัดอยู่แล้ว

“ฉันไม่ได้ตาบอดนะ ฉันจะมองผิดได้ยังไง!”

“มิหนำซ้ำอีกฝ่ายยังสวมหมวกไอ้โม่งสีดำ เห็นชัด ๆ ว่าเป็นคนร้าย...”

เจียงหลานตวาดด้วยความโกรธ เธออธิบายสถานการณ์โดยย่อ

“นี่…เรื่องนี้เกิดขึ้นได้ยังไงกัน? ใครเป็นคนทำ?”