พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 485

หมอชุยกล่าวอย่างใจเย็น โดยพยายามปัดความรับผิดชอบ

“ส่งไปโรงพยาบาลเหรอ พูดง่ายจังนะ!”

“ตอนนี้แม่ของฉันอยู่ในสภาพนี้ แล้วจะทนกับแรงกระแทกจากเคลื่อนย้ายได้ยังไง!”

“กว่าจะพาไปถึงโรงพยาบาล แม่คงตายก่อน!”

เฝิงรั่วซวงต่อว่าอย่างโกรธเกรี้ยว ดวงตาของเธอแดงก่ำด้วยความวิตกกังวล

“เอ่อ…”

หมอชุยพูดไม่ออก

เขารู้ว่าเฝิงรั่วซวงพูดถูก ด้วยสภาพร่างกายของคุณผู้หญิงเฝิงในตอนนี้ หากเธอถูกส่งไปโรงพยาบาลก็อาจจะตายระหว่างทาง!

“รั่วซวง ไม่ต้องกังวล ฉันจะคิดหาทางได้แน่นอน ฉันจะพยายามทำให้ดีที่สุดและจะไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับแม่ของแก!”

เฝิงเจิ้นพูดปลอบ แต่เขารู้สึกหนักอึ้งมากจนไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร

“พ่อคิดวิธีอะไรออกบ้างไหมล่ะ?”

“สิ่งที่เกิดขึ้นในครั้งนี้เป็นความผิดของพ่อทั้งหมด ฉินหมิงอุตส่าห์เตือนแล้วเตือนอีกว่าอย่าฉีดยาให้แม่สุ่มสี่สุ่มห้า แต่พ่อก็ไม่ยอมฟังแถมยังไล่เขาไปอีก!”

“จนทำให้แม่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้!”

“ถ้าแม่ต้องทนทุกข์ทรมานจากเรื่องนี้จริง ๆ หนูจะเกลียดพ่อไปตลอดชีวิตแน่!”

เฝิงรั่วซวงคำรามด้วยความโกรธ

ขณะที่เธอพูด เธอก็ทนความเศร้าในใจไม่ไหวอีกต่อไป สุดท้ายน้ำตาของเธอก็ไหลออกมาราวกับแม่น้ำฮวงโหที่ไหลท่วมฝั่ง

“ฉัน…”

สีหน้าของเฝิงเจิ้นดูไม่ดี

ความไม่พอใจจากลูกสาวของเขาเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ หากเขาฟังคำห้ามของฉินหมิงก่อนหน้านี้ แม้ว่าเขาจะไม่สามารถช่วยให้ภรรยาที่หมดสติฟื้นขึ้นมาได้ แต่อย่างน้อยชีวิตของภรรยาของเขาก็จะไม่ตกอยู่ในอันตรายเช่นในตอนนี้!

เขาเสียใจอยู่ครู่หนึ่ง แต่มันก็สายเกินไปแล้ว!

“นายท่าน คุณหนูใหญ่ ตอนนี้คุณผู้หญิงกำลังอาการแย่ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการหาทางช่วยเธอโดยเร็ว!”

“ในความเห็นของผม คนที่มีทักษะทางการแพทย์ที่เก่งที่สุดในเจียงเฉิงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากคุณฉี ปรมาจารย์ด้านการแพทย์แผนจีน!”

ต่อหน้าคุณฉี เขาไม่กล้าถือตัว

“คุณเฝิง ไม่ใช่ว่าผมอยากจะหักหน้าคุณ แค่มีคนจำนวนมากมารับการรักษาจากผม โดยปกติแล้วคุณต้องนัดหมายล่วงหน้าสามวัน…”

คุณฉีรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย

หากปราศจากมาตรฐานแล้ว ขอบเขตก็หามีไม่

ด้วยชื่อเสียงของเขาในแวดวงการแพทย์ในเมืองเจียงเฉิง มีคนหลายคนขอร้องให้เขาไปรักษาทุกวันและส่วนใหญ่ก็เป็นคนร่ำรวยและมีชื่อเสียงในเจียงเฉิง ตารางงานของเขาภายในสามวันนี้เต็มแล้ว

หากเขาลัดคิวให้เฝิงเจิ้นก็จะค่อนข้างไม่เหมาะสมที่จะทำให้การรักษาผู้ป่วยคนอื่นล่าช้าออกไป

“คุณฉี ผมรู้ว่ามันดูหยาบคายไปหน่อยที่จะเชิญคุณมาที่นี่”

“แต่อาการของภรรยาผมสาหัสมากแล้วจริง ๆ และจะรอช้าไปมากกว่านี้ไม่ได้”

“ดังคำกล่าวที่ว่า การช่วยเหลือชีวิตคนนั้นเป็นบุญกุศลอย่างยิ่ง โปรดเมตตาให้ความช่วยเหลือด้วย...”

เฝิงเจิ้นอ้อนวอน