พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 54

"แค่ก..."

หลังจากนั้นสักพัก คุณโจวก็ไออยู่สองสามครั้งพลางค่อย ๆ ลืมตาแล้วฟื้นจากอาการโคม่า

"เยี่ยมไปเลย!"

"ปู่ครับ ในที่สุดปู่ก็ฟื้น ตอนนี้ปู่รู้สึกเป็นยังไงบ้าง? ยังรู้สึกไม่สบายตรงไหนอยู่หรือเปล่าครับ?"

โจวเจี้ยนรู้สึกลิงโลดจึงรีบถามไปอีกหลายคำถามด้วยความเป็นห่วง

"ปู่ไม่เป็นไรแล้วล่ะ"

"เสี่ยวเจี้ยน เมื่อสักครู่นี้ปู่เป็นอะไร? เกิดอะไรขึ้นกับปู่งั้นเหรอ?"

คุณโจวเอ่ยถามด้วยสีหน้าสับสน

"เมื่อสักครู่นี้จู่ ๆ ปู่ก็หมดสติไป ต้องขอบคุณหมอหลิวที่มาช่วยชีวิตปู่ได้ทัน"

โจวเจี้ยนพูดตามตรง

"ปู่รู้แล้วล่ะ!"

"หมอหลิว ขอบคุณมากครับ!"

คุณโจวกล่าวขอบคุณหมอหลิวด้วยสีหน้าซาบซึ้งใจ

"คุณโจว คุณเกรงใจเกินไปแล้ว เรื่องนี้เป็นสิ่งที่ผมควรจะทำอยู่แล้วครับ"

หมอหลิวเอ่ยพร้อมยิ้มให้

ตอนนี้มีผู้คนอยู่แถวนี้กันตั้งมากมาย และทุกคนต่างก็เพิ่งจะเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"หมอหลิวเป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญตัวจริงเสียงจริง ฝีมือการรักษาของเขาสุดยอดจริง ๆ เขาช่วยชีวิตคนไข้ได้เร็วมาก ๆ เลย!"

"ใช่แล้ว! ไอ้เด็กที่เรียนการแพทย์แผนจีนเอาแต่บอกว่านายท่านผู้เฒ่าจะอาเจียนเป็นเลือด ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลย!"

"ดูเหมือนว่าตอนนี้การแพทย์แผนจีนจะด้อยกว่าการแพทย์แผนตะวันตกจริง ๆ!"

...

ทุกคนที่ชมดูเหตุการณ์ต่างยกนิ้วหัวแม่มือและเอ่ยชื่นชมฝีมือการรักษาของหมอหลิว ในขณะเดียวกัน พวกเขาก็ส่ายหน้าแล้วถอนหายใจใส่ฉินหมิงกับแพทย์แผนจีนด้วยความดูแคลนอยู่บ้าง

เมื่อหมอหลิวได้ยินคำชื่นชมของทุกคนก็ยิ่งทะนงตนมากขึ้นเรื่อย ๆ สายตาของเขาจึงทอดมองมาที่ฉินหมิง "ไอ้หนุ่ม ตอนนี้แกไม่มีอะไรจะพูดแล้วใช่ไหมล่ะ?"

"เป็นแบบนั้นไปได้ยังไงกัน......"

ฉินหมิงรู้สึกตกตะลึงจนพูดไม่ออก

ตามตำราแพทย์ วิธีรักษาที่ไม่เหมาะสมของหมอหลิวอาจจะทำให้ชายชราอาเจียนออกมาเป็นเลือดจนถึงแก่ชีวิตได้

แต่กลับกลายเป็นว่าชายชราไม่เพียงจะปลอดภัยเท่านั้น แต่ยังช่วยชีวิตเขาได้อีกด้วย เรื่องนี้ไม่น่าเหลือเชื่อไปหน่อยเหรอ?

"ไอ้หนุ่ม ฉันจะบอกอะไรแกให้นะ คุณโจวเป็นโรคหลอดเลือดหัวใจตีบ เขาเพิ่งจะประสบภาวะกล้ามเนื้อหัวใจตายเฉียบพลัน ทั้งยังเคยใช้การนวดหัวใจผายปอดกู้ชีพและกินยาเม็ดจิ้วซิน นี่เป็นการรักษาที่ได้ผลเร็วที่สุด..."

"ในเมื่อคุณไม่เป็นอะไรแล้ว ผมก็คงต้องขอตัวก่อน..."

ฉินหมิงใบหน้าแดงก่ำ เขาไม่อยากอยู่ที่นี่เพื่อสร้างความอับอายให้แก่ตนเองอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงกลับหลังหันรีบจากไปโดยเร็ว

"ปู่ครับ กลับบ้านกันเถอะ"

โจวเจี้ยนกล่าวพลางยิ้มโดยไม่เก็บเรื่องน้อยนิดแบบนี้มาใส่ใจ

"อืม"

คุณโจวพยักหน้าแล้วลุกขึ้น

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ยืนให้มั่นคง ภาพก็มืดสนิทแล้วล้มหัวฟาดพื้น

"ปู่ครับ ปู่เป็นอะไรน่ะ?"

โจวเจี้ยนรู้สึกตกตะลึง ต้องขอบคุณที่เขาตอบสนองเร็วจึงช่วยคุณโจวเอาไว้ได้

"ปู่......"

คุณโจวอ้าปากแล้วเลือดที่ทะลักพรวดขึ้นมาจากหน้าอกก็พุ่งใส่หน้าผากของเขา

"อั๊ก อั๊ก..."

ใบหน้าของคุณโจวแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงดุจโลหิต จากนั้นเขาก็ก้มลงอาเจียนออกมาเป็นเลือดอยู่หลายคำแล้วล้มลงกับพื้น