พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 547

ยิ่งไปกว่านั้น เจิ้งอวี่เดิมก็เป็นว่าที่ผู้สืบทอดอันดับที่หนึ่งของตระกูล ทั้งพรสวรรค์ด้านวรยุทธและทุก ๆ ด้านของเขานั้นยอดเยี่ยมมาก เขาคือผู้ที่เหมาะสมที่สุดที่จะขึ้นมาดูแลตระกูลในอนาคต

ณ ที่ตรงนั้น หลายคนแสดงการสนับสนุนต่อการตัดสินใจของนายท่านเจิ้ง จากนี้ไปเจิ้งอวี่จะทำหน้าที่เป็นผู้นำตระกูลเจิ้งชั่วคราว!

มีเพียงสองพ่อลูกเจิ้งเต๋อผิงและเจิ้งเจ๋อเท่านั้นที่สีหน้าไม่น่ามองอย่างมาก พวกเขารู้สึกไม่เต็มใจเล็กน้อย อย่างไรก็ตามชายชราได้ตัดสินใจไปแล้วและหลายคนก็สนับสนุนเจิ้งอวี่ พวกเขาสองพ่อลูกจึงได้แต่จนปัญญา

“ดี ดีมาก วันนี้ตระกูลเจิ้งของเราไม่เพียงแต่ได้รับสิทธิ์ในการร่วมมือกับหมิงเหยากรุ๊ปเท่านั้น แต่ยังได้แต่งตั้งผู้รักษาการแทนผู้นำตระกูลคนใหม่อีกด้วย นี่มันน่ายินดีจริง ๆ!”

“นอกจากนี้ หาได้ยากที่คุณฉินและคุณหนูซูทั้งสองคนมาเยือนตระกูลของเราในฐานะแขก พวกเราดื่มฉลองให้ทั้งสองคนสักแก้ว ให้ทั้งสองคนเป็นสักขีพยานในเรื่องน่ายินดีของตระกูลเจิ้งของเรา!

นายท่านเจิ้งหัวเราะและเป็นผู้นำในการยกแก้วไวน์ขึ้นมา

นายท่านเจิ้งคือผู้นำตระกูลเจิ้งซึ่งเป็นหนึ่งในสามตระกูลใหญ่ของเมืองหลัวไห่ สถานะที่สูงส่งของเขา ไม่ได้ด้อยไปกว่านายท่านซูของตระกูลซูแห่งเมืองเจียงเฉิงเลย

ตอนนี้เขาเป็นฝ่ายริเริ่มยกแก้วดื่มอวยพรในนามของตระกูลเจิ้ง ฉินหมิงและซูซินเหยาต่างก็รู้สึกตื่นตระหนกเพราะได้รับความโปรดปรานเกินเหตุ ทั้งสองคนจึงลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว

“นายท่านเจิ้ง คุณสุภาพมากเกินไปแล้วครับ”

ฉินหมิงหยิบแก้วไวน์ขึ้นมา ขณะที่ซูซินเหยาดื่มชาแทนไวน์

หลังจากนั้น ภายใต้การนำของนายท่านเจิ้ง ทุกคนได้ดื่มให้กับฉินหมิงและซูซินเหยา

“คุณฉิน ที่ผมเจิ้งอวี่มีวันนี้ได้ ล้วนต้องขอบคุณความช่วยเหลือของคุณ”

“ขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจ ให้ผมดื่มเพื่อแสดงความเคารพและขอบคุณต่อคุณสักแก้ว”

“ในอนาคต ถ้าคุณมีเรื่องอะไรอยากจะใช้งานเอ่ยปากมาได้เลย ต่อให้ต้องฝ่าภูเขาดาบและทะเลเพลิงผมก็จะไม่ลังเลสักนิด!”

เจิ้งอวี่ชูแก้วไวน์ เดินมาแสดงความเคารพต่อฉินหมิงเพียงลำพัง

ก่อนเช้าในวันนี้ ระดับการบ่มเพาะทั้งหมดของเขาถูกทำลายไปจนหมด เขากลายเป็นคนไร้ประโยชน์ กระทั่งมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกไม่นานแล้ว

ฉินหมิงช่วยชีวิตเขาไว้ แถมยังทำให้เขาทะลวงไปสู่ระดับปรมาจารย์!

เขาจะจดจำความเมตตาอันยิ่งใหญ่นี้อย่างแน่นอน และจะไม่มีวันลืมมัน!

“นายน้อยเจิ้ง คุณกล่าวหนักเกินไปแล้ว เป็นแค่เรื่องเล็กน้อยไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง”