พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 8

หม่าลู่ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร เธอก็ยิ่งแค้นใจมากขึ้นเท่านั้น

ซุนกวนฉงลุกขึ้นจากพื้นด้วยความอับอาย ใบหน้าและจมูกของเขาบวมช้ำเหมือนหมู สภาพของเขาดูน่าสมเพชมาก

"เป็นไปไม่ได้!"

“หลินหว่านชิงเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลหลิน สถานะของเธอนั้นสูงส่ง ในเจียงเฉินมีคุณชายที่ร่ำรวยและพวกลูกคนมีอำนาจตั้งหลายคนที่ไม่ได้อยู่ในสายตาของเธอด้วยซ้ำ เธอจะไปชอบสวะอย่างฉินหมิงได้ยังไง!"

“บางทีพวกเขาอาจจะเพิ่งรู้จักกัน...”

ซุนกวนฉงกุมหน้าร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด

หลินหว่านชิงเป็นนางฟ้าสูงศักดิ์ในความคิดของเขาเสมอ แต่ฉินหมิงเป็นเพียงคนต่ำต้อยไร้ค่าในสายตาของเขา แม้ว่าจะตีเขาจนตาย เขาไม่มีวันเชื่อว่าฉินหมิงและหลินหว่านชิงมีความสัมพันธ์อะไรเป็นพิเศษ!

“ใช่แล้ว นอกจากหลินหว่านชิงจะตาบอด คนอย่างมันถึงได้เข้าตาเธอได้…”

“ไม่สิ ถึงหลินหว่านชิงจะตาบอดจริง ๆ เธอก็ไม่มีทางมองสวะพรรค์นั้นหรอก!”

หม่าลู่ยิ้มอย่างเหยียดหยาม ในใจรู้สึกยุติธรรมขึ้นมามากขึ้น

“ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะเป็นอย่างไรก็ช่าง!”

“แต่ท้ายที่สุดไอ้ขี้แพ้ฉินหมิงทำฉันแสบไม่น้อย ฉันไม่มีวันปล่อยเขาไปแน่!”

สีหน้าของซุนกวนฉงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

ตระกูลหลินแข็งแกร่งมากจนเขาไม่สามารถไปหาเรื่องได้ และเขาไม่กล้าที่จะโกรธหลินหว่านชิง

ดังนั้นเขาจึงโยนทุกอย่างไว้ที่ฉินหมิง!

เมื่อเห็นท่าทางไร้ยางอายของซุนกวนฉงและหม่าลู่ ทุกคนที่อยู่รอบตัวพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะมองด้วยความรังเกียจ

ทุกคนเห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเป็นฉินหมิงที่พยายามห้ามปรามให้หลินหว่านชิงปล่อยซุนกวนฉงไป

แต่ซุนกวนฉงไม่รู้สึกขอบคุณไม่พอ เขากลับโกรธแค้นฉินหมิง

หน้าด้านสิ้นดี!

แต่ตระกูลซุนนั้นทรงอำนาจมาก แม้ว่าทุกคนจะดูถูกเขา แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดออกมาต่อหน้าเขา

…

โรงแรมแกรนโนเบิล

เป็นหนึ่งในโรงแรมห้าดาวที่หรูหราโอ่อ่าที่สุดในเจียงเฉิง

หลังจากที่ฉินหมิงและหม่าลู่หย่าร้างกัน เขาก็ถูกไล่ออกจากบ้าน

ตอนนี้เขาไม่มีอะไรเลย และสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดคือที่พัก

หลินหว่านชิงวางแผนที่ให้ฉินหมิงพักในโรงแรมก่อน และถามฉินหมิงว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้น

เมื่อมาถึงโรงแรม

หลินหว่านชิงโบกมือให้กลุ่มบอดี้การ์ดรออยู่ข้างนอก จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปตามลำพัง

"ยินดีต้อนรับค่ะ"

“เขาเป็นเพื่อนฉัน พวกเรามาที่โรงแรมเพื่อเปิดห้องพัก...”

"เปิดห้อง?"

หัวหน้าหญิงคนนั้นมองหลินหว่านชิงตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าอย่างเหยียดหยาม "ดูสิ แต่งตัวเหมือนคุณหนูบ้านรวย แต่กลับเปิดห้องกับขอทานน่ะนะ!"

"ฉันเดาว่าเธอไม่ได้ดีไปกว่ากันมากนักหรอก คงต่ำไม่แพ้กัน!"

“รีบไสหัวออกไปจากโรงแรมของเราเร็ว!”

หลินหว่านชิงโกรธมาก "หาคำพูดดี ๆ จากคนปากเสียไม่ได้เลยจริง ๆ!"

“ผู้จัดการของเธออยู่ไหน บอกเขาให้โผล่หัวมาเจอฉันเดี๋ยวนี้!”

“คิดว่าตัวเองเป็นใคร คนอย่างหล่อนนับว่าเป็นอะไรได้!”

“มีสิทธิ์อะไรมาขอเจอผู้จัดการของเรา!”

หัวหน้าพนักงานยิ้มอย่างดูถูก

หลินหว่านชิงโกรธมากจนตัวสั่นไปหมด ถ้าเธอไม่ปกปิดตัวตนของเธอไว้คงตบหน้านังนี่เข้าให้แล้ว

ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นทำให้ผู้จัดการโรงแรมมาอย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มอายุประมาณสามสิบหก สามสิบเจ็ดปีรีบเดินเข้ามา

เขามีป้ายชื่อเล็ก ๆ ติดไว้อยู่บนหน้าอกของชุดสูท โดยเขียนว่า "ผู้จัดการล็อบบี้ไต่เหว่ย" เอาไว้