พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 114

ตอนที่114ผู้สมัครพระชายาองค์รัชทายาท

“จือเอ๋อทำไมถึงตอนนี้แล้วเจ้ากับเปิ่นหวังยังเหินห่างกันเช่นนี้ตอนนี้พระราชโองการได้ลงมาแล้วเสด็จพ่อได้ทรงมีพระราชโองการพระราชทานอภิเษกสมรสแก่พวกเราเจ้ากำลังจะเป็นพระชายาของเปิ่นหวังแล้ว”

ฐานะพวกเขาปัจจุบันเป็นคู่หมั้นหมายสามีภรรยากันตามเหตุผลแล้วควรจะสนิทสนมกันมากขึ้นแต่อุปนิสัยของหลิงจื่ออ่อนโยนขี้อายเกินไปดังนั้นเขาจึงได้กล่าววาจาเช่นนี้ออกมา

“เป็นเพราะถึงตอนนี้ข้ารู้สึกว่าทุกอย่างดีงามเหมือนความฝันตื่นหนึ่งไม่เชื่อไปบ้างว่าตนเองกลับสามารถได้อยู่ร่วมกับเจ้าได้”

เมื่อไม่กี่วันก่อนชื่อเสียงของนางยังก็ยุ่งเหยิงอลเวงไปทั้งแถบเดินไปถึงไหนก็ล้วนถูกผู้คนกล่าววิพากษ์วิจารณ์เต็มไปหมดไม่มีใครเห็นนางในสายตาทั้งสิ้นแต่กลับคาดไม่ถึงว่านางได้รับพระราชทานอภิเษกสมรสกับองค์ชายสองที่หญิงสาวทั่วทั้งเมืองหลวงคิดอยากจะอภิเษกสมรสด้วยอีกทั้งเป็นคนที่นางชื่นชมรักใคร่อยู่ในเวลานี้ตอนนี้นางคาดไม่ถึงเกิดรู้สึกวิตกกังวลผลได้ผลเสียของตนเองชนิดหนึ่ง

“กล่าววาจาโง่งมอะไรน่ะในใจเปิ่นหวังสามารถพบเจอเจ้าก็เป็นเรื่องที่ยากที่สุดในชีวิตนี้แล้วเจ้าสวยงามปานนั้นเต็มไปด้วยความสามารถในชีวิตสามารถได้รับสาวงามอย่างเจ้าเช่นนี้เป็นผู้รู้ใจนับว่าความโชคดีอย่างมหาศาลจริงๆเปิ่นหวังรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่มีเจ้า”

นางได้รับการยกย่องอย่างสูงส่งเช่นนี้ในจิตใจของเขาจริงๆหรือ?

นางไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองดีขนาดนั้น!

แต่ตอนนี้พวกเขากำลังมีความรักชอบพอซึ่งกันและกันจริงแววตาที่เขามองนางเต็มไปด้วยความรู้สึกรักโปรดปรานที่ลึกซึ้งนี่ให้ความมั่นใจและความปลอดภัยบ้างแก่นางอย่างไม่ต้องสงสัยแล้ว

“ได้รู้จักพระองค์ก็เป็นเกียรติของจือเอ๋อถึงสามภพยิ่งนัก!”

พวกเขาสองคนเป็นคนภพเดียวกันจริงดังนั้นจึงได้ตกหลุมรักทันทีที่พบเห็นในครั้งแรกพบเห็นครั้งที่สองก็ชอบพอใจพบเห็นครั้งที่สามตกลงปลงใจเถอะ

ได้เห็นสองคนกอดซึ่งกันและกันไว้ด้วยกันปิงเอ๋อก็ได้ถอยไปอย่างเงียบๆในช่วงเวลาดังกล่าวนางยังไม่อยู่ด้านข้างทำลายทัศนียภาพแล้ว

แต่เมื่อลงจากบันไดมานางอดที่จะหันกลับไปดูคู่พระนางที่ต่างกอดไว้ด้วยกันคู่นั้นมิได้ดั่งกิ่งทองใบหยกช่างเหมาะสมกันจริงราวกับฟ้าสวรรค์บันดาลคุณหนูของนางได้อภิเษกสมรสกับคู่ครองที่สมใจนับว่าโชคดีมากจริงๆแล้ว

และทุกสิ่งนี้ล้วนเป็นผลงานของคุณหนูตระกูลจางนางจริงใจกับคุณหนูนั้นดีนางเป็นผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ของพวกเขาตระกูลจางทั้งหมด

นางต้องไปจุดธูปต่อหน้าพระโพธิสัตว์ให้มากขึ้นอีกสองสามก้านแน่นอนขอพระโพธิสัตว์ปกป้องอวยพรให้คุณหนูและตระกูลจางล้วนเปี่ยมล้นด้วยความสุขสมบูรณ์แม้ว่าจะลดทอนชีวิตของนาง นางก็เต็มใจยินดี

...

เป่ยจื่อหัวมาหาหลิงจือวันนี้เห็นได้ชัดว่าไม่เพียงแต่เพื่อพูดคุยเรื่องรักๆใคร่ๆบางอย่างเท่านั้นยังได้นำเรื่องอื่นๆมาด้วยบ้าง

“จือเอ๋อก่อนนี้เพราะยวี่โหร่วสามวันสี่วันเจ้าก็จะไปมาที่ตำหนักไท่ซือเปิ่นหวังเห็นเจ้าตรากตรำก็มิอาจทนดูรบกวนเจ้าอีกดีที่ขณะนี้ยวี่โหร่วได้อภิเษกสมรสเข้าตำหนักอ๋องชิงผินอย่างเป็นทางการภายหน้าพวกเราต่างก็วางใจได้แล้วอ๋องชิงผินเป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่งตอนนี้เปิ่นหวังก็ยังชื่นชมเขามาก ยวี่โหร่วสามารถอภิเษกสมรสได้พระสวามีเช่นนี้ก็เป็นโชคดีของนางด้วย”

ทั้งๆที่เป่ยจื่อห้าวจึงเป็นพระอนุชาแท้ๆของพระองค์เองตอนนี้เขากลับกล่าววาจาเช่นนี้ถ้าใครได้ยินเข้าแล้วอาจจะบอกว่าเขาเห็นขี้ดีกว่าไส้เห็นคนอื่นดีกว่าญาติพี่น้องแล้ว

“ข้ายังคงกังวลเล็กน้อยแม้ว่ายวี่โหร่วได้พบที่พึ่งพิงของนางแล้วแต่ด้านองค์ชายสามเขาสามารถยอมยุติอย่างสันติไหม?”หลิงจือกล่าวอย่างกังวลบ้างก็เพราะนางรู้เรื่องภายในของเรื่องนี้ องค์ชายสามเป็นคนเจ้าเล่ห์เพทุบายเขาสามารถปล่อยยวี่โหร่วไปอย่างง่ายดายหรือ?

แน่นอนมีบางเรื่องที่นางมิอาจบอกองค์ชายสองแม้ว่าตอนนี้พวกเขาทั้งสองรักใคร่ซึ่งกันและกันแต่ในที่สุดองค์ชายสามก็เป็นพระอนุชาของพระองค์เองเรื่องพรรค์นี้พูดออกมาก็มีแต่ทำให้เขาลำบากใจน่ะ

นอกจากนี้นางและยวี่โหร่วยังเป็นพี่น้องที่ดีกันต่อให้เป็นพระสวามีในอนาคตของตนเองก็มิอาจให้นางเปิดเผยความลับของพี่น้องที่ดีของตน

เมื่อกล่าวถึงการอภิเษกสมรสก็ทำให้หลิงจือเขินอายจนมิอาจเงยหน้าขึ้นมาตอนนี้หัวข้อเหล่านี้ยิ่งเป็นหัวข้อที่“ห่างไกล”มากขึ้นไยมิใช่ทำให้นางยิ่งหน้าแดงมากขึ้นหรือ?

ได้เก็บเอาท่าทีจริตอันงดงามนี้ของนางไว้ในก้นบึงนัยน์ตาจนหมดสิ้นเป่ยจื่อหัวอารมณ์ดีมากหลังจากนั้นกอดนางไว้ในอ้อมอก

“แน่นอนเปิ่นหวังคิดอยากจะอภิเษกสมรสกับเจ้าในเร็ววันแต่ก็เป็นไปไม่ได้ภายในระยะวันเวลาอันสั้นหากรู้เป็นเช่นนั้นแต่แรกเปิ่นหวังก็ควรให้เสด็จพ่อกำหนดเวลาอภิเษกสมรสแต่เนิ่นๆตั้งนานจึงจะถูก”

หลิงจือได้ยินน้ำเสียงของเขาแปลกประหลาดพลันในใจตึงเครียดขึ้นคราหนึ่ง“ทำไมแล้วหรือว่าได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้ว?”

“กล่าวขึ้นมาแล้วก็เป็นเรื่องน่ายินดีที่ยิ่งใหญ่เรื่องหนึ่งเพราะพระเชษฐาองค์โตก็จะอภิเษกสมรสแล้วเสด็จพ่อได้พระราชทานธิดาของตำหนักเฉินกั๋วกงให้อภิเษกสมรสกับพระเชษฐาองค์โตแล้วงานอภิเษกสมรสอันยิ่งใหญ่ขององค์รัชทายาทเราไม่สามารถจัดไปชนกันได้เป็นธรรมดาดังนั้นงานอภิเษกสมรสของเราต้องรอจนกว่างานอภิเษกสมรสอันยิ่งใหญ่ของพวกเขาเสร็จแล้ว”

องค์รัชทายาทอภิเษกสมรสนี่เดิมไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเพียงแต่ได้ยินชื่อของเจ้าสาวนั้นแล้วในใจของหลิงจือกลับสั่นสะท้านคราหนึ่งไม่สามารถยอมรับได้บ้าง

“เฉินซูเสียน?เป็นเจ้าได้ยังไง!ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าหล่อนกับองค์รัชทายาทยังมีความสัมพันธ์อะไรกันนอกจากนี้...คนที่หล่อนรักมาตลอดไม่ใช่ล้วนเป็นเจ้าหรือทำไมจู่ๆก็...”

คำถามที่น่าสงสัยจู่โจมเข้าสู่จิตใจนับไม่ถ้วนถ้าไม่ใช่จู่ๆเขาก็เอ่ยขึ้นมาอย่างกะทันหันเพียงแต่เกรงว่านางแทบจะลืมเฉินซูเสียนคนนี้ไปเสียสนิทแล้ว

ดูเหมือนว่าในวันนั้นหล่อนและบิดาของหล่อนเฉินกั๋วกงได้คุกเข่าลงสารภาพยอมรับความผิดพลาดหลังจากที่พวกเขาได้สงบเสงี่ยมไปมากแล้วถัดมาก็ไม่ค่อยได้ยินข่าวคราวของพวกเขามากเท่าไร

ผลบั้นปลายในตอนนี้จู่ๆก็ระเบิดขึ้นโดยแรงอย่างฉับพลันทำให้นางรู้สึกตกใจและไม่สบายใจบ้างนี่ก็กะทันหันเกินไปแล้ว